กูเบื่อที่พ่อเป็นคนขี้ปล่อยพลังลบชิบหาย บ่นทุกอย่างบนโลกใบนี้ได้ตลอดเวลาแบบตลอดเวลาจริงๆ
เคยให้กูนั่งฟังเขาบ่นไปเรื่อยแบบไม่ได้ลุกไปไหน ทำได้แค่ไปฉี่ ข้าวไม่ได้กิน ตั้งแต่เที่ยงวัน จนตี 1 กว่าๆ
เป็นคนมองโลกในแง่ร้ายแบบสุดๆ แล้วก็ทึกทักไปเองเก่ง
เช่นสมมติไปคุยงานกับซัพ ตกลงกันแล้วว่าสต็อกของไซส์ S แต่ตัวเองจำผิดเอง นึกว่าจะสต็อกไซส์ M พอเขาส่ง S มาก็โวยวายว่าซัพยัดของให้
ด่าทั้งซัพ แล้วก็ด่ากูกับแม่ว่าโง่ โดนหลอก ซัพวางยา ไม่อยากให้เราโต มันอิจฉาบริษัทเรา ด่าๆๆได้แบบติดกันหลายชั่วโมงไม่มีพัก
เวลาไปเที่ยว กินข้าวกันก็ด่าคนนั้นคนนี้ตลอดเวลา ด่าเรื่องงาน(ที่จริงๆตัวเองผิด)บ้าง ด่าอาหาร ด่าคนเดินผ่านไปมา ด่าอากาศ ด่าสภาพแวดล้อม ด่าไปทั่ว
ทำให้กูรู้สึกระแวงเวลาจะต้องคุยอะไรกับพ่อมาก แค่ได้ยินเสียงก็รู้สึกอึดอัด หายใจไม่สะดวก มือสั่น ทำไรไม่ถูก บางทีกูถึงขั้นเห็นสายเข้าเป็นพ่อ ก็คือนั่งมองมือถือ ไม่รับสาย จนกว่ามันจะขึ้นมิสคอล
เวลาคุยกับพ่อกูเหมือนเล่นเกมในหัว สิ่งที่กูพูดออกไปแทบไม่มีความคิดจริงๆของกู แต่กูแค่พยายามหาสิ่งที่คิดว่าตอบไปแล้วพ่อจะอารมณ์ดี พ่อจะถูกใจ จะไม่ด่ากู
รู้สึกแย่ชิบหาย กูไม่ได้เกลียดเขา อายุเขาก็มากแล้ว รู้สึกว่าอยากใช้ชีวิตให้มีความสุขด้วยกัน คนในครอบครัวสุขภาพไม่แย่ หนี้ก็ไม่มี เงินก็พอมีใช้ไม่ลำบาก
ทำไมเราต้องเจอกันแล้วมีแต่การสร้างทุกข์ขึ้นมาทั้งที่ครอบครัวเราก็ไม่มีปัญหาอะไรเลย กูไม่อยากเกลียดการคุยกับพ่อแบบนี้เลย แต่มันเป็นไปเองจริงๆ