#ลีครางดาว
✨บทสนทนาระหว่างนักบุกเบิก กับ "Galaxy Ranger" โยมิ✨
///ไม่ใช่แปลไทย Official///
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
โยมิ : จงตื่นขึ้นและออกไปจากที่นี่ซะ จงลืมการพบเจอของเราครั้งนี้ และกลับไปยังที่ๆ คุณจากมาเถอะ
.
โยมิ : แต่ก่อนจะต้องแยกทางกัน ฉันอยากถามอะไรหน่อย...
.
โยมิ : ถึงจะดูแปลกๆ หรืออาจหยาบคายกับคุณ แต่ว่า..
.
โยมิ : เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?
.
— บางทีนะ...
— คิดว่าไม่นะ
— ไม่รู้สิ
— หมายความว่าไง?
— เกิดอะไรขึ้นกันแน่...
.
โยมิ : คุณทำให้ฉันนึกถึงคนๆ นึงเมื่อครั้งอดีต... ในภาพความจำแสนเลือนลาง เขาคนนั้นชักดาบเข้าหาฉัน... เป็นฝันที่แปลกประหลาด ที่หวนนึกถึงแต่คว้าไว้ไม่ได้...
.
โยมิ : ขอถามคุณอีกสองสามข้อได้มั้ย? คือฉัน... มีปัญหาด้านการจดจำสิ่งต่างๆ ดังนั้นแทนที่จะพึ่งพาความทรงจำ ฉันเลือกจะพึ่งพา "ความรู้สึก" เพื่อใช้จดจำสิ่งต่างๆ แทน ไม่ต้องห่วงหรอกว่าจะตอบผิดหรือถูก สิ่งสำคัญคือทีท่าของคุณเมื่อตอนตอบต่างหาก...
.
โยมิ : เป็นต้นว่า หากคุณลืมตาตื่นขึ้นมาในห้องรับแขก ตัวของคุณเริ่มพึมพำชื่อคนอื่นขึ้นมา ชื่อที่คุณพึมพำจะเป็นชื่อของใครกัน? เพื่อน? ครอบครัว? หรือศัตรู? ผู้คนต่างๆ เหล่านั้นที่คุณผูกสายสัมพันธ์ขึ้นมาอย่างเหนียวแน่นเช่นนี้...
.
โยมิ : คุณกลัวมั้ยถ้าต้องสูญเสียสายสัมพันธ์ทั้งหมดนั่นไป?
.
— ฉันจินตนาการถึงความน่ากลัวขนาดนั้นไม่ไหวหรอกนะ
— ถ้าหมายถึงพวกเขาตายไป ก็คงกลัวแหละ
— ถ้าหมายถึงฉันตายไป ก็คงกลัวแหละ
— ฉันไม่กลัวหรอก
— ไม่รู้สิ
.
โยมิ : หืม... แล้วถ้ามีความฝันแสนกว้างใหญ่ ที่สมจริงจนแยกจากโลกความเป็นจริงไม่ออกล่ะ? ถ้าหากในโลกแห่งนั้นไม่มีทั้งการแยกจากหรือความตาย ผู้คนต่างใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไร้กังวลไปจนนิรันดร์...
.
โยมิ : คุณจะยอมจมดิ่งอยู่ในฝันเช่นนั้นมั้ย?
.
— ก็คงเลือกที่จะใช้ชีวิตในนั้น โดยไม่สนอะไรทั้งนั้น
— ถ้าไม่ต้องแลกสิ่งใดเพื่อได้มา ฉันยอม
— ขึ้นอยู่กับว่าต้องเสียอะไรเพื่อให้ได้มันมา
— ไม่มีทาง
— ไม่รู้สิ
.
โยมิ : ถ้างั้น... หากโลกแห่งฝันแสนงดงามพลันแตกสลายลงทั้งหมด ทุกสิ่งทุกอย่างต้องสูญสลายหายไป ทั้งเพื่อนพ้อง, ครอบครัว กระทั่งคนแปลกหน้า จากนั้นสายลมพัดแผ่วก็สาปสูญ นกบนท้องฟ้าเลือนหาย ดวงดาวลบเลือน และสุดท้ายคุณก็สลายไป...
.
โยมิ : ทุกๆ คนที่เคียงข้าง ทุกๆ ความทรงจำที่เก็บไว้ ทุกๆ รอยยิ้มและน้ำตา ทั้งคำสัญญาที่รักษาหรือพังทลาย ...หากทุกสิ่งถูกลิขิตให้มุ่งตรงสู่ฉากจบ หากคุณรุ้จุดหมายตั้งแต่เริ่มต้นเดินทาง
.
โยมิ : คุณจะยังคงออกเดินทางมั้ย?
.
— ฉันคงยอมแพ้... ราคาที่ต้องจ่ายมันหนักหนาเกินไป
— ฉันคงยอมแพ้... และจมดิ่งสู่ฝันแสนงดงามดีกว่า
— ฉันคงยอมแพ้... ยังไงซะการออกสำรวจก็ไม่ใช่เป้าหมายอยู่แล้ว
— ฉันจะเดินหน้าต่อไปโดยไม่ลังเล
— ไม่รู้สิ
.
โยมิ : ฉันรู้ว่ามันตอบได้ยาก ฉะนั้นอย่ารีบตัดสินใจไปเลย บอกแล้วไง... คำตอบมันไม่สำคัญหรอก
.
โยมิ : การฟัง, สัมผัส, คิด จะมอบ "ความรู้สึก" ให้กับคุณ จงโอบกอดความรู้สึกเมื่อตอนตอบคำถามเอาไว้ เอาล่ะ... ย้อนกลับสู่คำถามแรกสุดของฉัน...
.
โยมิ : คุณจำฉันได้ไหม?
.
— เหมือนจะเคยพบเจอเธอมาก่อน
— เราเพิ่งเคยพบกันครั้งแรก
.
โยมิ : ...เข้าใจล่ะ
.
โยมิ : น่าสนใจจริงๆ จนถึงตอนนี้ ราวกับได้มองเห็นคำตอบนับล้านความเป็นไปจากปากของคุณเลย
.
โยมิ : นั่นคือคำถามสุดท้ายของฉันแล้วล่ะ จากนี้ไปเราคงมีเส้นทางที่แตกต่างกัน แยกกันตรงนี้เลยเถอะ
.
— เราจะได้เจอกันอีกครั้งมั้ย?
— เธอยังไม่ได้บอกวิธีออกไปเลยนะ...
.
โยมิ :ความฝันสีทองกำลังสั่นคลอน ในค่ำคืนข้างหน้าอันแสนยาวไกล คุณจะต้องเผชิญกับความพ่ายแพ้และโศกนาฏกรรมอีกมากมาย และท้ายที่สุด... มันจะคงเหลือเพียงสีขาวและดำ...
.
โยมิ : แต่จงเชื่อมั่นเถอะ ในโลกแห่งขาวและดำใบนั้น มันยังมี [สีแดง] ที่ลุกโชติช่วงเพียงพริบตาอยู่ เมื่อใดที่คุณตัดสินใจได้ สิ่งนั้นจะปรากฏขึ้นอีกหนเอง...