>>636 กูก็พูดจริงนิ ใครบอกช่วงแรกมันอืดมันช้าเพราะมันค่อย ๆ เซตเรื่องกูก็ไม่เถียงนะ หลายเรื่องที่ดี ๆ สนุก ๆ ก็มีช่วงแรกที่ช้า ๆ อืด ๆ เหมือนกัน แต่มันเล่าได้น่าสนกว่า สนุกกว่าวูวาเยอะ ในวูวาบางอย่างกูก็รู้สึกว่าไม่ต้องเล่าด้วยซ้ำ(โดยเฉพาะของจากเจ้าเมืองเนี่ย กูว่าตัดเหลือแค่นาฬิกาแดดกับใบไม้ก็ได้มั้ง นอกนั้นกูว่าไร้สาระชิบ รู้ไปทำไมก็ไม่รู้ เอาเวลาส่วนนั้นไปลงกับตัวละครอื่น ๆ ที่มาช่วยสู้ในสงครามบทท้ายอย่างตาลุงหมัดไม่ก็เต๋าฉียังจะดีกว่า ช่วงรวมพลจะได้รู้สึกดีกว่านี้หน่อย)
ส่วนคอมพาเนียนสตอรี่ ถึงตอนนี้กูก็ยังยืนยันคำเดิมว่านายพลดีที่สุด อีเชิดสิงโตมันเบสิค ซึ่งไม่แย่แต่ก็ไม่ได้หวือหวาน่าจดจำ ส่วนยินหลินเหมือนอยากเล่นท่ายากเกินแล้วดันเฟล แม่งหักมุมแข่งกับหนังลุงมาโนชจนตลก จะมีแค่ช่วงท้ายที่คุยกันเดี่ยว ๆ ที่พอไปวัดไปวา ในความรู้สึกกู กูรู้สึกว่ามันมีต้นเหตุที่ เอ่อ... แปลกประหลาดในหลายแง่ จนพาให้กูก็รู้สึกว่าบทพูดช่วงท้ายแม่งก็แปลกไปด้วย อารมณ์กูตอนเล่นคือเดจาวูเควสไรเดนเลย ไรเดนพาร์ทแรกสำหรับกูคือหนึ่งในเควสที่เนื้อเรื่องเหี้ยอันดับต้น ๆ ในความทรงจำการเล่นเกนชินของกูเลย แต่พอมาพาร์ทสอง ถ้าตัดสินแบบเอกเทศน์ ไม่สนพาร์ทแรก มันก็เป็นหนึ่งในเควสที่เนื้อเรื่องดีอันดับต้น ๆ ของเกนชิน ซึ่งตอนกูเล่นพาร์ทสองตอนนั้น กูก็รู้สึกแปลกประหลาดเหมือนตอนท้ายเควสยินหลินเลย จะรู้สึกดีก็ดีไม่สุดเพราะจุดเหี้ยที่มันมาจากบทก่อนหน้า มันแรงเกินจนมองข้ามไม่ไหว
ถ้าให้ชมเกมนี้เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง กูก็ยังคิดว่ามันทำคัทซีนดีนั่นแหละ ถึงช่วงท้ายที่ตัวเอกได้พลังใหม่ ถ้าหยุดคิดก็จะสงสัยว่ามันมาไงก็เหอะ แต่ตอนเล่นจริง พอคัทซีนมันเล่นใหญ่ คนเล่นบางส่วนจะรู้สึก epic ก็ไม่แปลก แค่พอหยุดคิดเท่านั้นแหละ แม่งแปลก ๆ กร่อย ๆ ทันที(ซึ่งกูยอมรับว่ากูก็รู้สึกมัน epic ตอนเล่นนะ แต่พอหยุดคิดสักหน่อยก็เอิ่มเหมือนกัน แต่หลาย ๆ เรื่อง หลาย ๆ เกมก็เป็น ให้ฟีลลิ่งตอนนั้นนำไปก่อน โลจิคค่อยมาทีหลัง)