ตอนนี้กูเลี้ยงหมาที่บ้านเยอะมาก พ่อเป็นคนเอามาเลี้ยง เป็นปอมกับบีเกิล วิ่งกันดุ๊กดิ๊ก เลี้ยงตั้งแต่กูเด็กๆ จนตอนนี้กู18แล้ว หมากูที่แก่แล้วก็เริ่มตายกันปีละตัวสองตัว ตอนนี้ยังคิดถึงตัวที่เพิ่งตายไปเมื่อไม่กี่เดือนก่อน กระวนกระวายอดคิดไม่ได้ว่าตัวไหนจะเป็นรายต่อไป แต่อีกใจนึงคือกูก็ทำใจไว้แล้ว รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหมามันอายุสั้นกว่าคน แต่พอมันตายทีกูก็เศร้าอยู่ดี พ่อกูไปทำงานไกลบ่อย คนที่ให้ข้าวหมา อาบน้ำหมา เล่นกับหมา นอนกับหมาก็จะเป็นกู คนอื่นๆทำไม่ได้เพราะมันดุชิบหาย กูเลยผูกพันธ์แบบสัสๆ นี่กูต้องเศร้าไปอีกสิบรอบจริงๆเหรอวะ คิดแล้วหดหู่