ตอนนี้กูเซ็งแม่ตัวเองชิบหายเลยว่ะชอบทำเหมือนกูเป็นเด็กอมมือ เป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้จักโต เป็นพวกซื่อบื้อเอาตัวรอดไม่ได้ทั้งๆที่กุก็โตอายุตั้ง 20กว่ามีงานมีการทำแล้ว แม่ชอบวุ่นวายกะชีวิตกูมากแล้วกูก็เป็นคนเงียบๆโลกส่วนตัวสูงมาก คือกูก็เข้าใจนะว่าพ่อแม่เป็นห่วง(ไม่ได้อยู่ด้วยกัน)แต่บางทีกูก็รู้สึกว่ามันมากมาย มันวุ่นวายเกินไปแบบอยากรู้แม่งทุกๆเรื่องของกู กูไม่อยากพูดก็จะบังคับให้พูดให้ได้กูคิดอะไรก็ต้องมาอยากรู้ๆๆๆๆๆทุกๆๆๆๆอย่าง ชอบมาตัดสินใจโน่นนี่นั่นให้พอกูไม่ชอบก็มีขึ้นเสียงอีก พออะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะมาตัดพ้อต่อว่า ว่ากูซื้อบื้อ กูมันโง่ไม่เคยเข้าใจแม่เลยกูแม่งก็เก็บเข้าไปๆๆจนจะกลายเป็นโรคจิตแล้ว อะไรๆก็ให้มันพอดีได้มั้ยวะทำไมกูต้องมาคอยแบบตอบคำถามบ้าบออย่าง วันนี้ทำอะไร วันนี้ไปทำงานมั้ย ทำอะไรๆๆๆ กินข้าวกับอะไร นอนกี่โมง แล้วพอกูตอบไลน์ช้าก็โทรมาว่ากูอีกว่าไม่ยอมอ่านไลน์ เอ้า กูก็ไม่ได้ว่างมานั่งเล่นโทรศัพท์ทั้งวันป่ะวะชีวิตตินไลน์ 24 ชั่วโมงเนี่ย แล้วต้องมารายงานชีวิตตัวเอง 24 ชั่วโมงมันน่ารำคาญนะ พอตอบกลับแค่เป็นสติกเกอร์ก็ด่ากูอีกว่าตอบไม่ตรงคำถามบ้างไรบ้าง คือบางเรื่องที่กูไม่อยากพูดถึงก็เว้นที่ไว้ให้กูบ้างซักเรื่องได้มั้ยวะ ชีวิตกูไม่ต้องรู้มันทุกเรื่องก็ได้ ทำไมต้องตามจิกๆวะ