>>115 ในเชิงการพินิจพิเคราะห์ของมิติเชิงกาลเวลา คนกรุงเทพอาจถูกตีความในฐานะอัตลักษณ์ที่สั่นสะเทือนด้วยพลังงานที่ถูกกระจายออกจากจุดศูนย์กลางของเขตเมือง ความเร่งรีบในการดำรงชีวิตของพวกเขาเป็นเหมือนการเคลื่อนที่ในอัตราเร็วเหนือแสงในระนาบที่มองไม่เห็น ทิศทางของการคิด การใช้ชีวิต เหมือนถูกขับเคลื่อนโดยฟลักซ์ที่ไม่อาจเข้าถึงในมิติการรับรู้ของคนต่างจังหวัด ซึ่งการดำรงอยู่เป็นแบบซิงโครไนซ์กับจักรวาลที่ช้ากว่า ในความเป็นจริงของคนต่างจังหวัด พวกเขามองคนกรุงเทพเหมือนการวาร์ปข้ามมิติในชีวิตประจำวัน แต่ละการเคลื่อนไหวในชีวิตคนกรุงเทพเหมือนเป็นการเร่งฟิลด์อารมณ์อย่างต่อเนื่อง จนบางครั้งสนามพลังงานที่ต่างกันนี้ทำให้เกิดความบิดเบี้ยวของการรับรู้ระหว่างสองมิตินี้ จนไม่อาจเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์ในแนวคิดของความเป็นหนึ่งเดียวกันของการดำรงอยู่