>>356 ไม่เอามึงอย่าเครียดนะ ถถถถ
>>357 เออ ตอนนี้กูหัวเย็นลงละ พอมึงพูดงี้กูก็รุ้สึกว่ะว่ากูคล้ายพ่อ แต่กูอาจจะคิดช้าไป เพราะบางทีกูนั่งๆ อยู่กูก็โดนหาเรื่อง แบบ
น้อง : เจ้ หนูขอโทษที่หนูว่าเจ้เมื่อกี้นะ
กู : อืม ไม่เป็นไร
สักพัก น้องด่ากูใหม่
น้อง : ขอโทษนะเจ้ หนูเครียดไปหน่อย
กู : อืม...
ผ่านไปอีกแปบนึง ด่าใหม่
น้อง : ขอโทษนะ...
กู : ...
น้อง : เงียบทำไม หยิ่งนักเหรอ!
...ทั้งหมดนี่เกิดในเวลาครึ่งชั่วโมงโดยที่กูนั่งอยู่เฉยๆ นี่ไม่ได้ใ่ส่สีนะ พรุ่งนี้มันจะสอบไรงี้ เลยมักจะเหวี่ยงใส่กู
บางกรณีกูก็สวนกลับแบบลืมว่าพ่อนั่งอยู่ไง แต่กูไม่ได้มีความสุขที่พ่อด่าน้อง กูรู้สึกผิดจะตายห่าถึงแม้ว่าเคสนั้นกูไม่ผิดก็เถอะ
แต่เวลาพ่อกูไม่หงุดหงิดนี่น่ารักมากเลยนะ แค่หงุดหงิดง่ายชิบหาย ส่วนแม่กูจะเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับพ่อ แต่วันไหนอารมณ์ดีก็โอเคล่ะนะ ขอบคุณมึงมาก กูจะอยู่เงียบๆ สงบปากสงบคำ บ้านกูจะได้ไม่เครียด ส่วนเรื่องที่กูจะไปเกลียดน้องคงไม่ว่ะ คือกูเป็นคนไม่คิดมาก แม่จะโอ๋น้องก็โอ๋ไป กูหลบไปร้องไห้ในห้องน้ำเสร็จกูก็หายโกรธแล้วล่ะ
>>358 ดูเผินๆ น้องก็รักกูดีอะนะ ยกเว้นแค่เรืองจิกกัดแล้วก็หาว่าทุกอย่างเป็นความผิดของกู กูจะพยายามทำตัวเป็นพี่ที่ดีละกัน คงพอช่วยอะไรได้