กูไปเดทมาครั้งแรกกับผู้ชายคนนึงที่เข้ามาขอเบอร์ คือเราก็ไม่ได้คุยไรกันมาก อีกฝ่ายอยากนัดเจอไปกินข้าวไรงี้ กุเองก็แบบเออ นัดเจอน่าจะดีกว่า ซึ่งก็เลยไป แล้วมันก็จบลงที่กุเกือบถูกเย
ซึ่งไม่ใช่ความผิดเค้าหรอกที่จ้องจะเย เพราะเค้าก็พยายามโน้มน้าวกูแบบว่า ไปที่อื่นกันมั้ย ไปที่ๆอยู่กันสองคนได้มั้ย อยากจูบ ไรงี้ซึ่งมู้ดตอนนั้นก็แบบ อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นไง แต่ก็ไม่ได้อยากทำ มันแบบสองจิตสองใจกูเลยปล่อยเลยตามเลย แต่ว่าพอเอาเข้าจริงนัวไปซักพักกูเริ่มรู้สึกว่ามันมากไป เพราะนี่แค่เพิ่งเดทแรก เราแทบไม่รู้จักกัน แต่เราจะเอากันละ กูคาดหวังว่าเรามาเจอกันคือทำความรู้จักกันด้วยซ้ำ ไม่ได้คิดไปถึงขั้นนั้นเลย กู้ลยพอ ขอกลับบ้าน พอนอนไปตื่นนึงแล้วรู้สึกผิดว่ะ รู้สึกว่าจริงๆแล้วความอยากลองเหมือนเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่สิ่งที่ต้องการจริงๆคือหวังว่าจะได้ทำความรู้จักกันอ่ะ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้รู้จักกันมากไปกว่านัวกัน แล้วจริงๆเค้าก็บอกชัดว่าถ้ากูไม่อยากทำเค้าก็จะไม่ทำนะ ถึงจะโน้มน้าวไม่หยุดก็เถอะ แต่กูเองก็ไม่ยอมบอกความต้องการของตัวเองให้ชัดเจน กูไม่วางแผนเส้นแบ่งไปตั้งแต่แรกเลยว่ากูให้เค้าได้แค่ไหรแล้วก็ปล่อยเลยตามเลย มันก็เป็นความผิดกูส่วนหนึ่งที่ทำให้เค้าเข้าใจว่ากุโอเค แล้วก็มากังวลอีกว่าตอนนัวกันใครจะเห็นมั้ย จะมีกูอยู่ในเน็ตรึเปล่า เพราะที่ๆทำมันเป็นที่สาธารณะไปอีก
ตอนนี้กูดีเพรสมากเลย กูรู้สึกว่าตัวเองอ่อนด้อยในเรื่องนี้ด้วย เพราะมีชีวิตอยู่มา 30 ปีกูไม่เคยมีแฟนซักคน แล้วก็เกือบจะพลาดไปแล้ว กุไม่รู้ว่าควรจะทำไงดีว่ะ กูสับสนตังเองมากเลยอ่ะ