>>45 มันก็ไม่แก้ปัญหารึเปล่า แัญหาคือจะจัดการยังไงกับความรู้สึกแปลกแยกที่ทุกคนพาแฟนมาสังสรรค์กันหมดแต่ตัวเองไม่มี มันไม่ได้อยากมีแฟน แต่แค่คิดว่าพอแปลกแบกจากสังคมก็เลยรู้สึกเหมือนต้องมีแฟนเพื่อที่จะไม่ดูแปลกอยู่คนเดียวน่ะ ถึงมีแฟนแล้วได้ลิ้มรสว่าความโสดมันดีอยู่แล้วก็ไม่ได้แก้ปัญหาเรื่องความโดดเดี่ยวในสังคมป่าววะ
>>46 กุว่ามันไม่ใช่มองว่าเรื่องแฟนเป็นเรื่องใหญ่ แต่มันเป็นความกลมกลืนกับสังคมป่ะ เหมือนสังคมเค้าใส่หน้ากากอนามัยทุกคนบนบีทีเอส แต่มึงจะไม่ใส่ ถ้าไม่มั่นหน้าพอมันก็ต้องมีรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองบ้างแหละ หลายคนถึงกับต้องไปหามาใส่ทั้งๆที่ไม่อยากใส่ หรือคนอื่นใส่สีดำหมดแล้วตัวเองใส่สีแดง มันก็มีไม่มี่นใจกันบ้างแหละ กูว่ามันก็เป็นอย่างเดียวกันกับคนที่ไม่มีแฟนแต่อยู่ท่ามกลางคนมีแฟนที่พร้อมทำกิจกรรมเป็นคู่ตลอดเวลา เพราะพอถึงจุดหนึ่งมึงก็จะไม่มีใครอยู่คนเดียว เอาแค่แบ่งห้องนอนก็ได้ แฟนก็จะไปนอนเป็นคู่ๆแต่มึงต้องนอนคนเดียว ถ้ามีอะไรให้ทำเป็นคู่ๆมึงก็จะเหลือเศษเกินคนเดียว การมีแฟนมันเหมือนมีหลักประกันว่ามึงจะมีคนนึงพร้อมอยู่กับมึงตลอดเวลา กูว่าเคสนี้มันเป็นเรื่องของความกลัว ความไม่มั่นใจมากกว่า คนที่จะอยู่ได้ท่ามกลางสถานการณ์แบบนี้ก็คงต้องเป็นคนที่มีความเป็นตัวเองสูงมากจริงๆอ่ะ ที่สามารถอยู่เหนือแรงกดดันทางสังคมได้ ง่ายๆคือไม่แคร์โลกในระดับนึงน่ะแหละ