กูเพิ่งอ่านราชันฯ จบ กูรู้สึกว่านิยายเรื่องนี้เป็นอะไรที่มากกว่านิยายว่ะ เหมือนกูได้เป็นส่วนหนึ่งในการเดินทางของน้องต้วนเลย เฝ้ามองน้องเติบโต ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ เหมือนได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับตัวละครเรื่องนี้จริงๆ ทั้งท่านพ่อ พี่หลาง อู่ตู๋ เจิ้งเยี่ยน ท่านอาสี่ ฯลฯ คืออินมาก 55555 พอจบเล่ม5แล้วมันรู้สึกเหงาๆ เคว้งๆ แบบเออ การเดินทางนี้มันถึงจุดสิ้นสุดแล้วเหรอวะ แล้วก็ชอบแง่คิดต่างๆ ที่สอดแทรกไว้ในเรื่องนะ ประโยคที่บอกว่า ‘ชีวิตล่องลอยดุจฝัน นับวันสุขสันต์ได้กี่ครา’ เออ ก็กลับมาคิดนะ ชีวิตก็มีแค่นี้ ทำไมถึงมัวจมกับปัญหา มองแต่ความทุกข์จนบางครั้งลืมหาความสุขให้ตัวเองไปจริงๆ ควรทำอะไรที่ตัวเองมีความสุขก่อนจะสายไป TT // คือกูชอบเรื่องนี้มาก ขอพร่ำเพ้อหน่อยนะเพื่อนโม่ง 55555 สุขพบพานจ้า