>>875 กูกะมึงมีจุดร่วมกันอยู่อย่างคือถูกสังคมคาดหวังให้เก่ง ต้องคอยพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ พอทำไม่ได้ หรือทำได้ไม่ดีพอก็จะไม่มีความสุข เนี่ยแหละคือชีวิตผู้ใหญ่ที่กูอยากหนี แต่รูปแบบสังคมมันเป็นแบบนี้กูก็ไปไหนไม่ได้ โดยเฉพาะในประเทศนี้ที่อะไรๆก็ดูจะแพงขึ้นไปหมดจนหามาได้เท่าไหร่ก็ไม่พอเติมเต็มชีวิตตัวเองอ่ะ สุดหมายเหมือนกูอยู่บนลูวิ่งสายพานที่ถ้าหยุดวิ่งเมื่อไหร่กูจะโดนลากลงนรกทันทีอ่ะ
คือวัยเด็กกูอยากไปต่างประเทศ อยากไปเล่นหิมะ อยากเล่นเซิร์ฟ ปีนเขา เข้าป่า จดบันทึกการเดินทาง แต่พอมาดูเงินตอนนี้เมื่อเทียบกับภาระ และความเสี่ยงในอนาคตเพราะสวัสดิการในประเทศทรีตกูยังกับสวะ มันไม่สามารถจริงๆว่ะที่จะพาตัวเองออกไปผจญภัยใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ แค่เดินทางท่องเที่ยวในประเทศด้วยระบบคมนาคมเหี้ยๆ แม่งก็ไม่เอื้อให้กูออกไปใช้ชีวิตที่ไหนเลยด้วยซ้ำ กูไม่กล้าใช้เงินซื้อประสบการณ์แพงๆ เพราะกูกลัวว่ากูจะวิ่งหนีค่าครองชีพไม่ทัน กูเลยต้องพยายามเก็บเงิน วางแผนอนาคต ผ่อนบ้าน พยายามทำให้ตัวเองมีรากฐาน แต่เวลาเดียวกันกูก็กลัวว่าช่วงเวลามันจะผ่านไปจนรู้ตัวอีกทีกูก็แก่หง่อมไม่สามารถทำไรอย่างที่อยากทำได้แล้ว ความลำบากมันน่ากลัวเว้ย สุดท้ายกูก็หมกมุ่นอยู่กับการทำไงให้ตัวเองมีเงินเดือนเกิน 5 หมื่นให้ได้ เพื่อที่จะรวยพอไปใช้ชีวิตแบบไม่ต้องกังวลซะทีจนต้องกดดันตัวเองแบบนี้
ปัญหาแบบผู้ใหญ่แม่งซับซ้อน และมืดแปดด้านเหี้ยๆ เพราะกูไม่สามารถยอมให้ตัวเองล้มได้เลยอ่ะ แต่ตอนเด็กกูไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรแบบนี้เลย ชีวิตเด็กแม่งไม่มีอิสระเพราะถูกพ่อแม่ตีกรอบก็จริง แต่ปัจจุบันกูก็ยังถูกระบบตีกรอบอยู่ดี ต่างกันคือตอนเด็กอย่างน้อยไม่ไหวก็ยังกลับไปหาพ่อแม่ได้ แต่โตแล้วต้องดูแลตัวเองจะเอาแต่หวังพึ่งคนอื่นไม่ได้อ่ะ กูก็เลยอยากกลับเป็นเด็ก อยากมีความสุขกับเรื่องง่ายๆโดยไม่ต้องคิดถึงภาระ และแผนการใช้ชีวิตแบบทุกวันนี้อ่ะ กูเหนื่อย