ดึกแล้วเราก็ยังไม่กลับ นอนเราก็นอนไม่หลับ
เกือบจะเวลาเช้า ในคืนที่เหน็บหนาว
คุยกันถึงเรื่องเก่าๆ วันที่เราไม่เหลือใคร
เย็นมือคล้ายๆ มันสั่น มองเธอแล้วใจยังหวั่น
กอดสักทีได้ไหม แต่ก็ข่มใจไว้
ความจริงฉันคงไม่กล้า ปล่อยให้มันผ่านพ้นไป
และช่วงเวลา ไม่รู้อะไร
ที่มากดดันให้ฉันได้เฉลยในใจ ไม่กล้าจะเอ่ย
ให้ฉันได้พูดไปอย่างนั้น
ว่าฉันนั้นรักเธอ ก็ปากมันเผลอไป
ในเวลาที่สองเราอ่อนไหว ได้ตัดสินใจพูดคำว่ารัก
และฉันไม่รู้ตัว ได้แต่ยอมรับมัน
เก็บคำบางคำซ่อนไว้ว่าใจฉันนั้นรักเธอ ฉันเผลอออกไป