กูอยากมาแชร์ประสบการณ์การโดนแย่งแฟนครั้งแรกของกูหน่อย ย้อนกลับไปสมัยกูยังเป็นเด็กมหาลัยวัยปั่นกระเจี๋๊ยว
ตอนนั้นกูอายุ 21 มีเพื่อนสนิทหนึ่งคนชื่อไอปอง กูมีแฟนชื่อน้องจีน เป็นรุ่นน้อง กูคบกันมา2ปีกว่าๆตอนสมัยกูอยู่ปี2
ด้วยความที่ว่าแฟนกูไปไหนกูก็ไปด้วยแล้วจะมีเพื่อนสนิทกูไอ้ปองนี่แหละไปด้วยกันตลอด ซึ่งประสาบ้านๆก็คือแฟน
มีเพื่อนสนิทชื่อปองไปด้วยในขณะเดียวกัน พวกกูสนิทกันมากจนถึงขั้นช่วงนั้น ใครลำบากอะไรก็จะเฮโลไปช่วยเหลือ
กันหมด ที่บ้านขาดคนงาน บ้านครอบครัวแย่ พวกกูก็จะไปทำงานหาเงินมาค้ำจุนกัน วันหนึ่งตอนกูอยู่ปี4 วันนั้นกูมีคลาส
เช้าแต่ไอ้จีนกับไอ้ปองมีคลาสตอนบ่าย แต่กูท้องเสียระหว่างทางเลยขับรถกลับหอมา ด้วยความที่ว่าหอพักห้องกูกับ
มหาลัยอยู่ไม่ไกลกัน กูเข้ามาได้ยินเสียงกุกกักๆ เหมือนคนกระแทกของแรงๆ ซึ่งตอนนั้นห้องกูมีแต่แฟนกูอยู่ ไม่ก็ขโมย
ขึ้นห้อง จังหวะนั้นกูคิดว่าแฟนกูรื้อของอยู่ กูเลยเคาะประตูแรงๆว่า "เฮ้ย จีนอยู่รึเปล่า!" เสียงที่ตอบกลับมาดูลนลานสัสๆ
มันตอบว่า ก...กิต ทำไมกลับมาเร็วล่ะแปปนึงนะ ด้วยเสียงลนลาน จังหวะนั้นหัวใจกูเต้นเร็วมากกูไม่คิดอะไร คว้ากุญแจ
มือสั่นๆ จนแทบจะทำกุญแจตกลงบนพื้นด้วยความตกใจ +กับลุ้นด้วย พอกูไขกุญแจเข้าไปนั่นแหละ ชัดเลย ไอ้ปองกับ
ไอ้จีนอยู่ด้วยกันในสภาพที่ว่า ไม่ต้องบอกก็รู้ กูเงียบอึ้งไปซักพัก ในใจกูน้ำลายในปากกูแทบจะแห้งเหือดจนเป็นสายเลือด
หลั่งออกมา กูนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จนไอ้ปองรีบเดินออกมาบอกกูว่า "เห้ย กูขอโทษ" กูชอบน้องมันมานานแล้ว กูพยายามจะ
บอกมึงอยู่ กูไม่ตอบเหิ้ยไรทั้งนั้น มันบอกกูว่า อยากจะต่อยกูก็ต่อยเลย เพราะกูทำผิดกับมึงจริงๆ กูแบบพูดอะไรไม่ถูก กูกำ
หมัดแน่น กูวางกุญแจห้องไว้ แล้วบอก มึงอยู่กันไป2คนเลยนะ กูไปแล้ว ไอ้ปองที่เหวอๆมันตะโกนบอกกู "เฮ้ย มึงโกรธกู
หน่อยสิวะ กูทำเหี้ยกับมึงนะเว้ย" กูไม่แม้แต่จะหันหลังไปตอบ กูเดินออกปิดประตูพลางนึกถึงความทรงจำที่มีร่วมกันมา
ระหว่างกูกับพวกมัน ซักพักกูได้ยินเสียงประตูห้องกูเปิดออกขณะที่คนที่ออกมาไม่ใช่ใครแต่เป็นจีน กูเลยพูดไปด้วยเสียง
สั่นเครือ มีอะไรจะคุยกับกูอีกล่ะ จีนไม่ตอบอะไร มันหยิบกุญแจในมือกำไว้แน่น มันแทงเข้าที่ท้องของกูอย่างจัง จังหวะนั้น
กูแทบกระอักเลือดแต่พยายามตั้งสติ "กูว่าแล้ว เป็นแกเองสินะที่แฝงตัวกับกลุ่มมนุษย์โลกเพื่อยึดครองโลกของเรา" มันนิ่ง
เงียบ ไม่ตอบ มันแสยะยิ้มคิดว่าฆ่ากูได้แน่ จีนส่งสัญญาณมือ พริบตานั้นประตูห้องต่างๆเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดกระโจน
ออกมาหมายจะปลิดชีพกู กูเห็นสีหน้าของไอ้ปองผ่านประตูบานนั้น มันดูมีความสุขมากที่กำลังเห็นกูจะตาย กูพูดออกด้วย
รอยยิ้ม "มึงคงสงสัยสินะที่ทำไมกูไม่โกรธ" "นี่คือความลับของกูไอ้ปอง" "กูโกรธอยู่ตลอดเวลา" พริบตานั้นนร่างกายกูเป็น
สีเขียวใหญ่ยักษ์ ไล่ฟาดพวกมันจนแตกกระเจิง จีนดูตกใจในพลังของกูมาก จนรีบกระโจนออกจากหน้าต่าง กูไม่รอช้ากระโดด
ตามไปหยิบขามันมาฟาดกับพื้นถนน ไอ้ปองคิดว่า ท่าไม่ดีแล้วเลยรีบเข้ามายับยั้ง แต่สายไปเสียแล้ว พลังของกูมันมากเกิน
กว่าใครซักคนจะหยุดยั้งได้ กูใช้พลังของกูทุบมันจนแหลกละเอียดไม่ไหวติง โทรศัพท์ของกูดังขึ้นอีกครั้ง ปลายสายถามกูว่า
"เป็นอย่างไรบ้าง.." น้ำตากูไหลเป็นสายเลือด กับน้ำเสียงที่ไม่ได้ยินมาเสียนาน กูตอบกับอย่างแผ่วเบา "สำเร็จครับ หัวหน้า
..พวกมันถูกกำจัดหมดแล้ว ผมกำลังเดินทางกลับดาวของพวกเราครับ" จบช่วงเวลาการเดินทางเป็นสายลับอวกาศแบบกู