หามู้ไม่เจอ มานินทากันเถอะ
Last posted
Total of 1000 posts
หามู้ไม่เจอ มานินทากันเถอะ
สมัยเด็กๆกูต้องไปบ้านญาติบ่อยๆ แล้วก็ไปเล่นเกมเล่นอะไรเรื่อยเปื่อยกับญาติตัวเอง
ตอนนั้นสนุกมากๆเลย ไม่อยากกลับบ้าน สนิทกับเหล่าญาติๆมาก หลายๆปีผ่านไป กูก็เริ่มติดเรียนเริ่มไม่ว่าง ญาติก็แทบไม่เจอ
ปัจจุบันนี้มองหน้ากันไม่ติดแบบไม่อยากคุยไม่อยากเจอด้วยกันทั้งคู่ ท่าทีห่างเหินกว่าคนไม่รู้จักกันอีก ตลกดีเนอะ
>>2 >>6 กูไม่คุยกับน้องมาตั้งแต่ ม.ปลายว่ะ จนถึงวันนี้ก็เกือบๆ 10 ปีแล้วที่ไม่ได้พูดกัน นานๆทีเวลามีธุระจำเป็นถึงจะได้คุยกันบ้าง แต่ก็ถามคำตอบคำ แรกๆกูก็เครียดนะ เคยฝันบ่อยๆว่าได้คุยกับน้องตัวเอง แต่หลังๆมากูปลงว่ะ ช่างแม่งต่างคนต่างอยู่ก็ได้ พ่อแม่กูก็คงเลิกหวังให้พี่น้องคู่นี้กลับมาคุยกันด้วย ส่วนสาเหตุคือทะเลาะกันบ่อย แล้วกูคิดว่าน้องกูเป็นคนเห็นแก่ตัวไม่สนใจคนอื่น กูก็ไม่อยากยุ่งด้วยเพราะถือว่ากูไม่ได้ทำอะไรผิด
สำหรับกูกับน้องกูสนิทกันมากๆ แต่อายุกูกะน้องห่างกัน 10 ปีเลยว่ะ ตอนนี้มัน 17 กู 27 จริงๆน่าจะเป็นหลานได้ละมั้ง ปัญหามันก็ไม่มีอะไรหรอก เว้นกูจะพยายามหามาเองก็คือมันชอบยุ่งเรื่องส่วนตัวอยากรู้อยากเห็นถามมากไปหมด
หลังจากที่แม่กูตายไป กูกำลังโดนญาติโกงที่ดินและบ้านโดยที่กูทำอะไรไม่ได้เลย
ป้ากูเห็นแก่ตัวมาก ลูกชายมันด้วย
ขี้ประจบถ้าเจอคนมีประโยชน์ กูเห็นแล้วเอียน
น้าแท้ๆ(น้องแม่)กูเป็นNEET ในวัยจะ 50 เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อตกงานมา 12 ปียังไม่ออกไปหางานทำ จริงๆตากูเป็นอัมพาท ตอนตกงานแรกๆน้ากูมาช่วยยายกูดูแลตา พอตากูตายยายกูอัมพาท น้ากูก็มาดูแลยายกูต่อ แต่ดูแลแบบขอไปที วันๆเสร็จงานบ้านก็เปิดทีวีดูMiracle channel ซื้อหวยซื้อกุมารทองมาเลี้ยงงมงายกับโชคลาภ แต่ไม่คิดจะหางานทำ
ตอนนี้ที่แย่กว่าเดิมคือน้าสะใภ้กูตกงาน มาอยู่บ้านยาย เดือดร้อนแม่กับป้ากูต้องคอยส่งเงินช่วย กูดูๆแล้วท่าทางจะเป็นพวกจมไม่ลงด้วย เมื่อก่อนเคยอยู่คอนโดซื้อมือถือแพงๆ มาตอนนี้ต้องขายคอนโดเหมือนจะยังลังเล จริงๆก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรกูหรอก แม่กูช่วยได้อยู่แล้ว กูแค่อนาจใจกับผู้ใหญ่บางคนที่เป็นญาติกู เหอะๆ เทียบกับของคนอื่นแล้วไม่ค่อยเหี้ยเท่าไรแฮะ บ่นๆให้พวกมึงฟังเฉยๆ
กูเข้ามาบ่นเรื่องบุพการีในห้องนี้ได้มั้ยวะ
กูอยากบ่นเรื่องพ่อกูมาก เร็วๆ นี้แม่กูเพิ่งจับได้ว่าพ่อกูมีชู้ แล้วแม่กูก็บอกว่าจะหย่า
สำหรับกูเฉยๆ แม่กูจะหย่ากูไม่คิดอะไรมากหรอก แต่กลัวแม่กูใจอ่อนจัง เดี๋ยวพอพ่อมาขอคืนดีก็อาจจะให้
แล้วมันจะเข้าลูปเดิมๆ หรือเปล่าวะเนี่ย..
กูเกลียดอีพวกผู้ชายเฮงซวยชอบมีเมียน้อยชิบหายเลยว่ะ ที่เกลียดมากกว่าคือพฤติกรรมเฮงซวยที่มันชอบทิ้งลูกเมียไปหาเมียน้อยเอาเงินของครอบครัวไปให้อีตัวที่เพิ่งเจอพอสุดท้ายก็เลิกกับเมียหลวงทิ้งลูกไม่ดูแลอีกเลยแล้วกูรู้สึกว่า อีดอกทองงงง ทำไมเห็นแก่ตัวงี้การเลี้ยงลูกซักคนมันไม่ง่ายนะโว้ยถ้ารู้ว่ามีสันดานแบบนี้ใครจะอยากมีลูกกับแม่งวะเพราะสุดท้ายก็ทิ้งภาระให้เรารับผิดชอบอยู่คนเดียวทีตอนแรกวาดฝันจะสร้างอนาคตร่วมกันแท้ๆ ทำให้นึกถึงหนังเรื่องนึงเลยที่เป็นอัตชีวะประวัติของนักดนตรีชื่อดังคนนึงที่แม่งแต่งงานตั้งแต่วัรุ่นเพราะอยากแต่ง พูดไว้ซะดิบดีว่าจะสร้างครอบครัว ทั้งๆที่ยังเด็กแต่เสือกอยากมีลูกผู้หญิงไม่ได้อยากมีแต่มันขอเลยยอมมีลูกด้วยแล้วแม่งก็ไปมีเมียน้อยเลยเลย สุดทิ้งฆ่าตัวตายหนีปัญหาปล่อยลูกเมียเผชิญโลกตามลำพัง ถ้ามึงจะเหี้ยขนาดนี้อย่าพยายามสร้างภาระให้ฝ่ายหญิงเลยอีดอก
แล้วที่เหี้ยกว่าคืออีพวกทิ้งลูกเมียไปมีเมียใหม่ไม่เคยเหลียวแล พอลูกโตมีการงานดีแม่งก็รีบมาขอส่วนบุญเชียว ทั้งๆที่มึงไม่เคยให้อะไรเค้าเลย มาขอให้ช่วยดูแลยามแก่ มาขอเงิน คือไร มึงไม่เคยให้อะไรเค้าเลย ไม่มีซักอย่างแต่พอตัวเองอยากได้ก็มาขอเอาดื้อๆ ดอกทองมาก เหมือนกรณีดาราคนนึงอ่ะ ทุเรศมาก เป็นผู้ชายที่เฮงซวยไร้ศักดิศรีมากเกลียด
เห็นพวกมึงแล้วกูนึกถึงข่าว แพท นปภา
เออกูนึกถึงแพทเลยว่ะ
ญาติกูเป็นพวกชอบดูถูกคนอื่นวะแนวแบบชอบด่าคนอื่นไปเรื่อยคิดว่าตัวเองดีประเสริฐที่สุดในสามโลกใครแปลกแยกรึเกเรรึโง่อะก็จะโดนพวกญาตินี่และนินทาเผลอๆพูดว่าให้ไปใช้นามสกุลอื่น อืม
ทีนี้กูอะก็เรียนไม่เก่งหรอกไหนกูจะติดคอมติดเน็ตเพื่อนในเฟสกูเยอะนะญาติก็ด่ากูสก๊อยเฟสบุ๊ก กูชอบคอสไรงี้ก็พูดแบบเออเนี่ยอย่าคอสนะไม่โอเคทำนองนั้น ทีนี้กูอะติด0ไรงี้จะไม่จบ ม.3 อยู่ละถ้าพวกแม่งรู้คงด่ากูกันชิบหายอะแต่คงไม่ถามกูหรอกว่าติดเพราะอะไรมีปัญหาอะไรไหมคือจะด่าแต่อย่างเดียวนั่นแล
มาถึงเรื่องพ่อ-กู แบบพ่อกูก็ค่อนข้างยศใหญ่ที่นามสกุลกูดังขนาดนี้ก็เพราะพ่อกูด้วยอะ แล้วพ่อกูรู้ว่ากูติดก็แนวแบบอายชาวบ้านด่ากูตะคอกกู อยากให้กูเข้า รร. อันดับดีๆ ท๊อป เขาก็ว่าๆกูบังคับกูให้กูเข้าให้ได้ คือกูมีปัญหาโดนเพื่อนเกลียดไหนจะครูไม่ค่อยชอบหน้ากูอีกกูเลยกลายเป็นแนวซึมๆไม่อยากทำห่าไรเลยติด 0 รัวๆเลย เขาก็เอาแต่ด่ากูอะไม่เคยถามกูว่ากูเป็นอะไรไหมตั้งแต่เด็กๆแล้วเขาไม่ค่อยมีเวลาให้กู ส่วนแม่กูก็ป่วยทางจิต กูก็รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวนะ ไหนจะโดนบีบบังไหนกูจะกดดันหลายๆเรื่องๆ กูแค่อยากให้เขาสนใจกูบ้างตั้งแต่เด็กๆกูมีเรื่องไรก็ไม่กล้าบอกเขากลัวเขาดุเขาว่ากู ตอนนี้พี่กูก็มีอนาคตดีๆ กูก็แบบคืดว่าเออถ้ากูหายไปก็คงไม่เป็นไรมั่งเพราะกูสร้างแต่ปัญหาให้เขาอายนี่ที่มีลูกแบบกูถัาญาตืรู้ก็คงไล่กูใช่นามสกุลอื่น กูรู้สึกแย่วะชีวิตจิงเพื่อนก็ลืมกูกันหมดแล้วพ่อแม่ญาติพี่น้องก็ปรึกษาไม่ได้ มีบอร์ดโม่งนี่และที่ทำให้กูได้ระบาย ขอบคุณบอร์ดโม่งรู้สึกโล่งมากตอนนี้ 555
กูเซ็งว่ะ กับนิสัยมีอะไรบอกพ่อแม่หมดแทบทุกอย่าง หลายรอบและที่กูบอกแล้วมีปัญหา คือพ่อแม่กูบอกว่ามีอะไรให้พูดกันตรงๆไม่ว่าอะไรหรอก พอกูพูดก็ค้านมั้งแหละ ด่ากูบ้างแหละ ล่าสุดนี่กูเซ็งมาก คือกูรับติวเตอร์ตัวต่อตัวแต่มันต้องจ่ายค่าแนะนำก่อนใช่ปะ ค่าแนะนำ 1500 แล้วหักลบกับที่สอนทั้งหมดแล้วได้ 4500 คือกูบอกแม่เว้ยว่าต้องจ่ายค่าแนะนำก่อน แม่กูค้านหัวชนฝาเลยด่ากูอีกแถมโทรฟ้องพ่อให้พ่อมาด่ากูอีกเพราะบอกว่ากูจะโดนหลอกบลาๆๆ(ทั้งที่ตอนนี้มันทำแบบนี้กันทุกที่) สรุปกูก็ต้องทิ้งปฎิเสธงานตรงนั้นเพราะกูเบื่อที่จะต้องโดนด่าโดนว่า(ทั้งที่หางานติวเตอร์แถวบ้านกูนี่หายากสัสนอกจากฟลุ๊ค) เดี๋ยวกูค้านดื้อมากๆก็ร้องไห้อีก ปวดหัวเครียดมะเร็งกำเริบอีก กดดันตัวเองเหี้ยๆ แต่กูคิดว่ากูมีเหี้ยอะไรจะไม่บอกล่ะ โคตรน่าเบื่อ ตัดสินเองอย่างเดียวดีกว่าสัส
>>19 เอาจริงๆนะ มึงมันกระจอกอะ
ถ้ามันไม่ถึงขั้นเพื่อนมึงเผางานมึงทิ้งทำให้มึงไม่มีงานส่ง
การที่มึงติด 0 คือมึงกระจอก
ชีวิตแม่งไม่ง่ายหรอก ไม่มีเหี้ยอะไรง่าย มีแค่มึงต้องเจ๋งพอแล้วบอกทุกคนว่า fuck off ให้ได้ ด้วยผลงานของมึง
ทำเหี้ยไร ทำให้สุด อย่าเอาปัญหานู่นนี่มาเป็นข้ออ้างในความกระจอกของตัวเองว่ะ
แม่กูตาย ที่ดิน บ้าน และของอื่นๆกำลังถูกยายกูเอาไปหมด โดยที่กูก็รู้แต่ทำอะไรไม่ได้ กูอยากรู้ว่ามมีทางไหนที่กูจะได้ของๆกูกลับคืนมาได้มั่งไหม กูอายุ 18
>>27 โดยปกติ ถ้าแม่มึงตาย มึงควรได้ข้าวของเพราะตามกฎหมายถือว่ามึงคือ ผู้สืบดาน แต่มึงอายุ 18 ยังไม่ 20 เค้าเลยให้ยายมึงเป็นผู้ดูแล แล้วยายมึงเลยจะฮุบไว้เอง
ถามว่ายายมึงฮุบได้มั้ย ต้องไปถามคนกูคิดว่าไม่ได้ เพราะผู้สืบสันดาน จะนับจากรุ่นลูกลงไปเรื่อยๆ ก่อน (ลูก หลาน เหลน โหลน) ถ้าไม่มี ค่อยนับขึ้นมาข้างบน (ยาย ย่า อะไรก็ว่าไป)
กูว่าลองหาทนายคุยดู ทนายฟรีก็มีนะ ต้องไปติดต่อสภาทนายความมั้ง ถ้ากูจำไม่ผิด
แต่ปัญหาคือ มึงยังไม่ 20 นี่สิ..
ญาติกูนี่มีแต่เหี้ยกับเหี้ยทั้งนั้นเลยว่ะ
เรื่องคือยายกูแก่มากแล้วแถมป่วยบ่อยๆ เข้าออกรพ.เป็นว่าเล่น เสียเป็นแสนๆเกือบล้านละมั้ง
แล้วทีนี้น้ากู(แทนว่าน้า1)บอกว่าจะขายที่ดินของยาย
แม่กูก็บอกว่าอย่าขายเลยเก็บไว้ก่อนเพราะถ้าขายแล้วหาซื้อใหม่มันยาก ยังไม่ถึงกับจวนตัวจริงๆไม่ต้องขาย
อีน้าก็หน้าเงินอยากจะขาย ไปให้ญาติคนอื่นเป็นนายหน้า เรื่องมันเริ่มตรงนี้แหละ
คือน้ากูไปติดต่อญาติ แล้วที่นี้ผัวน้า(แทนว่าน้า2)ที่เป็นลูกของพี่สาวยายรู้(งงไหม)ก็อยากได้ แม่กูก็โอเคจะขายก็ขายตามใจเลยจะคุยเรื่องราคา แม่กูถามว่าจะซื้อเท่าไหร่ ผัวน้า2บอกห้าแสน ที่ไร่นึงขับรถจากกรุงเทพไม่ถึงชั่วโมง ขายห้าแสน บ้ารึเปล่า แม่กูเลยบอกน้า1ว่าอย่าขาย ถ้าขายต้อง2ล้านเพราะที่มันดีติดถนน
อีผัวน้า2ก็โทรมาตื้อให้ขาย อีน้าก็อยากจะขายจนจะลงแดงตาย มาบอกแม่กูว่าขายแค่ล้านสองพอกลัวไม่มีคนซื้อ
ล่าสุดแม่งผัวน้า2โทรมาจิกให้ขาย แถมมาหลอกน้า1ว่าที่ของมันปลูกบ้านไว้แล้วยังขายแค่ล้านห้าเอง อีน้า1ก็ยิ่งอยากจะขาย แต่แม่กูโชคดีที่น้องสาวยายโทรมาบอกว่าที่พร้อมบ้านของผัวน้า2น่ะขายไปสองล้านเจ็ด
แม่กูเลยโมโหมาก คนนึงก็หน้าเลือด คนนึงก็หน้าเงิน แม่กูรำคาญเลยบอกว่าจะซื้อเอง สองล้านนี่แหละแต่เงินผ่อน อีน้า1เสือกบอกว่าไม่เอาจะเอาเงินสด
แบบเหี้ยมาก แม่กูเลยรู้ว่าจริงๆแล้วน้า1อยากขายเพราะจะเก็บเงินไว้เองมากกว่าไม่ได้เป็นของยาย
อีกเรื่อง ผัวอีน้า1ก็เหี้ย แม่งตกอับจนต้องมาทำงานกับแม่กู แต่แม่งสันดานเหี้ยมาโกงแม่กู
กูอยากให้แม่ตัดญาติแม่งไปเลย แต่แม่กูก็ใจอ่อนอีกน่ะแหละ เฮ้อออ ไม่อยากทนดูแม่โดนพวกญาติเหี้ยเกาะแดก
>>27 จริงๆมันฟ้องศาลได้เเหละ เเต่เรื่องมาก อย่าเลย ไปคุุยดีๆขอเอาไว้เองคุยตกลงกันน่าจะดีกว่า
>>29 บอกยายลงนามที่ดินเป็นของยาย เงินก็จะเข้าบัญชียาย ไม่ก็ให้ยายตั้งบัญชีเเม่เป็นบัญชีที่จะโอน เเล้วค่อยเเบ่งน้า ส่วนเรื่องโกงก็ต้องหาหลักฐานจับเเบบคาหนังคาเขาเเหละ เเล้วถ้าจับได้ก็ค่อยไล่ไปเรื่องที่ดิน บอกว่ากันโดนโกงบลาๆ เพราะงั้นขายผ่านเเม่หรือบัญชียาย เเล้วค่อยเเบ่งจะได้ไม่โกง บลาๆ
มู้นี้ปรึกษาปัญหาได้ใช่มั้ยวะ รึต้องนินทาญาติพี่น้องด้วย
คือกูจะปรึกษาหน่อย กูกำลังสงสัยว่าตัวเองเป็นคุว่ะ พวกมึงช่วยวินิจฉัยหน่อยกูไม่ได้อยากเป็นนะกูรู้ว่าแม่งเป็นแล้วไม่มีเหี้ยไรดี แต่อาการงี้มันเริ่มยังวะ
คือกูคุยกับเพื่อนในไลน์แล้วบางคนมันจะส่งสติ๊กเกอร์เป็นตัวอนิเมะมาก็สาว 2D อ่ะแหละ แต่แทนที่กูจะสนใจเนื้อหาที่มันคุยก่อนกูสนใจสติ๊กเกอร์ก่อนอ่ะว่ะ แบบสติ๊กเกอร์ตัวนั้นแม่งน่าร๊ากกก ทำกูเพ้อได้เลย คือกูเติมตังซื้อทันทีปกติกูไม่เคยซื้อพวกสติ๊กเกอร์นะ แล้วกูก็เอามาวาดแบบหลายตัวมากในสมุดกูแบบมองแล้วรู้สึกฟินแปลกๆ ไอ้เหี้ยกูกลัวตัวเองจะเป็นคุว่ะ แม่งคงเป็นกรรมกูชอบไปล้อพวกมันไว้เยอะ
การที่มึงชอบการ์ตูนชอบวาดรูปไม่ได้เกี่ยวเหี้ยอะไรกับการเป็นคุ
และก็ไม่ได้เกี่ยวเหี้ยอะไรกับกระทู้นี้ด้วย
ขอบ่นหน่อย คือแม่กูเนี่ย ตากับยายเขาหย่ากัน แล้วแต่งงานใหม่แม่กูก็อยู่กับตา เมียใหม่ตากูชื่อยายจิ๊ว(นามสมมุติ)
ทีนี้ม่องกันไปเกือบหมดแล้วล่ะ แม่กูก็ติดหนี้ยายไว้3แสนกว่านานละ ยืมมาลงทุน ทีนี้ยายแกป่วย เข้าโรงบาล แม่กูก็ออกนู้นออกนี้ให้ ไปดูแลให้ทุกวัน
น้ากู(ลูกยายแหละ) แม่งก็ไม่มีคิดจะโผล่มาช่วยดูแลเล้ย มาเป็นบางครั้ง บอกไม่ว่าง(อย่างกะแม่กูว่างนักนิ) อึฉี่เยี่ยวขี้แม่กูก็ทำมให้หมด
ยังจะเสือกมาขอให้ช่วยค่าเลี้ยงดูกับจะทวงเงินที่แม่กูติดยายไว้อีก แม่กูเลยคิดค่าโรงบาลกับค่าแพมพงแพมเพิ้ดค่านางพยาบาลหมดเลย
จาก3แสนเหลือแสนกว่า หายบ้าไป กูนี้อยากตัดญาติขาดมิตรกับบ้านยายจริงๆให้ตาย น้าชายกูแหละหล่ะ งานไม่ค่อยทำ เห็นแก่เงินสัดๆ
ส่วนอีน้าสาวนี้ก็ติดยาตอนยายเข้าโรงบาลนี้ไม่เห็นเงาหัวซักรอบ ผัวมันบอกไปทำงานภูเก็ต แต่ได้ยินว่าติดคุกเลยออกมาไม่ได้ กูละเซ็งจริง
ภาระแม่กูแท้ๆ ถึงจะออกโรงบาลมาแล้ว แต่ยายก็เสือกไม่เดินกายภาพก็ทำแล้ว กลับบ้านก็ไม่ยอมเดิน ไม่รู้เป็นห่าอะไรแม่กูว่าอ้อนลูกมั้ง
แต่ก็ภาระแม่กูอีก ต้องจ่ายเงินเดือนให้คนแถวนั้นดูแลเช็ดขี้เยี่ยวให้ยาย รอก่อนนะสัด จ่ายหมดแสนนึงแล้วหมดกันทีไอ้บ้านนี้ พอกันที
กูกำลังโดนไอ้โรคจิตที่ไหนไม่รู้ตามสตร๊อคเกอร์อ่ะมึง โดนมา 2 อาทิตย์กว่าแล้ว คืองี้ เริ่มเรื่องวันแรกกูไปตากผ้าเว้ย แล้วก็เก็บผ้าที่แห้ง แต่ชั้นในกูมันหายไปไหนไม่รู้ กูก็ไม่ได้สงสัยอะไรนะ ไม่นึกว่าจะมีคนปีนบ้านมาขโมยเพราะรั้วก็สูงพอสมควรคิดว่าคงลืมไว้ไหนนี่แหละ แต่วันต่อมาแม่งไม่ใช่ละผ้าที่กูพึ่งตากเมื่อวานแม่งหาย คราวนี้หนักกว่าเก่าคือหายไปทั้งชั้นในทั้งชุดนักเรียนกูเลย กูเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพ่อแม่แล้วนะ กลางคืนพ่อกูนั่งส่องเฝ้ายามบนระเบียงรอแม่งมาก็ยิงแม่ง แต่ก็ไม่เจอ มันไม่มาแล้ว ก็นึกว่าเรื่องจบถือซะว่าให้หมาเอาไปก็แล้วกัน
แต่แม่งไม่จบ มีคืนนึงกูอยู่บ้านคนเดียวพ่อแม่กูไปทำงานราตรี มันมีเบอร์แปลกๆโทรมา กูคิดว่าคงโทรมาจากโปรแกรมในคอมชัว เสียงแม่งแบบเหี้ย คือหื่นมาก มันบอกว่าพี่แอบตามน้องมาแล้ววันแล้ว พี่อยากมีอะไรกับน้องจัง ตอนนี้อยู่คนเดียวรึเปล่าจ๊ะ กูก็บอกไปว่าถ้าโทรมาอีกจะแจ้งตำรวจแล้วรีบตัดสายเลย กลัวตัวสั่นอ่ะมึงวันนั้นน่ากลัวชิบหาย พอพ่อกูกลับมากูแทบจะร้องไห้กลัวแม่งทั้งคืน ก็ว่าจะแจ้งตำรวจแล้วนะ แต่มันไม่มีเบาะแสอะไรเลย กูสงสัยมากว่ามันรู้เบอร์กูได้ยังไง เพราะกูก็ไม่ใช่คนดังอะไร เบอร์ก็มีแต่เพื่อนที่รู้ แล้วถ้าเป็นเพื่อนโทรมาแกล้งกูต้องรู้แล้วกูจำเสียงได้
มีอีกคือผ่านไป 2-3 วันกูก็ยังระแวงอยู่นะ พ่อกูไปรับไปส่งทุกวันไม่ให้กลับเองแล้วทีนี้ ซื้อกล้องมาจะติดหน้าบ้านด้วย แล้วว่าจะหาหมาบางแก้วดุๆมาเลี้ยง แต่วันนั้นแหละพ่อกูไปเปิดตู้จดหมายแล้วแบบตกใจโคตรๆ เจอซองกระดาษมีรูปกูเต็มไปหมด 7-8 ใบอ่ะมึง แล้วเป็นรูปที่กูไม่ได้เป็นคนถ่ายด้วยคือโดนแอบถ่าย มีภาพใต้กระโปรงกูด้วยแล้วคือภาพอื่นมันก็ถ่ายหน้ากูชัดมากๆ กูแบบใจเสียมากมันเขียนในซองว่าถ้าไปแจ้งความจะเอารูปกูไปปล่อย พี่ไม่คิดจะทำอะไรน้องพี่ดูคนเดียว กูพยายามนึกแล้วนะว่าโดนถ่ายตอนไหนบ้างเห็นใครถือกล้อง บ้างเวลานั้นกูก็นึกไม่ออกจริงๆ แล้วภาพที่โดนใต้กระโปรงกูจำฉากหลังได้ว่าไปซื้อกาแฟฝั่งตรงข้ามโรงเรียน แต่ไม่รู้ว่าใครถ่ายคนมันก็เดินผ่านไปผ่านมา เหี้ยยย กูควรจะทำไงดีอ่ะ แล้วล่าสุดมันมีเฟสปลอมส่งรูปกูมาด้วยคือเป็นรูปที่กูไปเรียนพิเศษ แสดงว่ามันรู้เรื่องกูเยอะมาก ถ้าแจ้งความกูว่าอาจจะมีโอกาสจับได้เพราะมันใช้เฟสแต่ก็กลัวถ้ามันซ่อนไอพีกูจะทำไงภาพกูก็คงหลุดถ้ามันรู้ ถึงตอนนี้มันเงียบไปแล้วก็จริง แต่กูผวาจนไม่กล้าไปเดินนอกบ้านคนเดียวแล้วพ่อกูเค้าก็แบบระแวงแทนกูไม่เป็นอันทำงานทำการ กูนึกว่าพ่อกูเป็นสายลับแล้วเนี่ยบางวันเลิกงานใส่ชุดสูทพกลูกโม่ตลอดเวลาโคตรจะเหมือน แล้วเค้าย้ายห้องทำงานไปชั้น 2 เลยคือกะนั่งเฝ้าจากระเบียง คือเสียสุขภาพจิตกันทั้งบ้านแล้ว กูควรจะทำยังไงดีวะ ฮืออ พ่อกูก็กลายเป็นสตร๊อคเกอร์ไปด้วยเวลากูไปเที่ยวกะเพื่อนเค้าก็แอบตามกูห่างๆเสียงานเสียการหมด
>>35 มึงถามเพื่อนยัง เอาเบอร์มึงให้ใครไปไหม เวลามึงไปไหน มึงเดินห่างๆ จากคนอื่นแค่ไหน คอยสังเกตดูว่าถ้ามึงเจอไอ้หน้าเดิมๆ บ่อยๆ ในสถานที่แปลกๆ ที่มึงไม่คิด นั่นแหละ ไอ้โม่งที่ตามส่องมึง
ปกติ ไอ้พวกหื่นระดับนี้ ถ้ามึงมีหลักฐาน จ้างนักสืบ จ้างตำรวจให้คอยจัดการได้ง่ายๆ เลยนะเว้ย
จับจากทางเฟสนั่นแหละมึง แต่ต้องแจ้งตำรวจเอาหลักฐานไปให้ดูว่าโดนอะไรบ้างจนมาถึงเฟส ถ้าหาipได้แม่งก็รู้ละว่าเป็นใคร ลองปรึกษาทนายดู ว่าจะเล่นไงได้บ้าง
>>36 กูลองถามคนที่สนิทๆหมดแล้วนะ ไม่มีใครนะ แต่กูรู้สึกสงสัย คนในห้องวิชาการที่โรงเรียนคนนึงว่ะมึง แบบกูว่ามันรู้ข้อมูลของเด็กทุกคนเว้ย แล้วหน้าตาดูไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้กูก็บอกไม่ถูกใส่แว่นดูจิตๆแปลกๆ เคยเจอมันมาเดินแถวบ้านครั้งนึงด้วย แต่ไม่ได้ผ่านบ้านกูนะก็ยังสรุปแน่ไม่ได้ ที่ยังไม่แจ้งตำรวจตอนแรกเพราะกูกลัวว่ามันจะปล่อยภาพหรือคลิปกูนี่แหละ แต่ก็ช่างแม่งละแค่ถ่ายใต้กระโปรงกูก็ใส่กางเกงในด้วย โคโยตี้แม่งหนักกว่ากูเขายังไม่อาย พ่อกูว่าจะพาไปลงบันทึกแจ้งความอยู่เดะรอเขาว่างๆอ่ะ แต่ก็ยังไม่รู้นะกูยังลังเล
>>37 ต้องมีทนายเลยอ่อ แล้วงี้ถ้าจับมันได้ มันจะโดนโทษไรบ้างอ่ะ กูเห็นพวกโรคจิตมันก็โดนแค่เสียค่าปรับแล้วก็ปล่อยแม่งจะแค้นกูป่าวอ่ะงี้ เผลอๆกูว่าจะเป็นกูที่อายตำรวจแฮะ มันต้องเอาหลักฐานไปให้ตำรวจดูด้วยอีกอ่ะมึงกูอายเขา -*-
>>38 ที่แนะนำให้หาทนายเพราะกระบวนการทางกฏหมายบางอย่างมันต้องอาศัยคนรู้กฎหมายว่ะ แจ้วความ ฟ้องศาลข้อหาไรได้บ้างงี้
ส่วนเรื่องความผิด เท่าที่ดูมันคล้ายๆกระทู้นี้ว่ะ
http://www.decha.com/main/showBTopic.php?id=7201
ลองอ่านดูนะ แม่งยิ่งทำยิ่งผิดเพิ่มหลายกระทง
ถ้ามีทนายดีๆน่าจะจับยัดคุกได้
ถ้ามึงกลัวมันแค้น แล้วอยู่แบบนี้ดีแล้วเหรอวะ ถ้ารู้ว่าเป็นใครน่าจะดีกว่า จะได้ระวังมากขึ้น
เหมือนจะขอหมายศาลห้ามเข้าไกล้ได้ด้วยนิคิดว่า
กูเบื่อตรรกะพูดกับผู้ใหญ่แล้วกลายเป็นเถียงมาก
โม่งคนไหนมีวิธีแก้หรืออะไรดีๆแนะนำบ้าง
กูมีปัญหาเรื่องการขอความเป็นส่วนตัวกับครอบครัวว่ะ คือแม่กูชอบม่คุ้ยเรื่องของกูคือ เมื่อก่อนกูเขียนไดอารี่ไว้อ่านตอนแก่ๆ เขียนไปซักพักแม่ก็มาแอบอ่าน กูเลยเผาเล่มนั้นทิ้ง พอกูเขียนนิยายบ้างแม่ก็ไปปริ้นให้ญาติอ่าน กูเลยต้องลบทิ้งให้หมด ล่าสุดก็ไปเที่ยวยุ่นแล้วโดนคุ้ยของฝาก ว่าซื้ออะไรมาให้้ใครมั่ง ตอนนี้อยากรู้ว่ากูจะพูดยังไงกับแม่ดีวะ
>>43 ทำใจวะ ไม่ให้ยุ่งก็จะเกิดอาการน้อยใจ งอแง งี่เง่า พอยุ่งมากก็มีเรื่องให้วุ่นวายอีก อาการพ่อแม่เสือกเรื่องลูกมากไปเนี่ย เป็นกันเยอะ แก้ไม่ได้หรอก ถ้าพ่อแม่มึงไม่ตายหรือมึงไม่หนีหายไปเลยอ่ะ
เพื่อนรุ่นพี่กูโดนมา ขนาดจะแต่งงานล่ะ ยังโดนคุ้ยของบ่อยๆ มีอะไรพ่อแม่ก็เสือกจะรู้ให้ได้ ไปไหนก็มีการตามเช็กว่าทำอะไรอยู่ จนสุดท้าย แม่งหนีหายไปกะผัว ตัดการติดต่อจากทางบ้านทิ้งหมดเลย บัดนี้ก็ยังเห็นใช้ชีวิตดีมีสุขอยู่นะ แค่ไม่มีครอบครัวกวนใจ
เอาน่ามึง เขาทำให้มึงเกิดมาจากเลือดจากเนื้อเขาก็สละอะไรนิดหน่อยให้เขามีความสุขมั่งเถอะ
เดี๋ยวอีกหน่อยพอพวกมึงเป็นพ่อคนแม่คนมึงจะรู้ ว่าห่วงลูกเป็นยังไง ต่อให้ลูกโตเท่าไหร่สำหรับพ่อแม่ก็ยังเด็กอยู่ดี
ดูน้ากูกลับบ้านค่ำ ยังโดนยายดุเลย
กูเบื่อแม่กูจัง ทำอะไรๆก็หาว่ากูเอาแต่เล่น กูอ่านนิยายฝรั่งฝึกภาษาอังกฤษไปกูยังผิดเลย โดเรม่อนสอนแมททริคกูเอามาอ่านกูก็ยังผิด เห้อ เปิดคอมนี่จะหาว่ากูเล่นเกมตลอดทั้งๆที่ไม่เคยดูว่ากูกำลังทำงานทำอะไรอยู่ ออกนอกบ้านวันเสาร์อาทิตย์ก็หาว่ากูบ้าผู้ชาย ทั้งๆที่กูแทบจะไม่มีเพื่อนผู้ชายสักคนไม่ถามซักคำว่ากูไปไหน แต่ใช้วิธีโทรมาแทนซึ่งน่ารำคาญมาก กับข้าวกับปลาก็ไม่ยอมทำเอาแต่เล่นไพ่ ทำงานก็เป็นงานที่น่าเกลียดปล่อยเงินกู้งี้ กูโคตรจะไม่ชอบเลย แล้วแบบเค้าบ้าแฟนใหม่มาก(หย่ากับพ่อเก่าแล้ว) มาบังคับให้กูเรียกพ่อๆ อีพ่อใหม่ก็ใช่ว่าจะดีนะสักยันมาเต็มตัว แล้วไม่รู้คิดจะทำไรกูป่าวบางวันมาด้อมๆมองๆเดินผ่านห้องกูบ่อยๆ พอกูถามก็ทำเป็นคนดี พ่อจะไปครัวน่ะ แต่จริงๆกูรู้ว่ามาแอบมอง เพราะกูแอบดูซ้อนอีกทีกูเห็นเลย แต่ช่างเถอะ สงกรานกูก็จะย้ายไปอยู่กับพ่อเก่าละ น้องกูก็อยู่กับพ่อเก่า เห้อ เบื่อช่วงเวลาที่ต้องรอจริงๆ
>>48 ตอนนี้มึงเป็นไงบ้างแล้วอะ โอเคมั้ย
กูขอบ่นมั่ง จริงๆไม่ใช่บ่นหรอก ระบายมากกว่าอะ คือพ่อกูกับแม่กูนี่ไม่ลงรอยกันมาตั้งแต่กูยังเด็กแล้วว่ะ ปีนี้ก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ เพราะว่าพ่อกูกับแม่กูอายุห่างกันมาก ความต่างระหว่างวัยมันเลยชัดจนทำให้แม่กูเริ่มที่จะเบื่อพ่อกู ในขณะที่พ่อกูก็เพิ่งจะมารู้สึกตัวอยากให้ครอบครัวเป็นครอบครัวซักทีหลังจากที่ไม่สนใจมาตลอด กูเองก็ไม่ได้อยากหวังอะไรมากเพราะตอนนี้กูรู้ว่ามันสายเกินไปแล้ว พ่อกูเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย แต่ถึงอาจจะไม่ทันหรืออาจจะได้แค่นิดเดียวแต่อย่างน้อยกูก็อยากให้เขารักกันมั่งจัง มีวิธีไหนบ้างมั้ยที่จะทำให้คนบ้านเดียวกันที่ไม่คุยกันมาเกือบสิบปีมายิ้มด้วยกันได้อะ//กูขอโทษที่พูดจาจูนิเบียวและเป็นเด็กโลภมาก กูขอโทษ แต่กูไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะพูดให้คนรู้จักรู้ได้น่ะนะ เหอะๆ
>>54 พ่อแม่กูก็คล้ายๆบ้านมึง ไม่คุยกันมาเป็นสิบปีแล้ว คืพ่อกูเค้าพยายามนะ ถึงจะติด KY บ้างในหลายๆโอกาส ซึ่งแม่กูเซ็งพ่อกูที่เป็นแบบนี้มาก กูไม่รู้จะแนะนำยังไงดี แต่สู้ๆนะมึง ทำเท่าที่ทำได้ บางทีก็ชวนไปกินข้าวพร้อมหน้ากันบ้าง ถึงเค้าอาจไม่คุยกัน แต่ก็อยากให้มีเวลาพร้อมหน้ากันบ้างในตอนที่ยังทำได้
คล้ายพ่อกูมาก พ่อกูเมื่อก่อนไม่เคยสนใจครอบครัวเลย ทำงายหาเงินนะ แต่คือไม่สนใจความรู้สึกคนในบ้านน่ะ เป็นใหญ่ ไม่ฟังใคร ด่าแหลกไม่ไว้หน้า บังคับทุกอย่าง เหมือนทุกคนในบ้านเป็นทาส ไม่มีสิทธิออกความเห็นใด แทบไม่มีใครในบ้านกล้าพูดด้วย คือพูดไรไม่รู้รู้แต่โดนด่าแน่นอน
พอแก่มาตอนแรกกูนึกว่าจะอาการหนักกว่าเดิมเพราะวัยทอง ตรงข้ามว่ะ เหมือนพยายามใจเย็นลง ปรับตัว แทบไม่ด่าใครเลยเดี๋ยวนี้ แต่แม่กูจำไง ไม่ลืมง่าย แม่กูเหมือนแก้วที่ร้าวไปแล้ว โดนมาเยอะ ทนมาหลายสิบปี คงมามองให้ดีภายในไม่กีปีไม่ได้
แต่กูเฉยๆ ว่ะ กรรมใครกรรมมัน กูไม่ได้เคียดแค้นพ่อ แต่กูก็เข้าใจแม่ถ้าแม่จะทำใจให้ลืมไม่ได้ กูไม่คิดจะไปบังคับจิตใจแม่ให้ฝืนแอ๊บครอบครัวชื่นมื่นทั้งที่ในใจเจ็บปวดไม่ลืม แต่กูก็ไม่ได้สงสารแม่มากมายหรอก เพราะกูบอกให้หย่าตั้งแต่เด็กแล้วก็ไม่หย่าเอง มาอ้างว่าทำเพื่อกูอยากให้ลูกมีพ่อ ทั้งที่กูก็บอกไปล้านรอบแล้วว่าให้หย่า กูเลยถือว่าทุกคนมีกรรมเป็นของตัวเอง กูคงไม่สามารถไปช่วยแบกได้ กูก็มีกรรมของตัวกูเหมือนกัน
>>54 กูกำลังสับสนอยู่อ่ะ ว่าตกลงพ่อเลี้ยงเขาดีรึไม่ดี ที่มาแอบดูรู้สึกแม่จะบอกให้มาดูเองว่ากูทำอะไรอยู่มั้ง ว่านอนรึยัง
เมื่อวานกูลืมปิดทีวีนอนตากแอร์พ่อเลี้ยงเข้ามาปิดให้แถมห่มผ้าให้กูด้วยแต่กูแกล้งหลับ กูเลยสับสนละ ว่าตกลงกูไปดูคนที่รอยสักหรอไง
แต่แม่กูก็แบบเดิมแหละ เล่นไพ่ ปล่อยเงินกู้ วันไหนเก็บดอกมีตังค์ก็ไปเที่ยวกับเพื่อน เหอะๆ
กูขอบ่นหน่อยนะ คือแม่กับพ่อกูหย่ากันแล้วแม่กูทิ้งไว้ให้ยายเลี้ยง พอยายตายตอนกูอายุสิบห้าก็มารับกูไปอยู่ด้วย เขาไปทำงานก็ทิ้งกูอยู่บ้านคนเดียวตลอด กูหุงข้าวเอง ทำกับข้าวง่ายๆกินเอง เขากินมาจากข้างนอกแล้ว บางทีกูทำกับข้าวเผื่อเขาก็ไม่กินอะนะ สงสัยกูจะทำกับข้าวห่วยแตก กูไม่มีความผูกพันกับเขาเลยเพราะเจอหน้ากันไม่กี่ครั้งเอง แต่เขาจะชอบทำเหมือนครอบครัวเราอบอุ่นมีความสุขมาก กูรู้สึกเหมือนกูเป็นคนแปลกหน้า เป็นใครก็ไม่รู้มาอยู่บ้านเขาแล้วทำงานบ้านแลกข้าว เงินกับที่ซุกหัวนอนว่ะ กูไม่รู้สึกรักเขาเลย ไม่รู้สึกว่าอยากยินดี อยากเสียใจ กูยังกลัวตัวเองเลย ว่าถ้าเขาตายกูคงเฉยๆ ไม่เสียใจอะ หลังๆเขาเริ่มมาถามไถ่นั่นนี่กู คงอยากทำหน้าที่แม่มั่งว่ะ แต่กูเสือกรำคาญซะงั้น กูตั้งกระทู้ในพันทิปคงโดนด่ากระจายอะ เขาก็ไม่ได้ทุบตีหรือปล่อยให้อดอยากนะ แค่เอาเงินวางไว้หลังตู้เย็นให้กูหาแดกเองเท่านั้นอะ
>>61 กูเข้าใจว่ะ กูถึงขั้นรำคาญยายกูเลย
ยายกูไม่จริงใจเท่าไหร่ มีอะไรไม่เคยพูดตรงๆต่อหน้า คือต่อหน้าจะยิ้ม ทำเสียงแหลมๆเหมือนชม แต่ลับหลังเอากูไปนินทาให้ญาติๆฟังว่ากูเที่ยวกลางคืนบ้างล่ะ(ซึ่งกูไม่เที่ยว) กูเล่นยาบ้างล่ะ (ซึ่งจริงๆมันคือยาแก้แพ้ที่กูต้องกินช่วงหน้าฝน...) หลังๆมาเจอหน้าทีไรด่าประชดกูตลอด กูอยู่เฉยๆก็มาประชดกู กูอยู่บ้านนั้นแบบ...อยู่เพื่ออะไรวะ? ถ้าแม่ไม่สั่งให้อยู่กูก็คงออกมานานมากแล้ว ช่วงหลังแค่เจอหน้าก็อยากอ้วกแล้ว แค่เห็นหลังกูนี่หูกูก็ไม่สงบละ ต้องประชดตลอด ไม่รู้เป็นไรนักหนา แต่พอแม่กูมาทีไรชอบทำเหมือนรักกูมาก แม่โทรมาตอนกูไม่อยู่ก็บ่นว่าเหงา อยากเล่นกับหลาน
คือไร? คือไม่เคยเล่นกับกูเว้ย สิ่งที่เกิดขึ้นคือการยืนด่ากูตั้งแต่หัวยันปลายตีน
ถ้านี่คือการเล่น ก็เป็นการเล่นที่จังไรมาก ไม่รู้จะใช้คำไหนนอกจากตอแหลแล้ว แต่ก็ด่าตรงๆไม่ได้ เพราะถือว่าเป็นยาย
จะปรึกษาใครก็ไม่เข้าใจ บอกแม่แม่ก็ด่าว่าแค่นี้ต้องทนได้สิ กูทนมานานมาก จนช่วงนึงกูถึงกับต้องไปหาจิตแพทย์ แถมไมเกรนขึ้นรัวๆจนต้องกินยาอีก
รู้สึกว่าถ้ายังอยู่ต่อไป กูจะเกลียดยายมากขึ้นเรื่อยๆ จนวันที่เค้าตายกูคงยืนหัวเราะหน้าโลง นั่นไม่ดีมากๆแน่
แจ้งจับพ่อตัวฐานปลอมแปลงเอกสารธนาคารโดยไม่แจ้งชื่อคนแจ้งได้ไหมวะ ชักเอือมพ่อตัวเองและ
สร้างแต่ปัญหา พอตำรวจตามเรื่องเช็คเด้งหรือเห็นตำรวจมาบ้านก็รีบแจ้งหนีเข้าห้อง ปัญหาเคยติดคดีเช็คเด้งแล้วครั้งนึง
แต่ย่ากุสงสารเลยให้ประกันตัววางหลักทรัพย์ ซึ่งตอนนั้นกุบอกไม่ต้องไปช่วยให้อยู่ไป แต่แม่งไม่สำนึกเลยเพราะคงอยู่คุกแค่ 5 วัน
น่าเบื่อชิบหาย เอาแต่กระดิกตีนไม่ทำงานการที่สุจริตคิดแต่สบายอยากทำงานง่ายๆรวยเร็ว ห่าไร้สาระชิบหาย 50 กว่ายังกระโหลกกะลา
กุบอกมันมา 10 กว่าปีเรื่องหางานไม่ต้องเงินเดือนเยอะ แค่หาได้ทุกเดือนก็พอ ที่บ้านย่า อา เขาก็จ่ายค่าบ้านกันเองอยู่แล้ว เขาคงสมเพสพ่อกับกุสุดๆ
แค่ไม่สร้างปัญหามันจะตายไหม ดูแม่งก็ไม่เข็ด กุละอยากแจ้งตำรวจลากไปสำนึกในคุกอีกชิบหาย
ปล. กุแอบไปเปิดไฟล์คอมพ่อแล้วเจอเอกสารปลอมเยอะเลย แถมปลอมไม่เนียนอีกเหมือนใช้ paint ตะโกนด่าไปรอบมันก็ทำหูทวนลม
แถวนี้มีทนายมั่งปะวะ ขอปรึกษาเบื้องต้นหน่อยได้ไหม
หลังบ้านแม่งมันมาเปิดร้านเหล้าเสียงดัง กูรำคาญมากจะหลับจะนอน ก็เปิดเพลงมีแต่เสียงเบสดัง ครืนๆ มา ดึกมาก็ล้างจาน เข้าห้องน้ำ โทรศัพท์ จนตีหนึ่งตีสอง
เท่าๆ ที่อ่านดูมันเปิดใกล้หอพัก(ที่ลงทะเบียนถูกต้องตามกฏหมาย) โรงเรียน สถานที่ทางศาสนา ไม่ได้ใช่รึเปล่า
ซึ่ง ซ้ายหอ ขวามันมีโบสถ์ หน้ามันมีหอ หลังมันบ้านกู บ้านกูก็โดนหอพักประกบสองด้าน
กูร้องเรียน ฟ้องร้อง ราชการส่วนไหนให้มันปิดๆ ไปได้มั่ง
พรุ่งนี้ว่าจะไปแจ้งความเป็นหลักฐานไว้ก่อน
กูเกลียดแม่กูมากว่ะ เกลียดแบบที่เขาตายกูก็คงไม่รู้สึกอะไร
ไปพูดที่อื่นคงโดนด่า
>>64 ของกูบ้านเป็นโรงงานทำพริกปุ่นกลิ่นฉุนเหี้ย เปิดใกล้โรงเรียน ใกล้แหล่งที่อยู่อาศัย โรงเรียนก็เคยโวยแต่คงโดนยัดตังค์เลยเงียบปากไป แม่งยัดตังค์อุตสาหกรรมจังหวัดอีก เรื่องเลยเงียบ แม่กูจะรวมกลุ่มไปแจ้งอุตสาหกรรมจังหวัด(สุดท้ายแม่กูไปคนเดียวเพราะไม่มีใครเปรี้ยวเท่าแม่กูแล้วตอนนั้น) แม่งมายืนด่าหน้าบ้านกู เกลียดแม่งชิบหาย เมื่อไรจะเจ๊ง สรุปทำเหี้ยอะไรกับแม่งไม่ได้จ้า อยากเผาโรงงานแม่งชิบหาย
มึงไป ลองคุยกะทหารดูมึง ช่วงนี้พวกทหารกำลังทำผลงานกันอยู่มึง : ) กูมั่นใจพวกมันเอาเงินยัดตำรวจแต่ยังไม่ได้เอาเงินไปยัดทหาร
โม่ง กุเครียดว่ะ
กุสามสิบแล้ว ยังไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง ยังสร้างชีวิตยังอะไรไม่ได้เลย
คือกุทำงานกับพี่นะ แต่ก็แรงงานพี่น้องอะ ใช้คุ้มกว่า เงินได้บ้างไมไ่ด้บ้าง
แต่กุก็เข้าใจเพราะสภาพเศรษฐกิจมันฝืดเคือง กุอาศัยเค้าอยู่กุก็อยากช่วย
อีกอย่างบ้านกุก็มีหนี้เยอะ กุก็อยากช่วยเค้าแบ่งเบาภาระเรื่องการจ้างงานคนแพงๆ
แต่ใจกุจริงๆก็อยากออกมาทำอะไรของตัวเองบ้างนะ เพราะกุต้องอาศัยเค้าอยู่
ทำงานกับเค้าก็ต้องรองรับอารมณ์อะ เหมือนแบบกุทำไรเค้าก็ไม่เห็นค่า ต้องคอยมองสีหน้าเค้าไรงี้
กุอยากออกมามาก แต่ก็ไม่อยากให้เค้ามองว่ากุเห็นแก่ตัว เอาตัวรอด แต่กุทำงานอยู่กับเค้า รับเงินจากเค้า
กุจะสามารถแบ่งเบาภาระหนี้สินอะไรจากที่บ้านได้วะ
พอกุบอกกับแม่ว่าจะออกมาทำเอง ไปอยู่เอง แม่กุก็ร้องไห้ ดราม่า หาว่าไม่มีใครเลี้ยง ไม่มีใครเอาเค้า
คือทำให้กุเหมือนรู้สึกว่าการทำในสิ่งที่กุอยากทำมันคือความอกตัญญู เป็นบาทปอย่างร้ายแรง
คือกุสับสนอะ กุแม่งอยากตายทุกวัน เห็นแม่ร้องไห้ก็หดหู่ เห็นใบเรียกเก็บเงินแต่ไม่มีเงินจ่ายก็หดหู่
>>71 เงินได้บ้างไม่ได้บ้างมึงยังจะทำอีกหรอวะ เรื่องงานเรื่องธุรกิจมันไม่มีพี่น้องกันหรอกมึง กูว่ามึงยังขาดความเด็ดขาดว่ะ ตัดสินใจอะไรยังโลเล กูก็พอเข้าใจนะว่ามึงห่วงแม่สงสารแม่ แต่มึงออกไปทำข้างนอกมึงคอยส่งเงินให้แม่จะดีกว่าทำงานที่ได้เงินบ้างไม่ได้บ้างแบบนี้ป่าววะ ส่วนเรื่องพี่มึง มึงจะไปแคร์มันทำไมวะในเมื่อทำงานเงินยังได้บ้างไม่ได้บ้าง มึงไม่ต้องเป็นเห็นใจใครมากหรอก อายุก็ปาเข้าไป 30 มึงมีเวลาชีวิตเหลืออีก 40-50 ปี ทำงานได้อีก 20 กว่าปี กูว่าควรเอาเวลาเหล่านี้ไปบริหารงานที่มันมั่นคงเป็นของตัวเองดีกว่ารองานที่ได้บ้างไม่ได้บ้างอบบนี้ว่ะ
>>71 อย่างน้อยความคิดมึงยังดีกว่าพี่ชายกูนะ จะสามสิบแม่งยังไม่มีห่าไรเลยรถไม่ทีบ้านก็อาศัยพ่อแม่กูอยู่ จบโทม.นานาชาติชื่อดัง ความคิดอย่างหี ได้ตังค์มาเอาไปผลาญกับหีหมด กู 18 ทำงานมาบางทีก็ให้ตังค์แม่บ้างเลี้ยงข้าวหนมแม่บ้าง ส่วนเรื่องทำงานกับพี่น้องกูว่าระหว่างนี้ทำไปก่อนแล้วค่อยหาไปเรื่อยๆ(เพราะมึงทำไปก็โอกาสรุ่งยาก) ถ้าโปรไฟล์มึงดีเงินเดือนพอไหวก็ออกมาอยู่นอกดีกว่า จริงๆ นอกจากมึงแล้วไม่มีใครอยู่ใกล้แม่หรอวะ ถ้ามึงอยู่ห่างกับเขามึงก็โทรหาเขาทุกวันเขาก็ไม่เหงาแล้ว
พ่อแม่กูโคตรบงการ ตีกรอบชีวิตกูทุกอย่าง กูไม่เคยได้เลือกอะไรซักอย่างในชีวิต กูพูดอะไรก็โดนด่าตลอด กูอึดอัดมากกกกกก. แล้วเค้าพูดตลอดว่ากูต้องเป็นข้าราชการ ต้องดูแลเค้าตอนแก่ ต้องทดแทนบุญคุณเค้า ต้องเก็บเงินซื้อบ้านอยู่กันแฮปปี้พ่อแม่ลูก ทะเลาะกันตลอดเพราะกูรู้ตัวดีว่ากูเป็นคนรักอิสระ กูโตแล้วก็อยากจะมีชีวิตของตัวเอง ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ดูแลพ่อแม่แต่กูอยากมีสเปซของตัวเอง อยากตัดสินใจเอง ใช้ชีวิตของตัวเอง แต่สุดท้ายก็จบที่พ่อโมโหขู่จะไล่ตัดพ่อตัดลูก แม่ร้องไห้เสียใจว่าให้ทุกอย่างแต่กูไม่รักดี สุดท้ายกูก็ต้องยอมเพราะกูเองก็ยังไม่มีปัญญาอยู่เอง(ถ้าตัวคนเดียวก็ไปละ พอดีมีหมาที่กูรักมากอยู่ด้วย) แต่กูตัดสินใจละ กูจะไม่ทนล้าว กูแอบเก็บเงินก้อนได้แสนนึงละ ปีหน้าเรียนจบก็จะไปตามทางของกูละ วู้ฮูววว
กุโม่ง 71 นะ
กุขาดความเด็ดขาดจริงๆมึง บางทีกุก็คิดนะว่า ให้เค้าร้องไห้รวดเดียวตอนนี้แล้วกุเอาตัวรอดไปหารายได้ทางอื่น
หรือจะกอดคอกันจมแล้วร้องไห้ไปทั้งชีวิต กุก็พูดกับเค้าแบบนี้นะ ให้เหตุผลไปเยอะแยะ เพราะจริงๆกุก็ทำเพื่อเค้า
แต่เค้าก็ไปตีความว่ากุตัดช่องน้อยแต่พอตัว พูดดีแต่จริงๆแล้วกุก็แค่อยากไปอยู่สบายๆ ไม่อยากอยู่กับเค้า
คือกุโดนบุญคุณท่วมหัวกดทับ และรู้สึกว่าทำเหี้ยอะไรก็อกตัญญูอะ ยิ่งเค้าพูดกุยิ่งเสียใจ เพราะกุรักเค้ามากนะ แต่ความคิดต่างๆนาๆของเค้าทำรา้ยตัวเอง ซึ่งกุก็ไม่รู้จะช่วยยังไง คนเราก็ต้องจัดการความคิดของตัวเองป่าววะ
เค้าเลี้ยงลูกเหมือนไม่อยากให้ลูกโตอะ กุเคยบอกว่าถ้าต่อไปแม่ไม่อยู่แล้วจะให้กุอยู่ยังไงถ้ากุยังไม่มีอะไรของตัวเองเลย
เค้าก็ประมาณให้กุอยู่กับพี่ พี่ต้องดูแลน้อง ซึ่งมองโลกตามความเป็นจริงหน่อยดิวะ สภาพเศรษฐกิจแบบนี้เอาตัวกันให้รอดก่อนเหอะ
แล้วมึงคิด ต่อไปกุแก่ลง 5-60 แล้วให้กุยังเกาะพี่ อาศัยพี่แดกให้เค้าดูถูกเหรอ ทำไมไม่เข้าใจวะ
กูทะเลาะกับแม่มา กูรู้สึกผิดมากอยากขอโทษชิบหาย แต่กูเป็นคนปากหนักว่ะ กูพูดไม่ออก กูควรทำไงดี
มีน้องสาวบิทช์ทำไงดีวะเพื่อนโม่ง คือกูอยากจะให้มันเลิกทำตัวบิทช์ว่ะ พออยู่บ้านมันเรียบร้อยนะ พ่อแม่เลยไม่รู้เรื่อง แต่กูเห็นหมดว่ามันทำอะไรลับหลังบ้าง กูควรจะบอกพ่อแม่ดีมั้ยวะ หรือไงดี
>>78 เยะดัดนิสัยเลยเพื่อน
//โทดทีเพื่อนโม่ง ของยังงี้ยากว่ะ แม่งอยุ่ที่สังคมรอบตัวน้องเขา มึงควรสนิทกับน้องให้มากขึ้น แล้วค่อยๆชี้แนะไปตามเรื่องว่ะ สร้างเครดิตให้ดูเป็นที่ปรึกษาดีๆ น่าจะเปลียนได้บ้าง แต่ทั้งหมดนี่ก็ขึ้นอยู่กับปัจจัยรอบตัวมันจะเอื้อด้วยรึเปล่านะ
กุเข้าใจนะ น้องเพื่อนกุก้เหมือนกัน กุเห็นมาแต่เด็กๆ ครอบครัวก้ดี พอขึ้นมัธยมเท่านั้นแหละ เพื่อนแม่งพานิสัยแย่ลงหมด
โม่งกูกำลังจะมีปัญหาใหญ่กับพ่อแล้วอ่ะ คืองี้ กูเป็นเด็กตจว.มาเรียนเมืองกรุง พ่อกูเค้าอยากให้กูเป็นวิศวะมากๆ พวกพระจอมเกล้าไรงี้อยากให้กูเข้าได้สุดๆ แต่กูไม่ได้อยากเป็นกูอยากเล่นดนตรีแล้วกูก็สอบเข้าวิศวะแบบที่เค้าหวังไม่ได้ แต่กูไปได้ดนตรีมหิดลแทนซึ่งเค้าก็นึกว่าได้วิศวกรรมหรือหมอ เพราะกูไม่ได้บอกว่าได้คณะไรบอกแค่ได้ที่นี่ กูก็รู้แหละว่าปิดได้ไม่นาน แต่กูจะพูดยังไงให้เค้าเข้าใจดีวะ กูเกลียดพวกวิทย์ คำนวนทั้งหลายมากแต่กูชอบดนตรีสุดๆ ถ้าไปบอกก็คงโดนสวนประมาณว่าจะเอาไรแดก พ่อกูค่อนข้างหัวโบราณด้วย - - เห้อ
>>78 http://www.welearnbook.com/index.php?lay=show&ac=cat_show_pro_detail&pid=681103
เล่มนี้ใน B2S มีขาย ลองหามาอ่านดู เล่มแรกไม่ต้องสนใจก็ได้
https://www.facebook.com/smillybookworm/posts/571184379679136 เกี่ยวกับเล่มที่ว่า
>>83 เปิด channel ของมหิดลให้พ่อมึงดู หรือถ้ามีโอกาส ก็พาพ่อมึงมาศาลายาซะ ให้เค้าดูว่าตึกคณะมึงอลังการแค่ไหน อยู่ติดถนน มีฮอลล์แสดงคอนฯของตัวเอง มหิดลสิทธาคารก็สร้างขึ้นมา support วงออเคสตราพวกมึง ตึกใหม่ก็กำลังสร้างยังไม่เสร็จ มันเป็นคณะที่ถูกสปอล์ยเหี้ย ๆ เลยนะ ถ้ามันไม่มีอนาคต เค้าไม่สร้างอะไรต่อมิอะไรอลังการขนาดนี้ให้เปลืองเงินเค้าเล่นหรอก คณะมึงอะพื้นที่ใหญ่สุดแล้วศาลายา เป็นหน้าเป็นตาอีกต่างหาก
>>86 ใจเย็นเพื่อนโม่ง ที่เขาสร้างตึกอลังการไม่ได้เกิดจากมีอนาคตนะ มันเกิดจากเด็กกลุ่มที่สามารถเรียนสายดนตรีได้บ้านมีปัญญาจ่ายค่าเทอมแพงๆ กุไม่ได้หมายถึงทุกคน แต่คนส่วนใหญ่เป็นแบบนั้น
กุอยากให้โม่งที่มาถามคิดดีๆว่าจะตอบพ่อมึงยังไงว่าจะเอาอะไรแดกจริงๆ จบมามึงจะทำมาหากินอะไร แล้วจะเลี้ยงพ่อเลี้ยงแม่ยังไงด้วยนะ
พูดถึงดนตรี ปีนี้กุสอบติดวิศวะดนตรีที่พระจอมที่นึง กุอยากเรียนนะ แต่ค่าเทอมแม่ง80000 กูสู้ไม่ไหวว่ะเลยสละสิทธิ์ไป
มึงคิดว่าถ้ากุอดทนเรียนเทอมละแปดหมื่นนี้ไป4ปี(รวม640000) ผลตอบแทนที่ได้มันจะคุ้มไหมวะ (กุกู้ กยศ ยังไม่พอเลยห่า ได้แค่"ปีละ70000" กำบาย)
โม่งกูปรึกษาอะไรหน่อย มีใครเป็นทนายมั่งวะ
ปู่กูเป็นโรคซึมเศร้าว่ะจะดูแลเค้ายังไงดี อายุ 98 ละแต่ร่างกายยังแข็งแรงนะยังไม่ต้องใช้ไม้เท้าก็ดีไปอย่าง แต่อาทิตย์นึงผ่านมานี้เริ่มจะหลงๆแล้ว
อาการแกจะเป็นๆหายๆ บางทีอยู่ๆก็ร้องไห้ไปนั่งซึม บางทีก็บอกว่าระเบิดลง ตะโกนภาษาอิตาลีมาด้วย(ปู่กูเป็นคนอิตาลี) แต่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเป็นแบบนี้
จะอารมณ์ดีตลอด ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงว่ะยิ่งปลอบแกยิ่งกลัวนึกว่าจะไปทำร้ายบ้างล่ะ ให้ไปหาหมอก็ไม่ไปบอกเด่วก็หายเอง (ก็หายจริงๆ แต่ก็กลับมาเป็นใหม่) มีวิธีพอจะเกลี้ยกล่อมให้แกไปหาหมอบ้างป่าวโม่งแนะนำการพูดให้ทีกูเป็นคนพูดไม่เก่งด้วยอ่ะ จะว่าไงดี ปู่กูมีปมด้วยมั้งเมื่อก่อนเป็นทหารอิตาลีเก่า ตอนนั้นอิตาลีเป็นไงก็พอจะรู้อยู่แต่ก็ไม่รู้จะปลอบยังไง เห้อ อยู่กับคนแก่นี่ลำบากว่ะ
กูท้อจังเลยว่ะโม่งกูอยากลาออกจากครอบครัวนี้ กูได้เงินเดือนมาก็ต้องให้แม่คือแบ่งกันไง
แต่กูก็ยังโดนขออยู่เรื่อยๆกูเหนื่อยว่ะ เพราะเค้าเล่นหวยกะต้องไปสมาคมแม่บ้านซึ่งก็ต้องใช้เงิน เหมือนเค้าจะน้อยหน้าคนในกลุ่มไม่ได้อ่ะ
ส่วนพี่น้องกูนี่ยิ่งเหี้ย อย่าว่าแต่จะให้แม่เลย มันยังจะมายืมกูอีก มีลูกกันหมดแล้วแต่ยังมาขอยืมกูยิกๆๆ
ค่าเทอม ค่ารถโรงเรียน ค่าขนมค่านมหลาน ค่าหนังสือ เหมือนกูมีลูกโดยไม่ต้องมีผัวเลย
ขนาดค่าซ่อมรถยังมายืมกู กูให้เพราะสงสารหลานแต่ทุกวันนี้กูยังต้องนั่งรถตู้รถเมล์ไปทำงานอยู่เลย
มือถือพวกแม่งใช้ล้ำกว่ากูเยอะ ของกูเก่าจะตายห่าก็ยังต้องทนใช้เพราะกูอยากเก็บเงิน
สุดท้ายกูก็เก็บไม่ได้ซักทีเพราะคนนั้นคนนี้ยืม พอทวงกูก็โดนดราม่าใส่ ขนาดทวงแม่ตัวเองกูก็โดนด่าว่างก
ไม่ให้กูงกได้ไง เพราะกูลำบากถึงขั้นอยู่ในบ้านมืดๆไม่มีไฟเพราะโดนตัดไฟ ไม่มีอะไรกินเพราะไม่มีเงินกินแต่น้ำอยู่3วัน
กูไม่อยากเจอชีวิตแบบนั้นแล้ว ไม่ต้องถามถึงพ่อกูล่ะเพราะเค้าไปมีเมียเด็กอายุเท่ากูเลยแค่เอาเวลาไปงอนง้อเมียเด็กของเค้าก็หมดเวลาแล้ว
กูเหนื่อยหน่าย เหมือนกูประหยัดแทบตายแต่กลายเป็นกูไม่ได้ใช้เงินคนอื่นมาช่วยใช้
กูเบื่อเวลาพี่มายืมแล้วแม่ก็ให้เค้าไปเถอะสงสารหลานๆๆๆกูอยากร้องไห้แต่ร้องไม่ออก มันจุกมากกว่าบางทีก็อยากถามเค้านะว่าไม่สงสารกูบางหรอ
อ่อ พวกพี่กูไม่ทำงานนะ รองานที่ใช่ๆๆ ทำแป๊บๆออก ตอนนี้ไม่พอแดกก็มาไถกูนี่ไง
กูท้องานก็ยาก ต้องมาเจอเรื่องที่บ้านแบบนี้ บางทีกูก็อยากหนีไปไกลๆไปให้พ้นครอบครัวนี้ไปจากชีวิตแบบนี้
>>98 กูแนะนำนะ มึงต้องบอกเค้าเลยว่าตอนนี้ "ไม่มี" โม่งกูจะแตกมั้ยวะถ้าคนรู้จักมากอ่าน เอาเป็นว่ากูแนะนำด้วยวิธีเดียวกับที่บ้านกูแนะนำแม่บ้าน แม่บ้านกูเป็นลูกคนโตแล้วก็โดนครอบครัวเกาะเหมือนมึงเลย ที่เค้ากล้ามาขอแล้วแม่มึงยังพูดว่าให้ ๆ เค้าไปเถอะเพราะเค้าเห็นว่ามึงยังไม่มีครอบครัวเว้ย เค้าคิดว่ามึงไม่มีภาระอะไรต้องเลี้ยงดู และครอบครัวไทยส่วนมากยังคิดว่าการที่คนที่ยังไม่แต่งงานมีลูกต้องเลี้ยงคนอื่นในครอบครัวกันแบบนี้ยังมีอยู่เยอะมาก
มึงต้องใจแข็งแล้วตอแหลว่าไม่มี ไม่ต้องให้เหตุผลด้วยว่าเพราะอะไร บอกแค่ว่าไม่มี คำเดียว จบ อย่าต่อความนาวสาวความยืดอะไรทั้งนั้น ของเก่าที่ยืมไปแล้วถ้ามึงทำใจได้ก็ช่าง ๆ มันไป อย่าไปทวงเพราะจะยิ่งมีปัญหา แต่หลังจากนี้ห้ามให้ยืมเด็ดขาด นอกจากกรณีฉุกเฉินจริง ๆ อย่างมีใครป่วยใกล้ตายต้องเข้าโรงพยาบาล ไม่อย่างนั้นมึงจะตายเองโดยไม่มีใครมาเหลียวแล กูบอกเลย
ถ้าไม่จำเป็นต้องเจอยิ่งดี เพราะมันจะบอกปัดง่ายขึ้น ถ้าโทรมาทวงก็บอกไม่มีแล้วปัดตัดสายไป จะได้ไม่ต้องคุยยาว สู้ ๆ นะมึง ขอให้หลุดพ้นได้เร็ว ๆ
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.