สปอยเทียนกวาน อาร์ค 2 ต่อจาก >>340 เทียนกวาน Part.71
.
.
.
.
.
ราชครูถามเซี่ยเหลียนว่ายังจำเรื่องที่เขาบอกว่าในโลกนี้โชคชะตาทั้งดีและร้ายล้วนถูกกำหนดไว้แล้วได้หรือเปล่า เดิมทีชาวหย่งอันถูกลิขิตให้ตาย แต่การที่เซี่ยเหลียนไปสร้างฝนเป็นการช่วยต่อชีวิตให้อีกฝ่าย แม้ไม่สามารถแก้ภัยแล้ง แต่ตอนนี้คนเหล่านั้นก็คือทหารหย่งอันที่กำลังต่อสู้อยู่ ในตอนแรกเมืองหลวงถูกกำหนดให้ต้องเสื่อมโทรมลง แต่การที่เซี่ยเหลียนลงมาจากสวรรค์เป็นการทำให้ชาวเมืองมีความหวัง ถึงอย่างนั้นเซี่ยเหลียนกลับไม่ใจแข็งพอที่จะจำกัดศัตรู และหลังจากผ่านสมรภูมิครั้งแล้วครั้งเล่ามันก็ก็ทำให้ชาวหย่งอันแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เซี่ยเหลียนทำทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไร เพื่อให้ทั้งสองฝ่ายสำนึกแล้วมาเริ่มต้นกันใหม่ กลายเป็นหนึ่งเดียวกันอีกอย่างนั้นหรือ
แม้จะรู้สึกอับอาย แต่ใจหนึ่งเซี่ยเหลียนก็สับสน เขาช่วยเหลือผู้คนเพราะคนเหล่านั้นเป็นผู้บริสุทธิ์ไม่สมควรตาย ทุกการกระทำผ่านการตัดสินใจหลังใคร่ครวญเป็นอย่างดี แต่ทำไมพอฟังจากปากคนอื่นแล้วกลับช่างดูน่าขันราวกับว่าสิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดเป็นเรื่องล้มเหลว ราชครูกล่าวต่อว่าเซี่ยเหลียนแทรกแซงเรื่องในภพมนุษย์ทำให้ชะตาของเซียนเล่อพลิกพันยุ่งเหยิง เพื่อรักษาสมดุล ธรรมชาติจึงสร้างสิ่งที่จะทำให้เรื่องกลับไปเป็นอย่างที่ควร แม้เขาจะไม่รู้ว่าอมนุษย์ตนนั้นเป็นเช่นไร แต่ก็คิดว่ามันเกิดขึ้นมาเพราะเซี่ยเหลียน เพราะอย่างนั้นมหาเทพจึงได้ห้ามไม่ให้เซี่ยเหลียนลงมาภพมนุษย์ แต่คนหนุ่มกลับไม่ยอมฟังคำแนะนำ ไม่เชื่อว่าตัวเองจะเดินผ่านไปไม่ได้จนกว่าจะล้ม
เซี่ยเหลียนไม่อยากจะเชื่อ เขาถามอาจารย์ว่าเป็นเพราะต้นเหตุของโรคหน้าคนคือตัวเขา และสิ่งที่อมนุษย์หน้ากากทำก็เป็นความผิดของเขา สวรรค์เลยไม่มาช่วยอย่างนั้นหรือ ราชครูบอกว่าจะโทษตัวเองก็ไม่ผิด แต่หากดูที่โชคชะตาจะโทษว่าเป็นเพราะพ่อแม่เซี่ยเหลียนให้กำเนิดเขาขึ้นมาก็ได้ และหากมองในแง่นี้ก็สามารถโทษบรรพบุรุษของเซียนเล่อได้เช่นกัน การจะมานั่งบอกว่าใครเป็นคนผิดเป็นสิ่งที่ไม่มีความหมาย เซียนเล่อถูกกำหนดให้ต้องล่มสลาย เซี่ยเหลียนเป็นคนทำให้เรื่องวุ่นวายจึงไม่มีใครบนสวรรค์คิดจะมาตามจัดการให้ เซี่ยเหลียนข่มตาลงก่อนถามว่าถ้าเขาหายไป อมนุษย์ตนนั้นจะหายไปด้วยหรือเปล่า ราชครูตอบว่าคงไม่เป็นอย่างนั้น เมื่อทราบว่าถึงพูดคุยต่อก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เซี่ยเหลียนจึงกล่าวลาอีกฝ่าย ราชครูถามเขาว่าคิดจะทำอย่างไรต่อไป เซี่ยเหลียนเลยตอบไปว่าในเมื่อถึงเขาจะหายไปก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สิ่งเดียวที่เขาทำได้ก็มีแต่สู้ต่อไปให้ถึงที่สุดเท่านั้น ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน เขาก็จะปกป้องคนของเขาไว้ให้ได้
ครึ่งเดือนหลังจากนั้นหลางอิงก็นำคนเข้าโจมตีเมืองหลวงอีก เมื่อเห็นอีกฝ่าย เซี่ยเหลียนก็พุ่งฝ่าคนเข้าไปหาพร้อมตะโกนถามถึงอมนุษย์ตนนั้น หลางอิงไม่ตอบแต่กลับถามเขากลับว่าเซี่ยเหลียนเคยบอกว่าฝนจะตกในหย่งอันอีกไม่ใช่หรือ เป็นเพราะผู้ป่วยโรคหน้าคนเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เซี่ยเหลียนที่อยู่ช่วยทางนี้เลยไม่ได้ไปสร้างฝน และในเมื่อทำเช่นนั้นไม่ได้เขาเลยฝากหมวกไม้ไผ่ให้เฟิงซิ่นนำไปคืนเทพแห่งฝนแล้ว เขาตอบหลางอิงด้วยความโกรธว่าเขาเป็นคนสร้างฝน คิดไม่ออกหรือว่าเพราะอะไรฝนถึงไม่ตกลงมาอีก หลางอิงเอ่ยด้วยความเยือกเย็นว่าเขารู้ว่าถึงไม่มีโรคหน้าคนพลังของเซี่ยเหลียนก็เริ่มลดลงแล้ว มีคนน้อยมากที่รอดชีวิตในหย่งอัน การกระทำของเซี่ยเหลียนเป็นสิ่งเปล่าประโยชน์ ทำไมถึงได้คิดว่าไม่ว่าจะทำอะไรก็จะประสบความสำเร็จ แทนที่จะมอบชะตาของเขาให้อยู่ในมือของเซี่ยเหลียน เขาขอเป็นคนกำหนดชะตาของตัวเองดีกว่า
คำพูดนั้นทำให้เซี่ยเหลียนโกรธ เขาแทงกระบี่ใส่อีกฝ่าย ทว่าถึงจะมีเลือดออกแต่กลับไม่สามารถทะลุหัวใจของหลางอิงได้ สำหรับผู้ที่ถูกกำหนดให้มีชะตาอันยิ่งใหญ่ เมื่อถึงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานร่างกายของพวกเขาจะแผ่พลังป้องกันที่แม้แต่เทพก็ทำอะไรไม่ได้ และในตอนนี้หลางอิงก็มีแสงรัศมีแห่งราชันอยู่รอบตัว เขาไม่สามารถฆ่าหลางอิงได้แล้ว หลางอิงแทงดาบอกของเซี่ยเหลียนท่ามกลางสายตาของทหารทั้งฝ่ายเมืองหลวงและหย่งอัน เทพแห่งสงครามถูกแทง คนของเขาที่คิดว่าตนเป็นกองทัพของเทพจะคิดอย่างไร จะยังมั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะเหมือนเคยได้อย่างไร แม้สุดท้ายพวกเขาจะเป็นฝ่ายชนะ แต่เซี่ยเหลียนกลับรู้สึกว่าตนพ่ายแพ้แล้ว อีกทั้งมู่ฉิงยังมาแจ้งอีกว่าแค่วันนี้วันเดียวก็มีผู้ป่วยเพิ่มขึ้นอีกนับร้อย เมื่อถูกเฟิงซิ่นถามว่าทำไมวันนี้เขาถึงไม่ฆ่าหลางอิงทั้งๆ ที่ได้เปรียบ เซี่ยเหลียนก็ไม่อยากบอกความจริงว่าตอนนี้หลางอิงมีรัศมีราชัน และในตอนนั้นเองก็มีเสียงกรีดร้องเรียกให้เซี่ยเหลียนช่วยตน พอเซี่ยเหลียนที่ไม่มีเวลาแม้แต่จะดื่มน้ำรีบวิ่งไปก็พบว่าอีกฝ่ายคือชายที่ให้ร่มกับเขาในตอนนั้น
.
.
.
.
.