#ลีครางดาว
♦นักบุกเบิก และ โฮตารุ♦
.
โฮตารุ : สนุกมั้ยคะ?
.
โฮตารุ : ในแดนแห่งฝันเพนาโคนี่ 'ชั่วยามแห่งทองคำ' ช่างยิ่งใหญ่สุดๆ เลยใช่มั้ยล่ะคะ?
.
— ไม่แย่เลยล่ะ ทุกอย่างที่นี่เหมือนอยู่ในฝันจริงๆ เลย
.
โฮตารุ : ใช่แล้วค่ะ แดนฝันช่างแสนอบอุ่นและใจกว้าง... เหมือนกับที่ [ตระกูล] เป็นเลยล่ะ
.
— เธอดูเศร้าๆ นะ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า...?
.
โฮตารุ : ไม่ได้เศร้าหรอกคะ เพียงแค่... โลกแห่งฝันมันช่างใจดีเกินไปก็เท่านั้นเอง
.
— ก็ปกตินะ ไม่เท่าโลกที่ฉันเคยไปพบหรอกน่า
.
โฮตารุ : สมกับเป็นผู้มาเยือนนิรนามเลยนะคะ แต่สำหรับฉัน... ความ 'สามัคคี' ของตระกูลได้สร้างโลกแห่งนี้ขึ้น ทำให้ความฝันกลายเป็นดั่งพี่น้องภราดรภาค เหมือนกับเป็นครอบครัวจริงๆ
.
โฮตารุ : มันช่างแสนกว้างใหญ่และลึกดิ่ง ราวกับมหาสมุทรที่ไม่มีวันรับรู้ว่าใครกันที่ต้องจมดิ่งในก้นบึ้ง
.
โฮตารุ : ...ฉันดีใจจริงๆ นะคะที่คุณยื่นมือเข้ามาช่วยฉัน เพราะอย่างงั้นฉันถึงสามารถแนะนำแดนสวรรค์แห่งนี้ที่ยอมรับในตัวฉันให้คุณได้รู้จัก ถึงแม้ว่าตัวฉันจะไม่เกี่ยวข้องกับที่แห่งนี้ แต่ฉันก็รักใคร่มากจนอยากแบ่งปันให้คนอื่นๆ ด้วยค่ะ
.
— เธอไม่ใช่คนของที่นี่งั้นเหรอ?
.
โฮตารุ : ฉันเป็นค่ะ... อย่างน้อยก็ตอนนี้...
.
— อย่าผูกใจกับสิ่งแบบนี้นักเลย
.
โฮตารุ : ถูกของคุณ... แต่เวลาที่คนเราไม่เหลือสิ่งใดให้พักพิงแล้ว มนุษย์ก็มักอย่างหาสถานที่ที่ตัวเองจะอิงแอบได้นี่คะ
.
— อย่าบอกนะว่า... เธอเป็นคนชอบเก็บกด?
.
โฮตารุ : ไม่ใช่...สิ...คะ...
.
โฮตารุ : {ชื่อผู้เล่น} ช่วยเข้ามาใกล้ฉันหน่อยได้มั้ยคะ? มาให้ใกล้ชิดที่สุดเลยนะ ฉันมีเรื่องอยากถามคุณหน่อย...
.
โฮตารุ : ขอโทษนะคะ... แต่คุณมาที่เพนาโคนี่คนเดียวหรือเปล่า?
.
— ฉันมากับเพื่อนๆ น่ะ
โฮตารุ : อย่างงั้นหรอคะ...
.
— ฉันแยกมาคนเดียวนะ
โฮตารุ : เข้าใจแล้วค่ะ...
.
— ถามแบบนี้ทำไมเหรอ
.
โฮตารุ : คุณอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้ แต่ที่ฉันพาคุณเดินอ้อมไปมาก็เพราะว่า...
.
โฮตารุ : มีคนกำลังแอบตามคุณอยู่ค่ะ...
.
โฮตารุ : อย่าหันกลับไปมองนะคะ ฉันมั่นใจว่าคนๆ กำลังมุ่งเป้ามาที่คุณอยู่ ตั้งแต่ที่เราแยกกับคุณกัลลาเกอร์แล้วล่ะค่ะ
.
โฮตารุ : ตอนแรกฉันก็นึกว่านั่นคือเพื่อนของคุณ แต่ดูท่าจะเข้าใจผิดสินะคะ
.
โฮตารุ : คนที่แอบตามคุณอยู่สูงราวๆ 180 เซนติเมตร รูปร่างสูงใหญ่เหมือนคนที่ฝึกฝนการต่อสู้มาอย่างแน่นอน ก้าวย่างแต่ละครั้งก็ยาวมาก แต่กลับไม่มีเสียงฝีเท้าเลย น้ำหนักเท้าที่เดินลงพื้นก็เบาจนไม่ทิ้งรอยไว้ซักนิด...
.
โฮตารุ : ...ดูท่าจะชำนาญการต่อสู้พอตัว น่าจะเป็นสายต่อสู้ประเภทลอบสังหาร ถึงมือจะกว้างแต่ก็มีนิ้วที่เรียวยาวและว่องไว บางทีคิดว่าคนๆ นั้นคงจะใช้อาวุธประเภทมีดบ่อยครั้งมาก...
.
โฮตารุ : คุณรู้จักคนที่แต่งกายแบบนี้มั้ยคะ? เสื้อนอกสีไวน์แดง ตาสีเขียว ผมสีน้ำเงินเข้ม...
.
โฮตารุ : แย่ล่ะ... เขาเข้าประชิดแล้ว!
.
แซมโพ : โอ๊ะโย๋ นี่มันคุณลูกค้านี่นา~ ไม่เจอกันนานเลยนะคร้าบ!
.
แซมโพ : ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอคุณที่นี่ กระผมนี่มันดวงดีจริงเชียว
.
— แซมโพ!?
.
แซมโพ : ใช่แล้วคร้าบ แซมโพ สหายรักสหายเก่า ถ้าพบของปลอมยินดีคืนเงิน!
.
— ทำไมถึงอยู่ที่นี่!?
— ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย...
แซมโพ : ล้อกันเล่นรึไง ที่นี่เพนาโคนี่นะ ยังไงก็ต้องฝันอยู่แล้ว!
.
แซมโพ : ตกใจมั้ยที่เจอกระผม ต้องขอบคุณพวกคุณเลย ยาร์ลิโอ-ซิกส์ถึงได้ออกสู่ทะเลดวงดาวแบบนี้!
.
โฮตารุ : เอ่อ... คนนี้ใครเหรอคะ?
.
แซมโพ : ไม่เอาน่าคุณหนูมิสึกิ จำกระผมไม่ได้แล้วเหรอ? ไอ้กระผมก็อุตส่าห์ยื่นมือช่วยในเบลโลบอคตั้งเยอะแต๊ๆ...
.
— เธอคือ โฮตารุ เป็นไกด์นำทางของฉันเอง
— นี่เธอเหมือนมิสึกินาโนะกะเหรอเนี่ย?
.
โฮตารุ : ฉันชื่อโฮตารุ เป็นศิลปินจากตระกูลไอริชค่ะ