ตกลงว่าวันนี้กูได้สารภาพบาปแล้วว่ะ รัก 10 ปีที่กูเล่าวันก่อน ตอนแรกมันแค่คุยเรื่องอนาคตแล้วกูกลับค่อยๆ เผยออกมา สุดท้ายก็เลยได้โอกาสค่อยๆ สารภาพ ค่อยๆ เล่า ตอนแรกกูพูดเหมือนยังไงก็จะเลิกกับมัน แต่ไม่อยากโกรธเกลียดกันนะ กูคิดว่ายังไงก็อยากจบ แม้จะไม่ได้คิดว่าจะพุ่งไปหาคนคุยเลยก็เถอะ กูอยากหมดพันธะก่อน ใจกูตอนแรก นี่คือความเห็นแก่ตัวแหละ เพราะพอคิดว่าหมดพันธะต่อไปจะทำอะไรก็สบายใจได้ละ
แต่แฟนกูมันก็พยายามใจเย็นค่อยๆ พูด บอกเหตุผล บอกว่ากูเองก็สับสนด้วย แล้วมันก็ขอให้กูเลิกคุย ไม่ได้แบบขอร้องอ้อนวอนคร่ำครวญเลยนะ มันก็มีสติมากๆ ใข้เหตุผลกับกู บอกว่าจะปรับกันใหม่ มีอะๆรๆม่ชอบมันตรงไหน มันจะได้จูนใหม่ กูก็รับปากจะเลิกคุย จะบอกคนคุยตรงๆ ว่าเคลียร์กับแฟนมา อาจต้องเลิกคุย แต่เอาเข้าจริงกูอาจจะไม่สามารถหักดิบได้ว่ะ กูรู้สึกว่าเขาจะต้องเฟดไปสักวัน กูก็แค่ไม่ไปเล้าหลือ ถามก็ตอบ หายเขาค่อยๆ หายไป หรืออาจจะเป็นเพื่อนทางไกลกันได้ …ทำไมกูโลภ T^T