สมัยก่อน ตอนเข้ามาเขียนนิยายสยองขวัญใหม่ๆ ผมเคยเกิดไอเดียฝันถึงนักเดินทางผู้หนึ่งและหิกระป๋องบินได้ที่นำทางเขาเข้าไปศึกษาระบบนิเวศและผู้คนในเกาะวาตาสึมิ และไปสืบหาความจริงที่เรือของกองทัพโชกุนล่มไปในแม่น้ำแถบป่าปะการัง จนพวกเขาถูกโคโคมิยักษ์ที่มีแสงสีฟ้าออกมาจากหอยและมีหอยที่ดูดเหยื่อลงน้ำจนเป็นเหตุสลด สุดท้ายทั้งนักเดินทางและหิกระป๋องบินได้ตัดสินใจร่วมประเวณีมัน จนพวกเขารอดปลอดภัยออกมาได้ในที่สุด
ตอนนั้นผมมองว่าเป็นไอเดียที่บรรเจิดมาก และเอาความฝันนั้นไปเล่าในกลุ่มนักเขียนนิยายกลุ่มหนึ่ง ซึ่งแอดมินที่แนะนำผมและไกด์งานที่ได้ยินพล็อต เขาบอกมาอย่างหน้าตาเฉยว่า
“โคโคมิเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารัก น่าyes อาศัยในกลุ่มปะการัง ความน่ารักของนางจะหายไปในทันทีที่ได้มีการเอานางมาทำแบบนี้ ไม่เวิร์คแถมนิยายแนวคนเยปลานั้นทำยาก”
จากคำวิจารณ์นั้น ผมยิ้มกลับมาเพราะมันมีมูลความจริงในคำพูดนั้น พอได้ชี้แจงว่าผมอยากได้ปลาที่สวยงามและน่าyesในเวลาเดียวกัน เขาบอกว่านางไม่มีทางขายออกแน่ๆ และยืนยันเช่นเดิมว่ามันดูลามกเกินไปจนดูขาดความเป็นโคโคมิ
นั่นคือฟางเส้นสุดท้ายของผมกับไอเดียนี้ หลังจากจบการสนทนาและดำเนินไป ผมตัดสินใจเก็บมันลงไปในแฟ้ม ภาพนี้ไม่เคยถูกนำออกมาดูอีกเลย มันเป็นความอัปยศของผมทั้งในเชิงนักเขียนและนักวาด ผมมีไอเดียที่ดูบรรเจิดแต่โง่เง่าในสายตาคนอื่น และเป็นแค่คนที่ไอเดียกระจัดกระจายกระเจิดกระเจิง นี่ทำให้ผมไม่กล้าเอาไอเดียนิยายหรือคอมมิคจากความฝันใดๆ มาใช้อีกเลย
คอนเซปต์ของเจ้าตัวนี้
ชื่อ: โคโคมินัส เวอไจนัส
ความยาว: 69 เมตร
ถิ่นอาศัย: เกาะวาตาสึมิ บริเวณประเทศอินาซึมะ
นางคือสิ่งมีชีวิตที่มีชีวิตรอดจากเซเลสเทีย เพราะอาศัยในที่ๆรกชัญ จึงทำให้นางพัฒนาทักษาการเอาชีวิตรอดและระบบร่างกายที่สัตว์จำพวกปลาไม่มี หนึ่งคือหอยเรืองที่เลี้ยงแบคทีเรียเรืองแสง ซึ่งนางใช้ในยามราตรีโดยเปล่งแสงสว่างล่อปลาและสัตว์ต่างๆ ให้เข้ามาใกล้ก่อนจะใช้หอยตะครุบ ส่วนที่สองคือหอยที่มีฟันอยู่เต็มงับที่ได้สัมผัสทั้งกลิ่นหอยและกลิ่นความตาย
ดีไซน์และคอนเซปต์เหล่านี้อาจจะต้องนำมาปรับเปลี่ยนในอนาคต หากใครมีไอเดียอะไรก็เสนอมาได้นะครับ