>>438 แล้วกูจะบอกว่า กูรู้เรื่องที่คนป่วยไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง เพราะถ้าตอนแรกเพื่อนสนิทกูมาเล่าให้ฟังว่ามันเป้นโณคซึมเศร้า กูก็อาจจะตอบแบบมึงต้องไปหาอะไรทำนะ มึงต้องรีเฟรชตัวเองนะ โน่นนี่นั่นบลาๆ
พอหลังจากอาการมันดีขึ้น กูถามว่าแล้วทำไมมันไม่บอกกู มันบอกกูว่ามันกลัว มันไม่อยากถูกปฏิเสธ ณ จุดๆ นั้น ไม่อยากฟังคำค้านไม่อยากฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น แค่อยากเล่า แต่ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟัง เพราะกลัวโดนปฏิเสธตัวตนแบบที่ว่า สุดท้ายกูดีใจที่มันเลือกที่จะเดินไปหาหมอด้วยตัวเอง อย่างน้อยมันก็ยังมีชีวิตอยู่มาเล่าให้กูฟัง ตั้งแต่เพื่อนสนิทกูเป็นกูก็เริ่มศึกษาเรื่องนี้เยอะขึ้น ส่วนเรื่องเงินมันก็ใช่อย่างที่มึงว่า แล้วจะทำยังไง กูก็ไม่มีทางแก้ให้ว่ะบอกตรงๆ คนที่พอจ่ายได้แล้วอยากหายถ้าไปหาหมอได้ก็ดี ส่วนเรื่องอายไม่กล้าไปหาหมอ อายกับตาย ชีวิตมึงมึงเลือกเองละกัน เพราะกูเห็นคนหลายคนแล้วที่แม่งฆ่าตัวตายกับโรคซึมเศร้า ถ้าอย่างน้อยความไม่อยากตายของมึงมันมีมากกว่า ก็ไปหาหมอซะ มันก็แค่นั้น แต่จะดีขึ้นไม่ดีขึ้นมันก็ต้องอาศัยหลายๆ อย่างช่วย ทั้งยา ทั้งคน ก็ต้องช่วยกันไป