กูเป็นผญ.ที่ใช้ชีวิตค่อนข้างแปลกนะ ปิดตัวมากๆ อยู่กับพ่อแม่ ตอนนี้กูเริ่มทำงานก็รับมาทำที่บ้าน โสดไม่เคยสนิทกับใครทั้งช.ญ. ไม่มีปสก.ความรักวัยเรียน ตอนนี้แทบไม่ได้ออกจากบ้านมาเกือบๆจะ 2 ปีแล้วมั้ง55 โคตรไม่อยากจะเชื่อ คือแทบไม่ได้เจอหรือใกล้ชิดคนภายนอกเลยตอนนี้
แต่ พอมานึกดีๆ กูก็หนีไม่พ้นว่ะ เคยเจอ sexual harassment ตั้งแต่ตอนเด็กๆ เลย ประมาณ 9 ขวบเอง จำได้ว่าไปเซเว่นกับญาติ แล้วลูกพี่ลูกน้องที่โตกว่าเป็นวัยรุ่น เขาเอาเสื้อเปิดหลังให้ใส่ แค่แปบเดียวที่กูเผลอเดินไปดูชั้นวางของคนเดียวเท่านั้นแหละมีลุงแก่ๆ อ้วนๆ คนนึงมายืนข้างๆ ตอนแรกก็ไม่รู้ตัว แต่รู้สึกเหมือนมีอะไรจิ้มหลัง พอกูหันไปลุงเหี้ยนั่นก็แกล้งทำเป็นดูของ กูเลยหันกลับสักพักก็มีอะไรมาลูบๆ ถูๆ ผิวที่หลังอีก พอกูหันไปก็ทันเห็นแวบๆ ว่าไอ้สัตว์นั่นรีบหันหนี
กูจำได้ว่ามันยิ้มมุมปากให้กูเห็นด้วย ตอนเด็กๆ กูก็ไม่รู้อะไรเล้ย สติปัญญาระดับกูตอนนั้นคิดได้แค่ว่ามันเอามือมาจับหลัง แล้วกูรู้สึกไม่ชอบก็แค่นั้น โดนจับอยู่อยู่สามสี่รอบ กูเลยพยายามเดินหนี แต่มันก็ยังตามมา ตอนนั้นกูเริ่มกลัวหาญาติไม่เจอซักที พอเจอแล้วคนๆ นั้นก็ยังตามมา แต่ไปยืนอยู่ห่างๆ ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ตอนนั้นกูพอจะรู้จักการลวนลามแล้ว เพราะพ่อแม่กูซีเรียสเรื่องนี้อละเตือนบ่อยมาก แต่กูก็ไม่แน่ใจอยู่ดีเพราะความเชื่อที่ว่าคนโดนลวมลามจะต้องเป็นผู้หญิงที่โตแล้วและสวยๆ มีนม กูเลยไม่กล้าฟ้องใครเพราะกลัวจะโดนหาว่าโกหกก็ได้แต่ยืนเงียบๆ
*นี่กูพยายามสื่อให้ตรงตามความคิดตอนเด็กๆ นั้นนะ ทำไมเล่าออกมาแล้วมันดูตลกๆ วะ