คนเราจะใช้ชีวิตอยู่โดยไม่ต้องมีความสุขได้มั้ย?
หมายถึงไม่ต้องถึงกับมีความสุข แต่ก็แค่ไม่ทุกข์ เหมือนพออยู่ได้ไปวันๆ ตื่นมามีข้าวกิน ตอนนอนมีที่ให้นอน ไม่เจ็บป่วยร้ายแรง
ชีวิตคนเรามันต้องการแค่นี้หรือเปล่า?
ความสุขมันเป็นส่วนเกินหรือเปล่า ถ้าหากความสุขมันยากขนาดนั้น ทำไมคนเราต้องโหยหามันด้วย แค่ไม่ทฺกข์ก็น่าจะพอแล้วนี่?
ชีวิตเคยอยากมีความสุขมากๆ แต่พอผ่านจุดที่แย่ที่สุดก็รู้สึกเข้าถึงปรัชญาชีวิตอย่างบอกไม่ถูกเลยอะ อยลกหาคนdiscussเรื่อง”การมีชีวิต”มากๆ
ไม่ต้องบอกกุนะว่าตอนนี้คิดว่าแย่แล้ว มันอาจจะมีเรื่องที่แย่กว่านี้อีกก็ได้ เพราะกุก็คิดงั้น