คือกูไม่ได้จะมาด่าคนเขียนแนวไทยๆอะไรหรอก แต่แบบอยากให้รู้สึกตัวกันบ้างว่า ความเป็นไทย ไม่ใช่แค่วาดฉากตลาด ลายไทย ชื่อไทยแบบเชยๆ คือดีแล้ว บางคนตีความโดยอิงจากชีวิตจริงเกินไปจนลืมความจำเป็นและความน่าสนใจของเรื่อง กลายเป็นยัดเข้ามาให้อ่านแบบดื้อๆ ก็เจอเยอะอ่ะ จะว่าไงดี กูแค่รู้สึกว่าถ้าจะแต่งเรื่องที่มันมีความเป็นไทย จะเปลี่ยนแค่ฉากกับชื่อเฉยๆไม่ได้ บริบทหลายๆอย่างก็ควรปรับด้วยถึงจะเรียนรู้จากงานต่างประเทศมาก็ตาม เหมือนกูอ่านงานของยุ่น กับคอมมิคของตะวันตกจะเล่าคนละแนวเลย แต่มันมีวิธีการเล่าให้เชื่อว่าเซตติ้งมันสมจริงได้นะ เท่าที่กูตามอ่านสัมภาษงานมาส่วนมากเขาศึกษาเรื่องฉากกันพอสมควรเลย ถ้านักวาดคนไหนไม่รู้เรื่องฉากสถานที่ วิถีชีวิตท้องถิ่นที่จะเอามาวาดเลยมันก็รู้สึกได้นะ เพราะงานมันจะดูลอยๆ โดดๆออกมาชัดเจน นอกจากจะเซตติ้งโลกเป็นแฟนตาซี อันนั้นคนก็จะหยวนๆกันไป
ส่วนเรื่องตั้งชื่อ อยากให้ตั้งชื่อให้มันเข้ากับคาร์ตัวละครกับแนวเรื่องหน่อย เอาเป็นความหมายอย่างผมแดงชื่อเพลิงอะไรแบบนี้ก็ยังได้นะ ดีกว่าชื่อ สิน ไพรวัลล์ หรือชื่อโบราณๆ (แต่มึงเขียนแนวรักวัยรุ่น)
เอาจริงๆ ไม่ใช่แค่เรื่องชื่อหรอก บทพูดก็เหมือนกัน งานคนไทยส่วนมากชอบใส่อะไรที่ไม่มีเหตุผลให้ต้องอ่านเข้ามา คือมันใส่ได้นะ แต่ใช้น้อยๆ จะดีกว่า แล้วควรใช้คำพูดแสดงลักษณะนิสัยความคิดของตัวละคร แต่ไม่ใช่บรรยายแบบโต้งๆว่า เขาเป็นคนอย่างนั้นอย่างนี้บลาๆ มันไม่เห็นภาพหรอก ถ้าจะเห็นภาพ คือสร้างเหตุการณ์เพื่อเล่าตัวละครขึ้นมาเลยจะดีกว่า แล้วเขียนรีแอค คำพูด ความคิดของตัวละครออกมา แค่นี้คนอ่านก็รู้แล้วว่าตัวละครนั้นเป็นยังไง เช่นถ้า ตัวเอกถูกสารภาพรัก แต่ตัวเอกไม่สนใจ และมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ อาจจะมีแฟลชแบ็คที่เป็นปมในอดีต ทำให้ตัวเอกเกรี้ยวกราดกับคนมาชอบ แล้วไปเจอกับนางเอก ที่สะดุดใจกันบางอย่าง(อาจจะหน้าเหมือนแฟนเก่า) คือมีความเชื่อมโยงกันระหว่างสองตัวเอก ไม่ใช่อยู่ดีๆ มองหน้าแล้วชอบเลย(อย่างน้อยเล่าหน่อยก็ดีว่าชอบกันตรงไหน เพราะรู้สึก... เพราะหน้าตา...) โดยที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เล่าตัวละครเลยว่าเป็นอะไรยังไง มันก็จะดูเป็นบทที่เล่าเรื่อยๆทื่อๆตามสคริปที่วางเอาไว้มากกว่าจะรู้สึกอินตามตัวละคร (บางทีอาจจะงงและไม่เข้าใจด้วย)
พล่ามยาว แต่เอาจริงๆ กูเอาใจช่วยนะ และนี่ก็เป็นแค่ความเห็นส่วนตัวเท่านั้น นักเขียนคนไหนเข้ามาอ่านก็อย่าคิดมากล่ะ สู้ๆ