พวกมึงเคยได้ยินคำว่าคนแปลกหน้าที่อยู่ใกล้ตัวมั้ย บ้านกูเป็นแบบนั้นแหละ กูอยู่คอนโดกับน้อง 2 คนมานานละ พ่อแม่ไปทำงานตปท.ครึ่งปีจะกลับที
แต่กูกับน้องแทบจะไม่เคยคุยกันเลย ที่พูดกันก็มีแค่เรื่องเดิมๆ อย่าลืมกุญแจ ให้ไปรับป่าว จะให้ซื้อไร ฯลฯ ก็มีอยู่แค่นี้แหละประโยคเหมือนคนแปลกหน้าคุยกัน เลิกเรียนกลับมาคอนโดก็แยกย้ายหมกตัวเข้าห้องตัวเอง กับข้าวน้องกูเป็นคนทำกูเป็นคนซื้อ ทำเสร็จมันก็เคาะกระดิ่งเรียกแต่เชื่อมั้ยอยู่กันมาจะ 4 ปีละ พวกกูแทบไม่เคยกินข้าวด้วยกันเลยว่ะเว้นตอนพ่อแม่กลับมา แต่ถึงกลับมาก็ไม่ได้ต่างจากเดิมมีเพิ่มมาแค่พ่อกับแม่กูไปนั่งดูทีวีห้องโถงกลางแค่นั้น ไม่ได้คุยอะไรด้วย มีครอบครัวแม่งก็เหมือนไม่มี นับวันชีวิตพวกกูเหมือนเสือขึ้นทุกวันทำอะไรด้วยตัวเองตัวคนเดียว แก้ปัญหาอะไรได้เองหมดไม่ต้องพึ่งใคร แต่กูก็ยังรู้สึกเหมือนขาดอะไรไปว่ะ
กูเลยคิดว่าบางทีกูอาจจะทำตัวห่างเหินคนรอบข้างไปรึเปล่า ไม่ใช่รอเวลาให้เขาเข้าหาก่อนอย่างเดียว แต่กูก็ไม่รู้จะเข้าหายังไงมันกดดันแปลกๆ เพราะมันก็ทำหน้าตาเบื่อโลกอยู่ทุกวันเหมือนคนห่อเหี่ยว แล้วพักนี้ดูเหมือนจะมีปัญหาอะไรซักอย่างดูเบื่อหน่ายยิ่งกว่าเดิม พอกูถามเป็นอะไรก็บอกไม่เป็นกูกูก็เลยไม่รู้จะทำยังไงพอเข้าหาก็ทำเหมือนกูเป็นคนแปลกหน้าแล้วก็โดนดีดออกห่างซะเอง