แก คือมันมีโมเม้นต์นึงที่แกทำให้เราแล้วเราก็ไม่เคยลืมได้เลย ตอนนั้นที่เราติดตามแกบ่อยๆ พยายามเข้ากลุ่มแกงค์แกแม้จะเป็นเพื่อนคนละเซคกัน ใครๆก็ดูออกแหละว่าเราจะจีบแก เออ ใช่เว้ย ไม่ปฏิเสธ และแกก็เหมือนจะเปิดใจนะ แต่ผิดที่เราเองไม่กล้าพอ ไม่บ้าบิ่นพอจะขอแกเป็นแฟนแม่งในวันนั้นเลยเว้ย สุดท้าย มันก็ลงเอยมาที่เป็นแค่คู่แลป คู่จิ้น คู่ทาย ของแกงค์แกและแกงค์เรา เรายอมแพ้แกเลยเว้ย คืนนั้นที่แกมาหาเราที่หออ่ะ เราคิดย้อนไป มันคือโอกาสสุดท้ายจริงๆ และเราแม่งโง่เว้ย โง่จนไม่ทำอะไรสักอย่าง ไม่กล้าจะบอกความรู้สึกในใจไปกับแก ไม่กล้าพูดกันตรงๆ ไม่กล้าอธิบายเรื่องราวต่างๆที่เราทำ แต่แกดิ แกแม่งโคตรเก่ง แกมาชวนเราไปปั่นจักรยานกัน แล้วแก็บอกว่า "เราน่าจะเป็นแฟนกัน" ตอนนั้นเราดีใจมากจนกลั้นน้ำตาไว้เลยทำหน้าตึงๆ แกก็แซวว่า หน้าเครียดทำไม แล้วแกก็มาที่หอเรา แกนอน แกถามว่าจะไม่เจอกันแล้วนะ เราเข้าใจเว้ย เรารักแกมาก เราอยากดูแลแกมากๆ อยากเป็นรอยยิ้มของแกไง แต่ตอนนั้นเหมือนเราแม่งโง่มาก ได้แค่เพียงบอกว่า ดึกแล่ว กลับไปนอนมะ แต่ใจเราแม่งอยากให้แกอยู่ต่อไง อยากจับมือ อยากจูบ อยากเล่าเรื่องทุกๆอย่างให้ฟัง อยากอธิบายว่าทำไมแลปแกได้ของดีๆตลอด เพราะเราไปจองให้ไง อยากอธิบายว่าทำไมชีทสรุปของแกมีวางไว้ที่หอโดยไม่ต้องซื้อ เพราะเราซื้อต่อรุ่นพี่แล้วไปวางให้ไง อยากอธิบายว่าวาเลนไทน์ทำไมแกได้ดอกไม้ช่อใหญ่มากจากไลน์แมน แต่ไม่รู้ชื่อคนส่ง ก็คนส่งคือคนที่ชวนแกกินบิงซูเย็นวันนั้นไง แต่สุดท้ายเราก็ต่างแยกย้ายไป แต้เราไม่ไปไหนหรอก เราเฝ้าดูแกอยู่ตรงนี้เสมอนะ ไอเป็ด.
;)