กูมีคำถามที่ค่อนข้างปสด.จะมาถามพวกมึงหน่อยว่ะ กูตกงานมาตั้งแต่เดือนเมษา ระหว่างนั้นกูก็หาอะไรทำก๊อกแก๊กไปเรื่อยอย่างเช่นขายของกินเล่นเล็กๆน้อยๆที่หน้าบ้าน แบบพวกลูกชิ้นทอด น้ำแข็งไส แล้วก็ขายอาหารออนไลน์ผ่านพวกแกรป ไลน์แมนไรงี้ด้วย รายได้ไม่ได้ดีเป็นกอบเป็นกำหรอก แต่ก็พออยู่ได้ พอจ่ายค่าน้ำค่าไฟกับซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันแบบนิดหน่อยได้ ดีที่กูไม่มีหนี้สินอะไรเยอะแยะ มีแค่ค่าบัตรเครดิตอยู่ประมาณสองหมื่นก็ค่อยๆทยอยจ่าย
สิ่งที่กูได้กลับมาคือเวลาที่อยู่กับครอบครัว และสุขภาพจิตดีมาก กูไม่ต้องตื่นหกโมงรีบอาบน้ำตาลีตาเหลือกไปขึ้นรถไฟฟ้าให้ทันเวลางานแล้ว แต่อาจจะต้องรีบตื่นไปจ่ายตลาดตอนตีห้ารับของมาขาย เตรียมวัตถุดิบ ตอนเย็นๆก็ขายของ แต่กูก็รู้ว่าอาชีพนี้มันเลี้ยงตัวกูกับพ่อแม่ในระยะยาวไม่ได้ว่ะ เช่นจะซื้อรถซื้อบ้านไรงี้ก็คงไม่ไหว ไหนจะเจ็บป่วยมาไรงี้อีก และกูก็ร่อนใบสมัครงานเรื่อยๆ ไปสัมภาษณ์เรื่อยๆ แต่ระหว่างนี้กูก็ไปลงเรียนพวกฝึกอาชีพไว้ กูอยากเปิดร้านเพนท์เล็บน่ะ แต่อยู่ในขั้นเพิ่งเริ่มต้นเรียน กูคิดเอาไว้ว่ากูเรียนฝึกอาชีพเสร็จก็จะไปสมัครงานร้านเพนท์เล็บแบบเป็นลูกจ้างเอาประสบการณ์ก่อนแล้วค่อยเปิดร้านเอง รายได้ก็คงน้อย แต่เพราะกูชอบเลยคิดว่ายังไม่น่าเป็นปัญหาสำหรับกูในตอนนี้เท่าไหร่
แล้วเมื่อต้นเดือนมีบริษัทที่กูเคยไปสัมภาษณ์ไว้เมื่อเดือนพฤษภาเขาโทรมาตอบรับกูทำงาน ใจนึงกูก็ดีใจนะที่ได้งาน แต่อีกใจกูก็ไม่อยากไปทำว่ะ เพราะกูไม่ชอบสายงานเดิมของกูเลยซักนิด แต่ถ้ากูได้งานนี้ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องรายได้อะ เพราะประสบการณ์กูก็ 10ปี+ เงินเดือนดีพอประมาณเลยล่ะ แต่มันเครียดมาก ตอนกูทำงานกูอยากลาออกทุกวันและมันทำให้กูป่วยเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ต้องกินยาซึมเศร้าเยอะแยะ แต่ให้กูไปทำสายอาชีพอื่นก็ไม่มีความรู้ที่จะไปทำแล้วว่ะ ถ้าจะเริ่มใหม่ก็ต้องรับเงินเดือนแบบเด็กจบใหม่คือหมื่นห้าเลย พอลองปรึกษาคนที่บ้านดูเขาก็บอกให้กูเลือกความมั่นคงดีกว่า ร้านเพนท์เล็บของกูมันก็ยังไม่เห็นโอกาสและไม่เห็นความแน่นอนว่ะ ทำเป็นอาชีพเสริมไปก่อนก็ได้ เก็บเงินจากงานประจำให้เป็นทุนไว้แล้วพอมันมั่นคงดีแล้วค่อยเปิดร้าน
บ้านกูเขาพูดถูกนะ กูก็เห็นด้วยกับเขา แต่ถ้ากูตอบรับเข้าทำงานประจำมันคงทำให้กูกลับไปเครียดและไปกินยาซึมเศร้าอีก แต่ไม่มีเงินก็เครียดว่ะ สองจิตสองใจมากว่าจะเอายังไงกับชีวิตดี