ตอนนี้เหนื่อยและสิ้นหวังมากๆเลยว่ะ แต่ไม่ใช่เรื่องชีวิตกูนะ เป็นชีวิตแฟนกูที่เป็นซึมเศร้า เล่าย่อๆมันเกิดจากครอบครัวมันเป็นแนวพ่อแม่รังแกฉันว่ะ ต้องทำตามที่พ่อแม่หวัง เรียนให้จบได้งานดีๆให้พ่อแม่ไปอวดชาวบ้านอวดญาติๆได้สบาย ทีนี้ก็ยังเรียนไม่จบเพราะทำตัวจบไม่ผ่านไง พอล้มแรกมันก็ไม่กล้าทำอะไรต่อแล้ว ก็มาได้กูที่มันรักกูอยู่ มีกูไว้ว่าเวลาเครียดอะไรก็มาลงกับกูหมดไง กูก็สงสารนะก็เลยคบ กูก็พยายามช่วยมันพูดอะไรปลอบบ้าง พาไปหาจิตแพทย์บ้าง แต่ผลคือก็ไม่ได้ดีขึ้น พอหัวข้อไม่ผ่านก็ดรอปเลยไม่สู้ กูพอเข้าใจนะว่าเครียด+กับอารมณ์ทำงานไม่ปกติก็เลยตัดสินใจได้ไม่ดี แต่สุดท้ายคนที่ฟังคือใคร ก็กูไง ก็เอามาบ่นให้กูฟัง เรื่องพ่อแม่ประสาทแดกอยากให้มันเรียนจบซักที ฯลฯ ทีนี้กูก็ไม่ได้ทำงานดีๆอะไรรับจ้างไปวันๆ ก็มีกลุ่มเพื่อน กูก็เคยโดนด่าโดนต่อว่าที่ไปกินข้าวกับเพื่อน ไม่ชอบเพื่อนกลุ่มนี้ กูก็ต้องวางกำแพงจากคนอื่น กูก็ไม่อยากเล่าไงว่ามีแฟนแบบนี้ โคตรรรขี้ปากคนอื่นเลย แถมเดี๋ยวใกล้กูมากก็พลอยซวยอีก อยากมีงานดีๆกว่านี้ทีไรกูก็ต้องนึกไปว่า ถ้าเกิดมีเพื่อนร่วมงานมันจะซวยเพราะแฟนกูมั้ย ทำงานไกลๆอย่างต่างประเทศนี่อย่าหวังเลย เพราะขู่ไว้พร้อมว่ามันจะฆ่าตัวตายถ้ากูไป ทำไมกูสิ้นหวังจังวะ แล้วมีกูอยู่กูทำอะไรได้บ้างนอกจากนอนกับมัน นอกนั้นแนะนำเหี้ยอะไรก็ไม่ได้ก่อผลอะไรเลย กลับมาแย่เหมือนเดิม กูเหนื่อยมากๆเพราะนี่คือปีที่สามแล้วที่กูเจอสภาพแบบนี้ กูก็คิดนะคงเป็นเพราะกูดูแลมันไม่ดีเองด้วย กูน่าจะอยู่ด้วยตอนที่มันจะไปเจอปัญหา ควรตามประกบ แต่เอาจริงๆนะ ฝันไปเถอะ ทำไมกูต้องทิ้งงานทิ้งรายได้มาให้คนไม่ได้เรื่องนี่ด้วยวะ กูยังคิดอยู่ว่ากูทำงานเผื่อตั้งตัวจะได้อยู่ด้วยกัน แต่กูรู้สึกไม่ไปไหนเพราะมี**นี่มาถ่วงนี่แหละ ไม่รวมปัญหาส่วนตัวกูอีก ตอนนี้อยู่ห่างๆกันแล้วเพราะเปลี่ยนที่ทำงาน แต่ก็โทรมาทุกวันนานๆเจอกันที แต่ช่วงนี้ที่แย่เพราะเปิดเทอมแล้ว กูก็ต้องฟังมันบ่นโดยที่กูทำอะไรไม่ได้เลย ฟังมันอยากฆ่าตัวตายกูก็ได้แต่ภาวนาให้ตายๆไปเลยก็ดี ถึงกูจะกลัวว่าตายไปแล้วยังจะแม่งเป็นเสนียดวิญญาณติดกูก็ตาม ทำไมกูสิ้นหวังจังวะ
ที่เขียนมานี่เล่าไม่หมดหรอก ไม่เว้นบรรทัดด้วย กูแค่อยากระบาย แต่กูอยากเตือนแค่ว่าใครเป็นซึมเศร้ามึงไม่ต้องรักใครนะ มันจะทุกข์กันทั้งคู่แบบกูนี่แหละ มึงหันไปทำตัวเองให้ดีก่อนไปรักใครดีกว่า บ้านใครเป็นแนวพ่อแม่รังแกฉันมึงไม่ต้องไปทนนะ ออกมาเลย อย่ามาอดทนให้เป็นตัวถ่วงชีวิตเหมือนแฟนกู
ขอบคุณที่ฟังกูบ่น