มารายงานมั่งได้มั้ยวะ ไม่รู้จะยังมีใครจำกูได้บ้าง
หลังจากไก่ไปหาอาเจ๊ในฝันรอบล่าสุด มันทำให้กูรู้ว่า เจ๊แกปิดความเศร้าของตัวเองไว้เยอะมาก. คือปกติกูจะเห็นแต่ตอนยิ้ม หัวเราะ แต่เวลาเฟล กูไม่เคยเห็น ในเฟชก็แทบไม่มี เคยตาไวเห็นแต่คลิกดูอีกทีก็หายไป เจ๊แกคงลบออก
กูไม่ใช่คนคุยเก่ง เลยให้เจ๊แกเล่าอะไรก็ได้มา แกเล่าเรื่องที่ไปกินห่าอะไรไม่รู้แล้วลมพิษเห่อทั้งตัวเกือบม่อง ตอนเล่าก็ยังไใ่หาย กูก็ตกใจ ไล่ไปหาหมอ แต่แกว่าแกโอเค กูเลยได้โอกาสถามโน่นนี่ไปเรื่อย แกพูดทำนองว่า แกก็มีเรื่องที่ทำให้เศร้าเหมือนกัน แต่เศร้าไปก็ไม่มีใครปลอบใจ แกเลยลืมๆ มันไป แล้วคอยรับฟังกับปลอบคนอื่นแทน
ฟังแล้วกูใจหายว่ะ กูรู้สึกว่า คนแบบนี้นี่แหละ ที่วันนึงจะลุกมาฆ่าตัวตายได้ง่ายๆแบบไม่มีใครเอะใจ กูก็พยายามบอกว่าคุยกับกูได้ ยังมีกูอยู่ แต่แกถอนหายใจใส่กูซะงั้น
"เรื่องบางเรื่องก็ไม่มีใครทำอะไรได้หรอกโม่งคุง(เค้าติดเรียกกูแบบนี้) ถ้าเราสามารถจัดการทุกอย่างได้จริง ป่านนี้คงมีแต่คนดีๆ อยู่เต็มไปหมดแล้วสิ คงไม่มีใครที่จัดการกับความอยากสารพัดในตัวจนคุมไม่ได้ แล้วกลายเป็นคนเลวหรอก จริงทั้ย"
กูฟังแล้วพูดไม่ออกเลย ไม่รู้ทำไมกูจำประโยคนี้แม่นชิบหาย
กูจะพูดยังไงให้เค้าไว้ใจกูกว่านี้ดีวะ เอาแบบพูดน้อยๆ นะ