รู้สึกเหนื่อยใจกับนิสัยง้องแง้งของผู้บริหารว่ะ คือเข้าใจว่าพึ่งถูก แอสไซน์ ให้มาดูงานบริหารแต่วุฒิภาวะและความเบียวก็ควรให้มันมีหน่อยดิวะ ไม่ถูกใจงาน ไม่ถูกใจไอเดียกู แต่ก็อมเงียบอยู่นั้น แล้วเอาไปบ่นให้คนอื่นๆฟัง ทำนิสัยเด็กสัสๆแล้วความมั่นในหัวตัวเองคือที่สุด คิดอะไร พูดอะไรแล้วทุกคนต้องทำตามแม้มันจะไม่เมคเซนต์ แถมเบียวเล่นบอร์ดเกมส์ คิดว่าตัวเองมีความคิดไอเดีย มีคอนเซปต์เล่าให้ฟังว่าอยากทำอย่างนู้น อยากทำอย่างนี้ แต่ไม่เคยชัดเจนว่าให้ใครทำ แล้วจะติดตามสรุปผลตอนไหนยังไง ไหนจะเรื่องลูกรักอีก อีลูกรักบ่นอยากย้ายงานเพราะอยากไปอยู่ใกล้ๆผัว ก็หาเรื่องมารั้งไว้ถึงขนาดดึงผัวมันให้มาทำงานด้วย ออฟเฟอร์ตำแหน่งสูงๆให้ผัวมันยอมมาทำ(ทั้งๆที่พึ่งผ่านโปรบริษัทอื่น) คนเก่าๆ คนที่รันงานรันโปรเจคส์ให้ก็มองข้าม ไม่มาพูดคุยอะไร ดองไว้พิสูจน์ความจงรักภักดีและบารมีอยู่นั้น แล้วดึงผัวอีลูกรักมาเป็นหัวหน้าอีลูกรักอีกทีคิดว่าจะเป็นไงละ? ก็เรือหายสิทีนี้ ปกครองอีลูกรักไม่อยู่ วันๆคุยงานแต่อีลูกรัก แล้วคาดว่าประเมินปลายปีก็คงเกี๊ยะเซี๊ยะอวยกันอยู่สองคนผัวเมียแหละ กับคนอื่นเสนอไอเดีย เสนออะไรไปก็ไม่ฟังแล้วตอบว่าคุณก็ทำได้แค่นั้นแหละ ก็คุณมึงไม่ยอมเชื่อใจแล้วมอบหมายให้ลองทำดูก่อนไง ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมีแต่คนบ่นว่าซื้อใจลูกน้องไม่ได้ เปลี่ยนมือบริหารทีทีมงานออกยกชุด เพราะเค้ารู้มันแกวหมดแล้วว่าขยันไปสิบปีก็ไม่เจริญหรอกถ้าไม่ใช่ลูกรัก จริงๆกูมีโปรเจ็กต์และไอเดียที่จะพัฒนาทีมให้ไปด้วยกันตามระบบที่ทีแรกก็เหมือนๆจะให้กูมาทำ แต่พอเห็นการรับคนอื่นเข้ามาเพราะบารมีลูกรัก แล้วจะให้มาทำต่อจากกู พูดตรงๆว่ากูคงไม่มีอะไรจะมอบให้แล้วล่ะ ทำเอาแค่สิ่งที่กูริเริ่มไว้เสร็จก็คงไปละ จากตอนแรกมองๆไว้ว่าจะทำยาวๆ แต่มาแบบนี้คงต้องตัดสินใจโยกย้าย ทำใจเขียนเรซูเม่ร่อนหาที่ใหม่ได้ง่ายขึ้นละ ใกล้ช่วงปลายปี ไฮต์ซีซั่นละด้วย ก็คงต้องโบกมือลาก่อนจ๊ะ อิอิ