Last posted
Total of 1000 posts
>>971 this
เยอะด้วยนะกรณีแบบนี้ และคนกลุ่มนี้แหล่ะซวยที่สุด อย่างอื่นที่ทำเก่งจนสร้างรายได้ได้ก็ไม่มี อย่างอื่นที่จะทำเวลาว่างเพื่อฮีลลิ่งก็ไม่มี พาสชั่นที่อยากจะเก่งขึ้นจนทำให้ได้รายได้เยอะจนถึงค่อนบนก็ไม่เหลือ พัง
professional ที่แท้จริงอะคือคนที่สามารถทำสิ่งตัวเองเกลียดเข้าไส้ให้ออกมาดีได้เว้ย ดังนั้นจงภูมิใจเหอะที่มีงานที่ตัวเองเก่งแต่ไม่มีพาสชั่น(แต่ไม่ถึงกับเกลียด) แล้วมีเวลากับเงินเหลือเอาไปลงกับพาสชั่นอีกที
>>972 มันprofessionalไม่ใช่เหี้ยไรหรอก มันต้องทำให้ได้ไงมึง คือถ้าไม่ทำหรือทำไม่ได้ก็ไม่มีแดกอ่ะ รู้อยู่ว่าประเทศส้นตีนนี่ต้องอิ่มทิพย์กันทั้งนั้นถึงจะทำงานที่ตัวเองรักได้ ร้อยทั้งร้อยนะ กูว่าคนที่นี่ทำงานกันผิดประเทศ ชีวิตเลยพินาศโดนความล้า สุขภาพทรุดโทรมกัดกินๆเอาจนตายแบบเศษขยะก้อนนึง เห็นต่างชาติตะวันตกเจริญๆแม่งมีที่ว่าง มีเวลาในชีวิตให้ขยับขยายความสามารถตัวเองเยอะแยะจะตายชัก ไม่ใช่ต้องจมกับงานที่ไม่ได้รักแต่ถ้าไม่ทำก็คือไม่มีทางเลือกอื่นให้เดินไปได้แบบมนุษย์ธรรมดาคนนึง
>>967 อดใจไม่ไหวก็อยากตอบไม่น้อย มันเกินหน้าที่เพราะเค้าจ้างมาเป็นขี้ข้าอ่ะ ซึ่งทุกตำแหน่งในร้านอาหารนะ มีแต่ขี้ข้าทุกซอกมุมเลย ต่อให้ตำแหน่งมึงแม่งระดับเมเนเจอร์ ซุป โดนมองลงมาก็ขี้ขาชั่นต่ำอยู่ร่ำไป บางคนยอมทนเพราะเงินเดือนแล้วอยู่ในคอมฟอร์ทโซนแบบนี้จนตามจับเงินเดือนที่สูงกว่าของที่อื่นไม่ทันก็มี มารู้ตัวอีกทีจะอยากย้ายงานคือรอบตัวมีแต่งงานกดค่าแรงกันหมดแล้ว แล้วไม่ใช่แค่เมืองไทย เป็นทั่วโลก ถ้ามึงจะหางานทำพอแก้ขัดกูบอกเลยนะ เลือกที่ทำงานผิด มึงจะไม่เหนื่อยแค่งาน มึงจะเหนื่อยกับคนที่ทำงานมานานแต่วุฒิภาวะแบบสมองไม่โตตามตัวเพราะเรียนมาน้อย เอาอารมณ์เป็นใหญ่ ใช้ความตลาดล่างเป็นหลัก ปัญหาคือคนจบ ป.ตรีแบบมึงจะไม่โอเคมากๆ เพราะคนพวกนี้มันโง่ เหี้ย และสันดานดิบทรามกว่ารุ่นพี่ว้ากตอนสมัยมึงเรียนมหาลัยอีก นั่นก็จะทำให้ส่วนมากเค้าคัดทิ้งก่อนเลยเวลาเจอว่าจบวุฒิ ป.ตรีมาแต่เสือกมาทำงานแบบนี้ ดังนั้น ถ้ามึงต้องการงานแก้ขัดไปครึ่งปีให้ตัวเองรอดก่อน มึงรีบไปค้นวุฒิ ม.6มึงออกมาซะนะ ยื่นด้วยอะไรที่ต่ำก่ว่าแทน ส่วนรายได้......กูบอกไว้ก่อนเลยว่าถ้าเจอ11xxx-14xxx นั่นคือแต้มบุญมึงสูงมากแล้ว เพราะที่กูเจอๆมามีแต่9xxx ลงมา รายได้ต่ำกว่านี้ก็มี ต่อให้มึงงองแงยังไงว่ารายได้ไม่เป็นธรรม กรมแรงงานก็ไม่สนหีสนแตดไรทั้งนั้น .....ปสก กูเองกับสองปีที่ผ่านมา
>>967 ตัวอย่างที่ยกนี่กูว่ามันมีความสมเหตุสมผลที่ต้องเป็นแบบนั้นนะ
คือร้านอาหารมันมีเด็กเสิร์ฟที่ต้องคอยเดินไปเดินมาระหว่างครัวกับโต๊ะลูกค้าอยู่แล้ว
มึงลองนึกภาพว่าจ้างคนอีกกลุ่มมารับออเดอร์อย่างเดียว คนอีกกลุ่มเก็บจานเก็บโต๊ะอย่างเดียว คนอีกกลุ่มเสิร์ฟอย่างเดียว มันจะวุ่นวายขนาดไหน
แล้วยิ่งเป็นงานบริการ เวลาลูกค้าเรียกแล้วมึงทำไม่ได้ ต้องไปเรียกคนอื่นมาทำแทนมันก็ยิ่งวุ่นวาย แถมช้าเดี๋ยวลูกค้าโมโหอีก
>>968 skilled labor ไปอยู่ผิดที่ผิดทางก็เจอได้นะ ตัวอย่างที่เห็นชัดๆก็งาน IT
เดี๋ยวนี้ประกาศรับสมัครงานแม่งจะให้คนเดียวทำงานของทั้งแผนกยังมีให้เห็นเยอะแยะ
โดยเฉพาะกับบริษัทเล็กๆ แม้แต่ในต่างประเทศเองก็ตาม
>>962 กูทำประจำ และบ.กูทำกันทั้งบ. สำหรับบริษัทกูนะ คนที่ชื่ออยู่ใน Dear คือคนที่ต้อง take action ใน issue นั้นนั้น ส่วนคนที่ชื่ออยู่ตรง CC คือคนที่กูต้องการแจ้งเพื่อทราบ แต่ไม่ต้อง tack action อะไร
ถ้ากู CC ไว้เฉยๆ แต่ไม่ใส่ชื่อให้มันเด่นหราเอาไว้ คนคนนั้นมักจะไม่อ่านเมลนั้นเลย เพราะแผนกงานกูเฉลี่ยได้เมลกันวันละประมาณ 100 เมล+ ถ้าไม่ใส่ชื่อไว้ในที่ใดที่หนึ่ง เขาจะไม่อ่านกันเลย ข้ามเมลไปเลย แต่ถามว่าทำไมต้อง cc คนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นโดยตรง มันเป็นกฎของบริษัทกูว่า "ต้อง cc ทุกคนในทีม" แต่คนที่อยู่ใน cc แต่ไม่ได้ใส่ชื่อ ก็คือไม่ต้องอ่านก็ได้ ข้ามเมลนั้นไปก่อนก็ได้ เพราะมันอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา แต่ถ้าวันไหนมันเกิด issue ขึ้นมา เช่น pic ลาออกไป ลางาน คอมเจ๊ง คนอื่นๆ ในทีมก็สามารถไป search เมลปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ไปเอาไฟล์ได้ ฯลฯ ดังนั้นจึงมีกฎว่าต้อง cc ทุกคนในทีม เมลมันเลยเยอะ มันเลยไม่อ่าน มันเลยต้องระบุชื่อ 555 จะว่าไปมันก็วนลูปกันเองอะเนอะ 555
แต่กูแฮปปี้กับกฎนี้นะ วันก่อนกูนี่เพิ่งไป search เมลเมื่อ 6 ปีที่แล้ว แน่นอน PIC ลาออกไปนานแล้ว คิดคีย์เวิร์ดหลายตลบเหมือนกันกว่าจะเจอเรื่องที่ต้องการหา ทำให้เอามาปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ได้แบคกราวน์ ช่วยได้เยอะมาก เพราะงั้นไม่รังเกียจเลยที่จะโดน cc ทุกเรื่องของในทีม แต่ไม่มีชื่อก็ไม่อ่าน
>>967 อ่ะกูเสริมให้อีกนะ ที่แม่งทำเยี่ยงขี้ข้าอันนี้น่าจะตรงกว่าเดิม ก็เพราะว่าcostร้านด้วย ถ้าร้านขายดีแบบขายดีมากๆ ขายดีจัดๆ มึงไม่ต้องห่วงว่าจะต้องทำทุกหน้า นายจ้างที่ดีๆมันจะจ้างคนมาให้ครบระบบ ของจะไม่เสีย วัตถุดิบ เครื่องไม้เครื่องมือคือมันเสียก็เบิกได้ งานจะเหนื่อยแต่เหนื่อยน้อยลงเยอะ ความเครียดมีแต่ตอนที่มึงทำอาหารส่งให้ลูกค้า คุยเรื่องเงินเรื่องวันหยุดได้ไม่ยาก ทั้งนี้ทั้งนั้น ร้านเหี้ยๆก็มี คือยอดขายต่อวันก็ดีมากๆแล้ว รับพวกแอปฟู้ดยอดเกินเป้าตลอดแต่ว่าวันนึงคนเดินๆมาซื้อหน้าร้านไม่เยอะก็อ้างว่ายอดขายไม่ได้ ไม่ผ่าน แล้วก็จ้างพนง.ถูกๆรับแรงกดดันหนักๆแทน ซึ่งถ้าให้กูใบ้กูเคยใบ้ไปละว่าเป็นร้านเชนที่มีร้านในเครือเยอะจัดๆเลย ญาติเจ้าของเป็นดาราวัยรุ่นโฆษณาโซดายี่ห้อดังบ่อยๆยังไม่กล้าเอาร้านตัวเองเข้าเครือญาติตัวเองอ่ะคิดดูเอานะ กูทำได้เดือนเดียวพอเลย ออกมาดีกว่า เพราะเจอร้านอื่นที่กล้าจ่ายกูหมื่นสองหมื่นสามแล้วแรงกดดันไล่ๆกันนี่มันบรรเทาจิตใจกูมากกว่าเยอะ
กุอ่านพวกมึงคุยกันแล้วสะเทือนใจเบาๆ ชีวิตคนนี่มันโคตรไร้ความเท่าเทียม เกิดมาไม่มีต้นทุนไม่มีโอกาสก็ต้องทำงานลำบากๆเงินเดือนหมื่นกว่า ไม่เห็นทางออกเลยว่ะถ้าอยู่ในประเทศแบบนี่
>>968 พูดในแง่เนื้องานกูว่าความที่มันเป็น unskilled labor ก็มีส่วนนะ งานอื่นๆของเด็กเสริ์ฟมันก็ไม่ได้ต้องใช้ความรู้หรือการฝึกฝนเฉพาะทางจริงๆ
นอกจากง่ายต่อการจัดการมากกว่า มันก็เป็นอะไรที่คนจ้างงานเค้ามองว่าคนๆเดียวควรทำพวกนี้ได้ทุกอย่างด้วยแหละ
เทียบกับงานบริการด้วยกัน ถ้ามันเป็นอะไรที่ต้องใช้ฝีมือ หรือมีรายละเอียดงานมากกว่า ถึงทำไม่เป็นทุกอย่างก็ไม่เป็นไร
อย่างเจอช่างตัดผมคนนึงบอกว่าตัดเป็นแต่ผมผู้ชาย ตัดผมผู้หญิงไม่เป็น คนก็คงไม่รู้สึกว่ามันแปลก
แต่เจอเด็กเสิร์ฟบอกว่ารับออเดอร์ไม่ได้ เก็บเงินไม่ได้ เช็ดโต๊ะไม่ได้ คนคงรู้สึกแบบแค่นี้ทำไมทำไม่ได้ อะไรงี้
>>981 เหรอ กับ พนง.บริการคิดงั้นได้ะ แต่มึงลองทำงานครัวนะละมึงจะคิดอีกไหมว่าunskilled labourรึเปล่า มึงเห็นงานที่ทำก็เหมือนแม่มึงยายมึงทำกับข้าวบ้านๆนะ แต่ในอุตสาหกรรมครัวให้คนแดกเป็นร้อยๆนี่กูบอกเลยว่าแค่หั่นผักก็สำคัญ ทำยังไงให้เร็ว จัดการงานก่อนหลังได้นี่สำคัญสุดๆ อย่างครัวร้อนนี่แค่ทนหน้าไฟนานๆหรือเอาผักมาผัดๆ หั่นหอมใหญ่ หอมแดงแค่สามสิบวิไม่ได้คือคนจะมองว่าแปลกไหม? ทริกในการหาวัตถุดิบแช่แข็งมาชิลล์ให้ละลายง่ายขึ้นเพื่อประกอบอาหารเร็วขึ้นโดยที่ใช้แค่ของที่มีในครัวมึงว่าแม่บ้านตกงานธรรมดาๆมีปัญญาทำก็ได้เหรอ? หรือมึงจะทำงานครัวญี่ปุ่น มึงตัดแตง ขึ้นปลาแซลมอน กะพงแดง อาจิ ซาบะ ทั้งตัว ตัดซาซิมิ หรือดองซาบะทีนึง มึงว่าใครๆมาดูๆก็ทำตามได้ง่ายๆเลย? ส่วนครัวยุโรปนี่กูมั่นใจล้านเปอร์เลยว่าถ้าไม่เคยมี ปสก.ครัวยุโรปมาก่อนมึงเป็นได้แค่Commisโง่ๆนะ
>>979 ถ้ามึงมีทางเลือก แล้วยังพอเกาะใครกินได้นะ มึงพยายามหาทำในสิ่งที่มึงรักซะนะ เจตนากูไม่พยายามไซโคห่าไร กูมาระบายความจริงสุดระยำเสี้ยวนึงที่เจอในฐานะคนทำงานครัว(ตอนนี้)กับเคยทำบริการในร้านอาหารมาก่อน แต่ถ้าไม่มีที่ไปจริงๆจังๆ งานครัวคือสิ่งที่มึงจะไม่ถูกมองว่าไร้ความสามารถ ยิ่งปรับตัวกับมันได้เท่าไหร่เวลามึงจะลี้ภัยความไม่สงบห่าไรก็ตามไปประเทศสงบๆอย่างน้อยมึงก็ได้ไปเป็นคนครัวได้ ถ้ามึงจะหลบภัยกับงานรายได้ขั้นต่ำมึงทำได้ แต่ไม่ใช่ว่ามันไม่เครียดนะกูบอกเลย เครียดมากไม่แพ้งานออฟฟิศเลย ถึงไงก็เหอะนะ จบ ป.ตรีมา หางานที่สมกับวุฒิเถอะ
>>982 ต้นทางมันพูดถึงงานเด็กเสิร์ฟไม่ใช่หรอว่าทำไมเด็กเสิร์ฟต้องทำอย่างอื่น เช่นเช็ดโต๊ะ ไม่ได้พูดถึงงานในครัว
มึงจะลากเรื่องงานในครัวมาเถียงทำไมเนี่ย กูหรือโม่งคนอื่นก็ไม่ได้พูดว่างานในครัวเป็น unskilled labor เลยซักแอะ
แล้วงานในครัวถ้าไม่ใช่ครัวเปิดที่คนทำอาหารต้องมีปฏิสัมพันธ์กับลูกค้าก็ไม่นับเป็นงานบริการไม่ใช่หรอ
คุยเรื่องเด็กเสิร์ฟควรเช็ดโต๊ะ คิดตังได้ ลากไปในครัวเฉยย
ตระกูลผมเป็นครอบครัวนักธุรกิจ ทุกบ้านอาแปะ อาโกว มีกิจการ เฮียๆ ก่อนหน้าผมทุกคนเรียนสายบริหาร ไม่ก็วิศวะ ผมที่เป็นเด็กเรียนโอเคคนหนึ่ง ก็ถูกคาดหวังว่า จะสานต่อเส้นทางนั้น คือจบคณะดูมีสาระ (ในสายตาผู้ใหญ่) จากมหาลัยดีๆ และกลับไปดูแลธุรกิจต่อจากที่บ้าน เหมือนพี่ๆ น้องๆ แต่ตอน ม.หก ผมเริ่มค้นพบว่า ตัวเองชอบงานเขียน ชอบงานสร้างสรรค์
.
ตอนเอนทรานส์ (แอดมิดชั่น ยุคนั้น) ผมได้คะแนนโอเคพอสมควร ญาติๆก็บอกให้เลือกเศรษฐศาสตร์เป็นอันดับหนึ่ง คะแนนเกินขั้นต่ำของปีที่แล้วมาสามสิบกว่ายังไงก็ได้ ผมไม่หือไม่อือ ตอนนั้นก็แค่อยากให้ที่บ้านภูมิใจที่สอบติดมหาลัยแบรนด์ดิ้งดี
.
แต่พอเลือกเสร็จแล้ว คืนนั้นผมนอนไม่หลับ มันเหมือนพึ่งเลือกชีวิตอีกสี่ปี ไม่สิ เส้นทางตลอดชีวิตที่เราไม่ได้เห็นด้วยขนาดนั้น เช้าวันต่อมา ผมเริ่มหาข้อมูลจนพบว่า มันทำเรื่องเปลี่ยนแปลงสี่อันดับที่เลือกได้ ผมนั่งสายเจ็ดไปหัวลำโพง และต่อ ม มอเตอร์ไซด์ไปจุฬา เพื่อทำไปเรื่องที่ศาลาพระเกี้ยว เดินเรื่องไม่นานก็เปลี่ยนให้คณะสายนิเทศศาสตร์ขึ้นมาเป็นอันดับต้น ๆ แทนได้ จำได้ว่า เอกสารมันบางๆเหมือนใบเสร็จสีฟ้า มีรูปเราติดหัวมุมขวา ขนาดจตุรัสประมาณฝ่ามือ แค่นี้เลย กระดาษเปลี่ยนชีวิต
.
สุดท้าย ผมได้เรียนสายนิเทศศาสตร์สมใจ ตลอดสี่ปีในมหาวิทยาลัย ผมใช้เวลาทั้งหมดเพื่อผลักตัวเอง ฝึกงานนิตยสาร เข้าเวิร์คช็อปโฆษณา และประกวดหนังสั้น อยากทำให้คนรอบข้างมั่นใจได้ว่า ผมอยู่รอดได้ในเส้นทางที่เลือก ไม่อยากได้ยินว่า “ก็บอกแล้วไง” ขณะทำอย่างไม่ลืมหูลืมตานั้นก็คิดฝันในใจอยู่สองอย่างว่า อยากเขียนหนังสือไม่ก็กำกับหนังโฆษณา ไม่รู้หรอกว่า จะสำเร็จไหม แค่เชื่อว่า ถ้าเลือกทำตามเสียงหัวใจแล้ว สุดท้ายมันจะโอเคแหละ ทำสิ่งที่เรารัก มักจะดีเสมอ
.
ตัดภาพมา สิบกว่าปีให้หลัง พี่น้องผมเทคธุรกิจต่อจากที่บ้าน อยู่บ้าน โคตรชิล สะสมอาร์ตทอยเป็นงานอดิเรก ส่วนผมเป็นทั้งนักเขียนและผู้กำกับโฆษณา นอนตีหนึ่งนั่งแก้ต้นฉบับยิกๆ ไหล่ก็ปวด หลังก็เมื่อย ตื่นมาวันรุ่งขึ้นไปแก้สีหนังโฆษณา ต้องไล่ดูดสีเขียวจากต้นไม้กระถาง เพราะเดี๋ยวคนดูจะนึกถึงสีแบรนด์คู่แข่ง หลังยังปวดตุ้บๆหัวเริ่มปวดแล้วด้วย น่าจะเชื่อฟังที่บ้านเขา ไอ้สัตว์ ไอ้ควย หน้าหี แม่เย็ด
ลอกมาให้อ่านเหมือนเห็นตัวเอง 555 แม่ฝากเข้า scg สบายๆไม่ชอบอยากพิสูจน์ตัวเอง เป็นไงล่ะสัส
>>986 ถึงงานจะหนักแต่อย่างน้อยแกก็เป็นคนที่มาทางนี้แล้วประสบความสำเร็จนะ
ถ้าเลือกมาทางนี้แล้วดันไม่ประสบความสำเร็จโดนครอบครัวทับถมอีกนี่คงรู้สึกแย่กว่านี้อีกหลายเท่า
สมมุติแกไปรับกิจการต่อที่บ้านอยู่สบายๆนะ อาจจะได้ย้อนกลับมานึกเสียใจว่าทำไมไม่ได้เรียนนิเทศอย่างที่อยากเรียนไปตลอดชีวิตก็ได้
หรืออย่างมึงเอง ต่อให้มึงได้เข้า SCG มีหน้าที่การงานที่ดีกว่านี้ มึงอาจจะอยู่แบบไม่รู้สึกภูมิใจ
มีปัญหาอะไรกับแม่ก็จะโดนแม่เอาเรื่องฝากเข้างานมาลำเลิกบุญคุณไปจนกว่าจะตายจากกันก็ได้
คนเราไม่รู้หรอกว่าอะไรรออยู่ในเส้นทางชีวิตที่เราไม่ได้เลือก ทางเลือกที่มองย้อนกลบไปแล้วเหมือนจะดีกว่าอาจจะไม่ได้ดีจริงๆอย่างที่คิดก็ได้
อย่าไปเอามาคิดมากเลย
อยากลาออกแม่ง ไอเหี้ย ลูกค้าเจ้าเดียวแต่ประสาทแดก งี่เง่า ขี้จู้จี้จุกจิก เซ้าซี้ น่ารำคาญขั้นสุด ไม่ได้งานเหี้ยไรเอะอะฟ้องหัวหน้าทั้งที่POพึ่งเปิดมาแต่จะเอางานเลย เจ้าอื่นเขาเปิดมาก่อนจะเอางานก็ยังไม่ได้กันทั้งนั้น อีนี่มาจะแย่งเขา บางตัวไม่มีของส่งเพราะมันยังไม่มีคนใช้เขาก็ไปผลิตแต่ตัวด่วนๆก่อน อีนี่มาจะเอางานเร่งให้ผลิต อีบ้า บางตัวตัวเองใช้เจ้าเดียวไม่ถึง MOQ กูขอไปสิบชาติไม่ส่งมาเพิ่มให้แต่เสร่อเรียกงานจัง ส่งแผนเรียกงานแล้วจะเอาคอนเฟิร์มเลย กะไม่ให้กูไปทำงานอื่น ไปดูลูกค้าเจ้าอื่นเลยหรอ อีความประสาทแดกทั้งปวง ชาติก่อนมึงเป็นไก่หรออีสัสสสสสสสสส
>>987 กูคือด้านที่ไม่เลือกทางที่พ่อแม่เสนอให้แล้วชีวิตดันแย่ว่ะผลคือโดนที่บ้านแดกดันชิบหาย ซึ่งถ้ากูเอาคือโคตรสบาย งานราชการป้าเป็นผอ. ความก้าวหน้าการงานมาเต็ม แล้วเป็นไงพึ่งจบไงเลือดมันร้อน อยากพิสูจนตัวเอง แล้วก็มาตกงานตอนโควิดตอนอายุ 35++ หางานโคตรยาก ตอนนี้ได้งานใหม่แต่เงินลดไปครึ่ง สวัสดิการกากบรม ที่บ้านโทรมาแต่ละทีก็ต้องแดกดันกูตลอด...สัส
กูเป็นคนที่เลือกไปตามที่พ่อแม่วางเส้นทางไว้ให้
ช่วงแรกๆตั้งแต่เรียนม.ปลาย มหาลัย และปีแรกๆของการทำงานแม่งกล้ำกลืนเหมือนกันนะกับการทำงานที่ไม่ชอบเลยเนี่ย
แต่ตอนนี้เริ่มชินแล้ว และเงินเดือน 400k มันก็เอามาซับน้ำตาได้อยู่ เวลาว่างก็ค่อยทำงานที่ชอบเป็นงานอดิเรกเอา
ปิดให้โม่งคนครัว triggered toxic unskilled labor
ปิดมู้
1000
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.