>>455 กูขอโทษที..แต่มึงคุ้นๆว่ะ เหมือนกูรู้จักคนพิมพ์สำนวนคล้ายมัง แต่ยังไงก็เอาเหอะ มึงกับกูแม่งไร้ตัวตนในนี้ จะพูดจะอะไรก็ระบายมาเหอะ ไม่เป็นไรหรอก
กูเคยมีประสบการณ์คล้ายกับมึง แต่กูแสดงออก ซึ่งมันก็ไม่ได้ดีหรอก พอมามองย้อนดูตอนนี้รู้สึกว่างอแงพิกล ความสัมพันธ์กูกับคนในครอบครัวร้าวกันไปพักนึง แต่กูไม่ใส่ใจ ไม่คิดจะสนใจ
ส่วนลึกในใจกูก็ยังนึกถึงวันที่พวกเขายังดีๆกันอยู่ เพราะงั้นเวลาเห็นสภาพตอนนี้กูเลยคิดว่าไม่อยากรับรู้อะไรเท่าไหร่ สิ่งที่ทำให้เรายังเจ็บก็คือความทรงจำนี่แหละ เพราะภาพติดตามันยังอยู่ เราถึงเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ ผู้ชายคนนั้นที่แม่มึงพามา มึงดูแล้วคิดว่าเป็นคนดีมั้ย ถ้ากูเป็นมึง ถ้าเขาดี กูจะพยายามพยายามพยายามมองครอบครัวตัวเองใหม่ เผื่ออย่างน้อยก็ได้มีความทรงจำดีๆในอนาคตติดเอาไว้บ้าง ถ้ามัวแต่คิดติดลบ ระวังจะเสียดายเวลาต่อๆไปนะ
กูไม่เข้าใจพวกพ่อแม่ที่ไปมีกิ๊กมีอะไรซักเท่าไหร่ กูรับไม่ได้และคิดว่าเด็กไม่สมควรต้องมาถูกรองรับความเลวพวกนี้ด้วย(กูขอโทษที่กูแรงไป) มึงเจอแต่เด็ก ความเชื่อใจในตัวแม่มึงอาจจะพร่องไปเยอะเลยก็ได้ มันไม่แปลกหรอก
และกูเองก็เด็ก เพิ่งสิบเจ็ดเอง กูไม่มั่นใจว่าจะพูดอะไรที่พอจะช่วยมึงได้รึเปล่า แต่กูคิดว่ากูก็มีเรื่องอะไรเยอะเหมือนกัน กูเป็นเด็กรั้นและจะไม่ยอมเชื่อฟังใครแม้แต่พ่อแม่ตัวเองจนกว่ากูจะคิดว่าเขาทำตัวให้กูยอมรับได้ ซึ่งก็ไม่หรอก กูยังระแวงและทำตัวเป็นแมวจรจัดกับพวกเขาอยู่ แต่เพราะชีวิตแม่งเกิดมาครั้งเดียว 1.กูไม่อยากมีความแค้นอะไรติดไปชาติหน้า2.เมื่อก่อนมันเคยดี ตอนนี้ก็น่าจะพอดีได้ล่ะวะ3.กูเริ่มสงสารพ่อแม่กู
กูจะพยายามลบอคติในใจออกไปให้ได้มากที่สุด ถึงกูจะเหวี่ยงตลอดทุกคำที่พ่อแม่พูดก็เหอะ กูผิดกูรู้แต่กูไม่อยากยอมรับ แต่ลึกๆจริงๆก็ยอมรับและอยากแก้ แต่มันกระด้างมานานแล้วไง กูสิ้นหวังมานานจนไม่อยากจะหวังอีกต่อไปแล้ว
และดูเหมือนอีกอย่างคือมึงกลัวว่าแม่จะหักหลังมึงอีกครั้ง เพราะงั้นถึงไม่กล้าเชื่อใจเต็มร้อย
มึงลองเปิดช่องให้เขามาคุยบ้างก็ได้ ไม่ก็ลากแม่ไปปรับทัศนคติ ไม่ก็คุยกับผู้ชายคนนั้นตรงๆว่าไม่โอยังไง
เพราะคนมีปากนี่แหละ บางอย่างเลยพูดออกมายาก พยายามเข้าใจแม่มึงด้วยว่ามึงเหมือนเป็นคนที่เขาเห็นมาแต่เด็กแต่เล็ก คลอดเองอะไรเองมานานแต่ดูเขาไม่เข้าใจมึงเลย เพราะงั้นกูคิดว่ามึงกับแม่ควรพยายามคุยให้มากๆ อย่างน้อยคุยแล้วเหวี่ยงก็ดีกว่าเงียบหายไปเลย กูมั่นใจว่าสิ่งที่แม่พูดมึงได้ยินทุกอย่างและแม่มึงก็รู้ว่ามึงฟังเขา ไม่งั้นคงไม่เหวี่ยงหรอกเนอะ ต่างคนก็ต่างรู้ว่าฟังกัน ถ้างั้นก็ไม่น่ามีปัญหา ของมึงอะถ้าทำตามขั้นตอนไป เดี๋ยวก็ดีเอง ไม่เป็นไรหรอก กูรู้ว่ามึงกังวลและไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ลองเขียนกระดาษแลกกันคุยก่อนก็ได้
(กูเคยวางแผนเอาไว้สมัยก่อน กูทำเป็นเมินทุกคนในบ้าน ไม่สนอะไรใคร เก็บตัวอยู่ในห้องประมาณสองสามอาทิตย์ จากนั้นกูค่อยเขียนกระดาษไปวางไว้หน้าห้องว่าอยากได้อะไรหรือยังไง พ่อแม่กูที่ทะเลาะกันเรื่องกูก็จะดีใจที่กูยอมออกจากห้องละ(แน่นอนว่าตอนแรกโกรธจนจะพังประตู) พอเขาเอาข้าวเอาขนมมาให้ การที่กูกินข้าวฝีมือเขาเขาก็จะดีใจมากขึ้น จนพอกูออกจากห้องน่ะแหละ เขาก็จะพยายามเข้ามจกูมากขึ้นเพราะจิตใต้สำนึกจะคิดว่ากูเคยปิดกั้นเขาไปครั้งนึง ครั้งนี้เขาจะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อลูกจะได้เชื่อใจเขาอีก ทำนองนี้ ดูกูน่ากลัวแฮะ เหอะๆ)
มึงอย่าลืมว่าวันที่แม่มึงอยู่คนเดียวมีเยอะกว่าวันที่มึวได้เกิดมาและใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ อย่าทำให้ชีวิตของมึงเสียหายเลย ไม่เคยคุ้มหรอกนะ ฆ่าตัวตายน่ะ
สู้ๆ มันไม่เป็นไรหรอก