การที่ไม่ค่อยมีสังคม ไม่มีความรักมานานเป็นสิบปี พอเริ่มได้คุยกับใครสักคนบ่อยๆ มันพาหวั่นไหวง่ายจริงๆ ว่ะ
ขนาดคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงแนวที่กูชอบเลยสักนิด เรียกว่าตรงข้ามกับที่กูชอบเลยก็ว่าได้มั้ง
แต่พอได้คุยกันถูกคอ นานวันเข้าก็เริ่มชอบมากขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นว่ามองข้ามสิ่งที่ไม่ชอบไปหมดเลย
เซ็งว่ะ ไม่รู้จะระบายที่ไหน ขอระบายในนี้แล้วกัน