หามู้ไม่เจอ มานินทากันเถอะ
Last posted
Total of 1000 posts
หามู้ไม่เจอ มานินทากันเถอะ
สมัยเด็กๆกูต้องไปบ้านญาติบ่อยๆ แล้วก็ไปเล่นเกมเล่นอะไรเรื่อยเปื่อยกับญาติตัวเอง
ตอนนั้นสนุกมากๆเลย ไม่อยากกลับบ้าน สนิทกับเหล่าญาติๆมาก หลายๆปีผ่านไป กูก็เริ่มติดเรียนเริ่มไม่ว่าง ญาติก็แทบไม่เจอ
ปัจจุบันนี้มองหน้ากันไม่ติดแบบไม่อยากคุยไม่อยากเจอด้วยกันทั้งคู่ ท่าทีห่างเหินกว่าคนไม่รู้จักกันอีก ตลกดีเนอะ
>>2 >>6 กูไม่คุยกับน้องมาตั้งแต่ ม.ปลายว่ะ จนถึงวันนี้ก็เกือบๆ 10 ปีแล้วที่ไม่ได้พูดกัน นานๆทีเวลามีธุระจำเป็นถึงจะได้คุยกันบ้าง แต่ก็ถามคำตอบคำ แรกๆกูก็เครียดนะ เคยฝันบ่อยๆว่าได้คุยกับน้องตัวเอง แต่หลังๆมากูปลงว่ะ ช่างแม่งต่างคนต่างอยู่ก็ได้ พ่อแม่กูก็คงเลิกหวังให้พี่น้องคู่นี้กลับมาคุยกันด้วย ส่วนสาเหตุคือทะเลาะกันบ่อย แล้วกูคิดว่าน้องกูเป็นคนเห็นแก่ตัวไม่สนใจคนอื่น กูก็ไม่อยากยุ่งด้วยเพราะถือว่ากูไม่ได้ทำอะไรผิด
สำหรับกูกับน้องกูสนิทกันมากๆ แต่อายุกูกะน้องห่างกัน 10 ปีเลยว่ะ ตอนนี้มัน 17 กู 27 จริงๆน่าจะเป็นหลานได้ละมั้ง ปัญหามันก็ไม่มีอะไรหรอก เว้นกูจะพยายามหามาเองก็คือมันชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวอยากรู้อยากเห็นถามมากไปหมด
หลังจากที่แม่กูตายไป กูกำลังโดนญาติโกงที่ดินและบ้านโดยที่กูทำอะไรไม่ได้เลย
ป้ากูเห็นแก่ตัวมาก ลูกชายมันด้วย
ขี้ประจบถ้าเจอคนมีประโยชน์ กูเห็นแล้วเอียน
น้าแท้ๆ(น้องแม่)กูเป็นNEET ในวัยจะ 50 เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อตกงานมา 12 ปียังไม่ออกไปหางานทำ จริงๆตากูเป็นอัมพาท ตอนตกงานแรกๆน้ากูมาช่วยยายกูดูแลตา พอตากูตายยายกูอัมพาท น้ากูก็มาดูแลยายกูต่อ แต่ดูแลแบบขอไปที วันๆเสร็จงานบ้านก็เปิดทีวีดูMiracle channel ซื้อหวยซื้อกุมารทองมาเลี้ยงงมงายกับโชคลาภ แต่ไม่คิดจะหางานทำ
ตอนนี้ที่แย่กว่าเดิมคือน้าสะใภ้กูตกงาน มาอยู่บ้านยาย เดือดร้อนแม่กับป้ากูต้องคอยส่งเงินช่วย กูดูๆแล้วท่าทางจะเป็นพวกจมไม่ลงด้วย เมื่อก่อนเคยอยู่คอนโดซื้อมือถือแพงๆ มาตอนนี้ต้องขายคอนโดเหมือนจะยังลังเล จริงๆก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรกูหรอก แม่กูช่วยได้อยู่แล้ว กูแค่อนาจใจกับผู้ใหญ่บางคนที่เป็นญาติกู เหอะๆ เทียบกับของคนอื่นแล้วไม่ค่อยเหี้ยเท่าไรแฮะ บ่นๆให้พวกมึงฟังเฉยๆ
กูเข้ามาบ่นเรื่องบุพการีในห้องนี้ได้มั้ยวะ
กูอยากบ่นเรื่องพ่อกูมาก เร็วๆ นี้แม่กูเพิ่งจับได้ว่าพ่อกูมีชู้ แล้วแม่กูก็บอกว่าจะหย่า
สำหรับกูเฉยๆ แม่กูจะหย่ากูไม่คิดอะไรมากหรอก แต่กลัวแม่กูใจอ่อนจัง เดี๋ยวพอพ่อมาขอคืนดีก็อาจจะให้
แล้วมันจะเข้าลูปเดิมๆ หรือเปล่าวะเนี่ย..
กูเกลียดอีพวกผู้ชายเฮงซวยชอบมีเมียน้อยชิบหายเลยว่ะ ที่เกลียดมากกว่าคือพฤติกรรมเฮงซวยที่มันชอบทิ้งลูกเมียไปหาเมียน้อยเอาเงินของครอบครัวไปให้อีตัวที่เพิ่งเจอพอสุดท้ายก็เลิกกับเมียหลวงทิ้งลูกไม่ดูแลอีกเลยแล้วกูรู้สึกว่า อีดอกทองงงง ทำไมเห็นแก่ตัวงี้การเลี้ยงลูกซักคนมันไม่ง่ายนะโว้ยถ้ารู้ว่ามีสันดานแบบนี้ใครจะอยากมีลูกกับแม่งวะเพราะสุดท้ายก็ทิ้งภาระให้เรารับผิดชอบอยู่คนเดียวทีตอนแรกวาดฝันจะสร้างอนาคตร่วมกันแท้ๆ ทำให้นึกถึงหนังเรื่องนึงเลยที่เป็นอัตชีวะประวัติของนักดนตรีชื่อดังคนนึงที่แม่งแต่งงานตั้งแต่วัรุ่นเพราะอยากแต่ง พูดไว้ซะดิบดีว่าจะสร้างครอบครัว ทั้งๆที่ยังเด็กแต่เสือกอยากมีลูกผู้หญิงไม่ได้อยากมีแต่มันขอเลยยอมมีลูกด้วยแล้วแม่งก็ไปมีเมียน้อยเลยเลย สุดทิ้งฆ่าตัวตายหนีปัญหาปล่อยลูกเมียเผชิญโลกตามลำพัง ถ้ามึงจะเหี้ยขนาดนี้อย่าพยายามสร้างภาระให้ฝ่ายหญิงเลยอีดอก
แล้วที่เหี้ยกว่าคืออีพวกทิ้งลูกเมียไปมีเมียใหม่ไม่เคยเหลียวแล พอลูกโตมีการงานดีแม่งก็รีบมาขอส่วนบุญเชียว ทั้งๆที่มึงไม่เคยให้อะไรเค้าเลย มาขอให้ช่วยดูแลยามแก่ มาขอเงิน คือไร มึงไม่เคยให้อะไรเค้าเลย ไม่มีซักอย่างแต่พอตัวเองอยากได้ก็มาขอเอาดื้อๆ ดอกทองมาก เหมือนกรณีดาราคนนึงอ่ะ ทุเรศมาก เป็นผู้ชายที่เฮงซวยไร้ศักดิศรีมากเกลียด
เห็นพวกมึงแล้วกูนึกถึงข่าว แพท นปภา
เออกูนึกถึงแพทเลยว่ะ
ญาติกูเป็นพวกชอบดูถูกคนอื่นวะแนวแบบชอบด่าคนอื่นไปเรื่อยคิดว่าตัวเองดีประเสริฐที่สุดในสามโลกใครแปลกแยกรึเกเรรึโง่อะก็จะโดนพวกญาตินี่และนินทาเผลอๆพูดว่าให้ไปใช้นามสกุลอื่น อืม
ทีนี้กูอะก็เรียนไม่เก่งหรอกไหนกูจะติดคอมติดเน็ตเพื่อนในเฟสกูเยอะนะญาติก็ด่ากูสก๊อยเฟสบุ๊ก กูชอบคอสไรงี้ก็พูดแบบเออเนี่ยอย่าคอสนะไม่โอเคทำนองนั้น ทีนี้กูอะติด0ไรงี้จะไม่จบ ม.3 อยู่ละถ้าพวกแม่งรู้คงด่ากูกันชิบหายอะแต่คงไม่ถามกูหรอกว่าติดเพราะอะไรมีปัญหาอะไรไหมคือจะด่าแต่อย่างเดียวนั่นแล
มาถึงเรื่องพ่อ-กู แบบพ่อกูก็ค่อนข้างยศใหญ่ที่นามสกุลกูดังขนาดนี้ก็เพราะพ่อกูด้วยอะ แล้วพ่อกูรู้ว่ากูติดก็แนวแบบอายชาวบ้านด่ากูตะคอกกู อยากให้กูเข้า รร. อันดับดีๆ ท๊อป เขาก็ว่าๆกูบังคับกูให้กูเข้าให้ได้ คือกูมีปัญหาโดนเพื่อนเกลียดไหนจะครูไม่ค่อยชอบหน้ากูอีกกูเลยกลายเป็นแนวซึมๆไม่อยากทำห่าไรเลยติด 0 รัวๆเลย เขาก็เอาแต่ด่ากูอะไม่เคยถามกูว่ากูเป็นอะไรไหมตั้งแต่เด็กๆแล้วเขาไม่ค่อยมีเวลาให้กู ส่วนแม่กูก็ป่วยทางจิต กูก็รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวนะ ไหนจะโดนบีบบังไหนกูจะกดดันหลายๆเรื่องๆ กูแค่อยากให้เขาสนใจกูบ้างตั้งแต่เด็กๆกูมีเรื่องไรก็ไม่กล้าบอกเขากลัวเขาดุเขาว่ากู ตอนนี้พี่กูก็มีอนาคตดีๆ กูก็แบบคืดว่าเออถ้ากูหายไปก็คงไม่เป็นไรมั่งเพราะกูสร้างแต่ปัญหาให้เขาอายนี่ที่มีลูกแบบกูถัาญาตืรู้ก็คงไล่กูใช่นามสกุลอื่น กูรู้สึกแย่วะชีวิตจิงเพื่อนก็ลืมกูกันหมดแล้วพ่อแม่ญาติพี่น้องก็ปรึกษาไม่ได้ มีบอร์ดโม่งนี่และที่ทำให้กูได้ระบาย ขอบคุณบอร์ดโม่งรู้สึกโล่งมากตอนนี้ 555
กูเซ็งว่ะ กับนิสัยมีอะไรบอกพ่อแม่หมดแทบทุกอย่าง หลายรอบและที่กูบอกแล้วมีปัญหา คือพ่อแม่กูบอกว่ามีอะไรให้พูดกันตรงๆไม่ว่าอะไรหรอก พอกูพูดก็ค้านมั้งแหละ ด่ากูบ้างแหละ ล่าสุดนี่กูเซ็งมาก คือกูรับติวเตอร์ตัวต่อตัวแต่มันต้องจ่ายค่าแนะนำก่อนใช่ปะ ค่าแนะนำ 1500 แล้วหักลบกับที่สอนทั้งหมดแล้วได้ 4500 คือกูบอกแม่เว้ยว่าต้องจ่ายค่าแนะนำก่อน แม่กูค้านหัวชนฝาเลยด่ากูอีกแถมโทรฟ้องพ่อให้พ่อมาด่ากูอีกเพราะบอกว่ากูจะโดนหลอกบลาๆๆ(ทั้งที่ตอนนี้มันทำแบบนี้กันทุกที่) สรุปกูก็ต้องทิ้งปฎิเสธงานตรงนั้นเพราะกูเบื่อที่จะต้องโดนด่าโดนว่า(ทั้งที่หางานติวเตอร์แถวบ้านกูนี่หายากสัสนอกจากฟลุ๊ค) เดี๋ยวกูค้านดื้อมากๆก็ร้องไห้อีก ปวดหัวเครียดมะเร็งกำเริบอีก กดดันตัวเองเหี้ยๆ แต่กูคิดว่ากูมีเหี้ยอะไรจะไม่บอกล่ะ โคตรน่าเบื่อ ตัดสินเองอย่างเดียวดีกว่าสัส
>>19 เอาจริงๆนะ มึงมันกระจอกอะ
ถ้ามันไม่ถึงขั้นเพื่อนมึงเผางานมึงทิ้งทำให้มึงไม่มีงานส่ง
การที่มึงติด 0 คือมึงกระจอก
ชีวิตแม่งไม่ง่ายหรอก ไม่มีเหี้ยอะไรง่าย มีแค่มึงต้องเจ๋งพอแล้วบอกทุกคนว่า fuck off ให้ได้ ด้วยผลงานของมึง
ทำเหี้ยไร ทำให้สุด อย่าเอาปัญหานู่นนี่มาเป็นข้ออ้างในความกระจอกของตัวเองว่ะ
แม่กูตาย ที่ดิน บ้าน และของอื่นๆกำลังถูกยายกูเอาไปหมด โดยที่กูก็รู้แต่ทำอะไรไม่ได้ กูอยากรู้ว่ามมีทางไหนที่กูจะได้ของๆกูกลับคืนมาได้มั่งไหม กูอายุ 18
>>27 โดยปกติ ถ้าแม่มึงตาย มึงควรได้ข้าวของเพราะตามกฎหมายถือว่ามึงคือ ผู้สืบดาน แต่มึงอายุ 18 ยังไม่ 20 เค้าเลยให้ยายมึงเป็นผู้ดูแล แล้วยายมึงเลยจะฮุบไว้เอง
ถามว่ายายมึงฮุบได้มั้ย ต้องไปถามคนกูคิดว่าไม่ได้ เพราะผู้สืบสันดาน จะนับจากรุ่นลูกลงไปเรื่อยๆ ก่อน (ลูก หลาน เหลน โหลน) ถ้าไม่มี ค่อยนับขึ้นมาข้างบน (ยาย ย่า อะไรก็ว่าไป)
กูว่าลองหาทนายคุยดู ทนายฟรีก็มีนะ ต้องไปติดต่อสภาทนายความมั้ง ถ้ากูจำไม่ผิด
แต่ปัญหาคือ มึงยังไม่ 20 นี่สิ..
ญาติกูนี่มีแต่เหี้ยกับเหี้ยทั้งนั้นเลยว่ะ
เรื่องคือยายกูแก่มากแล้วแถมป่วยบ่อยๆ เข้าออกรพ.เป็นว่าเล่น เสียเป็นแสนๆเกือบล้านละมั้ง
แล้วทีนี้น้ากู(แทนว่าน้า1)บอกว่าจะขายที่ดินของยาย
แม่กูก็บอกว่าอย่าขายเลยเก็บไว้ก่อนเพราะถ้าขายแล้วหาซื้อใหม่มันยาก ยังไม่ถึงกับจวนตัวจริงๆไม่ต้องขาย
อีน้าก็หน้าเงินอยากจะขาย ไปให้ญาติคนอื่นเป็นนายหน้า เรื่องมันเริ่มตรงนี้แหละ
คือน้ากูไปติดต่อญาติ แล้วที่นี้ผัวน้า(แทนว่าน้า2)ที่เป็นลูกของพี่สาวยายรู้(งงไหม)ก็อยากได้ แม่กูก็โอเคจะขายก็ขายตามใจเลยจะคุยเรื่องราคา แม่กูถามว่าจะซื้อเท่าไหร่ ผัวน้า2บอกห้าแสน ที่ไร่นึงขับรถจากกรุงเทพไม่ถึงชั่วโมง ขายห้าแสน บ้ารึเปล่า แม่กูเลยบอกน้า1ว่าอย่าขาย ถ้าขายต้อง2ล้านเพราะที่มันดีติดถนน
อีผัวน้า2ก็โทรมาตื้อให้ขาย อีน้าก็อยากจะขายจนจะลงแดงตาย มาบอกแม่กูว่าขายแค่ล้านสองพอกลัวไม่มีคนซื้อ
ล่าสุดแม่งผัวน้า2โทรมาจิกให้ขาย แถมมาหลอกน้า1ว่าที่ของมันปลูกบ้านไว้แล้วยังขายแค่ล้านห้าเอง อีน้า1ก็ยิ่งอยากจะขาย แต่แม่กูโชคดีที่น้องสาวยายโทรมาบอกว่าที่พร้อมบ้านของผัวน้า2น่ะขายไปสองล้านเจ็ด
แม่กูเลยโมโหมาก คนนึงก็หน้าเลือด คนนึงก็หน้าเงิน แม่กูรำคาญเลยบอกว่าจะซื้อเอง สองล้านนี่แหละแต่เงินผ่อน อีน้า1เสือกบอกว่าไม่เอาจะเอาเงินสด
แบบเหี้ยมาก แม่กูเลยรู้ว่าจริงๆแล้วน้า1อยากขายเพราะจะเก็บเงินไว้เองมากกว่าไม่ได้เป็นของยาย
อีกเรื่อง ผัวอีน้า1ก็เหี้ย แม่งตกอับจนต้องมาทำงานกับแม่กู แต่แม่งสันดานเหี้ยมาโกงแม่กู
กูอยากให้แม่ตัดญาติแม่งไปเลย แต่แม่กูก็ใจอ่อนอีกน่ะแหละ เฮ้อออ ไม่อยากทนดูแม่โดนพวกญาติเหี้ยเกาะแดก
>>27 จริงๆมันฟ้องศาลได้เเหละ เเต่เรื่องมาก อย่าเลย ไปคุุยดีๆขอเอาไว้เองคุยตกลงกันน่าจะดีกว่า
>>29 บอกยายลงนามที่ดินเป็นของยาย เงินก็จะเข้าบัญชียาย ไม่ก็ให้ยายตั้งบัญชีเเม่เป็นบัญชีที่จะโอน เเล้วค่อยเเบ่งน้า ส่วนเรื่องโกงก็ต้องหาหลักฐานจับเเบบคาหนังคาเขาเเหละ เเล้วถ้าจับได้ก็ค่อยไล่ไปเรื่องที่ดิน บอกว่ากันโดนโกงบลาๆ เพราะงั้นขายผ่านเเม่หรือบัญชียาย เเล้วค่อยเเบ่งจะได้ไม่โกง บลาๆ
มู้นี้ปรึกษาปัญหาได้ใช่มั้ยวะ รึต้องนินทาญาติพี่น้องด้วย
คือกูจะปรึกษาหน่อย กูกำลังสงสัยว่าตัวเองเป็นคุว่ะ พวกมึงช่วยวินิจฉัยหน่อยกูไม่ได้อยากเป็นนะกูรู้ว่าแม่งเป็นแล้วไม่มีเหี้ยไรดี แต่อาการงี้มันเริ่มยังวะ
คือกูคุยกับเพื่อนในไลน์แล้วบางคนมันจะส่งสติ๊กเกอร์เป็นตัวอนิเมะมาก็สาว 2D อ่ะแหละ แต่แทนที่กูจะสนใจเนื้อหาที่มันคุยก่อนกูสนใจสติ๊กเกอร์ก่อนอ่ะว่ะ แบบสติ๊กเกอร์ตัวนั้นแม่งน่าร๊ากกก ทำกูเพ้อได้เลย คือกูเติมตังซื้อทันทีปกติกูไม่เคยซื้อพวกสติ๊กเกอร์นะ แล้วกูก็เอามาวาดแบบหลายตัวมากในสมุดกูแบบมองแล้วรู้สึกฟินแปลกๆ ไอ้เหี้ยกูกลัวตัวเองจะเป็นคุว่ะ แม่งคงเป็นกรรมกูชอบไปล้อพวกมันไว้เยอะ
การที่มึงชอบการ์ตูนชอบวาดรูปไม่ได้เกี่ยวเหี้ยอะไรกับการเป็นคุ
และก็ไม่ได้เกี่ยวเหี้ยอะไรกับกระทู้นี้ด้วย
ขอบ่นหน่อย คือแม่กูเนี่ย ตากับยายเขาหย่ากัน แล้วแต่งงานใหม่แม่กูก็อยู่กับตา เมียใหม่ตากูชื่อยายจิ๊ว(นามสมมุติ)
ทีนี้ม่องกันไปเกือบหมดแล้วล่ะ แม่กูก็ติดหนี้ยายไว้3แสนกว่านานละ ยืมมาลงทุน ทีนี้ยายแกป่วย เข้าโรงบาล แม่กูก็ออกนู้นออกนี้ให้ ไปดูแลให้ทุกวัน
น้ากู(ลูกยายแหละ) แม่งก็ไม่มีคิดจะโผล่มาช่วยดูแลเล้ย มาเป็นบางครั้ง บอกไม่ว่าง(อย่างกะแม่กูว่างนักนิ) อึฉี่เยี่ยวขี้แม่กูก็ทำมให้หมด
ยังจะเสือกมาขอให้ช่วยค่าเลี้ยงดูกับจะทวงเงินที่แม่กูติดยายไว้อีก แม่กูเลยคิดค่าโรงบาลกับค่าแพมพงแพมเพิ้ดค่านางพยาบาลหมดเลย
จาก3แสนเหลือแสนกว่า หายบ้าไป กูนี้อยากตัดญาติขาดมิตรกับบ้านยายจริงๆให้ตาย น้าชายกูแหละหล่ะ งานไม่ค่อยทำ เห็นแก่เงินสัดๆ
ส่วนอีน้าสาวนี้ก็ติดยาตอนยายเข้าโรงบาลนี้ไม่เห็นเงาหัวซักรอบ ผัวมันบอกไปทำงานภูเก็ต แต่ได้ยินว่าติดคุกเลยออกมาไม่ได้ กูละเซ็งจริง
ภาระแม่กูแท้ๆ ถึงจะออกโรงบาลมาแล้ว แต่ยายก็เสือกไม่เดินกายภาพก็ทำแล้ว กลับบ้านก็ไม่ยอมเดิน ไม่รู้เป็นห่าอะไรแม่กูว่าอ้อนลูกมั้ง
แต่ก็ภาระแม่กูอีก ต้องจ่ายเงินเดือนให้คนแถวนั้นดูแลเช็ดขี้เยี่ยวให้ยาย รอก่อนนะสัด จ่ายหมดแสนนึงแล้วหมดกันทีไอ้บ้านนี้ พอกันที
กูกำลังโดนไอ้โรคจิตที่ไหนไม่รู้ตามสตร๊อคเกอร์อ่ะมึง โดนมา 2 อาทิตย์กว่าแล้ว คืองี้ เริ่มเรื่องวันแรกกูไปตากผ้าเว้ย แล้วก็เก็บผ้าที่แห้ง แต่ชั้นในกูมันหายไปไหนไม่รู้ กูก็ไม่ได้สงสัยอะไรนะ ไม่นึกว่าจะมีคนปีนบ้านมาขโมยเพราะรั้วก็สูงพอสมควรคิดว่าคงลืมไว้ไหนนี่แหละ แต่วันต่อมาแม่งไม่ใช่ละผ้าที่กูพึ่งตากเมื่อวานแม่งหาย คราวนี้หนักกว่าเก่าคือหายไปทั้งชั้นในทั้งชุดนักเรียนกูเลย กูเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพ่อแม่แล้วนะ กลางคืนพ่อกูนั่งส่องเฝ้ายามบนระเบียงรอแม่งมาก็ยิงแม่ง แต่ก็ไม่เจอ มันไม่มาแล้ว ก็นึกว่าเรื่องจบถือซะว่าให้หมาเอาไปก็แล้วกัน
แต่แม่งไม่จบ มีคืนนึงกูอยู่บ้านคนเดียวพ่อแม่กูไปทำงานราตรี มันมีเบอร์แปลกๆโทรมา กูคิดว่าคงโทรมาจากโปรแกรมในคอมชัว เสียงแม่งแบบเหี้ย คือหื่นมาก มันบอกว่าพี่แอบตามน้องมาแล้ววันแล้ว พี่อยากมีอะไรกับน้องจัง ตอนนี้อยู่คนเดียวรึเปล่าจ๊ะ กูก็บอกไปว่าถ้าโทรมาอีกจะแจ้งตำรวจแล้วรีบตัดสายเลย กลัวตัวสั่นอ่ะมึงวันนั้นน่ากลัวชิบหาย พอพ่อกูกลับมากูแทบจะร้องไห้กลัวแม่งทั้งคืน ก็ว่าจะแจ้งตำรวจแล้วนะ แต่มันไม่มีเบาะแสอะไรเลย กูสงสัยมากว่ามันรู้เบอร์กูได้ยังไง เพราะกูก็ไม่ใช่คนดังอะไร เบอร์ก็มีแต่เพื่อนที่รู้ แล้วถ้าเป็นเพื่อนโทรมาแกล้งกูต้องรู้แล้วกูจำเสียงได้
มีอีกคือผ่านไป 2-3 วันกูก็ยังระแวงอยู่นะ พ่อกูไปรับไปส่งทุกวันไม่ให้กลับเองแล้วทีนี้ ซื้อกล้องมาจะติดหน้าบ้านด้วย แล้วว่าจะหาหมาบางแก้วดุๆมาเลี้ยง แต่วันนั้นแหละพ่อกูไปเปิดตู้จดหมายแล้วแบบตกใจโคตรๆ เจอซองกระดาษมีรูปกูเต็มไปหมด 7-8 ใบอ่ะมึง แล้วเป็นรูปที่กูไม่ได้เป็นคนถ่ายด้วยคือโดนแอบถ่าย มีภาพใต้กระโปรงกูด้วยแล้วคือภาพอื่นมันก็ถ่ายหน้ากูชัดมากๆ กูแบบใจเสียมากมันเขียนในซองว่าถ้าไปแจ้งความจะเอารูปกูไปปล่อย พี่ไม่คิดจะทำอะไรน้องพี่ดูคนเดียว กูพยายามนึกแล้วนะว่าโดนถ่ายตอนไหนบ้างเห็นใครถือกล้อง บ้างเวลานั้นกูก็นึกไม่ออกจริงๆ แล้วภาพที่โดนใต้กระโปรงกูจำฉากหลังได้ว่าไปซื้อกาแฟฝั่งตรงข้ามโรงเรียน แต่ไม่รู้ว่าใครถ่ายคนมันก็เดินผ่านไปผ่านมา เหี้ยยย กูควรจะทำไงดีอ่ะ แล้วล่าสุดมันมีเฟสปลอมส่งรูปกูมาด้วยคือเป็นรูปที่กูไปเรียนพิเศษ แสดงว่ามันรู้เรื่องกูเยอะมาก ถ้าแจ้งความกูว่าอาจจะมีโอกาสจับได้เพราะมันใช้เฟสแต่ก็กลัวถ้ามันซ่อนไอพีกูจะทำไงภาพกูก็คงหลุดถ้ามันรู้ ถึงตอนนี้มันเงียบไปแล้วก็จริง แต่กูผวาจนไม่กล้าไปเดินนอกบ้านคนเดียวแล้วพ่อกูเค้าก็แบบระแวงแทนกูไม่เป็นอันทำงานทำการ กูนึกว่าพ่อกูเป็นสายลับแล้วเนี่ยบางวันเลิกงานใส่ชุดสูทพกลูกโม่ตลอดเวลาโคตรจะเหมือน แล้วเค้าย้ายห้องทำงานไปชั้น 2 เลยคือกะนั่งเฝ้าจากระเบียง คือเสียสุขภาพจิตกันทั้งบ้านแล้ว กูควรจะทำยังไงดีวะ ฮืออ พ่อกูก็กลายเป็นสตร๊อคเกอร์ไปด้วยเวลากูไปเที่ยวกะเพื่อนเค้าก็แอบตามกูห่างๆเสียงานเสียการหมด
>>35 มึงถามเพื่อนยัง เอาเบอร์มึงให้ใครไปไหม เวลามึงไปไหน มึงเดินห่างๆ จากคนอื่นแค่ไหน คอยสังเกตดูว่าถ้ามึงเจอไอ้หน้าเดิมๆ บ่อยๆ ในสถานที่แปลกๆ ที่มึงไม่คิด นั่นแหละ ไอ้โม่งที่ตามส่องมึง
ปกติ ไอ้พวกหื่นระดับนี้ ถ้ามึงมีหลักฐาน จ้างนักสืบ จ้างตำรวจให้คอยจัดการได้ง่ายๆ เลยนะเว้ย
จับจากทางเฟสนั่นแหละมึง แต่ต้องแจ้งตำรวจเอาหลักฐานไปให้ดูว่าโดนอะไรบ้างจนมาถึงเฟส ถ้าหาipได้แม่งก็รู้ละว่าเป็นใคร ลองปรึกษาทนายดู ว่าจะเล่นไงได้บ้าง
>>36 กูลองถามคนที่สนิทๆหมดแล้วนะ ไม่มีใครนะ แต่กูรู้สึกสงสัย คนในห้องวิชาการที่โรงเรียนคนนึงว่ะมึง แบบกูว่ามันรู้ข้อมูลของเด็กทุกคนเว้ย แล้วหน้าตาดูไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้กูก็บอกไม่ถูกใส่แว่นดูจิตๆแปลกๆ เคยเจอมันมาเดินแถวบ้านครั้งนึงด้วย แต่ไม่ได้ผ่านบ้านกูนะก็ยังสรุปแน่ไม่ได้ ที่ยังไม่แจ้งตำรวจตอนแรกเพราะกูกลัวว่ามันจะปล่อยภาพหรือคลิปกูนี่แหละ แต่ก็ช่างแม่งละแค่ถ่ายใต้กระโปรงกูก็ใส่กางเกงในด้วย โคโยตี้แม่งหนักกว่ากูเขายังไม่อาย พ่อกูว่าจะพาไปลงบันทึกแจ้งความอยู่เดะรอเขาว่างๆอ่ะ แต่ก็ยังไม่รู้นะกูยังลังเล
>>37 ต้องมีทนายเลยอ่อ แล้วงี้ถ้าจับมันได้ มันจะโดนโทษไรบ้างอ่ะ กูเห็นพวกโรคจิตมันก็โดนแค่เสียค่าปรับแล้วก็ปล่อยแม่งจะแค้นกูป่าวอ่ะงี้ เผลอๆกูว่าจะเป็นกูที่อายตำรวจแฮะ มันต้องเอาหลักฐานไปให้ตำรวจดูด้วยอีกอ่ะมึงกูอายเขา -*-
>>38 ที่แนะนำให้หาทนายเพราะกระบวนการทางกฏหมายบางอย่างมันต้องอาศัยคนรู้กฎหมายว่ะ แจ้วความ ฟ้องศาลข้อหาไรได้บ้างงี้
ส่วนเรื่องความผิด เท่าที่ดูมันคล้ายๆกระทู้นี้ว่ะ
http://www.decha.com/main/showBTopic.php?id=7201
ลองอ่านดูนะ แม่งยิ่งทำยิ่งผิดเพิ่มหลายกระทง
ถ้ามีทนายดีๆน่าจะจับยัดคุกได้
ถ้ามึงกลัวมันแค้น แล้วอยู่แบบนี้ดีแล้วเหรอวะ ถ้ารู้ว่าเป็นใครน่าจะดีกว่า จะได้ระวังมากขึ้น
เหมือนจะขอหมายศาลห้ามเข้าไกล้ได้ด้วยนิคิดว่า
กูเบื่อตรรกะพูดกับผู้ใหญ่แล้วกลายเป็นเถียงมาก
โม่งคนไหนมีวิธีแก้หรืออะไรดีๆแนะนำบ้าง
กูมีปัญหาเรื่องการขอความเป็นส่วนตัวกับครอบครัวว่ะ คือแม่กูชอบม่คุ้ยเรื่องของกูคือ เมื่อก่อนกูเขียนไดอารี่ไว้อ่านตอนแก่ๆ เขียนไปซักพักแม่ก็มาแอบอ่าน กูเลยเผาเล่มนั้นทิ้ง พอกูเขียนนิยายบ้างแม่ก็ไปปริ้นให้ญาติอ่าน กูเลยต้องลบทิ้งให้หมด ล่าสุดก็ไปเที่ยวยุ่นแล้วโดนคุ้ยของฝาก ว่าซื้ออะไรมาให้้ใครมั่ง ตอนนี้อยากรู้ว่ากูจะพูดยังไงกับแม่ดีวะ
>>43 ทำใจวะ ไม่ให้ยุ่งก็จะเกิดอาการน้อยใจ งอแง งี่เง่า พอยุ่งมากก็มีเรื่องให้วุ่นวายอีก อาการพ่อแม่เสือกเรื่องลูกมากไปเนี่ย เป็นกันเยอะ แก้ไม่ได้หรอก ถ้าพ่อแม่มึงไม่ตายหรือมึงไม่หนีหายไปเลยอ่ะ
เพื่อนรุ่นพี่กูโดนมา ขนาดจะแต่งงานล่ะ ยังโดนคุ้ยของบ่อยๆ มีอะไรพ่อแม่ก็เสือกจะรู้ให้ได้ ไปไหนก็มีการตามเช็กว่าทำอะไรอยู่ จนสุดท้าย แม่งหนีหายไปกะผัว ตัดการติดต่อจากทางบ้านทิ้งหมดเลย บัดนี้ก็ยังเห็นใช้ชีวิตดีมีสุขอยู่นะ แค่ไม่มีครอบครัวกวนใจ
เอาน่ามึง เขาทำให้มึงเกิดมาจากเลือดจากเนื้อเขาก็สละอะไรนิดหน่อยให้เขามีความสุขมั่งเถอะ
เดี๋ยวอีกหน่อยพอพวกมึงเป็นพ่อคนแม่คนมึงจะรู้ ว่าห่วงลูกเป็นยังไง ต่อให้ลูกโตเท่าไหร่สำหรับพ่อแม่ก็ยังเด็กอยู่ดี
ดูน้ากูกลับบ้านค่ำ ยังโดนยายดุเลย
กูเบื่อแม่กูจัง ทำอะไรๆก็หาว่ากูเอาแต่เล่น กูอ่านนิยายฝรั่งฝึกภาษาอังกฤษไปกูยังผิดเลย โดเรม่อนสอนแมททริคกูเอามาอ่านกูก็ยังผิด เห้อ เปิดคอมนี่จะหาว่ากูเล่นเกมตลอดทั้งๆที่ไม่เคยดูว่ากูกำลังทำงานทำอะไรอยู่ ออกนอกบ้านวันเสาร์อาทิตย์ก็หาว่ากูบ้าผู้ชาย ทั้งๆที่กูแทบจะไม่มีเพื่อนผู้ชายสักคนไม่ถามซักคำว่ากูไปไหน แต่ใช้วิธีโทรมาแทนซึ่งน่ารำคาญมาก กับข้าวกับปลาก็ไม่ยอมทำเอาแต่เล่นไพ่ ทำงานก็เป็นงานที่น่าเกลียดปล่อยเงินกู้งี้ กูโคตรจะไม่ชอบเลย แล้วแบบเค้าบ้าแฟนใหม่มาก(หย่ากับพ่อเก่าแล้ว) มาบังคับให้กูเรียกพ่อๆ อีพ่อใหม่ก็ใช่ว่าจะดีนะสักยันมาเต็มตัว แล้วไม่รู้คิดจะทำไรกูป่าวบางวันมาด้อมๆมองๆเดินผ่านห้องกูบ่อยๆ พอกูถามก็ทำเป็นคนดี พ่อจะไปครัวน่ะ แต่จริงๆกูรู้ว่ามาแอบมอง เพราะกูแอบดูซ้อนอีกทีกูเห็นเลย แต่ช่างเถอะ สงกรานกูก็จะย้ายไปอยู่กับพ่อเก่าละ น้องกูก็อยู่กับพ่อเก่า เห้อ เบื่อช่วงเวลาที่ต้องรอจริงๆ
>>48 ตอนนี้มึงเป็นไงบ้างแล้วอะ โอเคมั้ย
กูขอบ่นมั่ง จริงๆไม่ใช่บ่นหรอก ระบายมากกว่าอะ คือพ่อกูกับแม่กูนี่ไม่ลงรอยกันมาตั้งแต่กูยังเด็กแล้วว่ะ ปีนี้ก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ เพราะว่าพ่อกูกับแม่กูอายุห่างกันมาก ความต่างระหว่างวัยมันเลยชัดจนทำให้แม่กูเริ่มที่จะเบื่อพ่อกู ในขณะที่พ่อกูก็เพิ่งจะมารู้สึกตัวอยากให้ครอบครัวเป็นครอบครัวซักทีหลังจากที่ไม่สนใจมาตลอด กูเองก็ไม่ได้อยากหวังอะไรมากเพราะตอนนี้กูรู้ว่ามันสายเกินไปแล้ว พ่อกูเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย แต่ถึงอาจจะไม่ทันหรืออาจจะได้แค่นิดเดียวแต่อย่างน้อยกูก็อยากให้เขารักกันมั่งจัง มีวิธีไหนบ้างมั้ยที่จะทำให้คนบ้านเดียวกันที่ไม่คุยกันมาเกือบสิบปีมายิ้มด้วยกันได้อะ//กูขอโทษที่พูดจาจูนิเบียวและเป็นเด็กโลภมาก กูขอโทษ แต่กูไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะพูดให้คนรู้จักรู้ได้น่ะนะ เหอะๆ
>>54 พ่อแม่กูก็คล้ายๆบ้านมึง ไม่คุยกันมาเป็นสิบปีแล้ว คืพ่อกูเค้าพยายามนะ ถึงจะติด KY บ้างในหลายๆโอกาส ซึ่งแม่กูเซ็งพ่อกูที่เป็นแบบนี้มาก กูไม่รู้จะแนะนำยังไงดี แต่สู้ๆนะมึง ทำเท่าที่ทำได้ บางทีก็ชวนไปกินข้าวพร้อมหน้ากันบ้าง ถึงเค้าอาจไม่คุยกัน แต่ก็อยากให้มีเวลาพร้อมหน้ากันบ้างในตอนที่ยังทำได้
คล้ายพ่อกูมาก พ่อกูเมื่อก่อนไม่เคยสนใจครอบครัวเลย ทำงายหาเงินนะ แต่คือไม่สนใจความรู้สึกคนในบ้านน่ะ เป็นใหญ่ ไม่ฟังใคร ด่าแหลกไม่ไว้หน้า บังคับทุกอย่าง เหมือนทุกคนในบ้านเป็นทาส ไม่มีสิทธิออกความเห็นใด แทบไม่มีใครในบ้านกล้าพูดด้วย คือพูดไรไม่รู้รู้แต่โดนด่าแน่นอน
พอแก่มาตอนแรกกูนึกว่าจะอาการหนักกว่าเดิมเพราะวัยทอง ตรงข้ามว่ะ เหมือนพยายามใจเย็นลง ปรับตัว แทบไม่ด่าใครเลยเดี๋ยวนี้ แต่แม่กูจำไง ไม่ลืมง่าย แม่กูเหมือนแก้วที่ร้าวไปแล้ว โดนมาเยอะ ทนมาหลายสิบปี คงมามองให้ดีภายในไม่กีปีไม่ได้
แต่กูเฉยๆ ว่ะ กรรมใครกรรมมัน กูไม่ได้เคียดแค้นพ่อ แต่กูก็เข้าใจแม่ถ้าแม่จะทำใจให้ลืมไม่ได้ กูไม่คิดจะไปบังคับจิตใจแม่ให้ฝืนแอ๊บครอบครัวชื่นมื่นทั้งที่ในใจเจ็บปวดไม่ลืม แต่กูก็ไม่ได้สงสารแม่มากมายหรอก เพราะกูบอกให้หย่าตั้งแต่เด็กแล้วก็ไม่หย่าเอง มาอ้างว่าทำเพื่อกูอยากให้ลูกมีพ่อ ทั้งที่กูก็บอกไปล้านรอบแล้วว่าให้หย่า กูเลยถือว่าทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง กูคงไม่สามารถไปช่วยแบกได้ กูก็มีกรรมของตัวกูเหมือนกัน
>>54 กูกำลังสับสนอยู่อ่ะ ว่าตกลงพ่อเลี้ยงเขาดีรึไม่ดี ที่มาแอบดูรู้สึกแม่จะบอกให้มาดูเองว่ากูทำอะไรอยู่มั้ง ว่านอนรึยัง
เมื่อวานกูลืมปิดทีวีนอนตากแอร์พ่อเลี้ยงเข้ามาปิดให้แถมห่มผ้าให้กูด้วยแต่กูแกล้งหลับ กูเลยสับสนละ ว่าตกลงกูไปดูคนที่รอยสักหรอไง
แต่แม่กูก็แบบเดิมแหละ เล่นไพ่ ปล่อยเงินกู้ วันไหนเก็บดอกมีตังค์ก็ไปเที่ยวกับเพื่อน เหอะๆ
กูขอบ่นหน่อยนะ คือแม่กับพ่อกูหย่ากันแล้วแม่กูทิ้งไว้ให้ยายเลี้ยง พอยายตายตอนกูอายุสิบห้าก็มารับกูไปอยู่ด้วย เขาไปทำงานก็ทิ้งกูอยู่บ้านคนเดียวตลอด กูหุงข้าวเอง ทำกับข้าวง่ายๆกินเอง เขากินมาจากข้างนอกแล้ว บางทีกูทำกับข้าวเผื่อเขาก็ไม่กินอะนะ สงสัยกูจะทำกับข้าวห่วยแตก กูไม่มีความผูกพันกับเขาเลยเพราะเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งเอง แต่เขาจะชอบทำเหมือนครอบครัวเราอบอุ่นมีความสุขมาก กูรู้สึกเหมือนกูเป็นคนแปลกหน้า เป็นใครก็ไม่รู้มาอยู่บ้านเขาแล้วทำงานบ้านแลกข้าว เงินกับที่ซุกหัวนอนว่ะ กูไม่รู้สึกรักเขาเลย ไม่รู้สึกว่าอยากยินดี อยากเสียใจ กูยังกลัวตัวเองเลย ว่าถ้าเขาตายกูคงเฉยๆ ไม่เสียใจอะ หลังๆเขาเริ่มมาถามไถ่นั่นนี่กู คงอยากทำหน้าที่แม่มั่งว่ะ แต่กูเสือกรำคาญซะงั้น กูตั้งกระทู้ในพันทิปคงโดนด่ากระจายอะ เขาก็ไม่ได้ทุบตีหรือปล่อยให้อดอยากนะ แค่เอาเงินวางไว้หลังตู้เย็นให้กูหาแดกเองเท่านั้นอะ
>>61 กูเข้าใจว่ะ กูถึงขั้นรำคาญยายกูเลย
ยายกูไม่จริงใจเท่าไหร่ มีอะไรไม่เคยพูดตรงๆต่อหน้า คือต่อหน้าจะยิ้ม ทำเสียงแหลมๆเหมือนชม แต่ลับหลังเอากูไปนินทาให้ญาติๆฟังว่ากูเที่ยวกลางคืนบ้างล่ะ(ซึ่งกูไม่เที่ยว) กูเล่นยาบ้างล่ะ (ซึ่งจริงๆมันคือยาแก้แพ้ที่กูต้องกินช่วงหน้าฝน...) หลังๆมาเจอหน้าทีไรด่าประชดกูตลอด กูอยู่เฉยๆก็มาประชดกู กูอยู่บ้านนั้นแบบ...อยู่เพื่ออะไรวะ? ถ้าแม่ไม่สั่งให้อยู่กูก็คงออกมานานมากแล้ว ช่วงหลังแค่เจอหน้าก็อยากอ้วกแล้ว แค่เห็นหลังกูนี่หูกูก็ไม่สงบละ ต้องประชดตลอด ไม่รู้เป็นไรนักหนา แต่พอแม่กูมาทีไรชอบทำเหมือนรักกูมาก แม่โทรมาตอนกูไม่อยู่ก็บ่นว่าเหงา อยากเล่นกับหลาน
คือไร? คือไม่เคยเล่นกับกูเว้ย สิ่งที่เกิดขึ้นคือการยืนด่ากูตั้งแต่หัวยันปลายตีน
ถ้านี่คือการเล่น ก็เป็นการเล่นที่จังไรมาก ไม่รู้จะใช้คำไหนนอกจากตอแหลแล้ว แต่ก็ด่าตรงๆไม่ได้ เพราะถือว่าเป็นยาย
จะปรึกษาใครก็ไม่เข้าใจ บอกแม่แม่ก็ด่าว่าแค่นี้ต้องทนได้สิ กูทนมานานมาก จนช่วงนึงกูถึงกับต้องไปหาจิตแพทย์ แถมไมเกรนขึ้นรัวๆจนต้องกินยาอีก
รู้สึกว่าถ้ายังอยู่ต่อไป กูจะเกลียดยายมากขึ้นเรื่อยๆ จนวันที่เค้าตายกูคงยืนหัวเราะหน้าโลง นั่นไม่ดีมากๆแน่
แจ้งจับพ่อตัวฐานปลอมแปลงเอกสารธนาคารโดยไม่แจ้งชื่อคนแจ้งได้ไหมวะ ชักเอือมพ่อตัวเองและ
สร้างแต่ปัญหา พอตำรวจตามเรื่องเช็คเด้งหรือเห็นตำรวจมาบ้านก็รีบแจ้งหนีเข้าห้อง ปัญหาเคยติดคดีเช็คเด้งแล้วครั้งนึง
แต่ย่ากุสงสารเลยให้ประกันตัววางหลักทรัพย์ ซึ่งตอนนั้นกุบอกไม่ต้องไปช่วยให้อยู่ไป แต่แม่งไม่สำนึกเลยเพราะคงอยู่คุกแค่ 5 วัน
น่าเบื่อชิบหาย เอาแต่กระดิกตีนไม่ทำงานการที่สุจริตคิดแต่สบายอยากทำงานง่ายๆรวยเร็ว ห่าไร้สาระชิบหาย 50 กว่ายังกระโหลกกะลา
กุบอกมันมา 10 กว่าปีเรื่องหางานไม่ต้องเงินเดือนเยอะ แค่หาได้ทุกเดือนก็พอ ที่บ้านย่า อา เขาก็จ่ายค่าบ้านกันเองอยู่แล้ว เขาคงสมเพสพ่อกับกุสุดๆ
แค่ไม่สร้างปัญหามันจะตายไหม ดูแม่งก็ไม่เข็ด กุละอยากแจ้งตำรวจลากไปสำนึกในคุกอีกชิบหาย
ปล. กุแอบไปเปิดไฟล์คอมพ่อแล้วเจอเอกสารปลอมเยอะเลย แถมปลอมไม่เนียนอีกเหมือนใช้ paint ตะโกนด่าไปรอบมันก็ทำหูทวนลม
แถวนี้มีทนายมั่งปะวะ ขอปรึกษาเบื้องต้นหน่อยได้ไหม
หลังบ้านแม่งมันมาเปิดร้านเหล้าเสียงดัง กูรำคาญมากจะหลับจะนอน ก็เปิดเพลงมีแต่เสียงเบสดัง ครืนๆ มา ดึกมาก็ล้างจาน เข้าห้องน้ำ โทรศัพท์ จนตีหนึ่งตีสอง
เท่าๆ ที่อ่านดูมันเปิดใกล้หอพัก(ที่ลงทะเบียนถูกต้องตามกฏหมาย) โรงเรียน สถานที่ทางศาสนา ไม่ได้ใช่รึเปล่า
ซึ่ง ซ้ายหอ ขวามันมีโบสถ์ หน้ามันมีหอ หลังมันบ้านกู บ้านกูก็โดนหอพักประกบสองด้าน
กูร้องเรียน ฟ้องร้อง ราชการส่วนไหนให้มันปิดๆ ไปได้มั่ง
พรุ่งนี้ว่าจะไปแจ้งความเป็นหลักฐานไว้ก่อน
กูเกลียดแม่กูมากว่ะ เกลียดแบบที่เขาตายกูก็คงไม่รู้สึกอะไร
ไปพูดที่อื่นคงโดนด่า
>>64 ของกูบ้านเป็นโรงงานทำพริกปุ่นกลิ่นฉุนเหี้ย เปิดใกล้โรงเรียน ใกล้แหล่งที่อยู่อาศัย โรงเรียนก็เคยโวยแต่คงโดนยัดตังค์เลยเงียบปากไป แม่งยัดตังค์อุตสาหกรรมจังหวัดอีก เรื่องเลยเงียบ แม่กูจะรวมกลุ่มไปแจ้งอุตสาหกรรมจังหวัด(สุดท้ายแม่กูไปคนเดียวเพราะไม่มีใครเปรี้ยวเท่าแม่กูแล้วตอนนั้น) แม่งมายืนด่าหน้าบ้านกู เกลียดแม่งชิบหาย เมื่อไรจะเจ๊ง สรุปทำเหี้ยอะไรกับแม่งไม่ได้จ้า อยากเผาโรงงานแม่งชิบหาย
มึงไป ลองคุยกะทหารดูมึง ช่วงนี้พวกทหารกำลังทำผลงานกันอยู่มึง : ) กูมั่นใจพวกมันเอาเงินยัดตำรวจแต่ยังไม่ได้เอาเงินไปยัดทหาร
โม่ง กุเครียดว่ะ
กุสามสิบแล้ว ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ยังสร้างชีวิตยังอะไรไม่ได้เลย
คือกุทำงานกับพี่นะ แต่ก็แรงงานพี่น้องอะ ใช้คุ้มกว่า เงินได้บ้างไมไ่ด้บ้าง
แต่กุก็เข้าใจเพราะสภาพเศรษฐกิจมันฝืดเคือง กุอาศัยเค้าอยู่กุก็อยากช่วย
อีกอย่างบ้านกุก็มีหนี้เยอะ กุก็อยากช่วยเค้าแบ่งเบาภาระเรื่องการจ้างงานคนแพงๆ
แต่ใจกุจริงๆก็อยากออกมาทำอะไรของตัวเองบ้างนะ เพราะกุต้องอาศัยเค้าอยู่
ทำงานกับเค้าก็ต้องรองรับอารมณ์อะ เหมือนแบบกุทำไรเค้าก็ไม่เห็นค่า ต้องคอยมองสีหน้าเค้าไรงี้
กุอยากออกมามาก แต่ก็ไม่อยากให้เค้ามองว่ากุเห็นแก่ตัว เอาตัวรอด แต่กุทำงานอยู่กับเค้า รับเงินจากเค้า
กุจะสามารถแบ่งเบาภาระหนี้สินอะไรจากที่บ้านได้วะ
พอกุบอกกับแม่ว่าจะออกมาทำเอง ไปอยู่เอง แม่กุก็ร้องไห้ ดราม่า หาว่าไม่มีใครเลี้ยง ไม่มีใครเอาเค้า
คือทำให้กุเหมือนรู้สึกว่าการทำในสิ่งที่กุอยากทำมันคือความอกตัญญู เป็นบาทปอย่างร้ายแรง
คือกุสับสนอะ กุแม่งอยากตายทุกวัน เห็นแม่ร้องไห้ก็หดหู่ เห็นใบเรียกเก็บเงินแต่ไม่มีเงินจ่ายก็หดหู่
>>71 เงินได้บ้างไม่ได้บ้างมึงยังจะทำอีกหรอวะ เรื่องงานเรื่องธุรกิจมันไม่มีพี่น้องกันหรอกมึง กูว่ามึงยังขาดความเด็ดขาดว่ะ ตัดสินใจอะไรยังโลเล กูก็พอเข้าใจนะว่ามึงห่วงแม่สงสารแม่ แต่มึงออกไปทำข้างนอกมึงคอยส่งเงินให้แม่จะดีกว่าทำงานที่ได้เงินบ้างไม่ได้บ้างแบบนี้ป่าววะ ส่วนเรื่องพี่มึง มึงจะไปแคร์มันทำไมวะในเมื่อทำงานเงินยังได้บ้างไม่ได้บ้าง มึงไม่ต้องเป็นเห็นใจใครมากหรอก อายุก็ปาเข้าไป 30 มึงมีเวลาชีวิตเหลืออีก 40-50 ปี ทำงานได้อีก 20 กว่าปี กูว่าควรเอาเวลาเหล่านี้ไปบริหารงานที่มันมั่นคงเป็นของตัวเองดีกว่ารองานที่ได้บ้างไม่ได้บ้างอบบนี้ว่ะ
>>71 อย่างน้อยความคิดมึงยังดีกว่าพี่ชายกูนะ จะสามสิบแม่งยังไม่มีห่าไรเลยรถไม่ทีบ้านก็อาศัยพ่อแม่กูอยู่ จบโทม.นานาชาติชื่อดัง ความคิดอย่างหี ได้ตังค์มาเอาไปผลาญกับหีหมด กู 18 ทำงานมาบางทีก็ให้ตังค์แม่บ้างเลี้ยงข้าวหนมแม่บ้าง ส่วนเรื่องทำงานกับพี่น้องกูว่าระหว่างนี้ทำไปก่อนแล้วค่อยหาไปเรื่อยๆ(เพราะมึงทำไปก็โอกาสรุ่งยาก) ถ้าโปรไฟล์มึงดีเงินเดือนพอไหวก็ออกมาอยู่นอกดีกว่า จริงๆ นอกจากมึงแล้วไม่มีใครอยู่ใกล้แม่หรอวะ ถ้ามึงอยู่ห่างกับเขามึงก็โทรหาเขาทุกวันเขาก็ไม่เหงาแล้ว
พ่อแม่กูโคตรบงการ ตีกรอบชีวิตกูทุกอย่าง กูไม่เคยได้เลือกอะไรซักอย่างในชีวิต กูพูดอะไรก็โดนด่าตลอด กูอึดอัดมากกกกกก. แล้วเค้าพูดตลอดว่ากูต้องเป็นข้าราชการ ต้องดูแลเค้าตอนแก่ ต้องทดแทนบุญคุณเค้า ต้องเก็บเงินซื้อบ้านอยู่กันแฮปปี้พ่อแม่ลูก ทะเลาะกันตลอดเพราะกูรู้ตัวดีว่ากูเป็นคนรักอิสระ กูโตแล้วก็อยากจะมีชีวิตของตัวเอง ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ดูแลพ่อแม่แต่กูอยากมีสเปซของตัวเอง อยากตัดสินใจเอง ใช้ชีวิตของตัวเอง แต่สุดท้ายก็จบที่พ่อโมโหขู่จะไล่ตัดพ่อตัดลูก แม่ร้องไห้เสียใจว่าให้ทุกอย่างแต่กูไม่รักดี สุดท้ายกูก็ต้องยอมเพราะกูเองก็ยังไม่มีปัญญาอยู่เอง(ถ้าตัวคนเดียวก็ไปละ พอดีมีหมาที่กูรักมากอยู่ด้วย) แต่กูตัดสินใจละ กูจะไม่ทนล้าว กูแอบเก็บเงินก้อนได้แสนนึงละ ปีหน้าเรียนจบก็จะไปตามทางของกูละ วู้ฮูววว
กุโม่ง 71 นะ
กุขาดความเด็ดขาดจริงๆมึง บางทีกุก็คิดนะว่า ให้เค้าร้องไห้รวดเดียวตอนนี้แล้วกุเอาตัวรอดไปหารายได้ทางอื่น
หรือจะกอดคอกันจมแล้วร้องไห้ไปทั้งชีวิต กุก็พูดกับเค้าแบบนี้นะ ให้เหตุผลไปเยอะแยะ เพราะจริงๆกุก็ทำเพื่อเค้า
แต่เค้าก็ไปตีความว่ากุตัดช่องน้อยแต่พอตัว พูดดีแต่จริงๆแล้วกุก็แค่อยากไปอยู่สบายๆ ไม่อยากอยู่กับเค้า
คือกุโดนบุญคุณท่วมหัวกดทับ และรู้สึกว่าทำเหี้ยอะไรก็อกตัญญูอะ ยิ่งเค้าพูดกุยิ่งเสียใจ เพราะกุรักเค้ามากนะ แต่ความคิดต่างๆนาๆของเค้าทำรา้ยตัวเอง ซึ่งกุก็ไม่รู้จะช่วยยังไง คนเราก็ต้องจัดการความคิดของตัวเองป่าววะ
เค้าเลี้ยงลูกเหมือนไม่อยากให้ลูกโตอะ กุเคยบอกว่าถ้าต่อไปแม่ไม่อยู่แล้วจะให้กุอยู่ยังไงถ้ากุยังไม่มีอะไรของตัวเองเลย
เค้าก็ประมาณให้กุอยู่กับพี่ พี่ต้องดูแลน้อง ซึ่งมองโลกตามความเป็นจริงหน่อยดิวะ สภาพเศรษฐกิจแบบนี้เอาตัวกันให้รอดก่อนเหอะ
แล้วมึงคิด ต่อไปกุแก่ลง 5-60 แล้วให้กุยังเกาะพี่ อาศัยพี่แดกให้เค้าดูถูกเหรอ ทำไมไม่เข้าใจวะ
กูทะเลาะกับแม่มา กูรู้สึกผิดมากอยากขอโทษชิบหาย แต่กูเป็นคนปากหนักว่ะ กูพูดไม่ออก กูควรทำไงดี
มีน้องสาวบิทช์ทำไงดีวะเพื่อนโม่ง คือกูอยากจะให้มันเลิกทำตัวบิทช์ว่ะ พออยู่บ้านมันเรียบร้อยนะ พ่อแม่เลยไม่รู้เรื่อง แต่กูเห็นหมดว่ามันทำอะไรลับหลังบ้าง กูควรจะบอกพ่อแม่ดีมั้ยวะ หรือไงดี
>>78 เยะดัดนิสัยเลยเพื่อน
//โทดทีเพื่อนโม่ง ของยังงี้ยากว่ะ แม่งอยุ่ที่สังคมรอบตัวน้องเขา มึงควรสนิทกับน้องให้มากขึ้น แล้วค่อยๆชี้แนะไปตามเรื่องว่ะ สร้างเครดิตให้ดูเป็นที่ปรึกษาดีๆ น่าจะเปลียนได้บ้าง แต่ทั้งหมดนี่ก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยรอบตัวมันจะเอื้อด้วยรึเปล่านะ
กุเข้าใจนะ น้องเพื่อนกุก้เหมือนกัน กุเห็นมาแต่เด็กๆ ครอบครัวก้ดี พอขึ้นมัธยมเท่านั้นแหละ เพื่อนแม่งพานิสัยแย่ลงหมด
โม่งกูกำลังจะมีปัญหาใหญ่กับพ่อแล้วอ่ะ คืองี้ กูเป็นเด็กตจว.มาเรียนเมืองกรุง พ่อกูเค้าอยากให้กูเป็นวิศวะมากๆ พวกพระจอมเกล้าไรงี้อยากให้กูเข้าได้สุดๆ แต่กูไม่ได้อยากเป็นกูอยากเล่นดนตรีแล้วกูก็สอบเข้าวิศวะแบบที่เค้าหวังไม่ได้ แต่กูไปได้ดนตรีมหิดลแทนซึ่งเค้าก็นึกว่าได้วิศวกรรมหรือหมอ เพราะกูไม่ได้บอกว่าได้คณะไรบอกแค่ได้ที่นี่ กูก็รู้แหละว่าปิดได้ไม่นาน แต่กูจะพูดยังไงให้เค้าเข้าใจดีวะ กูเกลียดพวกวิทย์ คำนวนทั้งหลายมากแต่กูชอบดนตรีสุดๆ ถ้าไปบอกก็คงโดนสวนประมาณว่าจะเอาไรแดก พ่อกูค่อนข้างหัวโบราณด้วย - - เห้อ
>>78 http://www.welearnbook.com/index.php?lay=show&ac=cat_show_pro_detail&pid=681103
เล่มนี้ใน B2S มีขาย ลองหามาอ่านดู เล่มแรกไม่ต้องสนใจก็ได้
https://www.facebook.com/smillybookworm/posts/571184379679136 เกี่ยวกับเล่มที่ว่า
>>83 เปิด channel ของมหิดลให้พ่อมึงดู หรือถ้ามีโอกาส ก็พาพ่อมึงมาศาลายาซะ ให้เค้าดูว่าตึกคณะมึงอลังการแค่ไหน อยู่ติดถนน มีฮอลล์แสดงคอนฯของตัวเอง มหิดลสิทธาคารก็สร้างขึ้นมา support วงออเคสตราพวกมึง ตึกใหม่ก็กำลังสร้างยังไม่เสร็จ มันเป็นคณะที่ถูกสปอล์ยเหี้ย ๆ เลยนะ ถ้ามันไม่มีอนาคต เค้าไม่สร้างอะไรต่อมิอะไรอลังการขนาดนี้ให้เปลืองเงินเค้าเล่นหรอก คณะมึงอะพื้นที่ใหญ่สุดแล้วศาลายา เป็นหน้าเป็นตาอีกต่างหาก
>>86 ใจเย็นเพื่อนโม่ง ที่เขาสร้างตึกอลังการไม่ได้เกิดจากมีอนาคตนะ มันเกิดจากเด็กกลุ่มที่สามารถเรียนสายดนตรีได้บ้านมีปัญญาจ่ายค่าเทอมแพงๆ กุไม่ได้หมายถึงทุกคน แต่คนส่วนใหญ่เป็นแบบนั้น
กุอยากให้โม่งที่มาถามคิดดีๆว่าจะตอบพ่อมึงยังไงว่าจะเอาอะไรแดกจริงๆ จบมามึงจะทำมาหากินอะไร แล้วจะเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ยังไงด้วยนะ
พูดถึงดนตรี ปีนี้กุสอบติดวิศวะดนตรีที่พระจอมที่นึง กุอยากเรียนนะ แต่ค่าเทอมแม่ง80000 กูสู้ไม่ไหวว่ะเลยสละสิทธิ์ไป
มึงคิดว่าถ้ากุอดทนเรียนเทอมละแปดหมื่นนี้ไป4ปี(รวม640000) ผลตอบแทนที่ได้มันจะคุ้มไหมวะ (กุกู้ กยศ ยังไม่พอเลยห่า ได้แค่"ปีละ70000" กำบาย)
โม่งกูปรึกษาอะไรหน่อย มีใครเป็นทนายมั่งวะ
ปู่กูเป็นโรคซึมเศร้าว่ะจะดูแลเค้ายังไงดี อายุ 98 ละแต่ร่างกายยังแข็งแรงนะยังไม่ต้องใช้ไม้เท้าก็ดีไปอย่าง แต่อาทิตย์นึงผ่านมานี้เริ่มจะหลงๆแล้ว
อาการแกจะเป็นๆหายๆ บางทีอยู่ๆก็ร้องไห้ไปนั่งซึม บางทีก็บอกว่าระเบิดลง ตะโกนภาษาอิตาลีมาด้วย(ปู่กูเป็นคนอิตาลี) แต่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเป็นแบบนี้
จะอารมณ์ดีตลอด ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงว่ะยิ่งปลอบแกยิ่งกลัวนึกว่าจะไปทำร้ายบ้างล่ะ ให้ไปหาหมอก็ไม่ไปบอกเด่วก็หายเอง (ก็หายจริงๆ แต่ก็กลับมาเป็นใหม่) มีวิธีพอจะเกลี้ยกล่อมให้แกไปหาหมอบ้างป่าวโม่งแนะนำการพูดให้ทีกูเป็นคนพูดไม่เก่งด้วยอ่ะ จะว่าไงดี ปู่กูมีปมด้วยมั้งเมื่อก่อนเป็นทหารอิตาลีเก่า ตอนนั้นอิตาลีเป็นไงก็พอจะรู้อยู่แต่ก็ไม่รู้จะปลอบยังไง เห้อ อยู่กับคนแก่นี่ลำบากว่ะ
กูท้อจังเลยว่ะโม่งกูอยากลาออกจากครอบครัวนี้ กูได้เงินเดือนมาก็ต้องให้แม่คือแบ่งกันไง
แต่กูก็ยังโดนขออยู่เรื่อยๆกูเหนื่อยว่ะ เพราะเค้าเล่นหวยกะต้องไปสมาคมแม่บ้านซึ่งก็ต้องใช้เงิน เหมือนเค้าจะน้อยหน้าคนในกลุ่มไม่ได้อ่ะ
ส่วนพี่น้องกูนี่ยิ่งเหี้ย อย่าว่าแต่จะให้แม่เลย มันยังจะมายืมกูอีก มีลูกกันหมดแล้วแต่ยังมาขอยืมกูยิกๆๆ
ค่าเทอม ค่ารถโรงเรียน ค่าขนมค่านมหลาน ค่าหนังสือ เหมือนกูมีลูกโดยไม่ต้องมีผัวเลย
ขนาดค่าซ่อมรถยังมายืมกู กูให้เพราะสงสารหลานแต่ทุกวันนี้กูยังต้องนั่งรถตู้รถเมล์ไปทำงานอยู่เลย
มือถือพวกแม่งใช้ล้ำกว่ากูเยอะ ของกูเก่าจะตายห่าก็ยังต้องทนใช้เพราะกูอยากเก็บเงิน
สุดท้ายกูก็เก็บไม่ได้ซักทีเพราะคนนั้นคนนี้ยืม พอทวงกูก็โดนดราม่าใส่ ขนาดทวงแม่ตัวเองกูก็โดนด่าว่างก
ไม่ให้กูงกได้ไง เพราะกูลำบากถึงขั้นอยู่ในบ้านมืดๆไม่มีไฟเพราะโดนตัดไฟ ไม่มีอะไรกินเพราะไม่มีเงินกินแต่น้ำอยู่3วัน
กูไม่อยากเจอชีวิตแบบนั้นแล้ว ไม่ต้องถามถึงพ่อกูล่ะเพราะเค้าไปมีเมียเด็กอายุเท่ากูเลยแค่เอาเวลาไปงอนง้อเมียเด็กของเค้าก็หมดเวลาแล้ว
กูเหนื่อยหน่าย เหมือนกูประหยัดแทบตายแต่กลายเป็นกูไม่ได้ใช้เงินคนอื่นมาช่วยใช้
กูเบื่อเวลาพี่มายืมแล้วแม่ก็ให้เค้าไปเถอะสงสารหลานๆๆๆกูอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก มันจุกมากกว่าบางทีก็อยากถามเค้านะว่าไม่สงสารกูบางหรอ
อ่อ พวกพี่กูไม่ทำงานนะ รองานที่ใช่ๆๆ ทำแป๊บๆออก ตอนนี้ไม่พอแดกก็มาไถกูนี่ไง
กูท้องานก็ยาก ต้องมาเจอเรื่องที่บ้านแบบนี้ บางทีกูก็อยากหนีไปไกลๆไปให้พ้นครอบครัวนี้ไปจากชีวิตแบบนี้
>>98 กูแนะนำนะ มึงต้องบอกเค้าเลยว่าตอนนี้ "ไม่มี" โม่งกูจะแตกมั้ยวะถ้าคนรู้จักมากอ่าน เอาเป็นว่ากูแนะนำด้วยวิธีเดียวกับที่บ้านกูแนะนำแม่บ้าน แม่บ้านกูเป็นลูกคนโตแล้วก็โดนครอบครัวเกาะเหมือนมึงเลย ที่เค้ากล้ามาขอแล้วแม่มึงยังพูดว่าให้ ๆ เค้าไปเถอะเพราะเค้าเห็นว่ามึงยังไม่มีครอบครัวเว้ย เค้าคิดว่ามึงไม่มีภาระอะไรต้องเลี้ยงดู และครอบครัวไทยส่วนมากยังคิดว่าการที่คนที่ยังไม่แต่งงานมีลูกต้องเลี้ยงคนอื่นในครอบครัวกันแบบนี้ยังมีอยู่เยอะมาก
มึงต้องใจแข็งแล้วตอแหลว่าไม่มี ไม่ต้องให้เหตุผลด้วยว่าเพราะอะไร บอกแค่ว่าไม่มี คำเดียว จบ อย่าต่อความนาวสาวความยืดอะไรทั้งนั้น ของเก่าที่ยืมไปแล้วถ้ามึงทำใจได้ก็ช่าง ๆ มันไป อย่าไปทวงเพราะจะยิ่งมีปัญหา แต่หลังจากนี้ห้ามให้ยืมเด็ดขาด นอกจากกรณีฉุกเฉินจริง ๆ อย่างมีใครป่วยใกล้ตายต้องเข้าโรงพยาบาล ไม่อย่างนั้นมึงจะตายเองโดยไม่มีใครมาเหลียวแล กูบอกเลย
ถ้าไม่จำเป็นต้องเจอยิ่งดี เพราะมันจะบอกปัดง่ายขึ้น ถ้าโทรมาทวงก็บอกไม่มีแล้วปัดตัดสายไป จะได้ไม่ต้องคุยยาว สู้ ๆ นะมึง ขอให้หลุดพ้นได้เร็ว ๆ
>>98 คนที่ไม่รู้กำหนดการ หรือไม่รู้จักรับผิดชอบมึงไม่ต้องให้ยืมหรอกถ้ายืมแล้วเป็นแบบนี้
กูก็เป็นคล้ายๆมึง ใครยืมก็ยืมได้แต่ถึงกำหนดถ้าไม่คืน มันจะไม่ได้อะไรจากกูอีกแล้วกูจะตามทวงไม่ไว้หน้าด้วย
กูว่าคนไทยมันขาดระเบียบวินัยเกินไปว่ะ กูไปติดนิสัยฝรั่งมานัดเที่ยงต้องมาเที่ยงเป๊ะ กำหนดคืนเช้าเงินต้องมาหน้าบ้านกูแล้ว มึงควรจะเด็ดขาดนะโม่ง
หามู้นี้ตั้งนาน ในที่สุดก็หาเจอ
คือกูไม่ไหวแล้วว่ะพวกมึงงง ;_;
ช่วงสงกรานต์กูกลับบ้านไปหาพ่อแม่ว่ะ แล้วพี่กูจะไปขุดทอง เอ๊ย เป็นโรบินฮู้ด ตปท. ความเหี้ยของมันคือ เอารถที่บ้านให้เมียมันใช้ กูก็เตือนแม่ว่าอย่าไว้ใจคนง่าย เห็นกระทู้พันดริฟท์เยอะจนกูไม่ค่อยไว้ใจใครเท่าไหร่ เกิดวันนึงมันสองตัวเลิกกันก็งามไส้
จู่ๆ พี่กูมันออกจากห้องมาด่ากูแว้ดๆ เรื่องกูไปพากพิงถึงมัน กูกับพี่อีกคนงงเป็นไก่ตาแตก
ด่ามากๆ เข้า กูก็ด่ากลับ ด่าเรื่องที่มันทำตัวเป็นแมงดา เกาะผู้หญิงแดก พอเลิกกับหญิงก็มาเกาะพ่อแม่แดก สงสัยกูพูดแทงใจดำมันมั้ง มันพยายามทำร้ายกู กูช็อคเหี้ยๆ เลยด้แต่ยืนนิ่งๆ คือกูไม่เคยคิดว่าพี่แท้ๆ จะฆ่ากูลงคอ
พี่กูอีกคนก็ช่วยกันไว้จนเริ่มจะกันไม่ไหว เพราะพี่กูที่มันบ้าไปแล้ว มันทั้งเตะ ทั้งถีบ หยิบอะไรได้ก็จะเอามาทุบกู รอบสุดท้ายมันจะเอาเก้าอี้พับตัวใหญ่ฟาดกู พ่อแม่กูก็พูดห้ามพี่กู แต่ไม่กล้าเข้ามาใกล้ สุดท้ายพี่อีกคนเลยพากูหนีออกจากบ้านมาเลย ออกมาแบบตัดขาดกันไปเลย พี่กูคนที่พากูหนียังบ่นเลย ว่าพี่กูอีกคนมันเหี้ยชิบหาย ทำร้ายผู้หญิง นี่ถ้ามันไม่อยู่แล้วช่วยกันไว้ กูคงเละคาตีนพี่กูไปแล้ว ซึ่งมันจริงว่ะ อันนี้กูเห็นด้วย
จะไปแจ้งความก็แจ้งไม่ได้เพราะไม่มีบาดแผล มีแต่รอยโดนถีบกับโดนเตะนิดหน่อยที่ขากับตูดกู
คือกูช็อคจริงๆ นะมึง กูร้องไห้ตั้งแต่ออกจากบ้านจนถึง กทม. เลยว่ะ กูไม่เข้าใจว่า ทำไมพ่อแม่ไม่เคยฟังกูเลย พี่กูมันถลุงเงินไปต้งเยอะตั้งแยะ เรียนก็ไม่จบ ต้องมานั่งเรียนสุโขทัยทีหลัง ทำไมถึงฟังแต่มัน? ในขณะที่กูเป็นเด็กดี แบกความหวังของพ่อแม่ไว้ที่บ่าตลอด แต่พ่อแม่ไม่ฟังอะไรกูเลยยยยย
กูยอมรับนะว่ากูอาจหาเงินให้ที่บ้านไม่ได้ตลอด แต่กูมีศักดิ์พอที่จะไม่ไปขอที่บ้านแดก กูถือว่ากูโตแล้ว กูต้องจัดการปัญหาตัวเองให้ได้ ถ้าจัดการไม่ได้ก็อย่าไปกวนที่บ้าน พี่อีกคนที่ช่วยกันกูไม่ให้ถูกกระทืบสอนกูมาแบบนี้ กูเลยเห็นเค้าเป็นต้นแบบไป
พี่กูบอกว่า รอสักพักค่อยโทรไปคุยกับพ่อแม่ใหม่ แต่กูคิดว่า ในเมื่อกูตัดขาดแล้ว กูจะกลับไปอีกทำไม
เหี้ย ตอนที่กูพิมพ์นี่กูก็ร้องไห้ด้วยว่ะสัด คือกูไม่เข้าใจพ่อปม่กับพี่เหี้ยๆ ของกูคนนั้นเลย พวกมึงมีความเห็นอะไรมั้ยวะ T_T
>>104 กูว่าถ้าถึงขนาดนี้แล้วมึงตัดขาดไปเลยก็ได้ หรือถ้ามึงยังรักพ่อแม่อยู่ ก็ส่งเงินให้เค้าบ้างแต่ไม่ต้องกลับไปอีกแล้วก็ได้ กูมองว่าที่พ่อแม่ยังฟังแต่พี่มึงเพราะเค้าเป็นลูกคนโต(รึเปล่าวะ)และเป็นลูกชายด้วย บางครั้งมันไม่ได้ขึ้นกับความดีที่เราทำแต่ความรักมันบังตาคนเป็นพ่อเป็นแม่
ตัวอย่างเช่นพ่อกู ไม่ได้เป็นลูกคนโต ปู่กูรักแต่ลุงสองคนโตของกู ส่งเสียให้เรียนจบสูงส่ง มีงานการที่ดีทำ ได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนพ่อกูได้ป้าช่วยส่งให้เรียนจบมหาลัย(ปู่กูไม่แลพ่อกูเลยเว้ย ไม่ใช่ลูกรักไง) เค้าก็รักแต่ลุงสองคนมาตลอดนั่นแหละ จนกระทั่งเค้าป่วยเป็นมะเร็งต้องเข้าโรงพยาบาลลุงกูที่เป็นที่รักนักหนาโทรตามพ่อกูให้พาปู่ไปหาหมอ พ่อกูจ่ายค่ายา ค่าหมอ ค่าผ่าตัดทุกอย่างแต่ลุงกูไม่ออกอะไรเลยซักแดงเดียว ไม่มีการมาถามด้วยว่าค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ จนปู่กูเหมือนจะรู้สึกตัวมั้งว่าพ่อกูซึงเป็นลูกชายที่เค้าไม่เคยเห็นค่ากลับกลายเป็นคนมาดูแลเค้า เค้าก็เอาเงินมาคืนพ่อกูค่าหมอค่ายา บอกว่าอย่าไปทวงกับลุงกู หลังจากนั้นปู่กูต้องใช้ออกซิเจนถัง(แกป่วยมะเร็งปอด)ลุงกูก็ให้พ่อกูเป็นคนออกค่าถังค่าออกซิเจน เวลาออกซิเจนหมดก็โทรตามพ่อกูให้ขับรถไปเอาถังเปล่าไปเติมให้ จนหลัง ๆ ป้ากูทนไม่ไหวเลยบอกเดี๋ยวทำให้แต่เงินก็เอาจากพ่อกูอยู่ดี สุดท้ายพอปู่กูเสียลุงกูก็เก็บชุดถังออกซิเจนนั่นไปขายเอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง จบ...
ก็สรุปว่า ต่อให้ทำดีเป็นลูกที่ดียังไงเค้าก็ไม่เห็นค่ามึงหรอกเพราะรักบังตา ถ้ามึงทำอะไรให้เค้าได้ก็ทำบ้างในฐานะลูกที่ดี แต่ถ้าเค้าไม่ฟังจริงมึงก็ดูแลอยู่ห่าง ๆ ไปละกัน แต่ถ้าทนไม่ไหวจริงจะตัดขาดไปเลยก็แล้วแต่สะดวกใจ กูให้คำแนะนำได้เท่านี้แหละ
>>105 เรื่องกูว่าแย่แล้ว เรื่องพ่อมึงหนักกว่ากูอีก ฝากบอกพ่อมึงด้วยว่าท่านโครตเก่งว่ะ อดทนได้ถึงขนาดนี้ กูนับถือจากใจ ถ้าไม่กลัวโม่งแตกกูอยากไปนั่งคุยกับท่านจริงๆ ว่ะ ;__;
คือตอนนี้กูเคว้งว่ะ กูไม่รู้ว่ากูจะทำยังไงมห้เค้ามองว่ากูเป็นลูกที่ดี กูยอมรับว่าเก็บกดมาแต่เด็กแล้ว กูตั้งหน้าตั้งตาเรียน พี่กูคนเหี้ยๆ นั่นไม่เรียนเลย แต่พ่อแม่ก็ออกมอไซค์ให้ กูไม่อยากเรียนไกลบ้าน พ่อแม่ก็บัคับให้กูไปเพราะเป็นมหาลัยดัง กูไม่อยากทำงานที่ๆ พ่อแม่ฝากให้แต่ก็จำใจต้องไป สุดท้ายกูก็ชิงลาออกแล้วหางานใน กทม. เลย มาอาศัยบ้านพี่กูอีกคนซุกหัวนอนเอา ตอนมีเงินกูส่งให้พ่อแม่ตลอดนะ พี่กูอีกคนก็ยังชมว่ากูเก่ง ส่งเงินให้พ่อแม่ ช่วยแกออกค่าใช้จ่ายในบ้าน เลี้ยงผู้ชาย (กูโดนเกาะแดก รู้ตัวช้าว่ะ 555) แถมยังช่วยแกเก็บเงินซื้อรถ
กูว่ากูทำทุกอย่างดีที่สุดแล้วว่ะ พอเจอแบบนี้กูเลยไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ถ้าพี่กูอีกคนที่พาหนีมาไม่ขอร้องให้กูอยู่ กูคงฆ่าตัวตายไปแล้ว เพราะกูไม่ไหวจริงๆ กูยอม กูทนมาตลอด แล้วดูสิ่งที่กูได้รับสิวะ ฮือ T_T
ขออีกนิด ถ้ากูตัดขาดไปเลย กจะถูกมองว่าเนรคุณมั้ยวะ???
เรื่องนี้พี่กูอีกคนแกยังเน่าในเหมือนกัน ปัญหาคนละแบบ พอกูถามแกเรื่องนี้ แกก็ตอบไม่ได้
ทางพี่กูอีกคน ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ไง อยู่กับลุงป้าแต่เล็ก พ่อแม่ยกให้ ก็โอเค พี่กูมันไม่ได้คิดน้อยอกน้อยใจอะไร แต่มันเริ่มมาระเบิดก่อนกูเจอเรื่องนี้ไม่นาน คือในบ้านโน้น พี่กูคนนี้มันเป็นคนเล็กสุด แต่เพราะบ้านโน้นมีแต่ลูกผู้หญิง พี่กูเลยกลายเป็นลูกคนโตไป ความรับิดชอบมาเต็ม มีอะไรก็เหนื่อยก่อน
พอเมื่อเร็วๆ นี้ พี่สาวพี่กู (ลูกพี่ลูกน้องสินะ) มันมีผัวฝรั่ง ไอ้ฝรั่งเสือกตืด ลุงป้ากูโครตเห่อฝรั่ง เอะอะก็ (ชื่อฝรั่ง) แล้วพี่กูที่ทำงานส่งเงินให้งกๆ ทุกเดือน ที่บ้านเรียกไปก็ยอมลางานไป ใช้เป็นทาสก็ทำ พี่กูมันก็ไม่ไหว ระเบิดกับทางโน้นไปยกนึง ลุงป้ากูเหมือนจะดีขึ้นพักนึง แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม
ไม่เห็นหัวพี่กูไม่ว่า เสือกใช้เงินเก่งกันเหลือเกิน สร้างปัญหาให้พี่กูไปตามล้างตามเช็ดตลอดเลย พี่กูไม่สติแตกก็บุญแล้ว มันก็บ่นกับกูว่า มันอยากตัดขาดมากเลย แต่ติดที่คำว่า บุญคุณ นี่แหละ
ตอนนี้มันเลยมองว่ากูสบายกว่ามันตรงที่ตัดขาดกับที่บ้านแล้ว แต่ของมัน ยังทำไม่ได้ - -' กูเองก็ไมรู้จะช่วยมันยังไง
>>106 คือตัวกูไม่เดือดร้อนอะไรเพราะเรื่องนี้เกิดขึ้นสมัยกูยังเด็กมาก ปู่กูเสียไปตั้งแต่กูยังเล็ก ๆ อยู่เลย กูมาได้ยินจากแม่ไม่นานมานี้เอง(บ้านกูไม่ค่อยถูกกับญาติทางพ่อ) แต่พ่อกูเป็นคนดีมากจริง ๆ ถึงจะหัวแข็งในบางเรื่องก็เถอะ กูยังงงว่าเค้าก็เลี้ยงกูมาดีไม่ได้ลำบากอะไรทำไมกูโตมาเป็นคนเย็นชา 555
ส่วนเรื่องมึง กูฟังธงให้ไม่ได้ว่ะเพราะกูได้ฟังเรื่องจากมึง กูเลยมองว่าถ้ามึงจะตัดขาดมันก็ไม่ได้ผิดอะไร ไม่ได้ไปหนักหัวใครด้วย แต่ถ้ามึงรู้สึกผิดก็อย่างที่บอก ส่งเงินให้เค้าบ้างแต่ไม่ต้องติดต่ออะไร
ถ้ามองจากมุมมองกูที่ก็โดนที่บ้านบังคับอะไรมามากพอสมควร พอโตมาขนาดนี้แล้วกูมองว่าเค้าหวังดีกับมึงนั่นแหละ การได้เรียนมหาลัยที่มีชื่อย่อมดีกว่ามหาลัยใกล้บ้านแต่ระดับต่ำกว่า ซึ่งมันจะส่งผลกับอนาคตเรื่องการหางานของมึงเอง(อย่าบอกว่าจบที่ไหนก็เหมือนกัน ไม่เหมือนกูฟันธงทั้งสังคมและระดับของอาจารย์ และเมืองไทยยังยึดติดกับสีมหาลัย) เรื่องงานที่เค้าฝากให้เค้าก็คงมองว่ามันดี ได้งานง่าย ๆ ไม่ต้องไปเดินตากแดดเที่ยวสัมภาษณ์ไปเรื่อย ๆ จะได้เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่คนทำงานนั้นคือมึงเองเพราะฉะนั้นถ้าทำแล้วไม่ชอบออกมาก็ไม่ผิดอะไร และยิ่งถ้ามึงมีความสุขกับงานที่ทำตอนนี้ก็ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ มองซะว่างานที่ผ่านมาเป็นประสบการณ์ให้เราได้ก้าวขึ้นสูงไปอีก
เรื่องพี่มึงกูคิดว่าบ้านลุงป้าเค้ามองเหมือนสิ่งที่พี่มึงทำมันกลายเป็นชีวิตประจำวันไปแล้ว เพราะฉะนั้นเค้าถึงเรียกร้องโดยที่ไม่ได้รู้สึกขอบคุณอะไร(เหมือนมีคนทำให้ตลอดจนเคยชินคิดว่ามันต้องเป็นแบบนี้อัตโนมัติ) กูให้คำแนะนำได้แค่ว่าพี่มึงอาจจะต้องปฏิเสธบ้าง อย่างเรื่องเงินก็อาจจะต้องมีปฏิเสธ บอกไปว่าไม่มีเหมือนโม่งข้างบน ไม่อย่างนั้นก็จะโดนสูบไปเรื่อย ๆ เงินที่ส่งให้ถ้าเป็นจำนวนที่ไม่ได้ทำให้พี่มึงลำบากก็ส่งไปแต่ส่วนเกินที่จะมาหยิบยืมเพิ่มเติมให้ปฏิเสธไปว่าไม่มีซะ เรื่องปัญหาที่ต้องตามแก้นี่ไม่มีรายละเอียดกูไม่ขอออกความเห็นละกัน
>>107 เรื่องกู โอเคขึ้นแล้ว หยุดร้องไห้แล้ว ขอใจมากนะมึง
แต่เรื่องพี่กู แกเป็นคนยังไงก็ได้ไง เวลากูไปบ้าน กูต้องหนีบมันไปด้วย ไม่งั้นกูตีกับพี่กูที่เหี้ยๆ ตลอด กูไม่ชอบที่มันเกาะพ่อแม่แดก หลังๆ กูหนีบพี่กูคนนี้ไปด้วยบ่อย มันเขม่นที่พี่กูคนนี้ช่วยงานบ้านกู (เดินสายไฟ ต่อเครื่องทำน้ำร้อน ขุดดิน ฯลฯ) อันนี้กูไม่รู้หรอก พี่กูเพิ่งมาพูดให้กูฟังตอนกูแตกหักกับที่บ้านนี่แหละ กูก็เอ็ดพี่กูคนนี้เหมือนกัน ว่าทำไมไม่บอกกูแต่แรก ไปยอมให้พี่กูที่เหี้ยๆ เขม่นทำไมมมมม พี่กูคนนี้ก็บอกว่า มันยังโอเค แล้วไอ้พี่เหี้ยมันยังไม่ทำอะไรมากด้วย แกเลยไม่บอกกู
หลังๆ กูยุให้พี่กูเลิกเป็นคนยังไงก็ได้เหมือนกันนะ คือหลังๆ แกผลิตเงินไม่ทัน ขนาดกูช่วยผลิตแล้วยังตึงเลย พอบอกทางลุงป้าว่าไม่มี ลุงป้ากูดันลำเลิกบุญคุณ แถมว่าพี่กูว่าไม่ช่วยเหลือกันอีก กูได้ยินไกลๆ เวลาพี่กูคนนี้คุยโทสับกัน (เสียงดีจัด กูพลอยได้ยินไปด้วย) กูยังกุมขมับเลยว่ะ ถ้าบอกว่าไม่ช่วยๆ แล้วที่ผ่านมันคืออะไรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร คือแกพยายามปัดแล้ว แต่ลุงป้ากูแม่งไม่ฟังนี่สิ เฮ้อออ กูละหน่ายแทน
พี่กูคนนี้แม่งไม่ค่อยชอบพูดชอบเล่าอะไรซะด้วย กูต้องคอยสังเกตมัน กลัวมันสติแตกแบบกู่ไม่กลับซะจริงๆ เวลาโกรธหรือเครียดมากๆ โครตน่ากลัว อย่างกูแค่แว้ดๆ บ่นๆ เดี๋ยวก็หาย (ยกเว้นเรื่องที่บ้านนะ อันนี้กูเฟลจนถึงตอนนี้ เป็นแผลในใจไปเรียบร้อย - -' )
กลับมาเรื่องกูนิดนึง คืองี้ สมัยเรียน กูได้โควต้า ม. ใกล้บ้าน วึ่งกูมองว่า เออ ดี ไม่ต้องไปไกล ม. ก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร ภาคตะวันออกก็มีชื่ออยู่ แต่ที่บ้านกูดันให้กูไปเรียนโน่นนนนนนนนนน ตะวันตก!!! กูเหนื่อยมากเวลากลับบ้าน โควต้าได้เหมือนกัน แต่ที่นี่ไม่ได้ช่วยค่าเล่าเรียน
เรื่องงาน กูได้ทำแถวบ้าน โครตมีความสุข พักกลางวันก็เดินกลับมากินบ้าน เย็นก็เดินกลับบ้าน เช้าก็มาสายได้ ไม่กี่ก้าวถึง โครตสบาย บ่องตง แต่ที่บ้านกูดันจัดแจงฝากกูให้ไปทำงานแถวเขตชายแดน รถก็ไม่ค่อยมี กูโครตลำบาก กูบ่นกับพี่คนกลางที่ไม่เหี้ย แกเลยมาดูกู แกตกใจว่ากูอยู่เข้าไปได้ยังไง คือกูแดกมาม่าจนกูผอมเลย เพราะไปตลาดมันลำบากมาก รถกูไม่มี มีแต่จักรยานเน่าๆ 1 คัน 4 โมงรถหมด เช้ากูก็แหกขี้ตาไปทำงาน เลิกเย็น ไม่มีเวลาไปซื้อของกิน ตู้เย็นก็ไม่มี
ถึงจุดๆ นึงที่กูทนไม่ได้ กูลาออกเลย เพื่อนร่วมงานมันเหี้ยกับกูด้วย มันแกล้งอะไรกูแปลกๆ เช่น ล็อกอาคาร ไม่ให้กูที่ทำงานดึกได้กลับบ้าน กูต้องนอนในอาคารถึงเช้า คือในสายตาพวกนั้นกูคงดูปะหลาด ต่างถิ่นเกินไปมั้ง แต่กูยันได้เลยว่ากูไม่ได้ไปทำอะไรพวกมันเลยยยยย
แต่ขอบใจอีกครั้งนะมึง เรื่องนี้กูไม่กล้าบอกใครเลยว่ะ มันบัดซบเกินกว่าจะให้คนอื่นรู้ ก็มีโม่งนี่แหละที่กูจะคุยด้วยได้ อย่างน้อยก็ไม่รู้ว่าใครล่ะวะ ช่วงนี้กูจิตตกเพราะเรื่องครอบครัวด้วย ดีว่ากูไม่ได้ทำงานประจำแล้ว ไม่งั้นกูคงแย่กว่านี้ ตอนนี้กูก็พักตัวพักใจไป แต่เดี๋ยวก็ต้องกลับไปหางานแล้วล่ะ
>>108 กูฟังมึงเล่าแล้วกูงงพ่อแม่มึงเลย เรื่องงานนี่หรือเค้าไม่รู้วะ อาจจะได้ฟังมาว่างานมันดีงั้นงี้ละมั้งเลยส่งมึงไป แต่เรื่องเพื่อนร่วมงานเหี้ยนี่มีผลกับการทำงานจริง กูก็ออกจากที่ทำงานเก่าเพราะเพื่อนร่วมงาน ขอให้มึงได้งานใหม่ดี ๆ เร็ว ๆ ละกัน
เรื่องพี่มึงการจะเปลี่ยนนิสัยมันคงยากว่ะบอกเลย แต่ถ้าพี่มึงไม่ได้อาศัยบ้านลุงป้าอยู่แล้วและเค้าทวงเงินทางโทรศัพท์ก็อย่างที่กูบอก ต้องใจแข็งบอกปัดว่ะว่าไม่มี กูรู้ว่าทำยากแต่ลองคุยกับพี่มึงดูนะเผื่อเค้าจะยอมเข้าใจ สุดท้ายแล้วถ้าลุงกับป้าตายไปกูไม่คิดว่าเค้าจะทิ้งมรดกอะไรให้พี่มึงหรอก เพราะฉะนั้นเก็บเงินไว้เพื่อตัวเองตอนแก่ด้วย บอกเค้าไปว่างานตอนนี้ทำให้มีรายได้เท่านี้ ให้ได้เท่านี้ต่อเดือนจริง ๆ (ตอแหลก็ได้เหอะ)
>>109 โห กูนึกว่ามึงจะไปนอนแล้วนะนั่น กูเลยไปนอนก่อน 5555 ขอโทษนะมึงที่ตอบช้าจุ๊บๆ
ก็ตามประสาคนโบราณที่คิดว่าทำงานราชการมันดีไงมึง หารู้ไม่ว่าการไปเป็นลูกจ้างเค้านี่มันนรกชัดๆ พอมาอยู่ กทม. ถึงเข้าใจ อย่างน้อยก็ไม่มีแกล้งกันแบบเหี้ยๆ แบบนั้น เรื่องพูดนินทาส่อเสียดกูยังเฉยๆ อย่างน้อยคำพูดก็ไม่ทำให้กูต้องนอนในอาคารล่ะว่ะ T_Tb
เออ มึงพูดเรื่องมรดกแล้วกูนึกได้เลย พี่กูที่ไม่เหี้ยตั้งข้อสังเกตว่า ที่พี่กูคนเหี้ยๆ มันคลั่งขึ้นมา สงสัยมันกลัวกูไปแย่งสมบัติมันว่า กูร้องเหี้ยเลยมึงเอ๊ย ที่ กทม. กูลงขันกับพี่กู ซื้อคอนโดไว้ปล่อย ซื้อรถ ซื้อของเยอะแยะ ให้พูดตรงๆ คือ กูกับพี่คนนี้ไม่ได้อยากได้ห่าอะไรจากที่บ้านสักนิดเลย ของที่ซื้อเยอะกว่าที่ๆ บ้านที่ ตจว. กูมีอีกว่ะ แล้วกูจะไปนึกอยากแย่งสมบัติทำไม!!!! ส่วนพี่กู เห็นว่าลุงป้ามีที่อยู่นครปฐมหลายไร่ แต่พี่กูบอกว่ามันไม่สนหรอก ขอแค่มันได้อยู่สงบๆ ไม่มีคนมาวุ่นวายกับมันก็พอ
เรื่องบอกปัดท่าจะยาก เมื่อวานลูกคนโตลุงอีที่มีผัวฝรั่งมันโทรมาขอยืมเงินพี่กูอีกล่ะ ตลอดดดดดดด พอไม่ให้มันก็ไปฟ้องลุงกับป้า ลุงกับป้าก็โทรก่นด่า จิกพี่กูจนกว่าจะยอม กูงงบ้านโน้นชิบหาย เลี้ยงไก่แล้วทำตัวเหมือนไก่ กูจะบ้าตาย
แต่ยังไงกูจะลองคุยกับพี่กูจริงๆ จังๆ ดู ณ เวลานี้กูสงสารมันนะ เงินเก็บก็ไม่มี จะไปจีบสาวก็ลำบาก คือมีรถมีห้องพร้อม แต่ลองนึกถึงเวลาที่บอกสาวว่าไม่มีเงินสิวะ พอพี่กูบอกแบบนี้ กูเก็ตเลย กูก็ได้แต่ปลอบใจมันไปว่าเดี๋ยวถึงเวลาผู้หญิงก็วิ่งหามันเอง มันก็แอบบ่นต่อว่า หล่อมันกินไม่ได้ เงินสิกินได้ กูงี้ฮาเลย 555
ตัวละครพวกมึงชักเยอะแล้วว่ะ กูเริ่มลำดับไม่ถูก แต่เอาใจช่วยมึงนะ
กูเบื่อมากเลยพวกลำเลิกบุญคุณ ยิ่งลุงป้าห่าเหวอะไร พ่อแม่ก็ไม่ใช่อีก
ต่อให้เป็นพ่อแม่ ถ้าเกินไปแม่งก็ไม่ใช่อยู่ดีว่ะ
เรื่องรักลูกไม่เท่ากันนี่กูเห็นบ่อยนะ แต่ส่วนมากเป็นกรณีลูกคนเล็ก นี่เพิ่งเคยเห็น
ลูกคนโตนี่แหละ แต่จากที่สังเกต น่าจะเป็นกับลูกคนที่ดูอ่อนแอที่สุด เหมือนอยากช่วย
แล้วก็ดึงคนอื่นให้ช่วยจนอีรุงตุงนังแบบนี้
ปล. พี่มึง(ที่ไม่เหี้ย)หล่อเหรอวะ กูชักสนใจ 555555
มึง กูขอระบายหน่อย คือแม่กูเนี่ยเป็นพวกบ้าการกราบไหว้ ถือโชคลาง ห่าเหวอะไรก็ตามที่กูมองว่างมงายเหี้ยๆ แต่ที่ทำให้กูหงุดหงิดที่สุดก็คือเขาพยายามบังคับให้กูทำตามในสิ่งที่เขาเชื่อ ทั้งเรื่องบูชาตุ๊กตาปูนปั้นโง่ๆตัวละหลายร้อย(บางตัวถึงหลักพัน) ให้กูเรียกรูปปั้นว่าปู่บ้าง พี่ชายบ้าง แถมตอนสอบเข้าแม่กูก็ไปบนไว้ พอกูสอบติดด้วยความสามารถตัวเองแม่กูดันบอกให้กูไปแก้บน ไอ้เหี้ย กูอ่านหนังสือแทบตายแต่จะบอกว่ากูสอบติดเพราะ#$%$Q#!@เหรอวะ โว้ยยยยยยยย
ตอนนี้กูรำคาญลูกตามาก ห้องพระบ้านกูมีแต่ตุ๊กตากับรูปปั้นโง่ๆเต็มไปหมด พุทธสัสเหอะ อยากจะย่องเอาไปโยนทิ้งแม่งให้หมด
>>111 ขอบใจมึง กูก็เบื่อ สงสารพี่กูเหมือนกัน แต่กูเองก็เอาตัวไม่รอดเหมือนกัน
ถามว่าพี่กูหล่อมั้ย ไม่รู้สิ กูเห็นมาจนชินเลยเฉยๆ แต่รู้ว่ามันพวกสุภาพบุรุษโครตๆ อย่างน้อยมันก็ไม่พยายามซ้อมกูแบบที่พี่เหี้ยๆ ของกูอีกคนทำล่ะวะ 5555
พอคุยกับโม่งเมื่อคืน กูสบายใจขึ้นเยอะ อย่างน้อยก็ปลงได้จริงๆ ว่าชีวิตแม่งก็งี้
>>112 มึงลองคุยแม่มึงสิ ว่าเอาผีมาเลี้ยงเยอะๆ ระวังเลี้ยงไม่ไหว เดี๋ยวผีตีกันตาย ลองต่อรองขอแม่ให้เลี้ยงแค่ผีตัวที่ชอบหรือนับถือที่สุดพอ
เรื่องไสยศาสตร์กูเคยเล่นมาก่อน คือกูเป็นพวกผีรักมาแต่เด็ก แล้วกุเกลียดผียังกับอะไร กูไม่ชอบให้มาตามไม่โน่นนี่กับกู อยากได้ส่วนบุญก็บอกแล้วไปซะ เดี๋ยวกูทำให้เอง
กูพูดจริงนะ เห็นหลายคนแล้ว เอาผีมาเลี้ยงโน่นนี่ เลี้ยงหลายตัวเกินไป สุดท้ายพอขี้เกียจก็ไม่เลี้ยง ผีเลยแกล้งจนจากมีอันจะเป็นเป็นแทบหมดตัว พวกนี้มันถือว่าเลี้ยงมันต้องเลี้ยงตลอด ไม่เลี้ยงมันก็ทำให้เราจน แบบที่มึงเคยดูในหนังไทยทั้งหลายนั่นแหละ
ส่วนมึง ไม่เชื่อไม่เป็นไร กูเข้าใจว่าคนเรามีความเชื่อที่แตกต่างกัน แต่อย่าไปขัดแม่มึงเลยว่ะ พูดไปก็โดนหาว่าเป็นลูกไม่เชื่อฟังพ่อแม่อีก ชีวิตรันทดสัดๆ
>>112 เหมือนย่ากูเลย สมัยกูเด็กๆชอบพากูไปหาเจ้าพ่อแขกอะไรไม่รู้ ตอนกูสอบเข้าเรียนก็ไปบนไว้ แล้วให้กูไปแก้บนอีกแน่ะ แถมแม่กูก็เป็นไปด้วย เชื่อเรื่องพวกนี้กันชิบหาย กูไม่เข้าใจว่าทำไมโรงเรียนมันถึงได้ปลูกฝังให้งมงายกันวะ สมัยก่อนแม่กูอยู่วัดระฆังโรงเรียนสอนให้ไหว้เจ้าพ่อ แก้บน งมงายกันชิบหายมาถึงทุกวันนี้ นรกสวรรค์ไรไม่รู้เอามาขู่กูได้ทุกวี่ทุกวัน
>>113 คือแม่กูเลี้ยงกุมารทอง 4 ตัว มีชูชกอีก 2 นางกวัก 2 ว่ะ แค่นั้นไม่พอแม่กูยังไปสักกับอาจารย์ที่ไหนด้วยไม่รู้ กูจะบ้าตาย เรื่องนี้กูคุยกับแม่หลายรอบแล้วว่าต่างคนต่างเชื่อนะแม่ อย่ายัดเยียด ทุกวันนี้แม่กูก็ยังยัดเยียดกูอยู่ดี แล้วคิดดูว่าไปแก้บนแต่ละทีแม่งใช้เงินเท่าไหร่แม่กูยังมีหน้ามาบอกว่าเงินไม่พอใช้
เลิกงมงายแล้วทำงานไปสิวะ....แต่พูดไปงี้สงสัยกูจะโดนตีนพ่อเอาว่ะเลยต้องมาพูดในนี้
>>115 อาการหนักแล้ว แบบนั้น ไม่ได้บ้านะ แต่โดนพวกไอ้อาจารย์ทั้งหลายนั่นแหละล้างสมอง กุมงกุมารมันมีจริงที่ไหนกัน ตอนเด็กๆกูเอาไปผูกกับเบ็ดตกปลายังไม่มีไรเลย
กูว่ามึงต้องพิสูจน์ให้แม่มึงเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงและเป็นเรื่องหลอกเด็ก ไม่เชื่อต้องพิสูจน์ไม่ใช่อย่าลบหลู่ ไม่งั้นจะไม่มีวันรู้ว่ามันมีไหม แต่คนมีอายุส่วนใหญ่เขาหัวแข็งไปแล้ว ใช้วิธีนี้ไม่ได้ผลเท่าไหร่ กูใช้วิธีหาหนังสือวิทยาศาสตร์มาอ่านให้เขาฟัง พูดอะไรหรือดูข่าวอะไรวิเคราะห์เหตุผลไปให้เข้าฟัง คือทุกอย่างจะมีเหตุผลที่พิสูจน์ได้เสมอ จนเค้าเริ่มคล้อยตามกูแล้วก็เริ่มมองเหตุผลมากขึ้นว่าตุ๊กตาพวกนี้มันไม่ใช่อะไรไหว้มันก็ไม่ต่างจากไหว้พลาสติก ตอนนี้เขาเลิกงมงายเอาไปทิ้งหมดละ ย่ากูนะ
>>110 กูกลับมาแล้ว 555
เออ ถ้ามึงรู้สึกดีขึ้นก็ดีแล้วล่ะ ชีวิตมันมีอะไรเหี้ย ๆ มากกว่านี้อีกเยอะ มันมีบางช่วงที่กูคิดว่าชีวิตกูเหี้ยจังแต่พอกูเข้ามาอ่านโม่ง เจอคนมาขอคำปรึกษากูก็รู้สึกว่าชีวิตกูยังดีนะ ไม่มีปัญหาแบบนี้แล้วก็พยายามให้มากขึ้นอีก
เรื่องงานราชการก็อย่างว่า เจอที่ดี(หน่อย)ก็ดีไปแต่ส่วนใหญ่ขัดขาเลื่อยเก้าอี้ ไม่อยากเห็นคนอื่นดีกว่าตัวเองนั่นแหละ หน่วยงานราชการส่วนใหญ่มันถึงได้ยังจมปลักอยู่
เรื่องพี่มึง อย่างที่บอกก็ตัดสายไปเลย เค้าโทรมาทวงมาตามก็บอกปัดแล้ววางสายไป ใจแข็งหน่อย ไม่ได้อยู่ต่อหน้ากันเพราะงั้นไม่ต้องเกรงใจมากหรอก สู้ ๆ นะเว้ย ว่าแต่ลูกพี่ลูกน้องมึงนี่มีปัญญาให้ผัวฝรั่งมาเกาะแล้วก็มาสูบเลือดพี่มึงต่ออีก เจริญจริง ๆ
>>120 ตราบใดที่คนยังโลภ ก็จะยังมีอะไรพวกนี้อีกเรื่อยๆ ว่ะกูว่า มันเล่นกับความโลภของคน
>>121 ยินดีต้อนรับกลับมาจุ๊บๆ
วันนี้พี่กูชวนไปทำงาน ตปท. ว่ะ บริษัทจะส่งตัวไปคุมสาขาระยะยาว อาจจะตลอดชีพ ปกติพี่กูไม่เก่งภาษาเลยนะ มันเลยไม่คิดจะไป ตปท. เลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่รอบนี้มันจะไปซะงั้น จะหนีบกูไปเป็นล่ามให้มันด้วย กูร้องเลย ภาษากูไม่ได้ดรเด่อะไร แต่พี่กูว่าอย่างน้อยก็ดีกว่ากัน (กำ..) สงสัยคงเบื่อลุงป้าจริงๆ ถึงคิดจะไป แต่ก็ยังตัดไม่ขาด ยังบ่นกับกูว่า ถ้าไปแล้วเค้าจะอยู่กันยังไง กูเลยพูดเลยว่า บางครั้งก็ต้องปล่อยเค้าบ้างงงง พี่กูก็บอกว่า ถ้าตัวแกไม่ส่งเงินให้ ก็ไม่มีใครส่ง แต่กูพยายมยุให้ไปอยู่ 55555
เรื่องลุงป้ากับบรรดาลูกๆ ของแก (หรือลูกพี่ลูกน้องกู) สร้างปัญหาเยอะ คนที่ดีๆ ไม่สร้างปัญหา ช่วยพี่กูส่งเงินให้ลุงป้าจริงๆ จังๆ ก็ดันตายไว ไอ้พวกที่เหลือก็ดีแต่สร้างปัญหา เฮ้อ ช่างแม่ง
>>122 คือมันเกินไปว่ะ พวกพ่อแม่ที่ไถเงินลูกไปเล่นการพนัน ไปทำเหี้ยๆ แบบที่มึงว่านี่มันไม่ไหวว่ะ เป็นกูกูคงไม่เอาเหมือนกัน
>>123 ถ้ามีโอกาสไปได้ก็ไปเถอะ มันเป็นประสบการณ์ที่ดีแล้วบริษัทส่งไปด้วย ไม่ได้ต้องไปลำบากเดินหางานเองในต่างประเทศ เรื่องส่งเงินถ้าคิดจะส่งจริงมันก็โอนข้ามประเทศได้ แต่การไปก็คงทำให้ตัดเรื่องการโดนโทรทวงเงินยิก ๆ ไปได้ ถ้ามึงไปด้วยได้ก็ดี ไปหาประสบการณ์ เมืองนอกมีอะไรให้เรียนรู้เยอะทั้งเรื่องดีและไม่ดี ต่อให้มึงกากแค่ไหน หรือไปแล้วภาษาไม่ได้ดีขึ้นแต่คนที่เจอ เรื่องที่เจอ มันจะช่วยให้มึงมองโลกได้กว้างขึ้น เป็นประโยชน์ในอนาคตแน่นอน
>>124 อันนี้กูเล่าเฉยๆ นะ อย่าคิดว่ากูอวยพี่กูคนนี้นะ พี่กูมันพวกยังไงก็ได้ อยู่ไหนก็ได้ ทำงานก็ไม่มีปากเสียงอะไร ไม่เคยมีปัญหาอู้จนงานเสียเลยนะ คงเพราะแบบนี้มั้งพวดเจ้านายพี่กูเลยไว้ใจมาก ที่กูฮามันมากคือ ยิ่งหนียิ่งเจอ ปีก่อนๆ บริษัทจะส่งไปคุมบริษัทลูกที่ตปท. มา 2 รอบแล้ว มันก็ชิ่งสำเร็จตลอด ปีนี้เจออีก กูล่ะขำมันจนน้ำตาเล็ดอ่ะ ยิ่วหนียิ่งเจอจริงๆ 555555555555555 รอบนี้มันไม่ชิ่ง กูเลยคิดว่าลึกๆ มันคงอยากหนีลุงป้ากับพี่สาวกากๆ ของมันแหละ
แล้วชีวิตมึงโอเคมั้ยวะ มึงช่วยแนะนำกูเยอะเลย แล้วตัวมึงเป็นไงมั่ง
>>125 ถ้าเจ้านายรักก็ดีแล้วล่ะ ถ้านายไม่ใช่พวกรักแต่คนชอบเลียเค้าก็จะช่วยสนับสนุนคนที่ขยันจริง ๆ ที่เค้ามาพูดทุกปีก็เพราะเค้าอยากจะสนับสนุนและไว้ใจนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นเค้าไม่มาตื้อสามปีซ้อนหรอก ถ้าดูแล้วไม่มีอะไรเสียก็ลองไปเถอะ โอกาสแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่าย ๆ หรอก
ส่วนเรื่องกู ครอบครัวกูก็ดี ไม่มีปัญหาอะไรหรอก พ่อแม่กูเลี้ยงกูอย่างดี ถึงกูจะไม่ถูกกับญาติทางพ่อแต่พ่อแม่กูก็ไม่ได้เอากูเข้าไปยุ่งกับปัญหา(ถ้ามี) ถ้าคุยในนี้เดี๋ยวจะผิดหัวมู้ กูควรไปมู้ชีวิตสิ้นหวังไม่ก็มู้เพื่อนมากกว่า
ยังไงก็ดีใจที่คำแนะนำกูมีประโยชน์กับมึงนะ สู้ ๆ
ตอนนี้กูเซ็งแม่ตัวเองชิบหายเลยว่ะชอบทำเหมือนกูเป็นเด็กอมมือ เป็นไอ้โง่ที่ไม่รู้จักโต เป็นพวกซื่อบื้อเอาตัวรอดไม่ได้ทั้งๆที่กุก็โตอายุตั้ง 20กว่ามีงานมีการทำแล้ว แม่ชอบวุ่นวายกะชีวิตกูมากแล้วกูก็เป็นคนเงียบๆโลกส่วนตัวสูงมาก คือกูก็เข้าใจนะว่าพ่อแม่เป็นห่วง(ไม่ได้อยู่ด้วยกัน)แต่บางทีกูก็รู้สึกว่ามันมากมาย มันวุ่นวายเกินไปแบบอยากรู้แม่งทุกๆเรื่องของกู กูไม่อยากพูดก็จะบังคับให้พูดให้ได้กูคิดอะไรก็ต้องมาอยากรู้ๆๆๆๆๆทุกๆๆๆๆอย่าง ชอบมาตัดสินใจโน่นนี่นั่นให้พอกูไม่ชอบก็มีขึ้นเสียงอีก พออะไรไม่ได้ดั่งใจก็จะมาตัดพ้อต่อว่า ว่ากูซื้อบื้อ กูมันโง่ไม่เคยเข้าใจแม่เลยกูแม่งก็เก็บเข้าไปๆๆจนจะกลายเป็นโรคจิตแล้ว อะไรๆก็ให้มันพอดีได้มั้ยวะทำไมกูต้องมาคอยแบบตอบคำถามบ้าบออย่าง วันนี้ทำอะไร วันนี้ไปทำงานมั้ย ทำอะไรๆๆๆ กินข้าวกับอะไร นอนกี่โมง แล้วพอกูตอบไลน์ช้าก็โทรมาว่ากูอีกว่าไม่ยอมอ่านไลน์ เอ้า กูก็ไม่ได้ว่างมานั่งเล่นโทรศัพท์ทั้งวันป่ะวะชีวิตตินไลน์ 24 ชั่วโมงเนี่ย แล้วต้องมารายงานชีวิตตัวเอง 24 ชั่วโมงมันน่ารำคาญนะ พอตอบกลับแค่เป็นสติกเกอร์ก็ด่ากูอีกว่าตอบไม่ตรงคำถามบ้างไรบ้าง คือบางเรื่องที่กูไม่อยากพูดถึงก็เว้นที่ไว้ให้กูบ้างซักเรื่องได้มั้ยวะ ชีวิตกูไม่ต้องรู้มันทุกเรื่องก็ได้ ทำไมต้องตามจิกๆวะ
>>128 อะไรตอบได้ก็ตอบๆไปเหอะมึง เขาว่ามึงก็เงียบๆไปก็เท่านั้นไม่ต้องไปตอบโต้ เมื่อก่อนกูก็คิดแบบมึงแหละ แต่ของกูเป็นยาย
กูคิดเหมือนมึงเลยอะไรกันนักกันหนาวะ โทรอยู่นั่น โทรแทบจะ 24 ชม.กลับรึยังๆๆๆๆๆ อยู่บ้านนี่เรียกตลอดทั้งวี่ทั้งวันน่ารำคาญสุดๆ เอาแต่บ่นๆๆๆ
จนกูแทบไม่มีเวลาส่วนตัว แต่ว่าจนตอนนี้กูอยากให้เค้ามาเรียกมาบ่นเหมือนเดิมละว่ะ ตอนนี้เค้าไม่อยู่ซะแล้ว แม่งคิดถึงเสียงบ่นเสียงตะโกนปลุกขึ้นมาเลย
>>128 แต่จะว่าไปมึงก็ดูเด็กจริงๆนั่นแหล่ะนะ ทำงานแล้วนะเว้ยภาวะทางอารมณ์มึงมีแค่นี้หรอวะ กูไม่ได้จะดูถูกนะ แต่มึงควรจะเข้าใจคนรอบข้างบ้าง ไม่ใช่หมกอยู่ในโลกส่วนตัว แล้วโลกส่วนตัวสูงยังงี้มึงไม่รำคาญรึไงวะ เวลาบอสเรียกบ่อยๆ รึลูกค้าโทรรัวๆ เค้าทักบ่อยคุยบ่อยกูว่ามันก็ดีกว่าไม่คุยเลย ถ้ารบกวนเวลางานมึงก็บอกไปสิวะว่าไม่ว่างเด่วไว้คุยเย็นๆ ตอนไหนคุยได้ไม่ได้มันจะไปยากไรนิ เขาอยากรู้ว่ามึงทำอะไรเป็นยังไงเพราะเป็นห่วงนะเว้ยไว้มึงมีลูกแล้วจะเข้าใจเอง
กูขอปรึกษาปัญหาที่อาจจะไร้สาระ(รึเปล่า)หน่อยนะ คือกูยืมไอโฟน5พ่อมาเล่นแล้วเสือกทำตกพัง พ่อกูก็ไม่ด่าไม่ว่าอะไรซักคำ ซึ่งแน่นอนว่ากูจะรับผิดชอบซื้อเครื่องใหม่ให้ เพราะโดยอายุมันก็หมดประกันละ คงไม่คุ้มที่จะซ่อมหรือเคลม แต่พ่อกูก็บอกว่าไม่ต้องซื้อ เพราะตัวกูจนกว่าพ่อมาก เงินเดือนน้อย กูเองยังใช้แอนดรอยด์เครื่องสองพันกว่าบาทอยู่เลย แต่กูก็เครียดเพราะรู้สึกผิด คิดว่าคนเราทำอะไรควรต้องรับผิดชอบ แม้มันจะเป็นอุบัติเหตุ ไม่งั้นกูจะเสียสันดานไหม ทำอะไรแล้วลอยตัว แต่พ่อกูก็มองว่าแค่กูคิดสำนึกจะรับผิดชอบก็พอแล้ว ไม่ต้องเสียเงินหรอก คงสมเพชกูว่างั้น กลัวกูหมดตูด แต่กูมีเงินเก็บนะ ซื้อได้ไม่เดือดร้อนเลย แค่เงินเก็บหายไปส่วนนึง
กูเครียดจนนอนไม่หลับเลย มึงว่ากูฝืนคำสั่งพ่อ แอบไปซื้อมาให้เลยดีไหม แต่กลัวจะยิ่งทำให้พ่อเครียดว่ามีลูกไร้หัวคิด กูคิดมาตลอดเลยว่ากูโง่อ่ะ ชอบทำเรื่องโง่ๆ หลายครั้งแล้วที่น่าจะเชื่อพ่อแม่ แต่ก็ดึงดันเพราะปรารถนาดี กลัวครั้งนี้จะเป็นแบบนั้นอีก เช่น ถ้าบอกจะซื้อชดใช้ให้พ่อก็บอกชัดเจนเด็ดขาดแล้วว่าไม่ต้อง ถ้ากูไปแอบซื้อมา เกิดซื้อมาซ้ำซ้อนกับพ่อ เหี้ยอีก เอาไปขายต่อยังไงก็ขาดทุน (กูไม่คิดจะใช้เองอยู่แล้วมันเกินตัวกู) แต่ถ้าไม่ให่ชดใช้ไรเลยกูก็เครียด รู้สึกตัวเองเหี้ย เป็นลูกที่สร้างแต่ความเสียหายให้พ่อแม่แล้วลอยตัว กูควรจะทำไงดีวะ เครียด กูว่าพวกมึงต้องมองว่าไร้สาระแน่เลยเพราะปัญหาคนอื่นส่วนมากนักหนามาก แต่กูเครียดจริงๆ ว่ะ ฮือ มันเป็นอารมณ์แบบเกลียดตัวเองมากๆ รู้สึกตัวเองเป็นลูกที่แย่ ทำให้พ่อแม่ต้องมาห่วงกลัวกูจะเปลืองเงิน ทั้งที่กูทำของเขาพังแท้ๆ
ถ้าจะเอาเงินให้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง พ่อไม่เอาแน่นอนอยู่แล้วว่ะ พอมีทางไหนให้กูได้ชดใช้ได้รับผิดชอบในความสะเพร่าของตัวเอง โดยที่ไม่เป็นการทำเรื่องโง่ๆ ให้พ่อแม่ทุกข์ใจอีกบ้างวะ ;_;
ความจริงมันคงไม่ใช่เรื่องมือถือแล้วล่ะ มันคงเป็นแค่จุดเล็กๆ ที่ทำให้กูทบทวนตัวเองว่ากูดีแต่ทำเรื่องโง่ๆ ทำให้พ่อแม่ผิดหวังบ่อยแค่ไหน ถ้ากูรวย หางานเงินเดือนเยอะๆ ได้ พ่อแม่ก็คงไม่ต้องมานั่งเป็นห่วงสมเพชกูกะอีแค่ค่าไอโฟนไม่กี่ตังค์ ยิ่งโตยิ่งโง่ ยิ่งคิดยิ่งเฟล ขอโทษที่ทำให้รกนะล่อซะหลายเม้น แต่กูไม่มีที่อื่นให้ระบาย กูไม่อยากให้คนรู้จักรู้ คิดคนเดียวในหัวก็จะเป็นบ้าต้องระบายออกมาบ้าง
>>134 ขอบคุณมากเลย ได้ระบาย มีคนรับฟังให้คำแนะนำไม่ซ้ำเติมก็รู้สึกดีขึ้นเยอะ แต่เรื่องกินข้าวนอกบ้านกูพาไปกินและเป็นคนออกทุกครั้งอยู่แล้วว่ะ มันก็เหมือนไม้ได้ชดใช้อยู่ดี อีกอย่างมื้อนึงดีๆ สำหรับบ้านกูก็ไม่เกินพันอ่ะ ซัก 800-900 มากกว่านี้พ่อแม่กูก็ไม่ยอมแดกบ่นว่าเปลือง แต่ไอโฟนมันตั้งหลายหมื่นนะ อย่างน้อยกูอยากชดใช้ซักหมื่นห้าอัพ ก็กูทำพังคามือทั้งเครื่อง พ่อไม่ยอมให้ซื้อใหม่ เคลมก็ไม่คุ้ม ใจนึงคิดจะเอาไปซ่อมร้านตู้แต่กูคิดว่ามันคงจะเป็นการกระทำโง่ๆ อีกตามเคย เสียเงินซ่อมไปหลายพันได้เครื่องรวนๆ ไม่เต็มสภาพกลับมา ขยันทำแต่เรื่องโง่ๆ จนกูเกลียดตัวเอง ไม่กล้าที่จะทำอะไรแล้ว
พ่อมึงเขาไม่ว่าอะไรเพราะเข้าใจแล้วว่ามึงเองก็รู้สึกผิด จะชดใช้ไปมันก็ลำบากกันทั้งสองฝ่ายเปล่าๆ
มึงเครียดเกินไปหรือเปล่า พ่อมึงเขายังไม่เครียดเท่ามึงเลย อายุขนาดนี้จะเพิ่งสำนึกกลัวนิสัยเสียอะไรตอนนี้
ถ้านิสัยมึงเสียก็เสียไปนานแล้ว อย่างที่ >>134 บอกแหละ มึงก็หาทางทำอะไรทดแทนหน่อย พาไปกิน
แพงกว่าปกติก็ได้ หรือทำอะไรที่ปกติเขาอยากทำแต่ไม่ได้ทำ ปัญหามันไม่ใช่เรื่องจำนวนเงิน
ที่ทัดเทียมกันหรอก มันเป็นเรื่องของความรู้สึกมากกว่า ยิ่งมึงชดใช้แพงจะยิ่งทำให้พ่อมึงไม่สบายใจเข้าไปอีก
>>136 ขอบคุณมาก ฮือออ ใช่เลย กูเครียดมากเกินไปมาก เป็นผีบ้า แค่ทำมือถือตกแตกใครๆ ก็ต้องเคยทำกัน แต่ตอนนี้มันกลับไม่ใช่เรื่องมือถือแล้ว ดันคิดโยงไปถึงความเฟลในตัวเอง คิดย้อนว่าตัวเองทำแต่เรื่องโง่ๆ นอกจากจะไม่เคยทำให้พ่อแม่ภูมิใจยังทำแต่เรื่องโง่อีก ซึ่งมันไม่เหมือนพวกทำตัวเหี้ยนะ ทำตัวเหี้ยถ้าตั้งใจจริงก็กลับใจได้ กูไม่เหี้ยกับพ่อแม่แต่เสือกโง่ ไม่อยากโง่ก็ไม่รู้จะทำยังไง ตัดสินใจอะไรก็มักจะผิดพลาดตลอด กูเลยมาถามพวกมึงนี่แหละ ถ้าไม่มาถาม พวกมึงไม่มาเบรค ตัดสินใจแบบตัวกูเอง วันนี้กูคงออกไปซื้อไอโฟนเครื่องใหม่ให้พ่อแล้ว ซึ่งก็อย่างมึงว่า แทนที่จะมีอะไรดีขึ้นก็มีแต่จะทำให้พ่อกูไม่สบายใจ หรือถ้าโชคร้ายกว่านั้นก็ซื้อมาซ้ำซ้อน ยิ่งกูทำเรื่องโง่บ่อย กูยิ่งเฟลตัวเอง แถมไม่ว่าจะทำเรื่องโง่ซักกี่ครั้งก็ไม่เคยทำให้กูฉลาดขึ้น เพราะถึงแม้กูจะไม่ได้ทำเรื่องโง่เดิมซ้ำซาก กูก็จะเปลี่ยนไปทำเรื่องโง่ๆ เรื่องใหม่เสมอ ตอนนี้กูคิดได้ละ เรื่องมือถือปล่อยให้พ่อซื้อใหม่เองตามที่พ่อต้องการ กูโง่กูก็จะไม่ดันทุรังคิดเองทำเองอีกแล้ว เชื่อพ่อแม่ไปนั่นแหละ ขอบคุณทุกคนมากจริงๆ ที่อุตส่าห์เสียเวลาอ่านและช่วยแนะนำผีบ้าอย่างกู
กูขอพื้นที่บ่นหน่อยเพื่อนโม่ง ถ้าผิดที่+กูเล่นในโทรศัพท์ถ้ากูเว้นวรรคแปลกๆพิมพ์ผิดถูกอะไรก็ขอโทษด้วยละกัน
เมื่อคืนที่ผ่านมาเนี่ยแหละกูนอนประมาณเที่ยงคืน แล้วปกติกูเป็นคนนอนหลับยากมากกว่าจะข่มตาหลับได้ก็ตี1นู่นมั้ง
แล้วทีนี้ตอนตีสองนิดๆกูก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะเสียงน้ากู กูหันไปดูก็เห็นน้าบ่นพึมพำไรไม่รู้กูก็นึกว่าละเมอ คิดว่าอีกแปปนึงก็คงเงียบไปเอง
ผ่านไปซักพักน้ากูก็เงียบ กูก็คิดว่าคงคุยเสร็จแล้วจะได้นอนต่อสบายๆซักที ...ที่ไหนได้ไอเหี้ยยย กูนอนไม่หลับยาวเลยมึง นอนยังไงแม่งก็ไม่หลับ ยิ่งเป็นคนหลับยากนี่โครตชิบหาย กูไม่รู้จะทำไงกูเลยเปิดเพลงฟังแม่งเลย เปิดพวกเพลงเบาๆสบายๆเผื่อจะกล่อมได้ ปรากฏว่าแม่งได้ผลว่ะ กูนี่กำลังเคลิ้มๆใกล้หลับละอีกนิดเดียวเท่านั้น
อยู่ดีๆน้ากูเปิดโทรศัพท์เล่นเฉย แล้วแสงหน้าจอแม่งสว่างมาก ทะลุเข้ามาในเปลือกตาไหนจะเสียงซาวน์เอฟเฟคอีก ตะดึ๊งๆฉึกๆ โอ๊ยยยยยย เหรี้ยอะไรนักหนาเนี่ยยยยยยยยย
ซักพักก็เงียบไปอีกและ อารมณ์ง่วงๆก่อนหน้านี้แม่งบินหายไปเลยสัสเด๊ยยยยย คืนนี้กูจะได้นอนมั้ยยยยยยย กูหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู ตอนนั้นก็ประมาณตีสามเกือบตีสี่ บอกตามตรงกูง่วงมาก คือตอนนี้อย่างน้อยให้ในห้องมันไม่มีเสียงรบกวนก็ยังดีวะ
.....ตื๊ดดดด ตื๊ดดดดดด
อยู่ดีๆมีเสียงโทรศัพท์สั่นเหมือนมีคนโทรเข้าอ่ะมึง ซึ่งมันไม่ใช่โทรศัพท์กูแน่นอนเพราะกูปิดสัญญาณไว้ กูคิดในใจเลย มันต้องใช่แน่ๆ...อีกแล้วใช่มั้ย...
ตามที่กูคิด น้าคุยโทรศัพท์อีกแล้วจ้าาาาาาาาาาาา รอบนี้ดันคุยนานกว่าครั้งแรกด้วยนะ แล้วแบบงุ้งงิ้งๆ ตอนนั้นกูอยากหยิบโทรศัพท์เสียบหูฟังเปิดเพลงอัดหูตัวเองมากแต่ก็ทำไม่ได้ เดี๋ยวน้ารู้ว่ากูตื่นกูโดนด่าอีก แล้วเรื่องที่คุยกันมันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่อ่ะมึงซึ่งกูก็ต้องทนฟังไปจนจบ เป็นอีกครั้งในชีวิตที่กูรู้สึกว่าเวลามันเดินช้าเหลือเกิน แม่งยาวนานชิบหาย พอน้าคุยจบดันแชทคุยกันต่ออีก เล่นเกมส์ต่อด้วยนะ เสียงตะดึ๋งแม่งกลับมาอีกแล้วสัสเด๊ย กูรำคาญมากจนต้องแกล้งทำเป็นเดินไปเข้าห้องน้ำ ซึ่งจริงๆแล้วกูออกไปเล่นกับหมากูที่นอนอยู่นอกห้อง... แต่อยู่เล่นนานก็ไม่ได้ยังไงก็ต้องเข้าห้องมานั่งฟังเสียงเกมอยู่ดี
จนในที่สุดน้ากูก็เลิกเล่นแล้วหลับไปซักที กูปริ่มมากน้ำตาแทบไหล กูหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูก็ตีห้ากว่าแล้ว... หันไปดูที่หน้าต่างพระอาทิตย์แม่งขึ้นเรียบร้อย
สรุปจนถึงตอนนี้กูก็ได้นอนไปแค่ชั่วโมงเดียว คือกูจะย้ายไปนอนอีกห้องก็เจอเสียงกรนอีก คืนต่อไปจะเจออีกรึเปล่ายังไม่รู้เลย จะนอนกลางวันก็ยังมีงานที่ทำค้างไว้+กูไม่ชอบนอนกลางวัน เรียกว่านอนยังไงก็ไม่หลับอ่ะมึง
ขอบคุณมากสำหรับที่ระบาย เห้อออออออ
กูขอพื้นที่บ่นหน่อยมึง
คือกูโคตรเบื่อยายกูอ่ะ แม่ง ชอบเอากูไปเปรียบเทียบกะญาติคนอื่น คือญาติกูแม่งมีแต่เด็กดีตั้งใจเรียนสอบได้ที่โน้นที่นี ปิดเทอมก็ไปเรียนพิเศษกลับสองทุ่มสามทุ่ม ยายกูนี้แม่งโคตรรักอ่ะ แล้วแม่งมีกูคนเดียวที่ปิดเทอมวันๆไม่ทำห่าอะไร นั่งวาดรูปอ่านนิยาย ร่อนไปร่อนมาตามร้านของแดก เลยโดนยายด่า คือด่าเฉยๆก็ไม่เป็นไร เพราะกูรู้ตัวเองดีว่าไม่ค่อยตั้งใจเรียน แต่ทำไมต้องเปรียบเทียบกูกะญาติด้วยวะ คือกูไม่ชอบเลย
//ส่วนตัวกูคิดว่าอีญาติกู(อ่อนกว่ากูสองปี)แม่งมีดีแค่เรียนเก่งกับนิสัยดีว่ะ เรื่องเอาตัวรอดนี่ติดลบ
กู 141เอง ขอบใจพวกโม่งมากที่ด่าเตือนสติกู กูลองคิดไปคิดมา กูอิจฉาญาติกูจริงๆน่ะแหละ กูเลยพยายามหาข้อเสียของมันมาอ้างเพื่อให้กูไม่รู้สึกด้อยกว่ามัน กูว่ากูจะพยายามตั้งใจเรียนว่ะ เผื่อยายกูจะเลิกเปรียบเทียบกูกะญาติซักที แต่ไม่รู้จะทำได้มั้ยนะ ถถถถ
กูบ่นน้าชายกูหน่อยละกัน กูอยู่ต่างจังหวัดมันอยู่กรุงเทพฯ แม่กูมีพี่น้องหลายคน นัดไปเที่ยวกันนานๆทีพาลูกพาหลานตัวเองไปด้วย แล้วไอน้าคนนี้แม่งเป็นสลิ่มสนธิ ช่อง astv พูดเหี้ยไรแม่งก็เชื่อทุกอย่าง แล้วมันมาเล่าพ่อแม่ลุงป้าน้าอาของกูอีกที พวกนี้ก็เชื่อแม่งหมด ทั้งเรื่องมะนาวโซดารักษามะเร็ง มาโม้ว่าดีกว่าคีโมหมื่นเท่าอย่างนู้นอย่างนี้ ไอสัสคนทำคีโมผมร่วงหมดหัว ทำคีโมติดกันหมื่นครั้งไม่ตายเหรอวะ แล้วบอกว่ามะนาวเป็นด่าง ด่างดีต่อร่างกาย ควย ที่ดีมันต้องเป็นกลางมั้ยสัส งั้นมึงไปแดกผงซักฟอกเลยไป ด่างเหมือนกัน เวลาไปแดกอะไรมันก็จะบอกว่าเมนูนี้เป็นกรด เมนูนี้เป็นด่าง บลาๆๆ อะไรดีๆแม่งจะบอกว่าเป็นด่างหมด แล้ว astv นี่มันขายเครื่องทำน้ำด่างใช่มะ ไอ้นี่ก็ซื้อมาแล้วใส่น้ำเปล่าลงไป แล้วไอเครื่องนั้นมีใบพัดหมุนๆๆๆซักไม่กี่นาที บอก เสร็จละน้ำด่าง มันบอกน้ำด่างจะหนืดกว่าน้ำทั่วไป คือ ด่างเนี่ยมันต้องลื่นๆมั้ยไอสัส แล้วพอมีคนพูดว่าหมอออกมาแย้งว่าไม่จริง ตรรกะคนพวกนี้จะคิดว่าหมอต้องทำธุรกิจ ทำคีโมได้เงินเยอะกว่า หมอเลยตอแหลปิดบังความจริง ไอเหี้ยคีโมต้นทุนมันก็มีนะสัด ลดต้นทุนมาปลูกฟาร์มมะนาวคุ้มกว่าเยอะ
อีกเรื่องนึง เวลากูทำไรแปลกๆมันจะบอกว่ากูโง่ ทำแบบนี้ทำให้โง่ กูเล่นคอมในที่มืดมันบอกว่าจะทำให้โง่ คือมึงเตือนว่าสายตาเสียก็ได้ กูอายุไม่ถึงทำใบขับขี่ไม่ได้ กูเลยไม่จำเป็นต้องขับมอไซด์เป็น พอรู้ว่ากูขับมอไซด์ไม่เป็นมันก็บอกว่ากูโง่??? คือไรวะ บ้า
กูเพิ่งทำงานหลังจากตกงานมาหลายเดือน เมื่อวานเงินเดือนออกเดือนแรก กูยังไม่ทันจะซื้อของตัวเอง จ่ายค่าน้ำค่าไฟค่าหอตัวเอง ที่บ้านกูโทรมาละ ให้โอนเงินไปจ่ายค่าน้ำค่าไฟค่าเช่าให้หน่อย เอาไปสองในสามของเงินเดือนกูเลย ทำไมคนไทยต้องมีทัศนคติว่าถ้าไม่ให้เงินพ่อแม่คือกตัญญู บาป เนรคุณวะ โอเค ตอนยังเรียนอยู่กูใช้เงินเขา แต่กูทำงานแล้วกะไม่ให้กูตั้งตัวได้ก่อน เก็บเงินได้ก่อนรึไงวะ กูร้องไห้แล้วว่ะ หันไปทางไหนก็มีแต่หนี้ หนี้ที่บ้านก่อไว้ กูจะประสาทแดกอยู่แล้ว เงินไม่ค่อยจะมีแต่เสือกเอาไปลงทุนตามเขา ไม่ศึกษาข้อมูลแล้วก็โดนโกงก็เจ๊ง หวังจะรวยหวยรวยหุ้น แต่มีหนี้งอกมาเป็นล้าน จะยัดเยียดให้กูใช้หนี้แทนอีก กูไม่ได้ทำงานรวยเป็น CEO ผู้บริหารอะไรนะ แค่เงินเดือนเด็กจบใหม่หมื่นห้า หวังจะให้กูผ่อนหนี้ธนาคารเดือนละหมื่นและต้องส่งให้เขาใช้อีก เหี้ย มันมีทางแก้ไขมั้ยวะ กูสิ้นหวังสัส
มึงก็บอกที่บ้้านกูช่วยได้แค่นี้ ไม่มีตังค์จะให้ ที่บ้านโวยก็ช่างแม่ง เพราะถ้ามึงยิ่งกู้มา มึงก็ยิ่งตาย
การลงทุนนั้น จะทำได้ก็ต่อเมื่อมึงไม่มีหนี้นะมึง ถ้ามึงมีไม่ควรจะลงทุน จำไว้ ถ้ามีเงินเอาเงินเคลียร์หนี้ให้หมดซะก่อน
กูโคตรเกลียดแม่กูเลย อีนี่โคตรเอาเปรียบพ่อ เกาะพ่อกูแดกไปวันๆ เมื่อก่อนพ่อกูทำงานพ่อกูก็เอาตังให้แม่ ขายที่ได้พ่อกูก็ให้แม่ พ่อกูมีเงินเก็บอยู่ก็มีน้อยเพราะให้แม่หมด ตอนนี้พ่อกูเกษียณแล้ว เงินเดือนก็เหลือแค่ครึ่งเดียวจากที่เคยได้แต่อีเหี้ยนี่จะเอาส่วนแบ่งเท่าเดิม พ่อกูก็ต้องถอนเงินเก็บไปให้จนแม่งจะไม่เหลืออยู่ละ พอพ่อกูจะทำธุรกิจอะไรเล็กๆน้อยๆให้มีเงินเก็บเข้าบ้านมั่งก็ไม่ให้ทำ แต่เงินตัวเองก็ไม่เอาไปจัดการให้มันเพิ่มขึ้นมา ค่าใช้จ่ายก็ไม่เคยออกอะไรสักอย่าง ค่าเทอมกูพ่อกูก็ออก ค่าอาหารพ่อกูก็ออก ค่าใช้จ่ายบ้านกูพ่อกูออกหมดเลย อีเหี้ยนี่จะเอาเงินเยอะๆแต่ไม่ทำห่าอะไรสักอย่าง จะมาให้พ่อกูขายที่บ้านพ่อกูจะเอาเงินอีก แต่พอพ่อกูบอกให้ไปจัดการเงินตัวเองเรื่องดอกเบี้ยให้มันเพิ่มขึ้นมาก็มาด่าพ่อกูว่าเห็นแก่เงิน โคตรเหี้ย แล้วด่าพ่อกูอยู่นั่นแหละด่าเช้าด่าเย็น ลุงป้าไม่ทำอะไรให้ก็ด่า พี่น้องพ่อตัวเองยังด่า กูก็โดนด่าว่าเป็นเมียน้อยพ่อ อีเหี้ยหน้าส้นตีน เกลียดอีเหี้ยนี่สัสๆ แม่งเหี้ยกว่านี้แต่กูโกรธจนกูนึกไม่ออกว่ะแม่ง อยากให้มันตายๆไปซะ
ในที่สุดวันนี้กูก็เป็นอิสระจากบ้านกูซักที กูได้พูดคำที่กูอยากพูดมานานเป็น 10 ปีแล้วโว้ย "บ้านผมครับ ผมไม่ทำ" โคตรสะใจ
แม่กูเมื่อก่อนชอบใช้ชิบหายให้ทำนู่นทำนี่ตอนที่กูไม่ว่าง ไอ้ตอนว่างๆดันไม่ใช้นะมึง พอเห็นกูคุยโทรศัพท์ กูเล่นดอทเอกับเพื่อนก็รู้ว่ามันหยุดกระทันหันไม่ได้ ก็ยังจะใช้พอกูบอกแปปนึงก็ด่ากู แล้วบอกนี่บ้านกูไม่ทำมึงก็ออกไป แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว อา กูฟินมากที่ได้ขัดคำสั่งที่กูไม่อยากทำได้ซะที
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.