>>800 โกหกเรื่อง? มึงว่าเรื่องไหนโกหกบ้าง? พอจะสละเวลาเขียนเรียงเป็นข้อให้กูได้หรือไม่? บางทีกูอาจจะพิมพ์งงๆ แต่ถ้าไม่ได้ก็ช่างเหอะ เดี๋ยวกูพิมพ์นี้เสร็จ กูจะไปกินก๋วยเตี๋ยวละ ว่างอีกตอนไหนก็ค่อยมาตอบมึงละกัน. ถึงกูจะต้องเถียงกับตัวเองไปตลอดชีวิต แต่พอได้เจอมึงละ กูคิดว่ากูทำได้ มันไม่ใช่อาการ DID และหมอก็ไม่ได้ให้ยากูนานแล้วเพราะอาการกูดีขึ้นมาก และแม่กูเป็นพยาบาล เขาก็ช่วยดูกูได้ กูแค่เป็นคนชอบตั้งคำถามกับตัวเอง บางทีเลยจำลองสถานการณ์ในหัวขึ้นมาในหัวเพื่อเถียงกันว่าสรุปมึงจะเอายังไงวะ ถ้านี่คือชีวิตของพวกขี้แพ้ กูก็ขอน้อมรับไว้เป็นส่วนนึงของชีวิตกูแล้วกัน อยากนิยามกูยังไงก็ตามใจมึงเลย โรคจิต ขี้แพ้ สวะ กากเดน ขยะ บลาๆๆ มึงจะเชื่อว่ายังไงก็ตามสะดวก แต่สิ่งที่กูพูดไปออกมาจากใจจริงสุดๆ และใจนึงกูก็สงสัยด้วยว่าที่มึงบอกว่ามึงทำเหลวแหลกแต่มึงก็ยังเป็นมึง บลาๆๆ นี่คือยังไง? มึงทำอะไรถึงบอกว่าเหยาะแหยะ เหลวแหลก? ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่ซีเรียส กูแค่คนชอบตั้งคำถาม แล้วก็ชอบให้คนตอบอย่างซื่อสัตย์ด้วยถึงกูจะอ่านใจคนไม่ได้ก็ตาม จริงๆกูนี่โคตรชอบการคุยกับคนเลย แต่หลายครั้งก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง จะคุยอะไร บางทีกูที่ภายนอกเป็นคนเงียบๆ กลับคุยกับคนแปลกหน้าได้นานกว่าที่คิด แค่เขาเข้ามาถามตอนนั่งกับเพื่อนที่หน้าเซเว่นปั๊มว่า พวกหนูมาจากไหนกัน? จะไปทัศนศึกษาที่ไหนเหรอ? เมื่อก่อนกูชอบคุยกับคนแก่มาก แต่เดี๋ยวนี้พวกต้มตุ๋นมันเยอะขึ้น เลยไม่ค่อยคุยกับคนแปลกหน้าละ กูชอบเวลาได้ฟังเรื่องน่าสนใจที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน โดยเฉพาะที่เกี่ยวกับอาชีพ กูนึกถึงตอนทัศนศึกษาครั้งนึง แล้วกูกับเพื่อนสนิทไปนั่งคุยกับคนขับทั้ง2คนทั้งขาไปขากลับ สนุกมาก คนขับเขาเอารูปลูกสาวเขาให้ดูด้วย ตอนนั้นกูรู้สึกเหมือนเขากลายเป็นญาติห่างๆเลยว่ะ แบบ เขาเล่าประสบการณ์ทำงานได้สนุกมาก กูชอบสุดคือแตรช้างน้อยที่เขาจะเอาไว้บีบให้รถทัวร์ด้วยกัน คือแตรที่กแล้วมันดังโคตรๆเหมือนเสียงช้างอะมันเสีย แกเลยใช้แตรเล็กแทน อะไรประมาณนั้นแหละ เสียงเหมือนช้างน้อย แปร๊ดๆ โคตรน่ารัก มึงเคยเอนจอยกับเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้บ้างมั้ยวะ? หรือคิดว่าโอ้ชิท โคตรไร้สาระ เอาเวลาไปพัฒนาตนเองดีกว่า แบบ ชาเลนจ์วิดพื้นบนรถทัวร์ในวันที่อินเตอร์เน็ตมันใช้ไม่ได้หรือโดดลงรถไปซื้อหนังสือสรุปชีวฯมาอ่านดีกว่าไรงี้?