Last posted
Total of 196 posts
นึกถึงเพื่อนเก่าขึ้นมา นึกย้อนกลับไปเพื่อนก็ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แค่เราเข้ากันไม่ได้เฉยๆ เพื่อนทำให้กุรู้สึกตัวเล็กมาก หมายถึงโดนบีบจนตัวเหลือนิดเดียว ทำอะไรก็รู้สึกผิดไปหมด รู้สึกอยู่ผิดที่ผิดทาง ไม่ควรทำอะไรสักอย่างเพราะเดี๋ยวเพื่อนก็จะหงุดหงิดอีก แต่พิมพ์ไปพิมพ์มากุว่าเพื่อนผิดละ ไอ้หัวขวย เป็นโรคเห้ไรชอบระบายอารมณ์ใส่กุ โชคดีแล้วสัสที่เป็นได้แค่เพื่อนเก่า ขอให้เจอคนสันดานแบบตัวเองบ้างนะไอ้เหี้ไอ้หน้าหนังหมา
มีเพื่อนอยู่คนนึง ชอบทักมาหากูตลอด ทุกเรื่อง ตี 3 ตี 4 แม่งก็ยังทักมา ส่งshort reel tiktokห่าเหวให้ จนกูต้องเปิด sleep mode ปิดแจ้งเตือนแม่ง น่ารำคาญชิบหาย ช่วงแรกๆที่ไม่ปิด กูละสะดุ้งเพราะแม่งตลอดเลยห่าเอ้ย แม่งชอบคุยเรื่องราวนุ้นนี่ กุก็ตอบสั้นๆ แล้ว 555555ใส่ ตอบตามมารยาท ก็ยังขยันส่งมาจัง มีอะไรก็พิม
คือมันไม่มีเพื่อน มีแค่กุกับอีก2-3คนเท่านั้นแหละในชีวิตแม่ง สมควรอะ นิสัยสันดาน พ่อแม่ไม่สั่งสอนของจริง ตั้งแต่แรกกุไม่อยากจะคบกับมันนะ ไม่มีข้อดีของการเป็นเพื่อนเลย มารยาททราม ตังก็ไม่มี ทำตัวเหี้ยๆ แต่คือเพื่อนกุยังคบไง ก็เลยต้องกลายเปนเพื่อนในกลุ่มไป
ละคือกุต้องทำไงมันถึงจะไม่คุยไม่ส่งไรหากุวะ คือรำคานนนนนนนนนนนไอสาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ละพิมมาทีละรอบ 8-10 ข้อความ แจ้งเตือนกุก้เด้งๆๆๆ ประสาทแดกเพราะแม่งอะ เหี้ยเอ้ย กุไม่อยากคุยกับเมิงๆๆๆๆๆๆๆๆ กุรำคานๆๆๆ กุเบื่อมึงชิบหายแม่งเย้ด ละคือกุก้เป็นพวกไม่ชอบทำร้ายน้ำใจใคร ไม่อยากใจร้าย เลยยังไม่ตัดกันมั้ง เห้อออออออออออออออออออ ช่วยกูด้วย ขอร้อง แรกๆแม่งยังพอทนนะ แต่ตอนนี้ไม่ไหวละสัส ทักกุมาเกือบทุกวันเลยอะ เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คือกุดองแชทก็แล้ว
ใครเพื่อนมึงวะ ไอ้จิตเวช
ที่นายหวังก็แค่กางเกงโยคะ เป็นเราเองที่คิดไปเอง
ที่นายหวังก็แค่กางเกงโยคะ เป็นเราเองที่คิดไปเอง
แต่สายลมดอกไม้ฟางฝุ่นกระจาย เศษเล็กหอมเหงาจูบเกลื่อนใบ
เสียงแกรกกรากของนาฬิกาคู่เก่า กระจายดวงตาลับลึกมองหาคำใหม่
ความมืดมิดที่ซ่อนแสงในมุมมอง เปลี่ยนแปลงไปในเส้นสายที่ไม่เคยเข้าใจ
ฝนตกข้างหมอน ระบายไปในหลุมหนาว
ลำแสงสาดมาแต่เป็นภาพตัดในจิต
สิ่งที่นายว่า มันคือเชือกที่พันพาต่างโลก
ยามที่แสงเงารู้จักซ่อนรอย รอยที่ไม่จำเป็นต้องเห็น
เมฆหมอกล่องลอยหายไปในทางที่ไม่รู้
อย่าถามว่าใครหยิบคีบพลับพลึงแล้วใส่
เป็นเรื่องเล่าจากปลายฝันที่ถูกฉีกออกจากการกระทำ
แต่ก็ยังคงตามหาอยู่ในระยะห่างของสีดำและขาว
กระแสเสียงหอมอ่อนๆ จากสมัยที่ยังไม่มีอะไร
ซึ่งอาจไม่เกี่ยวกับการมองดูดวงจันทร์ว่าใครจะกลับมาหา
มันคือแค่จังหวะของข้าวโพดที่ร่วงจากหลุมลึก
ในตอนที่เราไม่เข้าใจว่าโลกทำไมมันหมุนแบบนั้น
มังกรสลับเส้นใยใยแก้วที่ขีดเส้นทางบนท้องฟ้า
เคลื่อนร่างเลื้อยเลือนอยู่ในภูมิประเทศแห่งความพ่ายแพ้
ร่างของพวกมันสะท้อนกลับเป็นดวงดาวลึกลงไปในห้วงท้องทะเล
ไม่มีใครรู้ว่าแสงนั้นคือการหยุดเวลาหรือการเริ่มต้นของจักรวาลใหม่
ดวงตาทั้งคู่ของนกเหล็กที่บินพลิ้วท่ามกลางการยืนอยู่ในอวกาศ
สะท้อนแสงสีทองที่ร้อนระอุจนเงาของเวลาถูกเผาเป็นฝุ่น
ในแอ่งมังกรที่อัดแน่นไปด้วยกระจกสะท้อนลวงตา
เสียงดนตรีที่คลื่นทะเลและทุ่งหญ้าสัมผัสกันจนเกิดเป็นประกายแสงข้ามพันปี
และในท้องฟ้าที่เราไม่สามารถจับต้องได้ ฝูงผีเสื้อเงิน
เริงร่าอยู่ในกระแสแห่งความฝันที่เป็นอมตะ
พวกมันสยายปีกไปตามลมหายใจของต้นไม้พูดได้
แผ่นดินใต้เท้าเริ่มละลายเป็นแม่น้ำอสูรที่ไหลย้อนกลับไปในขณะเวลา
สิ่งที่เราเห็นเป็นเพียงภาพลวงตา จากโลกที่ไร้คำอธิบาย
ตัวเราคือผีในกระจกฝีมือของเทพที่ไม่เคยรู้จัก
เสียงฝีเท้าที่เดินผ่านความว่างเปล่า ความสับสนของห้วงหายใจ
ทุกอย่างพยายามจะอธิบาย แต่สิ่งที่เป็นอยู่กลับไม่มีทางเข้าใจ
ที่นายหวังก็แค่กางเกงโยคะ เป็นเราเองที่คิดไปเอง
แต่เส้นทางที่เราผ่านไปนั้นไม่เคยจบสิ้น, มันหมุนวนอยู่ในโลกแห่งพริบตา
ดวงดาวบนท้องฟ้าที่หายไปแล้วก็กลับมาใหม่, เสียงของอสูรกายที่ร้องครวญในถ้ำ
กลายเป็นบทเพลงแห่งการเริ่มต้น, ฝันที่สะท้อนจากแสงแดดสีเงินในน้ำลึก
ใต้ผิวโลก, รากไม้แห่งป่าอันไม่มีที่สิ้นสุดค่อยๆ ขยับขยายไปยังปีกแห่งเวลา
ที่มุมหนึ่งของท้องฟ้า สายฟ้าเริ่มก่อตัวเป็นอาณาจักรของเงา
มังกรไฟและสัตว์แปลกประหลาดกลายเป็นเพื่อนร่วมทางในท่ามกลางการเดินทางที่ยืดยาว
ทุกข์และสุขสลับไปมา, เหมือนวงล้อที่ไม่เคยหยุดหมุนในจักรวาลที่ไม่มีการแบ่งแยก
เสียงกระซิบของเทพเจ้าที่ถูกลืมจางหายไปในกระแสลมแห่งตำนาน
ทุกสิ่งที่เคยเป็น ได้มลายไปในความฝันที่ถูกซ่อนในความทรงจำของดวงดาว
เราพบว่าตัวเองกำลังเดินไปในวงกลม, สถานที่ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ฝ่ามือที่เคยทักทายตอนยังเป็นมนุษย์กลับสัมผัสกับแสงทุ่งหญ้าในช่วงเวลาเดียวกัน
ข้างหน้า, ร่างนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลง กลายเป็นดวงวิญญาณที่รอคอยการกลับคืน
ไม่มีการเริ่มต้น, ไม่มีการสิ้นสุด ทุกสิ่งถูกบีบอัดเป็นแค่ความทรงจำในลมหายใจเดียว
การเกิดและการตายทำให้เราหวนกลับไปยังแหล่งกำเนิด, แหล่งที่เราหลีกหนีไปตลอดเวลา
และทุกครั้งที่ลมหายใจหยุดนิ่ง, เราก็เริ่มต้นใหม่ ในวิถีของวงจรเวียนว่ายตายเกิด
ดั่งภาพที่เคยเป็น, ร่างในกระจกไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่มีทางรู้ว่ามันคือใคร
เราคือเงาที่สะท้อนจากตัวเองในมิติที่ไม่มีขอบเขต, และไม่มีการวัดระยะทาง
ทุกย่างก้าวบนเส้นทางนี้เป็นการฝึกฝนที่จะเข้าใจว่าไม่มีอะไรที่จะคงอยู่
จนกว่าเราจะกลับไปสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง, เพื่อวนรอบ, เพื่อเรียนรู้การเป็นและการดับไป
ทะเลาะเรื่องกูกับมึงแล้วแฟนกูเกี่ยวอะไร
>เป็นเลา
>แซะเรื่องที่มันขยันพิมพ์กลอนที่เขียนมาด่าผู้อื่นความแรงระดับลดคุณค่าความเป็นมนุษย์ประดับไว้ในpin discord
>โดนส่งติ๊กเกอร์เนิร์ด
>เลานั่งไดรฟ์ถึงข้อผิดพลาดในบทของมัน
>เริ่มด่าแรงขึ้นเรื่อยๆในแชท
>มันหมดความอดทนบล็อคเราเฉย
>คนอื่นในห้องที่เราก็แซะบ่อยเพราะคุยไม่รู้เรื่อง ก็เริ่มพากันบล็อคเลา
>ตามบาย
>>188 ชอบกางเกงโยคะมากนักเหรอมึง
https://pin.it/5lM1tF8TI
เออ กุไปปลุกเพื่อนถึงเตียงนอน มันเป็นบ้านนะ กุขึ้นไปบนเตียงเลย แล้วก็เขย่ามันตอนหล้บ มันตกใจไปครึ่งชั่วโมงได้ เหมือนขวัญหาย
กุก็ผู้ชายนะ แต่กุไม่เคยชอบ ผญ ให้มันเห็นเลย
มันเลยคิดว่ากุเป็นเกย์เปล่าวะ
ไปๆมาคิดดู ทำไมกุจะโดนหาว่าเป็นเกย์
บ่อยจังวะ อาจจะเพราะกุไร้ใจหรือเปล่าวะ
แล้วปกติ พวกเมิงเคยปลุกเพื่อนถึงเตียงนอนแบบกูป่ะ
โธ่ไอ่สัส เบียวแล้วเสือกเป็นเกย์อีก
กุไม่ได้เป็นเกย์ แต่กุก็โมเอะอยู่ละมั้ง
เพราะคนก็ระบุเพศกุไม่ได้ กุอาจจะรักตัวเอง
หรืออาจจะแต่งงานกับตัวเองก็ได้
ครึ่งซีกชาย คนี่งซึกหญิง
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.
