พวกมึงงงกูอ่านราชันเล่มห้าจบแล้วมันแบบแม่งงง แม่งง
สปอยนะ
.
.
.
.
ตอนแรกกูก็ไม่ได้อะไรนะ หลางจวิ้นสยาตายกูก็พอไปต่อได้ แต่พอมาเจอฉากนอนบนเรือกับท่านพ่อ พูดถึงตอนไปเป็นเด็กขายยา ปิดหูปิดปากคนอื่นเจ้าจะได้เสียใจน้อยลง พ่อไม่เคยจากไปไหน โอ้โห มึง กูนั่งเหม่อ หน่วงจากตีสองถึงตีสี่ นึกย้อนไปน้องต้วนผ่านเรื่องราวมาเยอะมาก ถ้าไม่มีที่ให้ยึดเหนี่ยวหัวใจต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
อีกประเด็นนึงกูสงสารอู่ตู๋ของกูมาก รักเขาจนยอมเป็นวัวเป็นควาย น้องต้วนก็เหมือนในใจมีแต่พี่หลาง พี่อู่กูเนี้ยเป็นแค่ของตายพาน้องขึ้นไปบัลลังก์ กูน้อยใจแทนพี่เขา แต่กูก็เข้าใจแหละน้องต้วนมีบุคลิกจักรพรรดิ เย็นชาไว้มันมีประโยชน์ ไม่สนิทมากมันมีประโยชน์ แต่แบบพี่อู่กู TT
.
.
.
.
.
.