กูรู้สึกเหงาจัด ๆ ซิ่วมาเรียนใหม่คณะเดียวกันกับเพื่อนสนิทตอนม.ปลาย เรียนออนไลน์ก็ไม่มีเพื่อน ขนาดเพื่อนในสาขากูยังไม่รู้จักซักคน พอเทอมสองย้ายไปอยู่หอก็เป็นโฮมซิก(ตอนนี้กลับมาอยู่บ้านละ) ไปเจอเพื่อนของเพื่อนก็เจื่อนเพราะดันเป็น introvert กันทั้งวง ตอนเดินไปอ่านหนังสือมันก็คุยกับเพื่อนสนิทในสาขา กูก็ไม่อยากขัด แถมขัดไม่ได้เพราะไม่รู้เรื่อง สรุปกูเคว้ง เหมือนยืนรอพนง.เซเว่นเวฟข้าวแล้วไม่รู้จะยืนตรงไหน
แล้วเรื่องเพื่อนในมหาลัย คือกูมีปัญหากับการทำงานกลุ่มมาก กูเจ็บมาเยอะจากตอนเรียนที่เก่า ยกตัวอย่างเรื่องที่ฝังใจคือไปทำงานกลุ่มกัน เสร็จแล้วจะไปซื้อของต่อ กูก็ขอไปด้วย เค้าก็โอเคกัน พอเดินไปเชือกมัดรองเท้าหลุดก็เดินไปไม่รอ ทั้ง ๆ ที่กูบอกอยู่ว่าเชือกรองเท้าหลุด แถมแม่งเดินจะเข้าลิฟท์จนกูต้องรีบวิ่งไปเข้าให้ทัน พอลงมาใต้ตึกแม่งถามว่ากูจะกลับยังไง ตอนนั้นหัวกูวิ้งเลย ในใจกูคืออ้าว กูจะไปกับพวกมึงไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนั้นกูบอกไปว่านั่งแกร๊บกลับ แม่งก็บอกว่างั้นกลับดีๆนะ วันนั้นกูนั่งร้องไห้ระหว่างทางกลับบ้านเลย อีกเรื่องงานกลุ่มเหมือนกัน(คนละวิชา) กูทำอินโฟกราฟฟิกแล้วส่งให้ ซึ่งกูก็บอกอยู่ว่ามีตรงไหนให้แก้ก็บอกนะ เพื่อนก็บอกสวย พอส่งจริงเอาอันอื่นที่ไม่ใช่ของกูส่ง(อ้าว?) เรื่องยังไม่จบ ตอนวันพรีเซนต์แม่งมาบอกก่อนเข้าซูม 5 นาทีว่าให้กูพรีเซนต์ บทก็ไม่มี หน้าที่กูก็ไม่ใช่ สไลด์กูก็ยังไม่ได้เห็น สรุปวันนั้นกูก็ไม่โผล่หัวเข้าซูม และไม่โผล่เข้าไปในชีวิตแม่งอีก ลบไอดีไลน์ ไปดาวน์โหลดเอกสารลาออก(ตอนแรกจะลาออกหลังติดที่ใหม่) บอกก่อนว่าม.เก่ากูจัดตารางเรียนให้เลยต้องเจอเพื่อนในสาขาทุกวิชาที่เรียน ซึ่งอีเหตุการณ์เหล่านี้ก็ทำให้กูเกลียดการทำงานกลุ่มไปเลย(แต่พอมาเรียนที่ใหม่ไม่มีปัญหานะ ตกลงกันตั้งแต่แรกแล้ว) แถมกูกลัวการเมคเฟรนด์กับคนอื่นอีก เพราะตอนนั้นคนที่เป็น introvert แถมมีปัญหากับการทำกิจกรรมกับคนแปลกหน้า(effect จากกิจกรรม ice breaking สมัยไปค่ายแนะแนวเรียนต่อมหาลัย)อย่างกูเป็นคนเข้าหาพวกเค้าก่อน แต่นอกจากจะไม่รับยังผลักกูทิ้ง โคตรแซด กูแค่อยากมีเพื่อน มีชีวิตมหาลัยสนุกๆ
ยาวไปหน่อยโทษที ปัจจุบันชีวิตโอเคดีนะ แค่เหงาเฉยๆเลยอยากระบายความในใจ