กูคือโม่ง >>24 กูกลับมารายงานเพราะกูได้คำตอบจากอิผู้แล้วเมื่อคืนวาน ปกติวันอาทิตย์คือกูจะทำงานพิเศษจนดึกแล้วอิผู้ไปเข้าชมรม โอกาสเจอกันวันนี้แทบไม่มีแต่อยู่ๆอิผู้ก็ชวนกูกลับด้วยหลังกูเลิกงาน กูก็ตกลงไป ในใจกูดีใจมากนะ สงสัยว่ามันอยากเจอกูขนาดนั้นเลยเหรอ คือใช่มันอยากเจอกูเพราะมีเรื่องจะบอกเนี่ยแหละ แล้วกูลืมไปวันอาทิตย์รถบัสหมดเร็วพวกกูเลยตกรถบัสเที่ยวสุดท้ายไปเลยมานั่งคุยที่ป้ายรถบัสเนี่ยแหละ สรุปคือมันเลือกแฟน และอยากอยู่กับกูแบบเพื่อน มันให้คำตอบก่อนที่จะเจอกับแฟนเพราะว่าไม่อยากผลัดไปอยู่กับทีละคนแล้วเอามาเปรียบเทียบกันเลยคิดเองแล้วมาตอบกู จนกูแอบคิดว่าถ้ากูสารภาพมันหลังเจอแฟนอะไรจะเปลี่ยนไปมั้ยนะ มันบอกว่ามันคบกันแฟนมาก่อน อยากซื่อสัตย์และตอบรับความรู้สึกก็แฟน คือฟังแล้วมันก็เป็นแฟนที่ดีนะ แค่มันไม่ได้เป็นแฟนกูเท่านั้นแหละ ส่วนกู มันบอกว่านิสัยกูเป็นพวกไม่รักตัวเองชอบโทษตัวเอง(คือนิสัยกูมืดมนน่ะ) มันเลยรู้สึกอยากจะชอบในส่วนนั้นแทนตัวกูและรู้สึกว่าปล่อยกูเอาไว้ไม่ได้ ตอนแรกกูก็ฟังมันนิ่งๆได้นะแต่พอมันขอโทษเท่านั้นแหละเขื่อนน้ำตากูแตกเลย พอลองคิดย้อนเรื่องที่ผ่านๆมากูก็เผลออดโทษมันด้วยไม่ได้แหละ ถ้าไม่ชอบกูแบบนั้นแล้วพฤติกรรมที่ผ่านมาคืออะไร ทำไมต้องทำให้กูคาดหวังด้วย ตอนนั่งรถไฟ(ก่อนมาต่อรถบัส)มันก็ชอบมาลูบหัวกู พูดเล่นด้วยเหมือนคนจีบกันเลยอะ แล้วดูคำตอบที่มันให้มา ทำไมมันเป็นคนใจร้ายขนาดนี้นะ กูก็เผลอหลุดปากไปแหละว่าทำไมต้องทำให้กูคาดหวังด้วย แต่สิ่งถัดมาที่กูทำคือตามสันดานกูเนี่ยแหละ โทษตัวเอง ทำไมกูรู้ว่ามันมีแฟนแล้วกูต้องชอบมันด้วย ทำไมกูรู้ว่าจะไม่สมหวังแล้วกูต้องชอบมันด้วย ทำไมกูหยุดร้องไห้ไม่ได้ ทำไมกูต้องทำให้มันลำบากใจ สิ่งที่มันขอคือให้กูรักตัวเอง เลิกโทษตัวเองแล้วโทษมันแทน แต่จะให้กูโทษคนที่กูชอบได้ไงอะ กูก็นั่งร้องไห้ไปมันก็ขอโทษไป บอกตรงๆพอกูจะหยุดร้องไห้ได้แต่พอได้ยินมันขอโทษก็บ่อน้ำตาแตกอีกแล้ว
ผ่านไปชั่วโมงนึงกูเริ่มมีแรงและสติกลับมาบ้างเลยชวนมันกลับกัน ก็นั่งแทกซี่กลับ มันก็มาส่งกูถึงหน้าหอนะแต่ระหว่างนั้นคือเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร จนถึงหน้าหอมันถามว่าหลังจากนี้อยากให้มันทำตัวยังไง กูเลยบอกรอก่อนเดี๋ยวเอาของมาคืน คือวันที่กูสารภาพรักกับมันแล้วตอนกลับอากาศค่อนข้างหนาว มันเลยให้ผ้าพันคอกูมาแล้วบอกให้คืนทีหลัง พอกูขึ้นไปเอาของมาให้กูก็บอกไปแหละว่าตั้งแต่วันพรุ่งนี้เราจะเป็นเพื่อนเหมือนที่ผ่านๆมา แต่วันนี้กูคงทำไม่ได้หรอก แล้วกูขอกอดมันครั้งสุดท้ายได้มั้ย มันก็ให้กูกอดนะ พอกูได้กอดมันคือกูปล่อยโฮเลย ทั้งร้องไห้ทั้งฟูมฟาย ทำไมเป็นกูไม่ได้เหรอ ถ้ากูมาที่นี่เร็วกว่านี้ปีนึงอะไรจะเปลี่ยนไปมั้ย กูไม่อยากเป็นแค่เพื่อน ทำไมกูถึงกอดมันได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว กูอยากทำแบบนี้กับมันตลอดไป กูปล่อยมันไปไม่ได้ มันก็กอดกูแน่นมาก คอยลูบหัวลูบหลังไม่ได้ว่าอะไรนอกจากขอโทษ กูก็ไม่ได้กอดมันแค่ครั้งเดียวหรอก กูกอดมันไปร้องไห้ไปสามชั่วโมง ส่วนมันก็ยอมกูทุกอย่างในตอนนั้น จนกูถึงขนาดไปจูบมันนั่นแหละและไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย ทุกอย่างมันเบลอไปหมดคือกูมีความสุขมากแต่แม่งก็เจ็บมาก เหตุการณ์ในตอนนั้นเหมือนกูฝันไปเลยว่ะ เพราะมันดึกแล้วเลยมืดๆมีแค่แสงไฟสลัวๆ แล้วกูก็หลุดปากไปว่าวันนี้ก็ดีนะ เหมือนได้เล่นเป็นคนรักกัน แต่มันทำหน้าเจ็บปวดแล้วเหมือนจะร้องไห้ออก มันบอกอย่าพูดแบบนี้อีก กูไม่เข้าใจว่ะว่ามันเจ็บเพราะอะไร เพราะมันสงสารกูเหรอ กูเองก็ทนไม่ได้ว่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่กูรักใครจริงๆจนอยากเป็นคนรักกันแล้วดันจบแบบนี้ พอกูหยุดร้องไห้ได้แล้วกูก็พอมีแรงจะพูดเล่นกันมันได้และ กูก็ชมนะว่าพอมองใกล้ๆมันก็หล่อดีนะเนี่ย ถามวันนี้มีเรียนมั้ยสัพเพเหระไปสุดท้ายคือกูเหมือนจะพอใจแล้ว กูขอโทษแล้วก็ขอบคุณมัน วันนี้กูได้จับมือ ได้กอด ได้จูบมันเป็นครั้งสุดท้ายเพราะตั้งแต่วันพรุ่งนี้กูคือเพื่อนมัน มันก็ขอโทษแล้วก็ขอบคุณกูเหมือนกัน และมันอยากให้กุจำไว้คือมันเป็นตัวของตัวเองที่สุดเมื่ออยู่กับกู ก่อนแยกกันจริงๆคือมันมากอดกูแน่นๆแล้วก็จูบกูอีกที ตอนนั้นจากกันด้วยรอบยิ้มก็จริง กูคิดว่ากูร้องไห้พอแล้ว กูเคยบอกว่าต่อให้คำตอบที่ได้กลับมาเป็นอะไรก็ตามกูก็พอใจแล้วแต่ความจริงกูก็ทำใจยากว่ะ เพราะวันนี้กูก็ร้องไห้อีกแล้ว โชคดีที่ไม่มีเรียนเพราะหน้ากูนี่ไม่ไหวแล้วจริงๆ กูขอโทษที่ทำตัวดราม่าและพิมพ์ยาวมาก เหตุการณ์มันยังสดใหม่มาก และกูก็ยังร้องไห้ไปพิมพ์ไปอยู่เลย กูชักไม่แน่ใจว่ะว่าเจอหน้ามันครั้งต่อไปกูจะยังเป็นเพื่อนมันเหมือนเดิมได้มั้ย แต่ไม่ว่ายังไงเรื่องของกูก็จบไปแล้ว ขอบใจเพื่อนโม่งที่เคยให้คำปรึกษากูนะ ขอบใจที่ให้พื้นที่กูเวิ่นยาวขนาดนี้