กูว่ากูอยู่ในโลกเพ้อฝันจนดึงตัวเองกลับมาไม่ได้แล้วว่ะ ไม่อยากจะเคลมตัวเองว่าเป็นคนโลกส่วนตัวสูงนะ เพราะกูคิดว่าตอนนี้กูเหนือขั้นกว่าคำว่า Introvert ไปแล้ว กูไม่รู้สึกว่าอยากจะคุยกับใครจริงจังเลยสักคน ทั้งๆที่แต่ก่อนในสมัยเรียนกูเป็นพวกซึมเศร้าวอนนาบีที่เอาชีวิตไปผูกกับคนอื่น เหมือนกูไม่อะไรกับใครแล้วว่ะ ใครจะอะไรก็ช่างกูก็จะอยู่กับเพื่อนในจินตนาการอยู่ในโลกที่กูสร้างก็มีความสุขกว่าอีกไม่ต้องไปตามไล่แคร์ไล่หาความรักจากคนอื่นเลย แต่ก็ไม่วายโดนนินทาอยู่ดีว่าเป็นพวกไม่เอาไหน ก็โดนเหน็บทุกวันนะบางวันก็เครียดบ้างบางวันก็พยายามปล่อยบ้างคำคนอ่ะเนาะ เที่ยวในความฝันมันสนุกกว่าออกจากบ้านในชีวิตจริงอีก อย่างน้อยๆกูก็ไม่ต้องมาแคร์สายตาคนอื่นว่าเขาจะมองมาที่กูยังไง ถ้าโลกมีแต่กลางคืนก็ดีดิ กูจะได้ฝันไปตลอดเลย
กูระบายเฉยๆไม่ต้องแนะนำอะไรหรอก อึดอัดแค่อยากพูดอะไรออกมาบ้าง