>>397 มึงโชคดีนะ ที่มีคนเป็นห่วงมึงขนาดนั้น ถึงจะมีความคิดแวบนึงว่า ทำไมกูเหมือนเด็กเลยวะ ที่ต้องให้คนมาดูแล แต่เชื่อเถอะ ถ้าตอนนั้นมึงไม่มีคนพวกนั้นมึงอาจจะเขวกว่านี้ก็ได้
ส่วนเรื่องโกหกไม่โกหก กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยว่ะ เอาตรง ๆ นะ เพราะปัญหามันสุดตีนแล้วอะ ถึงได้มาพิมพ์พูดคุยในโม่งกัน เพราะไปคุยที่อื่นไม่ได้ ในโม่งมันก็มีแต่พวกเรานี่แหละ เวลามีคนมาบอกว่าอยากฆ่าตัวตายในนี้กูรู้สึกสงสารมากกว่าสมเพชอีกนะ คงเพราะกูเชื่ออย่างแท้จริงล่ะมั้ง เลยชอบมาพูดคุยในห้องนี้บ่อย ๆ เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนแม่งจะแพ้ นู๊ป มีปัญหา ชีวิตบัดซบ
ก็นะ รักษาแผลใจนะมึง ดึกแล้วก็อย่าฟุ้งซ่านให้มันมากนักล่ะ