ใกล้จะเปิดเทอมแล้ว ถึงเวลากุต้องไปชดใช้กรรมอีกแล้วสินะ ท่องไว้อีกแค่4เดือน พวกมันก็ไม่ได้ผิดหรอกแต่แค่กุรู้ตัวดีว่าเข้ากันไม่ได้เลยจริงๆ กุพยายามมองแง่บวกแล้วว่าเพื่อนมันก็นิสัยเป็นงั้นปกติไม่ได้คิดร้ายอะไร แต่ยิ่งกุอยู่กับพวกมันกุยิ่งรู้สึกเหงา รู้สึกโดดเดี่ยว เหมือนโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวทั้งๆที่อยู่ด้วยกัน รู้สึกถูกด้อยค่า กลายเป็นคนไม่กล้าทำอะไร ไม่กล้าแสดงออก กลัวแสดงออกแล้วจะทำให้เพื่อนหงุดหงิดรำคาญอีก กลายเป็นแค่จะพูดสักคำนึงยังยากเลย เพราะพูดไปไม่ถูกเมินก็โดนขมวดคิ้วใส่ว่าจะพูดอะไร และพูดทำไม ทั้งๆที่เมื่อก่อนกุเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเองเยอะแท้ๆ อะไรที่กุเคยมั่นใจว่ากุทำได้ดี กลายเป็นกุไม่มั่นใจเลย กุเป็นคนที่พรีเซนต์ได้คล่องและตื่นเต้นตลอดที่จะได้พรีเซนต์ เป็นครั้งแรกเลยที่พอได้อยู่กับพวกมันแล้วกุเริ่มเข้าใจความรู้สึกของคนที่ไม่อยากพรีเซนต์ กุความมั่นใจในตัวเองต่ำลงจนไม่เชื่อว่าตัวเองจะพรีเซนต์ได้ กลัวพูดผิด กลัวพูดไวไป กลัวจะโดนพวกมันด่าเพราะทำพลาดอีก จนกุไม่เชื่อใจตัวเองแล้วว่ากุจะทำอะไรได้บ้างถ้าพวกมันไม่บอกว่ากุทำอะไรได้ กุรู้สึกว่ามันไม่เคยเปิดใจให้กุเลย กุพยายามปรับตัวเองให้เข้ากับมัน เพราะเชื่อคำที่มันบอกว่า เราเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่พอกุฮึดกับตัวเอง สร้างบรรยกาศแง่บวกตั้งแต่เช้า ทั้งฟังเพลง ทั้งคิดบวก แต่พอไปเจอมันแล้วโดนเมินซ้ำๆ โดยขมวดคิ้วใส่ตลอดเวลากุจะพูดด้วย โดนขึ้นเสียงใส่โดนดุเหมือนกุทำอะไรผิดตลอดเวลาทั้งๆที่คนอื่นก็ทำแต่มึงไม่เคยไปอารมณ์เสียใส่มันเลย มันคงผิดที่เป็นกุแค่นั้นแหละ กุขอแค่พรอย่างเดียวตอนขึ้นมหาลัย เพื่อนไม่ต้องสนิทรู้กันทุกเรื่องก็ได้ แต่ขอแค่เป็นพลังบวกให้กัน ไม่ทำให้ลำบากใจกันทั้งคู่ และกุก็มั่นใจว่ากุเป็นคนที่เทคแคร์คนเก่งคนนึงเลย เลยหวังว่าจะถูกเทคแคร์กลับบ้างเหมือนกัน แค่ช่วยพากันไปในทางบวกไม่พากันดิ่งลงเหวกว่าเดิมก็พอแล้ว กุคงแค่เพ้อฝันไปเอง กุยังเป็นเพื่อนที่ไม่ดีพอเปล่าวะ ถึงได้มามีปัญหาเรื่องเพื่อน