กูมาระบาย กูทํางานที่ บ.ขนาดเล็กแห่งหนึ่ง อยู่กันแบบกึ่งครอบครัว
ระบบงานเป็นสายพานที่ต้องทํางานต่อกัน แผนกกูอยู่เกือบท้ายสุดของสายพานและมีกูอยู่คนเดียว
นิสัยกูเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ค่อยสนความพิธีรีตอง
กูมักจะเจองานที่แผนกก่อนหน้าทําไม่เรียบร้อย พอกูไปบอกคนที่เค้าทําพลาดมาก็โดนทําหน้าตึงๆใส่ จึ๊ปากใส่ พูดเหน็บแนมหลอกด่าก็มี
พอกูเลือกที่จะเมินหรือปล่อยงานของแผนกก่อนหน้า บอสก็มาบ่นใส่ว่าทําไมไม่ช่วยเช็คงาน เอะอะก็ปล่อยท่าไม้ตาย
คนเราน้อย อยู่แบบครอบครัวต้องช่วยกัน คนนึงต้องทําหลายอย่าง
กูก็จบปัญหาด้วยการที่ถ้าเจองานไม่เรียบร้อย กูก็แก้งานให้แผนกก่อนหน้าแบบเงียบๆไป
ทําแบบนี้ผ่านไปหลายปี น่าจะปีที่ห้าหรือหกได้แล้ว กูก็คอยบอกเป็นระยะว่างานมีปัญหายังไง ก็มีแต่การรับฟัง ไม่มีการแอคชั่นใดๆ
จนมีงานใหญ่งานนึงที่วางเดดไลน์ไว้ปีหน้า อยู่ๆแม่งก็มาบอกว่าจะเอาให้เสร็จในปีนี้
กูก็บอกว่าเป็นไปไม่ได้ ต่อให้ทํางานเผาเหี้ยๆก็ยังเสร็จไม่ทัน บอสแม่งก็ทําท่าไม่พอใจ แล้วบอกว่างั้นก็ต้องรับคนเพิ่ม ไม่ก็ส่งงานให้เอ้าท์ซอสทํา
กูแย้งไปว่าไม่ว่าจะวิธีไหนก็ไม่น่าเป็นไปได้ ตามเดดไลน์ที่ปรับมา
เพราะที่ผ่านมากูเป็นคนอุดปัญหาเรื่องงานไม่เรียบร้อยให้มาตลอด ถ้าจะจ้างคนใหม่มาเพิ่มเค้าก็ต้องยอมทําในจุดนี้ด้วย
ถ้าส่งเอ้าท์ซอสก็อาจจะเจอปัญหาแก้ไม่รู้จบ เพราะงานที่ส่งไปยังไม่เรียบร้อย กูก็โดนดราม่าใส่ว่าทําไมไม่ยอมบอกปัญหา หมักปัญหาไว้กับตัวทําไม
ทั้งที่กูพูดบ่อย จนเพื่อนกับพี่ร่วมงานที่สนิทคอยเตือนว่าระวังอย่าพูดบ่อยเกิน เพราะจะโดนมองว่าจ้องเล่นแผนกอื่นเอาได้
ตอนนี้กูนั่งเครียดอยู่ว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี ระหว่างลุยสุดชีวิตให้งานแม่งเสร็จเร็วที่สุดโดยที่ไม่รู้ชะตา กับลาออกแล้วช่างหัวแม่ง
ซึ่งถ้าเลือกอย่างหลัง บ แม่งงานน่าจะอัมพาตไปพักใหญ่หรืออาจเจ๊งได้ งานแผนกกูมันงานเฉพาะทาง หาคนมาแทนทันทีไม่ใช่เรื่องง่าย
แผนกกูมีกูคนเดียวมาห้าหกปี เพราะกูแบกด้วยตัวคนเดียวแบบเต็มลิมิตมาตลอด ทั้งที่เป็น บ อื่น แม่งต้องมี 2-3 คนขึ้นไป
แต่ใจนึงกูก็ไม่อยากให้มีปัญหา ถึงเพื่อนร่วมงานกลุ่มนึงจะไม่ชอบกู แต่เพื่อนร่วมงานบางคนก็เค้าดีกับกูมากๆ ถ้ากูเลือกลาออกแล้วช่างแม่ง พวกเค้าก็จะโดนผลกระทบไปด้วย