กุว่านังเม่ยมันร้ายลึกมาตั้งแต่ตอนเป็นดอกบัวขาวอยู่บนชิงจิ้งเฟิงแล้วด้วยซ้ำ มีแต่อาจารย์เสิ่นเนี่ยฟิลเตอร์หลงลูกเยอะไปหน่อย อย่างตอนที่เข้าร่วมงานประลอง(ก่อนโดนถีบลงห้วงอเวจี)แล้วมีศิษย์นั่นนี่มาถ่วงแข้งถ้วงขา กุสัมผัสได้ว่าหน้านังยิ้มแต่ใจนังรำคาญชิบหายแล้วนะ แต่เหมือนปิงเม่ยมีหลักการคิดแค่ว่าต้องกระทำแบบไหนซือจุนถึงจะพอใจ(ชม) การแสดงออกแต่ละอย่างเลยขึ้นอยู่กับเกณฑ์นี้
อีกจุดที่กุคาใจคือเรื่องลุงหลานภพมาร พ่อปิงเกอกับน้องงู กุอ่านยังไงก็ไม่ติดฟิลโรมานซ์เลย แต่คนอื่นบอกน้องงูหลงรักเทียนหลางจวินแล้วเจ้าตัวก็รู้แต่พยายามรักแล้วยังไงก็ไม่ได้รักตอบ เป็นอฟช.นี่กุงงมากเลยนะ ถ้าเขาบอกว่าติดฟิลเตอร์เองแล้วจิ้นกุจะไม่อะไรเลย แต่กุมองว่าเทียนหลางจวินเขาก็แค่เป็นห่วงเจ้าเด็กโง่นี่เฉยๆ เพราะมันติดเขา เลยกลัวว่าถ้าตัวเองตาย รู้อยู่แล้วว่าตัวเองใกล้ตาย ถึงได้อยากให้เด็กนี่มีจุดหมายใหม่ในชีวิต เลยพยายามไล่ให้ไปติดอาจารย์เสิ่นแทน แล้วประโยคที่บอกว่า แต่การจะรักคนคนนึงทำไมถึงได้ยากนัก กูมองว่าพูดถึงซีเหยียนอะ แบบว่า เฮ้อ แค่รักคนคนนึงแค่นั้น ชีวิตแม่งต้องมาถึงจุดนี้ โคตรยากโคตรลำบาก ทำไมแค่การรักใครสักคนมันถึงยากแบบนี้ ในขณะที่จื่อหลางก็เข้าใจถึงปลอบด้วยการเลียหน้า(เหมือนหมาเลย) ว่ารักแล้วมันลำบากก็จริง แต่ห้ามใจไม่ให้รักมันยากกว่า ก็เหมือนนังเม่ยอะ รักอาจารย์เสิ่นแล้วชีวิตโคตรยาก แต่ก็รักอยู่ดี รักไปแล้ว ให้ทำไง เลิกก็ไม่ได้ แต่คือรวมๆกุมองว่ามันไม่ได้มีความสัมพันธ์เชิงความรักแบบคนรัก(ข้างเดียว)ในคู่ลุงหลานนี่เลยนะ กุอ่านพลาดไปตรงไหนช่วยบอกที ทำไมคนอื่นบอกคู่นี้ก็เหมือนซือจุนกับปิงเหอนั่นแหละได้อะ