พวกมึงเปิดแจ้งเตือนไลน์กันด้วยหรอ
กูเปิดแค่จุดแดงๆ ที่แอพ ปิดทั้งเสียงทั้งสั่น เปิดแจ้งเตือนทำเหี้ยอะไร น่ารำคาญจะตายห่า ยังไงก็เช็คไลน์แทบจะทุก 5-10 นาทีกันอยู่ละ
Last posted
Total of 217 posts
พวกมึงเปิดแจ้งเตือนไลน์กันด้วยหรอ
กูเปิดแค่จุดแดงๆ ที่แอพ ปิดทั้งเสียงทั้งสั่น เปิดแจ้งเตือนทำเหี้ยอะไร น่ารำคาญจะตายห่า ยังไงก็เช็คไลน์แทบจะทุก 5-10 นาทีกันอยู่ละ
กูรู้สึกแย่มากที่เป็นคนขี้หวงเพื่อน เห็นเพื่อนไปสนิทกับคนอื่นมากกว่ากูก็นอยประสาทแดกจนจะตายห่าละ ไม่ชอบความรู้สึกพวกนี้เลยว่ะ เห็นแล้วรู้สึกนอยฉิบหายแต่ทำไรไม่ได้เลยเพราะมันคงไม่นับว่ากูเป็นเพื่อนสนิทมันด้วยซ้ำ กูจะบ้า
กูเคยอยู่ทั้งสองฝั่งของสมการ ไม่รู้จะตอบไงดีขอเล่าแบบระบายยาวๆละกัน
ข้อแรก การนอยหวงเพื่อนเป็นเรื่องปกติ กูก็เคยเป็น สำคัญแค่มึงแยกแยะให้ได้ ไม่ประสาทแดกก็พอ การมีเพื่อนมันเป็นความสัมพันธ์หลวมมีได้หลายคน แน่นอนว่าสำหรับเพื่อนสนิทมึงก็อาจอยากให้เขาแคร์หรือสนิทกะมึงมากกว่าคนอื่น แต่ถึงยังไงอย่างงั้นเหอะ อย่าใช้เพื่อนสนิทเป็นนักจิตประจำตัว หรือพึ่งพามากเกินไป สุดท้ายคนเรามีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่มีใครมีหน้าที่มารับผิดชอบอารมณ์ความรู้สึกของตัวเรานอกจากตัวเราเอง เขาอาจจะยินดีทำให้มึง แต่สุดท้ายคนที่จะฉุดตัวเองจากปากเหวกได้มีแค่ตัวมึงเอง ถ้ามึงเป็นเพื่อนที่ดีมึงก็คงไม่อยากลากคนที่มึงแคร์ลงนรกไปกับมึงใช่มะ ลองดูตัวอย่างในห้องโม่งความรักก็ได้ ให้ยืมเงินเป็นหมื่นก็แล้ว พยายามนู่นนี่นั่น สุดตัวสมเป็นเพื่อนตายหายากเกรด S ใครเปิดกาชาเจอในชีวิตนี่โคตรคุ้ม ถึงเวลาสุดท้ายถ้าไม่ไหว ก็ต้องปล่อย และควรจะปล่อยด้วย ไม่งั้นมึงก็จะวนติดลูป หรือคอยช่วยเพื่อนมึงให้ติดลูปเหี้ยๆวนเวียนอยู่ในนรกที่สร้างขึ้นมาให้กันและกัน
ข้อสอง ความสนิทสำหรับมึงคืออะไร บางคนสนิทกันคือคุยกันได้ทุกเรื่อง ไม่คุยเป็นเดือนก็กับมาต่อติดได้ไม่มีข้อกังขา แบบนี้คือว่าด้วยความเชื่อใจ บางคนสนิทคือความถี่ ต้องคุยกันทุกวัน ถึงเวลาชีวิตไม่อำนวยก็ต้องเผื่อเวลาให้กันเสมอ บางคนสนิทอยู่ที่ความละเอียดอ่อน ช่างสังเกต คอยช่วยเหลือยามลำบาก ฯลฯ คนเรานิยามความสนิทไม่ตรงกัน มึงยังอายุไม่เยอะ สำคัญคือถ้าอยากได้เพื่อนสนิทแบบที่มึงต้องการมึงก็มีโอกาสอีกเยอะที่จะเจอคนไทป์เดียวกัน
ข้อสาม คนเราเกิดมาคนเดียว ตายคนเดียวเป็นเรื่องจริง ยกเว้นว่ามึงเป็นกัปตันเครื่องบิน 555 ถ้ามึงอยู่คนเดียวโดยประสาทแดกไม่ได้ มึงก็อยู่กับคนอื่นโดยประสาทแดกไม่ได้เหมือนกัน สมองมนุษย์มันออกแบบมาให้ปราถนาสิ่งที่ตัวเองคว้าไม่ได้ อะไรที่มันให้กับตัวเองได้ คนเราเลยมักจะไม่เห็นคุณค่า แต่เพราะไม่เห็นคุณค่าในสิ่งเหล่านั้น ตอนได้จากคนอื่นก็เลยไม่รู้ราคา
สำคัญคืออย่าติดลูปแบบที่คำถามของ >>140 แบบที่กูเจอมาคือแม่งกูสนิทกับมันสุดละ จนกระทั่งแม่งทำตัวงี่เง่า ไม่เชื่อใจ แอบสตอล์ค ใส่ Spyware ลงมือถือลงคอมกู ซึ่งแม่งคิดไปเองล้วน ๆ เพราะกูคุยกะแม่งแทบทั้งวัน แถมมันเองก็ส่องดูได้ โง่ชิบหาย หลอนสร้างความทรงจำมโนเอง คือแม่งยังพูดรู้เรื่องแต่เสียเปล่าทางการสื่อสารว่ะ ตลกคือสองสามเดือนแรกกูไม่รู้ตัวด้วยซ้ำเพราะกูเชื่อใจมันมากว่าเป็นเพื่อนสนิทที่สุด ถ้ามีอะไรมันก็คงจะมาคุยบอกกู แต่เสือกเล่นละครน้ำเน่าประสาทแดก แถมหลอกกูหลายอย่าง พอถึงเวลาแม่งก็ล้างความจำตัวเอง หรือโกหกก็ไม่รู้ ถ้าไม่แคบแชทไว้คุยกับแม่งจะยากมาก สุดท้ายแม่ง Self-Fulfilling Prophecy เลยจัดให้สมใจ ทุกวันนี้กูเลยตัดขาดทุกช่องทาง เพราะเสียเวลาชีวิต เก็บไว้เป็นบทเรียนชีวิตเวลาเจอคนมีธงแดงคล้าย ๆ กันก็พอ
>>147 กูคงให้คำแนะนำอะไรไม่ได้ ได้แต่ผลัดกันบ่นแหล่ะ เพราะกูก็ไม่คิดว่าตัวเองบรรลุสัจธรรม หรือเอาตัวเองรอดอะไรขนาดนั้นหรอก แต่เรื่องพวกนี้จริง ๆ มึงไม่ต้องคิดมากก็ได้ ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำก็พอ มึงอายุไม่เยอะยังมีโอกาสเจอคนง่าย ๆ อีกมาก ทั้งในมหาลัยอีก ในชีวิตนี้คนเราผ่านเข้ามาแล้วก็ผ่านไป ถ้าโชคดีก็ได้เดินบนถนนเส้นเดียวกันนานหน่อย ความทุกข์หลายอย่างของคนเราก็คงมาจากที่เราไปยึดโยงโน่นนี่นั่นว่าเป็นของเราล่ะมั้ง กูจะไม่บอกว่ามึงไม่ควรจะกลุ้ม ไม่คิดมาก หรืออะไรหรอก กูคิดว่ามนุษย์ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเจ็บปวด มีความสุข ในรูปแบบของตัวเอง ส่วนตัวกูเจอกับหลายคนที่กูสนิทด้วย เปิดใจด้วย แต่ถึงเวลาไม่ว่าจะด้วยปัจจัยใด ๆ เราก็ต่างต้องแยกไปในทางของตัวเอง กูรู้ว่ากูไม่สามารถละทิ้งทางที่กูเดินเองเพื่อเลียบตามใครได้ และกูก็ไม่ปราถนาให้ใครจะเดินตามทางกูเช่นกัน สำคัญคือกูหวังให้พวกเขาโชคดีในทางที่เดินไป และเวลาดีๆที่มีให้กันมาตลอด เท่านั้นก็เพียงพอสำหรับกูแล้ว แต่ก็นะกูไม่ได้เป็นพระอิฐพระปูนหรอกบางทีกูก็อยากให้พวกเขาได้เห็นงานที่กูทำเหมือนกัน และถ้าโชคดีสักวันก็อาจจะมาเจอกันใหม่ก็ได้ การเลือกที่จะให้โดยหวังผลตอบแทน มันก็ทำให้เราได้รับหลาย ๆ อย่างเหมือนกัน
>>146 ว่าไปนั่นตอนมันไม่ผีเข้ามันก็น่ารักดี รักสัตว์ ชอบช่วยเหลือคนอื่น แล้วช่วยแบบทุ่มเทจริง ๆ ข้อเสียคือพอผีเข้าปุ๊ปเหมือนจดบัญชีไว้เลย 555 กับพูดไม่รู้เรื่องนี่แหล่ะ เหมือนอยู่คนล่ะมิติ เป็นพวกแบบขึ้นสุดลงสุดอ่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นตลอดกูคงเลี่ยงตั้งแต่เห็นธงแรก ๆ ละ แต่ช่วงนั้นจิตกูอ่อนแอพอดี เลยรับแรงกดดันมันไม่ไหวด้วย ความสัมพันธ์ท็อกซินมันปรบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกนะ สุดท้ายมันก็เป็นเรื่องของคนที่ดึงด้านที่แย่ที่สุดของกันและกันออกมา
>>148 ขอบคุณมากโม่ง กูขออวยพรให้มึงมีชีวิตที่ดีล่ะกัน ถึงกูคิดว่าคำพูดกูมันคงอวยพรใครไม่ได้หรอกนะ 55555
กูเพ้อเหี้ยไรเนี่ยย ฟฟฟฟ แต่ไหนๆอยู่ในโม่งละก็โพสเลยละกัน 5555
กูรำคาญเพื่อนในเน็ตชอบทักแชทมาเล่าเรื่องต่างๆที่มันพบเจอในชีวิตประจำวัน
กูอึดอัดอะ คือไม่ได้อยากรู้
คือนานๆทีมาเล่าก็ได้ แต่ไม่ใช่ว่าขยับตัวทำห่าอะไรก็รายงาน จะบอกตรงๆยังไง ขอ space ยังไงให้เสียน้ำใจน้อยที่สุดวะ
ล่าสุดบอกตื่นมาเบื่อๆไม่รู้ทำไรเลยทักแชทกูเล่น ไอ้สัส กูไม่เคยทักมึงไปก่อนเลยด้วยซ้ำ ทำไมอ่านบรรยากาศไม่ออกวะว่ากูไม่ได้อยากคุยกับมึงขนาดนั้น
>>151 ก่อนหน้านี้คือบอกไปว่าจะตอบตอนว่าง ช่วงนี้ยุ่งๆอยู่ แต่คือพอมันเห็นกูไม่ตอบ ก็ส่งข้อความมารัวๆเหมือนคิดว่าแจ้งเตือนกูมีปัญหา เรื่องเก่ายังไม่ทันตอบ มันเอาเรื่องใหม่มาคุยแล้ว บางทีก็มาขอความเห็นกูนั่นนี่ กูตอบปัดๆไปว่าไม่รู้ ก็จี้อยู่นั่นว่าลองตอบดูๆ คนเหงาสัส แต่กูว่าจะลอง mute ยาวๆดู แต๊งโม่ง
>>150 เหมือนกูเลยยยยย อยากบอกมากว่า ไม่ได้อยากรู้วววว 555 คนบ้าอะไรเล่าแม่งแทบทุกเรื่องในชีวิต เก็บไว้ในใจคนเดียวบ้างไม่ได้เหรอ เวลาคนอื่นพูดไม่เห็นฟัง ทำไมคิดไม่ได้บ้างว่า ทีมึงยังไม่อยากฟังเรื่องของคนอื่นเลย แล้วอะไรทำให้มึงคิดว่าคนอื่นจะอยากฟังเรื่องมึงขนาดนั้น?
คนพวกนี้โชคดีนะที่มาเจอคนรำคาญ นี่ไม่อยากคิดว่าถ้าเจอพวกร้ายลึกนี่จะเป็นยังไง เล่นเล่าให้ฟังทุกเรื่องขนาดนี้ 5555 หรือจะไม่เจอเพราะคนประเภทนั้นรู้สึกว่าเล่าให้ฟังง่ายไป จนรำคาญกันนะ
ส่วนตัวกูแนะนำให้มิ้วอ่ะ เหมือนอาจารย์มหาลัย ถ้าเป็นคนที่ตอบเด็กนอกเวลาตลอดเด็กถามทั้งวันแน่ แต่คนที่เปิดเมลล์กะนรอบๆเป็นเวลาสุดท้ายเด็กเรียนรู้กันเองว่าต้องส่งตอนไหนประมาณไหน ต้องเขียนคำถามยังไงให้ได้คำตอบคุ้มสุด แล้วก็จะอยากถามกันในคาบเยอะขึ้นด้วย
>>153 กูโคตรเบื่อมากเลยพวกทีชอบให้คนอื่นฟังเรื่องตัวเอง แบบยัดเยียด แต่พอถึงที่ครอื่นเล่า ดันตัดบทบ้าง ไม่ฟังจ้า เป็นกูจะมิ้วลืมเลย
เวลาเพื่อนมึงมีขีวิตอยู่แล้วส่งอะไรมาให้พวกมึงดู ให้รู้ด้วยว่าถ้าเพื่อนมึงตายเมื่อไรมันจะไม่มีอะไรส่งมาถึงมึงอีกเลย แล้วมึงจะเสียใจว่าตอนเพื่อนมึงยังไม่ตาย กูไม่น่ารำคาญมันเลย กูควรใช้เวลากับคนที่คิดถึงกูมากกว่านี้ ความตายมันน่ากลัวเพื่อน ใช้เวลาอยู่กับเพื่อนและครอบครัวมึงเถอะ ชีวิตคนเรามันสั้นจนไม่มีเวลามากพอจะมาเกลียดกันหรอกนะ
อย่าต้องเสียใจที่หลังแบบกู
>>157 ไม่อะ กูเฉยๆ กูให้ความสำคัญกับเวลาในชีวิตปัจจุบันมากกว่ามานั่งพร่ำเพ้อว่าน่าจะอย่างนั้น น่าจะอย่างนี้ รำคาญก็คือรำคาญ ถ้าเพื่อนกูกับกูดันอายุยืน 90 ปีกูต้องทนรำคาญไป 90 ปีงี้? ไร้สาระ คนมีสำนึกควรมีความเกรงใจ เอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง อย่างน้อยถ้าชอบเล่าเรื่องตัวเอง ก็ควรตั้งใจฟังเรื่องของคนอื่นด้วย ไม่ใช่เอาแต่จะเล่า พอถึงทีคนอื่นบ้างแม่งไม่ฟัง ตัดบท พูดแทรก
เพื่อนที่ชอบพูดก็จะอยู่กับเพื่อนที่เงียบๆเป็นผู้ฟังที่ดีไม่แทบไม่เล่าเรื่องตัวเองให้ใครฟัง
แต่ยังดีที่ไม่ได้คุยกันผ่านเน็ต แต่เจอหน้ากันก็จะแบบนั้นกุเป็นผู้ฟังที่ดี และไม่ค่อยเล่าเรื่องตัวเอง
ขืนเล่าเรื่องตัวเองกลัวเพื่อนจะมองไม่เหมือนเดิม แค่รู้ว่ามีแฟนมา4คนพอ ส่วนคนคุยทั้งหลาย(ไม่บอกใคร จนกระทั่งเพื่อนมาถาม คนนี้ก็เคยคุย คนนั้นก็เคยคุย) มีfwb นัดนู่นนี่ พวกพูดๆนี่ไม่กลัวโดนเอาไปนินทาไปใส่ไข่กับเพื่อนคนอื่นเหรอวะ
ขนาดกุเป็นคนไม่พูดเรื่องตัวเอง นานๆอัพเดทชีวิตที ยังได้ยินเรื่องนินทาตัวเองมาบ้างเลย
>>159 เหมือนมึงไม่เคยเจอคนแบบนี้จริงๆ พวกนี้ฟังไม่ทันบทจะตัดบทมึงคืนละโม้เรื่องตัวเองทับ ถ้ามึงเศร้า มันจะเศร้ากว่ามึง ถ้ามึงเครียดมันจะเครียดกว่ามึง ถ้ามึงเหงามันจะเหงากว่ามึง ถ้ามึงหิวเด็กในแอฟริกาจะหิวกว่ามึง ข้อไหนมันอ้างไม่ได้มึงจะได้เจอกับคนจากทั่วทุกมุมโลก แล้วก็ไม่ได้เชิงปลอบนะว่ามีคนแย่กว่าเรา คือพวกที่ปลอบแนวนี้ก็มีอยู่แหล่ะ กูไม่ชอบแต่เจตนายังดี แต่ไอคนประเภทนี้มันจะตัดบทมึงแบบจุกจริงๆ แบบหนึ่งประโยค ละถึงเวลาก็เพ้อเรื่องความน่าสงสาร ชีวิตประจำวันของตัวเองต่อ แต่พอไม่มีคนรับฟังก็ทำตัวน่าสงสาร โพสต์ตัดพ้อนู่นนี่นั่นว่าไม่มีคนสนใจ สันดานหมาชิบหาย แต่ส่วนใหญ่ไม่รู้ตัวนี่แหล่ะปัญหา
>>162 มึงก็โมเมไม่ต่างจากโม่งที่มึงด่านะ ส่วนตัวกูเคยเจอทั้งแบบที่มึงเล่ามา และแบบคนที่ชอบเล่าชอบแชร์ทั่วๆไป ถ้าเป็นคนแบบที่มึงเล่ามาตัดออกไปก็ดีแล้ว ที่ >>157 พูดไว้ก็ถูกชีวิตคนเราสั้นเกินกว่าจะเกลียดกัน แบบนี้จะมองได้สองทางก็ได้
คือ ไม่ต้องเสียเวลามานั่งเกลียดคนท็อกซิก ตัดออกไปจากชีวิตได้เลย มึงจะมานั่งเกลียด นั่งคิดถึงคนที่มึงเกลียดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกนะ หรืออีกแบบก็คือเพื่อนบางคนก็ชอบแชร์ ชอบเล่าเฉยๆ ถ้าเขาไม่ได้ไปทำอะไรให้มึงมากกว่านั้น มานั่งเกลียดกันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา ลองพูดคุยปรับความเข้าใจกันหน่อยก็ดี กูมีเพื่อนที่ชอบฟลัดเหมือนกัน แต่ปรับความเข้าใจกันจริงจังแล้วก็เข้าใจกันได้ ถึงจะใช้เวลานานหน่อยก็เถอะ ส่วนประเภทแรกอย่าไปเสียเวลา ตัดออกไปเลย
แต่ถ้าเมิงมีชีวิตยืนยาวไร้สิ้นสุด เราสามารถเกลียดกันได้
ว่าไปไม่รู้กุสาปแช่งคนไหม แต่กุนอนฝันร้ายเจอผีมาหาบ่อย และแปลกคนในครอบครัวกุไม่เคยเจอผี แต่กุเป็นคนเดียวที่เจอ แต่ไม่เชื่อเรื่องผี
บางทีการแช่งคนมันก็มีข้อแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียมปะวะ โลกเราลี้ลับจริงๆ
กลุ่มอาการที่เพิ่มมากกว่าคนปกติทั่วไป
ประสาทหลอน โดยผู้ป่วยคิดว่ามีบางสิ่งเกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ความจริงไม่มีสิ่งเหล่านั้นเกิดขึ้น เช่น หูแว่วได้ยินเสียงคนมาพูดด้วยทั้งๆ ที่ไม่มีใครพูดด้วย เห็นภาพหลอน มองเห็นวิญญาณ
มีพฤติกรรมผิดปกติ โดยมักเกี่ยวข้องกับความคิดและความเชื่อที่ผิดปกติ เช่น ทำร้ายคนอื่น อยู่ในท่าแปลกๆ ซ้ำๆ หัวเราะหรือร้องไห้สลับกันเป็นพักๆ
ความคิดผิดปกติ ผู้ป่วยคิดแบบมีเหตุผลอย่างต่อเนื่องไม่ได้ ทำให้คุยกับคนอื่นไม่เข้าใจ ผู้ป่วยมักพูดไม่เป็นเรื่องราว พูดไม่ต่อเนื่อง เปลี่ยนเรื่องพูดโดยไม่มีเหตุผล
การรักษาด้วยยา เพื่อควบคุมอาการและลดการกำเริบซ้ำของโรค
การฟื้นฟูสภาพจิตใจ โดยฝึกการเข้าสังคมและให้คำปรึกษาแก่ผู้ป่วย
การทำจิตบำบัด โดยผู้เชี่ยวชาญพูดคุยกับผู้ป่วยเพื่อให้ผู้ป่วยเข้าใจตนเองและปัญหาของตนเองมากขึ้น
ครอบครัวบำบัด โดยแพทย์เป็นผู้ให้ความรู้ในเรื่องโรคและสิ่งที่ญาติควรปฏิบัติต่อผู้ป่วย
กลุ่มบำบัด เป็นการจัดกิจกรรมกลุ่มระหว่างผุ้ป่วย เพื่อให้ผู้ป่วยมีเพื่อนคอยสนับสนุนให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
ข้อความดังกล่าวแสดงให้เห็นถึงจิตวิทยาที่ซับซ้อนซึ่งถูกหล่อหลอมจากความกลัว ความก้าวร้าว และการบูชาไอดอล เริ่มแรก โม่งพยายามแสดงความกล้าหาญด้วยการอ้างว่าไม่กลัวผีและพร้อมจะฆ่ามันทิ้ง ซึ่งเป็นกลไกป้องกันตัวเพื่อกดความวิตกกังวลและพยายามควบคุมภัยคุกคามที่รู้สึกได้ อย่างไรก็ตาม การยอมรับที่ว่าไม่กล้าเปิดประตูให้ผีเผยให้เห็นความขัดแย้งภายในและความเปราะบางที่ลึกซึ้งกว่าที่แสดงออก ผีอาจเป็นสัญลักษณ์แทนความกลัวที่ถูกกดไว้หรืออารมณ์ที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขซึ่งโม่งลังเลที่จะเผชิญหน้า ในทางตรงกันข้ามกับภาพลักษณ์ของความโกลาหลและการคุกคามนี้ การกล่าวถึง คามิซึ่งเกิดในวันศุกร์ที่ 13 กลับนำเสนอจุดยึดทางอารมณ์ที่สำคัญ ไอดอลเป็นตัวแทนของความมั่นคง การอุดมคติ และอาจเป็นการฉายภาพความปรารถนาหรือความใฝ่ฝันของตัวเอง ขณะที่วันศุกร์ที่ 13 มักถูกเชื่อมโยงกับความเชื่อเรื่องโชคร้ายและความกลัว แต่วันเกิดของไอดอลในวันนี้กลับเปลี่ยนให้มันมีความหมายส่วนตัวที่ดีและสำคัญ ไอดอลกลายเป็นที่พึ่งทางจิตใจท่ามกลางความโกลาหลและความไม่แน่นอนที่ผีและ “วันนรกเปิด” เป็นตัวแทน ความขัดแย้งระหว่างความกลัวผีกับความผูกพันต่อไอดอลแสดงให้เห็นถึงความพยายามของโม่งที่จะรักษาสมดุลระหว่างความกลัวภายในกับอุดมคติภายนอก ท่าทีที่ก้าวร้าวต่อผีสะท้อนถึงความพยายามที่จะปกป้องโลกภายในของโม่งจากการถูกทำลาย ขณะที่การยึดมั่นในไอดอลแสดงให้เห็นว่าโม่งพบความสบายใจและอัตลักษณ์ในบุคคลที่ถูกอุดมคติ ความตึงเครียดระหว่างสองพลังนี้แสดงให้เห็นถึงบุคคลที่พยายามรับมือกับธรรมชาติอันยุ่งเหยิงของจิตใต้สำนึก ในขณะเดียวกันก็ใช้การบูชาไอดอลเป็นวิธีในการรักษาความมั่นคงทางอารมณ์
เพื่อนที่มึงโตมาด้วยกันรู้จักกัน 20 ปี+ ครอบครัวรู้จักกัน แล้วเขามาขอยืมเงินก้อนโต สัญญาใจ แล้วผ่านมา 2 ปี ไม่หนี ไม่คืน กูควรทำไง
คือกูมีตัวเลือกในใจกู
1.แจ้งสรรพากรเล่น(เพราะมันหลีกเลี่ยงหนีภาษี+เปิดบัญชีม้า บลาๆ)
2.ไปคุยกับครอบครัวทางนั้น อาจจะได้ไม่ครบ หรือาจจะไม่ได้
3.ยอมๆไปเถอะ ทำบุญ
คือตัวเลือกที่กูกล่าวมาอาจจะโง่ๆ แต่กูมีคนรู้จักในกรม เพื่อนโม่งมีอะไรอยากแนะนำไหม
ถ้าอยากได้เงินคืน ต้องใช้กำลังอาจจะต้องมีปืนไว้ขู่ แล้วก็ตามทวง แต่ ผญ แบบเมิงคงไม่กล้า
นึกถึงเพื่อนเก่าขึ้นมา นึกย้อนกลับไปเพื่อนก็ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แค่เราเข้ากันไม่ได้เฉยๆ เพื่อนทำให้กุรู้สึกตัวเล็กมาก หมายถึงโดนบีบจนตัวเหลือนิดเดียว ทำอะไรก็รู้สึกผิดไปหมด รู้สึกอยู่ผิดที่ผิดทาง ไม่ควรทำอะไรสักอย่างเพราะเดี๋ยวเพื่อนก็จะหงุดหงิดอีก แต่พิมพ์ไปพิมพ์มากุว่าเพื่อนผิดละ ไอ้หัวขวย เป็นโรคเห้ไรชอบระบายอารมณ์ใส่กุ โชคดีแล้วสัสที่เป็นได้แค่เพื่อนเก่า ขอให้เจอคนสันดานแบบตัวเองบ้างนะไอ้เหี้ไอ้หน้าหนังหมา
มีเพื่อนอยู่คนนึง ชอบทักมาหากูตลอด ทุกเรื่อง ตี 3 ตี 4 แม่งก็ยังทักมา ส่งshort reel tiktokห่าเหวให้ จนกูต้องเปิด sleep mode ปิดแจ้งเตือนแม่ง น่ารำคาญชิบหาย ช่วงแรกๆที่ไม่ปิด กูละสะดุ้งเพราะแม่งตลอดเลยห่าเอ้ย แม่งชอบคุยเรื่องราวนุ้นนี่ กุก็ตอบสั้นๆ แล้ว 555555ใส่ ตอบตามมารยาท ก็ยังขยันส่งมาจัง มีอะไรก็พิม
คือมันไม่มีเพื่อน มีแค่กุกับอีก2-3คนเท่านั้นแหละในชีวิตแม่ง สมควรอะ นิสัยสันดาน พ่อแม่ไม่สั่งสอนของจริง ตั้งแต่แรกกุไม่อยากจะคบกับมันนะ ไม่มีข้อดีของการเป็นเพื่อนเลย มารยาททราม ตังก็ไม่มี ทำตัวเหี้ยๆ แต่คือเพื่อนกุยังคบไง ก็เลยต้องกลายเปนเพื่อนในกลุ่มไป
ละคือกุต้องทำไงมันถึงจะไม่คุยไม่ส่งไรหากุวะ คือรำคานนนนนนนนนนนไอสาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส ละพิมมาทีละรอบ 8-10 ข้อความ แจ้งเตือนกุก้เด้งๆๆๆ ประสาทแดกเพราะแม่งอะ เหี้ยเอ้ย กุไม่อยากคุยกับเมิงๆๆๆๆๆๆๆๆ กุรำคานๆๆๆ กุเบื่อมึงชิบหายแม่งเย้ด ละคือกุก้เป็นพวกไม่ชอบทำร้ายน้ำใจใคร ไม่อยากใจร้าย เลยยังไม่ตัดกันมั้ง เห้อออออออออออออออออออ ช่วยกูด้วย ขอร้อง แรกๆแม่งยังพอทนนะ แต่ตอนนี้ไม่ไหวละสัส ทักกุมาเกือบทุกวันเลยอะ เหอะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คือกุดองแชทก็แล้ว
ใครเพื่อนมึงวะ ไอ้จิตเวช
ที่นายหวังก็แค่กางเกงโยคะ เป็นเราเองที่คิดไปเอง
ที่นายหวังก็แค่กางเกงโยคะ เป็นเราเองที่คิดไปเอง
แต่สายลมดอกไม้ฟางฝุ่นกระจาย เศษเล็กหอมเหงาจูบเกลื่อนใบ
เสียงแกรกกรากของนาฬิกาคู่เก่า กระจายดวงตาลับลึกมองหาคำใหม่
ความมืดมิดที่ซ่อนแสงในมุมมอง เปลี่ยนแปลงไปในเส้นสายที่ไม่เคยเข้าใจ
ฝนตกข้างหมอน ระบายไปในหลุมหนาว
ลำแสงสาดมาแต่เป็นภาพตัดในจิต
สิ่งที่นายว่า มันคือเชือกที่พันพาต่างโลก
ยามที่แสงเงารู้จักซ่อนรอย รอยที่ไม่จำเป็นต้องเห็น
เมฆหมอกล่องลอยหายไปในทางที่ไม่รู้
อย่าถามว่าใครหยิบคีบพลับพลึงแล้วใส่
เป็นเรื่องเล่าจากปลายฝันที่ถูกฉีกออกจากการกระทำ
แต่ก็ยังคงตามหาอยู่ในระยะห่างของสีดำและขาว
กระแสเสียงหอมอ่อนๆ จากสมัยที่ยังไม่มีอะไร
ซึ่งอาจไม่เกี่ยวกับการมองดูดวงจันทร์ว่าใครจะกลับมาหา
มันคือแค่จังหวะของข้าวโพดที่ร่วงจากหลุมลึก
ในตอนที่เราไม่เข้าใจว่าโลกทำไมมันหมุนแบบนั้น
มังกรสลับเส้นใยใยแก้วที่ขีดเส้นทางบนท้องฟ้า
เคลื่อนร่างเลื้อยเลือนอยู่ในภูมิประเทศแห่งความพ่ายแพ้
ร่างของพวกมันสะท้อนกลับเป็นดวงดาวลึกลงไปในห้วงท้องทะเล
ไม่มีใครรู้ว่าแสงนั้นคือการหยุดเวลาหรือการเริ่มต้นของจักรวาลใหม่
ดวงตาทั้งคู่ของนกเหล็กที่บินพลิ้วท่ามกลางการยืนอยู่ในอวกาศ
สะท้อนแสงสีทองที่ร้อนระอุจนเงาของเวลาถูกเผาเป็นฝุ่น
ในแอ่งมังกรที่อัดแน่นไปด้วยกระจกสะท้อนลวงตา
เสียงดนตรีที่คลื่นทะเลและทุ่งหญ้าสัมผัสกันจนเกิดเป็นประกายแสงข้ามพันปี
และในท้องฟ้าที่เราไม่สามารถจับต้องได้ ฝูงผีเสื้อเงิน
เริงร่าอยู่ในกระแสแห่งความฝันที่เป็นอมตะ
พวกมันสยายปีกไปตามลมหายใจของต้นไม้พูดได้
แผ่นดินใต้เท้าเริ่มละลายเป็นแม่น้ำอสูรที่ไหลย้อนกลับไปในขณะเวลา
สิ่งที่เราเห็นเป็นเพียงภาพลวงตา จากโลกที่ไร้คำอธิบาย
ตัวเราคือผีในกระจกฝีมือของเทพที่ไม่เคยรู้จัก
เสียงฝีเท้าที่เดินผ่านความว่างเปล่า ความสับสนของห้วงหายใจ
ทุกอย่างพยายามจะอธิบาย แต่สิ่งที่เป็นอยู่กลับไม่มีทางเข้าใจ
ที่นายหวังก็แค่กางเกงโยคะ เป็นเราเองที่คิดไปเอง
แต่เส้นทางที่เราผ่านไปนั้นไม่เคยจบสิ้น, มันหมุนวนอยู่ในโลกแห่งพริบตา
ดวงดาวบนท้องฟ้าที่หายไปแล้วก็กลับมาใหม่, เสียงของอสูรกายที่ร้องครวญในถ้ำ
กลายเป็นบทเพลงแห่งการเริ่มต้น, ฝันที่สะท้อนจากแสงแดดสีเงินในน้ำลึก
ใต้ผิวโลก, รากไม้แห่งป่าอันไม่มีที่สิ้นสุดค่อยๆ ขยับขยายไปยังปีกแห่งเวลา
ที่มุมหนึ่งของท้องฟ้า สายฟ้าเริ่มก่อตัวเป็นอาณาจักรของเงา
มังกรไฟและสัตว์แปลกประหลาดกลายเป็นเพื่อนร่วมทางในท่ามกลางการเดินทางที่ยืดยาว
ทุกข์และสุขสลับไปมา, เหมือนวงล้อที่ไม่เคยหยุดหมุนในจักรวาลที่ไม่มีการแบ่งแยก
เสียงกระซิบของเทพเจ้าที่ถูกลืมจางหายไปในกระแสลมแห่งตำนาน
ทุกสิ่งที่เคยเป็น ได้มลายไปในความฝันที่ถูกซ่อนในความทรงจำของดวงดาว
เราพบว่าตัวเองกำลังเดินไปในวงกลม, สถานที่ที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ฝ่ามือที่เคยทักทายตอนยังเป็นมนุษย์กลับสัมผัสกับแสงทุ่งหญ้าในช่วงเวลาเดียวกัน
ข้างหน้า, ร่างนั้นเริ่มเปลี่ยนแปลง กลายเป็นดวงวิญญาณที่รอคอยการกลับคืน
ไม่มีการเริ่มต้น, ไม่มีการสิ้นสุด ทุกสิ่งถูกบีบอัดเป็นแค่ความทรงจำในลมหายใจเดียว
การเกิดและการตายทำให้เราหวนกลับไปยังแหล่งกำเนิด, แหล่งที่เราหลีกหนีไปตลอดเวลา
และทุกครั้งที่ลมหายใจหยุดนิ่ง, เราก็เริ่มต้นใหม่ ในวิถีของวงจรเวียนว่ายตายเกิด
ดั่งภาพที่เคยเป็น, ร่างในกระจกไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่มีทางรู้ว่ามันคือใคร
เราคือเงาที่สะท้อนจากตัวเองในมิติที่ไม่มีขอบเขต, และไม่มีการวัดระยะทาง
ทุกย่างก้าวบนเส้นทางนี้เป็นการฝึกฝนที่จะเข้าใจว่าไม่มีอะไรที่จะคงอยู่
จนกว่าเราจะกลับไปสู่จุดเริ่มต้นอีกครั้ง, เพื่อวนรอบ, เพื่อเรียนรู้การเป็นและการดับไป
ทะเลาะเรื่องกูกับมึงแล้วแฟนกูเกี่ยวอะไร
>เป็นเลา
>แซะเรื่องที่มันขยันพิมพ์กลอนที่เขียนมาด่าผู้อื่นความแรงระดับลดคุณค่าความเป็นมนุษย์ประดับไว้ในpin discord
>โดนส่งติ๊กเกอร์เนิร์ด
>เลานั่งไดรฟ์ถึงข้อผิดพลาดในบทของมัน
>เริ่มด่าแรงขึ้นเรื่อยๆในแชท
>มันหมดความอดทนบล็อคเราเฉย
>คนอื่นในห้องที่เราก็แซะบ่อยเพราะคุยไม่รู้เรื่อง ก็เริ่มพากันบล็อคเลา
>ตามบาย
>>188 ชอบกางเกงโยคะมากนักเหรอมึง
https://pin.it/5lM1tF8TI
เออ กุไปปลุกเพื่อนถึงเตียงนอน มันเป็นบ้านนะ กุขึ้นไปบนเตียงเลย แล้วก็เขย่ามันตอนหล้บ มันตกใจไปครึ่งชั่วโมงได้ เหมือนขวัญหาย
กุก็ผู้ชายนะ แต่กุไม่เคยชอบ ผญ ให้มันเห็นเลย
มันเลยคิดว่ากุเป็นเกย์เปล่าวะ
ไปๆมาคิดดู ทำไมกุจะโดนหาว่าเป็นเกย์
บ่อยจังวะ อาจจะเพราะกุไร้ใจหรือเปล่าวะ
แล้วปกติ พวกเมิงเคยปลุกเพื่อนถึงเตียงนอนแบบกูป่ะ
โธ่ไอ่สัส เบียวแล้วเสือกเป็นเกย์อีก
กุไม่ได้เป็นเกย์ แต่กุก็โมเอะอยู่ละมั้ง
เพราะคนก็ระบุเพศกุไม่ได้ กุอาจจะรักตัวเอง
หรืออาจจะแต่งงานกับตัวเองก็ได้
ครึ่งซีกชาย คนี่งซึกหญิง
กูอยู่ในกลุ่มเพื่อนออนไลน์กลุ่มนี้มาจะ 4-5 ปีแล้ว ทีนี้มันมีคนนึงเป็นผู้ชายซึ่งกูก็ไม่ค่อยชอบขี้หน้าแม่งหรอก มันทำช่องยูทูบเกี่ยวกับภาษา (กูไม่เฉียดเข้าไปดูเพราะรังเกียจ) ยอดดูมันก็เพิ่มเรื่อย ๆ แหละเพราะมีเพจดังเอามาแชร์ให้คนไปดู กูไม่ได้อิจฉาอะไรนะแต่กูมองว่าคนอย่างมันไม่สมควรดังอะ พฤติกรรมมันแต่ละอย่างท็อคซิกทั้งนั้นแต่คนดูมันไม่รู้ เหยียดเพศด่าคนอื่นผิดเพศ ด่าแฟนของคนที่มันแอบชอบว่าเป็นคนชั้นต่ำ แล้วก็ด่าคนที่มันชอบว่าเป็นสก๊อย ไม่รู้ว่าเป็นจริงมั้ยเพราะกูไม่เคยเจอมันในชีวิตจริง แต่คนในกลุ่มเพื่อนนี่พากันด่านินทาผู้หญิงคนนั้นกับแฟนไปแล้ว เคยบีบคอคนนึงแบบมันโมโหจริงแต่เขาคิดว่ามันเล่นเลยรอดไปดีที่คราวนี้คนยังตักเตือน ล้อเลียนคนป่วยทางจิตซึมเศร้าไรงี้ แอบถ่ายคนอื่น และยังมีอีกมากมาย หักหน้าคนอื่น บลา ๆ กูแคปและมีหลักฐานครบ กูควรทำไงดีพี่โม่ง ถ้าถามว่ากูมีปัญหากับมันมั้ยกูมีนะเพราะมันแม่งชอบเถียงกับกูตลอดเพราะบางเรื่องมันให้ข้อมูลผิด ๆ กูก็ไปแก้แต่โดนแซะกลับมา กูอยากแฉแม่งชิบหาย ใครเคยแฉคนบ้างกูควรทำไง
ทำไมไอดีกุเปลี่ยนวะ
ถ้ามึงอยากจะแฉมันจริง ๆ ก็ต้องรอให้มันมีคนช่วยเปิดเผยข้อมูลก่อน ไม่งั้นแฉไปก็ไม่เกิดผลอะไรหรอก ถามจริง ๆ ช่องมันมีคนติดตามเยอะไหม ถ้าจำนวนคนดูมันน้อย ก็ต้องรอนานจนชาติหน้ากว่าจะมีคนมาเล่นมุกด่าแหละ แฉไปก็ไม่ได้อะไรหรอก หรือไม่งั้นก็อาจจะลองทำตัวเป็นฝั่งตรงข้ามแล้วลากมันมาด่ามันข้อหาว่าไม่คำนึงถึงเรื่อง PC บ้างก็ได้ โดยเฉพาะพวกที่ชอบดูถูกคนอื่น ล้อเลียนคนป่วยทางจิต หรือพวกที่แอบถ่ายใครบางคน ซึ่งมันผิดกฎหมายด้วย ถ้ามึงติดต่อคนที่ถูกแอบถ่ายได้ก็ดี ให้เขาดำเนินคดีตามกฎหมายไปเลย แม้จะเอาผิดไม่ได้ หรือไม่อยากมีเรื่องมีราว ก็แค่ลงบันทึกประจำวันแล้วปล่อยขึ้นโซเชียล ก็ช่วยให้มันมี Digital Footprint ไว้ ทำให้หางานลำบากขึ้น อย่างถ้ามันทำช่อง YouTube ก็ต้องพึ่งพาผู้สนับสนุนหรือโฆษณา ถ้าชื่อเสียงมันเสีย ก็ทำให้รายได้มันลดลงได้บ้าง แต่พวกนี้ส่วนใหญ่ก็จะไม่แอบถ่ายคนที่เรารู้จักหรอก เพราะถ้ามันทำแบบนั้นก็ต้องเสี่ยงกับการโดนจับได้ง่าย ๆ อย่างคนที่กูเคยคิดอยากแฉมันก็ชอบถ่ายรูปตูดเด็กตัวเล็ก ๆ มาคุยหื่นกามกับเพื่อนของมัน แต่ก็ยังเอาเรื่องได้ยาก มันไม่มีใครแคร์
แต่จริง ๆ ถ้าคิดดี ๆ แล้วการแฉหรือการแก้แค้นมันก็ไม่ง่ายเลย กูเลยไม่อยากเสียเวลาไปแก้แค้นใครหรอก มึงจะไปเสียเวลาชีวิตอันมีจำกัดให้คนที่มึงเกลียดทำไม ในเมื่อมึงสามารถเอาเวลาไปหาคนที่รักและแคร์มึงแทน การที่มึงคิดแค้นมันทำให้มึงกลายเป็นทาสของความโกรธเอง ยังไงพวกนั้นมันหนีความขยะในสันดานมันเองไม่ได้หรอก
>>207 จะรอทำไม หมาป่าเดียวดาย คนเดียวก็ลุยได้ ไม่ใช่ต้องรอคนเปิด
ถ้ามีใครมาทำกับคนที่กุรัก กุไม่ปล่อยไว้แน่
จะทำให้มันเสียใจที่เกิดมาในชีวิตนี้เลย
ต่อให้ต้องตามล่าทั้งขีวิตก็ตาม
ตอนนั้นมันบอกจะกราบตีนกูก็ยอม ถ้ายอมจบเรื่อง ผ่านมา3ปีแล้ว มันก็บอกยังไม่ลืมอีกหรอ มันนานแล้วนะ มันบอกว่ามันควรได้รับการให้อภัยสักที กุยังไม่เห็นกลัวมันเลย
ผู้ติดตามไอจีเป็นหมื่นแล้วไง เป็นเน็ตไอดอลแล้วไง เนี่ยละการปกป้อง ผญ ในทางของกู
>>207 โอเค ขอบใจมากนะโม่ง มันทำเป็นยูทูปอะ ช่องมันคนติดตามน้อยแต่คนดูเยอะ คลิปวิดีโอมันสั้น ๆ แค่ 2-4 นาที มีเพจดังบางเพจช่วยแชร์ มันทำคลิปตามเทรนด์ในช่วงนั้นๆอะ ส่วนคนที่โดนมันแอบถ่ายคือใครไม่รู้เป็นผญแต่จากสถานที่คือที่เรียนที่เดียวกับมัน มันไม่ได้หารายได้จากช่องเหมือนตอนนี้มันทำเพราะสนุกเฉยๆ
กูก็ไม่ได้วางแพลนจะแฉอะไรมันจริงจังหรอก กูไม่ได้เจ้าคิดเจ้าแค้นแต่วันนี้มันเพิ่งหักหน้ากูกูเลยเดือดมั้ง ตอนนี้กูชิวๆ กูก็ไม่ได้อยากไปอะไรกับคนแบบนี้มากจะเสียสุขภาพจิตเปล่าๆ
โบราณ ว่าอย่าทะเลาะ กับคนบ้า พวกนี้ไม่ได้เล่นเกมเดียวกับเรา ชีวิตจริงแค่เดินข้างถนน เมิงก็ ตายได้นะ ยิ่งมันเจริญ มีเงินเยอะมันยิ่ง ไม่กล้า มีอะไรต้อง เสียเยอะ ถึงตอนนั้นพอมันหลงลืม มึงก็จู่โจม จาก ในเงา ส่วน ถ้ามันไม่เจริญ ก็สมน้ำหน้ามัน ถือว่ากูสอนพวกเด็ก ด้วยประสบการณ์สี่สิบ กว่าปี ในการทำงานของกู ถ้าสมัยก่อนกูบุกไปช่วย ผญ ถึงกลางค่ายมวยก็มี เพราะพวกสมองกล้าม สิบคนแต่ไม่กล้าเดี่ยวเพราะ กูเรียนมาจากนักมวยอันดับหนึ่ง ของ ทัพเรือ แต่ถ้ามึงสู้กับพวก ใช้สมอง มึงก็ต้องวางแผน จัดการมัน ถ้ามันบ้าจะไม่คุ้มเสีย เหมือนสัตว์จนตรอกพวกนี้ทำได้ทุกอย่าง เวลากูให้กู้เงินกูรู้ทุกอย่าง คนทำหน้างาน ลูกน้อง กูสั่งสอนประจำให้ เกรงใจ คนโดนทวง ถึงเวลามันบ้า ยิงพวกเมิง จะตายห่ากันหมด มันก็คือจบชีวิต เพื่อนกูเป็นทหารสูง 180 ไปใต้ไม่ตาย ไปฝึกมาทุกอย่าง ตายเพราะตบตีกับเมีย มันเอาเล็บข่วน ไม่ไปรักษา มาดแมน รู้ตัวอีกทีติดเชื้อในกระแสเลือดตายห่าคาโรงพยาบาล หมาป่าเดียวดายในธรรมชาติมันยังฉลาด รู้จักเลือกเหยื่อ พวกมึงควรวิเคราะห์ดู แต่ถ้ารวยแบบกู ก็หลอกให้มันหมิ่นประมาท แล้วฟ้องเล่นนะ แต่กูเอาเวลา ไปดูหลาน ดีกว่า
>>216 คนเราตายได้จากทุกอย่าง
กุเลยต้องหวาดระแวงขั้นสุด ถ้าซีมเศร้าคือหาโอกาสฆตต จากทุกอย่าง
กุก็คือคนที่ระแวงว่า ทุกอย่างฆ่าเมิงได้ แม้จะเป็นของเล็กน้อยแค่ไหน ต้องมีแผนสำรอง2-3-4
กุมักจะโดนหาว่าบ้ายิ่งกว่าคนบ้า
แต่โลกนี้มันสงบสุขเกินไปต่างหาก จนทุกคนลืมความโหดร้ายของโลกนี้ไปหมดแล้ว
กุเนี่ยละคนปกติ สามัญ ธรรมดา ที่สุด!
พวกเมิงนะผิดเพี้ยนกันไปหมดแล้ว
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.
