มึง กูขอระบายนะ กูมีเพื่อนสองคนที่รู้สึกว่ากูน้อยใจและงี่เง่าผสมๆกันว่ะ คนนึงอายุเท่ากันส่วนอีกคนอายุมากกว่า ก็จริงว่าที่คุยโซเชียลเป็นหลัก เคยเจอประปราย แต่ด้วยที่กูยุ่งๆ(กูม.6ต้องเตรียมสอบ) พอคุยรวมกัน เขาสองคนก็คุยกันคิกคักอะมึง คือกูพูดอะไรไป ทั้งที่ประเด็นเดียวกัน แต่เหมือนโดนไม่ค่อยสนใจ(กูว่ากูไม่ได้พูดสิ่งที่คุยต่อยาก/น่าเบื่อเลย)
กูไม่รู้คิดไปเองมั้ย แรกๆมันก็โอเคอะ แต่พอหลายครั้ง และบางทีเขาก็หนีไปคุยกันสองคนบ่อย กูว่ากูสะสมมาเกือบปีละ กูว่ากูรักสองคนนี้มากนะ แต่คนที่อายุมากกว่าอะ กูเริ่มคิดว่าเขาดูไม่อยากคุยกับกู เขารำคาญกู แล้วกูก็อิจฉาเขาที่คุยกับเพื่อนอีกคนแบบสนุกมาก ส่วนกูได้แต่เงียบ แทรกไปเขาก็เงียบกันอีก
ดูงี่เง่าอะ เรื่องแค่นี้เอง5555 แต่กูเป็นคนไม่พูด( คือปัญหามันน่าจะอยู่ที่กูงี่เง่าและคิดว่าเขารำคาญเอง แน่นอนกูก็ยิ่งไม่พูดไปใหญ่ )
หลังๆแม่งกลายเป็นกูอิจฉาเขา ไม่พอใจเขา แต่ก็รักเขาด้วย เออกูงงตัวเองมาก ความเป็นวัยรุ่นนี่เกี่ยวปะ55555
อยากหยุดคุยเหมือนกันนะ...แต่กูก็รักพวกเขาไง แต่อยู่ต่อก็รู้สึกแย่เหมือนกัน.. แต่กูก็มีเพื่อนคนอื่นนะ ไม่ใช่ไม่มีเลย55555
หรือจริงๆกูควรไปเข้าทางธรรมจะได้ไม่ต้องนึกถึงเรื่องพวกนี้เยอะวะ มันดูไร้สาระแต่ก็รบกวนกูมานานมากอะแงงงงงง
ปล.กูเขียนรู้เรื่องไหมเนี่ย.. ตามอารมณ์มาก กูอัดอั้น