Champion Softในตอนนั้น
ผมยังคงเป็นนักเรียนอยู่
พอเรียนเสร็จ ชีวิตผมก็ไปอยู่ที่บริษัท Champion Softในฐานะพนักงานพาร์ทไทม์
คิดว่าน่าจะทำงานประมาณ 4โมงถึง2ทุ่มละนะ
แน่นอนว่าพอวันหยุดก็หยุดเต็มวันเลย
เรื่องค่าจ้าง ได้เท่าไหร่ก็จำไม่ค่อยได้แล้วละนะแต่. . .
ตอนเย็นก็มีค่าอาหารให้ด้วย อย่างชอบเลย
ในบริษัทก็มีตู้น้ำกับไอติมให้กดซื้ออยู่ มีส่วนลดให้ด้วย
คอมพิวเตอร์ก็มีมากมายหลายเครื่อง
ห้องออฟฟิศของบริษัทจะอยู่บนอาคารเล็กๆชั้น7
ห้องมีขนาดค่อนข้างเล็ก มีโต๊ะกับคอมพิวเตอร์อยู่ระเกะระกะเต็มไปหมด
แน่นจนช่องทางเดินแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ มันแคบมากจนถึงขั้นที่ต้องลุกเดินเข้าไปคุยงาน
จอฉายภาพยังใช้หลอดรังสีแคโทดอยู่เลย แค่ไอ้เครื่องนี้เครื่องเดียวก็เต็มโต๊ะแล้ว
น่าแปลก ทั้งๆที่ไม่มีใครสูบบุหรี่เลย แต่บรรยากาศบริเวณรอบมักจะมีหมอกควัณปกคลุมอ่อนๆอยู่
กลิ่นจะออกฝุ่นๆหน่อย คงเพราะตึกนี้สร้างมาตั้งแต่สมัยโชวะนู่นแหละ
ในตอนที่ผมพึ่งเข้าทำงานที่นั่น ผมยังไม่รู้เรื่องสถานการณ์ภายในของบริษัทในตอนนั้นเลย . . . .
แต่พออยู่ไปเรื่อยๆ ก็เริ่มเห็นภาพมากขึ้น
เอ เด๋วนะ . . . จำได้ว่าตอนมาสัมภาษณ์ตอนนั้น ผมเห็นคนอยู่ทำงานอยู่ที่บริษัทนี้มากกว่านี้แถมคึกคักกว่านี้นี่นา . . .
ยังไงกันหนิ . . .
เอ . . . .
มันก็มีคนเดินเข้าเดินออกบริษัทกันอยู่เยอะ แต่กลายเป็นว่าส่วนใหญ่ที่มาทำงานนั่นกลับเป็นแรงงานOutsourced
(แรงงานภายนอกบริษัท)หมดเลย
บริษัทนี้มีพนักงานจริงๆ แค่ 2 คนเท่านั้น
1.ท่านประธานชิรากิ (ตอนนั้นอายุน่าจะประมาณ 50)
2.พนักงานรุ่นพี่ (อายุประมาณ25 คนนี้ลาออกในปีถัดไป)
3.YUKIMI (อายุเท่ากัน)
ในความรู้สึกผม ผมนึกว่าจะมีพนักงานเยอะกว่านี้ซะอีก
ดันกลายเป็นว่าส่วนใหญ่ทำพาร์ทไทม์ไม่ก็outsourceที่ไม่ได้มาทำประจำกันทั้งนั้นเลย
. . . เอ๋??