>>548 กูอ่านแล้วรู้สึกได้ว่านางรักมาตั้งแต่ประมาณท้ายเล่มสอง มึงต้องทำความเข้าใจนิดนึง ตัวร้ายมันบรรยายจากมุมมองของเสิ่นหยวนที่โคตรชายแท้ ปากไม่ตรงกับใจแล้วก็คิดว่าตัวเองไม่ได้ทำตัวแบบที่คนอื่นเขาพูดถึงสักหน่อย เป็นนิยายที่ตัวละครไม่บรรยายความรู้สึกในใจตัวเองออกมาทั้งหมด ไอ้ที่จะบอกว่ารักให้คนอ่านเห็นนี่ไม่น่าทำได้ เลยต้องจับสังเกตจากเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ เอา
ตอนเล่มสองที่ย้อนกลับไปในความฝัน กลับมาแล้วยอมรับว่าตัวเองคิดถึง โดนจูบแล้วไม่ขยะแขยง กูว่าเริ่มตั้งแต่ตรงนั้นแล้ว
แล้วมันชัดเจนมากขึ้นอีกตอนที่ฟื้นมาในเล่มสามแล้วไม่เจอหน้า ทั้งเป็นห่วงทั้งถามหา พอเจอหน้าก็ยอมเดเระออกมาตรงๆ ว่าฟื้นแล้วอยากเจอที่สุดก็คือปิงเหอ ตอนที่ปิงเหอมันประชดว่าชางฉยงซานไม่ต้อนรับ ถ้าเป็นช่วงไม่รู้ใจตัวเองเหมือนช่วงก่อนคงบอกให้ล่าถอยไปก่อนแล้วเจอกันในฝัน แต่นี่คือบอกตรงๆ เลยว่าไปไหนไปกัน ทั้งที่ปิงเหอมันก็ไม่ได้บีบให้ต้องไปด้วย มันยังตกใจที่ซือจุนยอมไปด้วยซ้ำ
กูว่ามันชัดเจนมากแล้วว่าเสิ่นหยวนรู้สึกยังไงกับปิงเม่ย ซึ่งความรู้สึกกับความอยากมีอะไรกันต้องแยกกัน 55555 อาวุธอีเม่ยมันอันตรายเกินไปมึง ถึงรักก็ไม่อยากมี แต่พอเริ่มมีก็อยากให้เค้าทำแรงๆ นั่นไง.. ตอนพิเศษลำนำปิงชิวอะมึง