อินโทรเวิร์ดเหมือนกัน แต่ตอนนี้กูไม่เหงาแล้ว สตกูเหนื่อยที่ต้องเข้าหาสังคม กูมาอยู่ในจุดที่กูเข้าใจแล้วว่าไอเพื่อนสนิทอะไรมันไม่มีจริงหรอก เป็นเพราะตัวกูปิดกั้นตัวเองเนี่ยแหละ แต่กูก็โอเคมากกว่าที่จะอยู่คนเดียวมากกว่ากับพยายามมีเพื่อนแล้วกูรู้สึกไม่พอใจเพื่อนคนนั้นขึ้นมาเอง
เมื่อก่อนตอนที่กูไปเที่ยวกับเพื่อนกูก็คิดในใจตลอดว่าอยากให้จบลงเร็วๆ อยากออกไปอยู่คนเดียวแล้ว แต่พออยากตัดขาดก็กลับมาเหงา กูเลยมานั่งทบทวนว่าจริงๆมึงไม่ได้อยากมีเพื่อนมากกว่า เพราะมีแล้วมึงก็ไม่สบายใจ
ตอนนี้กูเลยหากิจกรรมที่กูเอนจอยได้กับการเร่ร่อนไปคนเดียว สังคมกูก็เข้าหานะ ไปทักไปคุยกับคนแปลกหน้าใหม่ๆ แต่กูจะไม่ลงความสัมพันธ์อย่างลึกซึ้งต่อไป
ความรู้สึกเหงามันก็มาจากสัญชาตญาณของการเอาตัวรอดของสัตว์สังคมเฉยๆ เพราะถ้าอยู่อย่างโดดเดี่ยวก็จะเอาตัวไม่รอด แต่เทคโนโลยีในปัจจุบันมันเอื้ออำนวยให้การใช้ชีวิตของมนุษย์มันมีความเป็นปัจเจกได้มากขึ้น กูเลยคบคนแค่ห่างๆเพื่อให้มันทํางานหากินอยู่รอดไป ส่วนเป้าหมายในการใช้ชีวิตก็อีกเรื่องคือกูตัดความสัมพันธ์ที่จริงใจกับมนุษย์ไปละ