พอป่วยไม่สบายทำให้มึนๆสมองรันตามไม่ทัน ก็ทำให้รู้ว่าจริงๆการคุยกับเพื่อนมันไม่ได้ยากเลยนี่หว่า แค่กุไม่ต้องคิดไรในหัวแล้วตอบโต้ไปก็แค่นั้นเอง พยายามทำหัวโล่งๆอย่าไปคิดเยอะ สิ่งที่กุต้องสู้ไม่ใช่เพื่อนแต่เป็นความคิดในหัวกุต่างหากที่เอาแต่คิดแง่ลบคิดกังวล ทั้งที่จริงๆเพื่อนมันก็คือเพื่อนอ่ะมนุษย์คนนึงที่มึงปล่อยใจแล้วทำตัวบ้าๆบอๆด้วยได้ เหมือนยิ่งกุคิดเยอะกุยิ่งมีกำแพงล่องหนที่ทำให้คนไม่กล้าเข้ามาคุยกับกุ พอกุเลิกคิดอยากคุยก็คุยเลยทำให้กุได้คุยกับคนใหม่ๆเยอะขึ้นมาก