"แม่ถามผมว่า อยู่ไปได้อย่างไรในห้องสภาพแบบนี้ ทุกอย่างกระจัดกระจายเต็มไปหมด ที่นอน หมอน ผ้าห่ม เลอะเทอะไปหมด ส่วนตัวผมเคยไม่อาบน้ำสระผมนานสูงสุดถึง 7 วัน แต่อาจจะมีแปรงฟันบ้าง (หัวเราะ) ตอนนั้นผมโฟกัสแค่ว่า ขอมีชีวิตเพื่ออยู่เล่นเกมต่อก็พอ ส่วนเรื่องอดหลับอดนอนเพื่อเล่นเกมนั้น ผมเคยเล่นติด ๆ กันสามวันแบบไม่ลุกไปไหน เวลาหิวก็สั่งพวกจังก์ฟู้ดมากิน พิซซ่า ไก่ทอด แฮมเบอร์เกอร์ อะไรที่กินง่าย ๆ เร็ว ๆ " คุณเคี้ยง กล่าว
คุณเคี้ยงกล่าวต่อว่า หลังจากที่คุณแม่เห็นสภาพห้องก็ประกาศเลยว่า จะไม่นอนด้วยเด็ดขาด และให้ย้ายออกไปอยู่ที่อื่น โดยคุณแม่พาตนไปนอนโรงแรมด้วยกันประมาณ 1 สัปดาห์ แต่ทั้งนี้ถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิด แต่พอจังหวะที่แม่ออกไปซื้อของตนก็แอบไปเล่นเกมจนได้
"ตอนนั้นเราอยากเล่นเกมอย่างเดียว ถ้าถามว่าอยากเลิกไหม คืออยากเลิกมาก แต่มันทำไม่ได้ และไม่คิดว่าตัวเองติดเกม สำหรับอานุภาพของเกมที่ทำให้ผมติดได้ขนาดนี้ ด้วยความที่ว่าผมเป็นคนอยากเอาชนะอยู่แล้ว และชอบต่อสู้ อีกอย่างในโลกของเกม ผมเป็นคนที่ประสบความสำเร็จ มีแต่คนรู้จัก เป็นเบอร์หนึ่งขั้นเทพที่ใคร ๆ ก็ยอมรับ และเล่นชนะทุกคนในมหาวิทยาลัย เอาชนะคนเล่นเกมขั้นเซียนจากเกาหลีใต้ จากคนที่อยู่อันดับ 20 สามารถขึ้นนำพวกเขาจนเป็นอันดับ 1 ด้วยการทุ่มเทหาวิธีการที่เอาชนะอยู่หลายเดือนเลย" คุณเคี้ยง กล่าว
ในที่สุดความฝันของครอบครัวที่อยากให้คุณเคี้ยงเรียนจบเป็นนักเรียนนอกก็ต้องถูกพับลง เพราะคุณแม่และคุณพ่อตัดสินใจว่า ต้องพาลูกกลับประเทศไทยเพราะกลัวกู่ไม่กลับ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่สามารถทำให้คุณเคี้ยงเลิกเล่นเกมได้ แถมยังติดหนักมากขึ้นกว่าเดิม โดยคุณเคี้ยงเล่าว่า ตอนที่อยู่อังกฤษตนคิดว่าเป็นเซียนขั้นสุดแล้ว แต่กลับมาที่ไทยมันมีคนเก่งและเทพมากกว่าตนเต็มไปหมดเลย คราวนี้ก็ยิ่งเพิ่มไฟในการเอาชนะ นั่งหาวิธีบุกสู้ ฝึกฝนและวางแผน กลายเป็นว่าโฟกัสเรื่องนี้มากขึ้นกว่าเดิม
และในระหว่างที่คุณเคี้ยงทำทุกวิธีเพื่อจะเล่นเกมชนะ ขณะเดียวกันทางคุณพ่อและคุณแม่ของคุณเคี้ยงก็ทำทุกวิถีทางเหมือนกันที่จะทำให้คุณเคี้ยงเลิกเล่นเกม โดยคุณเคี้ยงเล่าต่อว่า ตนเล่นเกมทั้งวันทั้งคืน บ้างก็นอนเล่นบ้าง ส่วนคุณพ่อก็หาวิธีที่ทำให้ตนผละออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยการพาไปเที่ยวต่างจังหวัดซึ่งแต่ละครั้งก็ไปนาน ๆ ... ตอนนั้นตนรู้สึกเลยว่าอาการเหมือนจะลงแดงมันเป็นอย่างไร พอกลับบ้านมาเพียงแค่ตนเห็นคอมพิวเตอร์ตั้งอยู่ก็มือไม้สั่น อยากจะเล่นจนใจจะขาด ด้านคุณพ่อก็พยายามใช้ทั้งไม้แข็งไม้อ่อน แต่ก็ไม่ได้ผล โดยบอกกับตนว่า พ่อหมดเงินไปหลายล้านเพื่ออยากให้ลูกเรียนจบ แต่ก็มาติดเกมขยะพวกนี้...
คุณเคี้ยง เล่าอีกว่า สรุปคุณพ่อก็ห้ามเอาคอมพิวเตอร์ไว้ในห้อง ให้ตั้งไว้กลางบ้านเลย ถ้าเล่นก็จะได้มีคนเห็น ซึ่งมีอยู่ครั้งหนึ่งที่แสดงให้เห็นถึงการควบคุมตัวไม่ได้ของตน คือ น้องที่บ้านเขาต้องการใช้คอมฯ ด้วย เพราะจะต้องทำงาน แต่ตนกำลังติดพันกับการต่อสู้อยู่ จึงบอกไปว่าขออีก 20 นาที พอครบ 20 นาที น้องก็เดินมาแต่ตนก็ยังเล่นไม่เสร็จ เพราะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม แล้วจู่ ๆ น้องเขาก็มาดึงปลั๊กคอมฯ ออก อะไรที่ตนต่อสู้มามันหายไปกลางคัน ตนเลยโมโหมาก จึงทุ่มหน้าจอลงกับพื้นแบบควบคุมอารมณ์อะไรไม่ได้เลย