กูเป็นห่วงเพื่อนว่ะ วันก่อนกูทักเพื่อนสนิทมากๆตอนมัธยมปลายคนนึงไปถามเรื่องสัพเพเหระ แต่เหมือนกูจะเลือกถามคำถามผิดตั้งแต่แรกคือกูถามเพื่อนว่าเรียนมหาลัยเป็นไงบ้าง พอกูถามไปแบบนั้นปุ๊ปเพื่อนมันตอบกูมาว่าไม่ได้เรียนแล้วละรู้สึกแม่งโคตรเคว้งเลย
คือตั้งแต่จบม.ปลายมากูก็ไม่ได้คุยกับเพื่อนคนนี้เลยนะ แรกๆก็คุยนิดหน่อยแต่กูเริ่มรู้สึกว่ามันมีโลกของตัวเองแล้วกูเลยไม่ค่อยอยากไปยุ่งเท่าไหร่ กลายเป็นนานๆทักที นี่ไม่ได้คุยกันประมาณปีครึ่งปีได้มั้งละมันบอกว่ามันไม่ได้เรียนแล้วกูเลยเป็นห่วงมันว่ะ คือกูไม่ได้หวังว่าใครจะต้องเรียนต่อปริญญาทุกคนนะ เพื่อนที่เลิกๆเรียนไปแล้วตอนนี้มันได้ดิบได้ดีมีงานทำตั้งแต่20ต้นๆก็มีเยอะแยะ แต่คนนี้กูเป็นห่วงเพราะมันดูเหมือนจะทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากเรียนนี่แหละ ไม่รู้มันดรอปตั้งแต่ปี1หรือปี2หรือเพิ่งมาดรอปสดๆเลยตอนจะปี3 แต่เท่าที่กูเป็นเพื่อนมันมาจะ10ปีกูเห็นแต่ด้านที่มันเป็นคนอ่อนต่อโลกมาตลอดเลย เอาตรงๆมันดูเป็นคนจัดการชีวิตตัวเองแทบไม่เป็นเลย ทรงนีททรงโอตาคุในการ์ตูนอะไรพวกนั้นเลยเว้ย สิ่งเดียวที่กูรูปสึกว่ามันพอจะทำได้ก็มีแค่เรื่องเรียนนี่แหละ แล้วยิ่งอยู่ๆมันเลิกเรียนอีกกูเป็นห่วงสภาพจิตใจมันว่ะ ไม่รู้ดิ กูรู้สึกว่ามันเป็นคนที่เสี่ยงซึมเศร้าแล้วก็ดูเป็นคนที่มีก้อนขมุกขมัวในใจเยอะมาก มันไม่เคยแสดงด้านนี้ออกมาให้รบกวนใจใครนะ ไม่เคยงอแง(แต่ก็ไม่ได้ร่าเริง) แต่ก็รู้ว่ามันเสี่ยงดีเพรสแบบหมดอาลัยตายอยากสิ้นหวังกับชีวิตสุดๆ แล้วยิ่งมาเจอแบบนี้กูรู้เลยอ่ะว่ามันต้องรู้สึกแย่กับตัวเองมากแน่ๆ แต่กูไม่กล้าเข้าไปพูด ไม่กล้าเข้าไปยุ่งอะไรกับชีวิตมันเลยว่ะ กูพอจะเข้าใจอยู่ว่าคนที่ลักษณะแบบนี้เขาอาจจะไม่ได้ต้องการคนในชีวิตจริงอยู่ข้างๆเพราะอาจทำให้ยิ่งรู้สึกแย่ กูเลยทำได้แค่หยุดอยู่แค่นั้นแล้วถอยกลับมาแบบที่ทำมาตลอดตั้งแต่เรียนจบ ปล่อยให้คนที่มันรู้จักกันแค่ในจอหรือเกมการ์ตูนอะไรที่มันชอบปลอบประโลมมันไป กูไม่กล้าเอาตัวเองเข้าไปยุ่งจริงๆ แต่กูก็โคตรเป็นห่วงเลย กูทำถูกแล้วไหมวะ